ไลฟ์สไตล์บ้านๆของคนหลงโลก

ปฐมบท

เสียงฝนตกกระทบ

“ทำไมรู้สึกเปียกๆ หน้าตาก็ปิดแล้วนี้”

ฉันลืมตาขึ้นมาพร้อมความรู้สึกรำคาญที่ความสุขจากการนอนในวันหยุดหลังจากตรากตรำรำเรียนและทำงานหาเงินเพื่อเลี้ยงดูตัวเองถูกรบกวน แต่ความรู้สึกนั้นก็หายไปในพริบตา เมื่อฉันเจอภาพตรงหน้า

ฉันนังอยู่กลางตรอกมืดแคบๆ ทั้งสองข้างทางเต็มไปด้วยสิ่งประกุลวางชิดกับกำแพงที่มีสีเหลืองออกดำที่เหมือนเกิดจากคราบสะสม ภาพตรอกมืดๆที่มองเห็นได้เพราะมีแสงส่องมาจากปากทางไกลๆ กับสัมผัสเปียกๆตามร่างกายและเอฟเฟกต์เสียงฝนตกกระตบพื้นเสียงดัง ทำใ้หฉันขนลุก

“นี้มันเกิดอะไรขึ้น”คือคำถามทที่เกิดขึ้นโดยอัตโนมัติไม่ว่าจากใครก็ตาม เมื่อหลับอยุู่บนที่นอนและตื่นมาในที่ๆไม่คุ้นเคย

ฉันนังสับสนสักสักพักเมื่อทำใจให้สงบได้แล้ว ก็ลุกขึ้นมาเดินไปทิศทางที่มีแสงส่องมา เมื่อถึงปากทางเขากับทำฉันงงงันยิ้งกว่าเดิม ตึงสูงที่ลอยอยู่ ยานขนาดยักต์ที่ปลกคุมท้องฟ้า หุ่นยนต์ที่กำลังเดินพ่านด้านหน้า และผู้คนที่ลอยอยู่ในของทรงกลมๆสีใส่ที่ลอยไปมา ‘โอ้ มาย ก๊อด’ คือคำที่เกิดในหัวของฉัน ณ ตอนนี้ฉันก็ได้รู้สึกตัวในเรื่องที่สุดจะเหลือเชื่อว่าฉันได้หลุดมาที่ไหนสักแห่งที่ไม่ใช่โลกที่ฉันเคยอาศัยแน่ๆ ตึกที่ลอยได้ และยานขนาดยักต์ ช่วยเป็นเครื่องยืนยันชั้นดี

“ติกๆ ตรวจพบบุคคลที่ไม่มีในสันระบบทำการเข้าจับกุม”

หุ่นยนต์ร่างมนุษย์ได้วิ่งมาพร้อมกับชี้แท้งอะไรบ้างอย่างมาที่ฉัน 

“บุคคลแปลกหน้า กรุณายกมือขึ้นหันหลังและนอนลงกับพื้น ไม่งั้นจะทำการยิงตามมาตรตราปราบปรามเอ211.13 ”

“บุคคลแปลกหน้า กรุณายกมือขึ้นหันหลังและนอนลงกับพื้น ไม่งั้นจะทำการยิงตามมาตรตราปราบปรามเอ211.13 ”

“บุคคลแปลกหน้า กรุณายกมือขึ้นหันหลังและนอนลงกับพื้น ไม่งั้นจะทำการยิงตามมาตรตราปราบปรามเอ211.13 ”

ระหว่างวิ่งหุ่นยนต์ก็ได้ประกาศเสียงดัง  น่าแปลกที่ฉันสามารถรู้ความหมายที่หุ่นยนต์ประกาศออกมาระหว่างที่คิดฉันก็ได้ทำตามที่หุ่นตัวนั้นบอก ถึงอีกใจหนึ่งฉันอยากหนีก็ตาม แต่ก็ไม่น่าเสี่ยงเท่าไร เพราะตอนนี้ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสถานการณ์ของตัวเองและถึงจะหนีรอดก็ยากที่จะอยู่รอดในสภาพแวดล้อมที่ไม่รู้อะไรเลย

หลังจากหุ่นจับฉันใส่กุนแจมือและปิดตาก็ได้ยกฉันขึ้นพร้อมกับเดินไปที่ไหนสักแห่ง

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………