เล่ห์รัก วิวาห์จอมปลอม

ท่ามกลางพงไพรอันมืดมิดปรากฏร่างของหญิงสาวชุดดำที่กำลังร้องไห้คร่ำครวญอยู่ที่ริมทะเลสาบ เสียงร้องไห้ดังกึกก้องไปทั่วผืนป่า

"ฮึก..ได้โปรดท่านสัญญากับฉันไว้แล้วนี่คะ...ได้โปรด"

หญิงสาวคร่ำครวญถึงใครบางคนแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าใครคนนั้นที่เธอร้องหาจะปรากฏตัวออกมา หญิงสาวร้องไห้ จนน้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด จิตใจเริ่มสิ้นหวังและดำดิ่งลงสู่ห้วงเหวแห่งความเสียใจแต่ทันใดนั้นก็ปรากฏเงาสะท้อนของใครบางคนที่ยืนอยู่ใต้แสงจันทรา เขาเอื้อนเอ่ย ออกมาถึงสถานที่ที่ตนกำลังยืนอยู่และเอ่ยถาม กับหญิงสาวถามด้วยความสงสัย

"นานแค่ไหนกันนะที่ข้าไม่ได้มาที่นี่"

"ทะ...ท่านก็คือ.."

"สาวน้อยเหตุใดเจ้าจึงร้องไห้ ไม่ได้พบกันแค่ไม่กี่สิบปี ยัยจึงร้องไห้งอแงเป็นเด็กแบบนี้เล่า"

ชายหนุ่มปริศนา กล่าวถามหญิงสาวตรงหน้าเธอเงยหน้ามองเขาพร้อมกับใบหน้าที่เปลี่ยนไปด้วยความหวังเธอต้องมองเขาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปด้วยความสุขและแรงปรารถนา

"ในที่สุดท่านก็มาได้โปรด...ได้โปรดช่วยฉันด้วยเถอะค่ะ"

"สาวน้อยข้าเคยให้สัญญากับเจ้าไม่ว่าเจ้าต้องการสิ่งใดหรือปรารถนาสิ่งใดข้าจะทำให้มันเป็นจริง บอกมาสิว่าเจ้าต้องการหรือปรารถนาสิ่งใด"

"ถ้าต้องการสัญญาที่ท่านเคยให้ไว้กับข้า ท่านโซฮิเมะ"

.

.

.

.

.

"ใกล้ถึงเวลาแล้วค่ะ"

"คุณหนูของพวกเราสวยมากเลยนะคะ"

"นั่นสิคะ คุณหนูคงจะกลายเป็นเจ้าสาวที่โชคดีที่สุดในอาณาจักรแน่ๆเลยค่ะ"

"งั้นหรอ"

"คะต่อไปนี้คุณหนูก็จะกลายเป็นแกรนดัชเชสแห่งตระกูลดยุกแล้วนะคะ"

เหล่าสาวใช้พากันเอ่ยด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นคุณหนูของพวกเธออยู่ในชุดเจ้าสาวแต่พวกเธอจะรู้หรือไม่ว่าคนที่นั่งอยู่ตรงนี้กลับไม่ใช่เจ้าสาวตัวจริง ได้ฤกษ์เปิดพิธีวิวาห์เจ้าสาวเดินออกมายังห้องโถงของโบสถ์ที่ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้สีขาว ทางข้างหหน้าก็คือท่านแกรนดยุกแห่งตระกูล คิมสัน หรือก็คือเจ้าบ่าวของเธอที่กำลังยืนรออยู่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เมื่อเดินมาจนถึง ที่พิธีแต่งงานก็ได้เริ่มขึ้นทั้งสองแลกเปลี่ยนแหวนแต่งงานกันจนมาถึงขึ้นตอนสุดท้ายของพิธีแต่งงาน

"พ่อขอประกาศว่าท่านทั้งสองคือสามีภรรยาถูกเจ้าสาวได้"

"จูบงั้นหรอ"

หญิงสาวเอ่ยพึมพำออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบาจนเหมือนกับกำลังกระซิบถามตัวเองอยู่

"อย่าได้คาดหวังมากไปซะล่ะ"

"อะไรนะ..?"

คำพูดของท่านดยุก ทำให้เจ้าสาวตรงหน้าเกิดความสงสัยก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงมาประกบปากจุมพิตกับเจ้าสาวตรงหน้าเมื่อพิธีแต่งงานเสร็จสิ้นงานเลี้ยงหลังพิธีแต่งงานก็เริ่มขึ้นงานสังสรรค์ถูกจัดขึ้นอย่างหรูหรา สมเกียรติของแกรนดยุกแห่งจักรวรรดิ

"ยินดีกับการแต่งงานด้วยนะครับท่าน"

"ยินดีด้วยนะคะ"

คำอวยพรต่างๆนานาถาโถมมายังดยุกอย่างไม่ขาดสายต่างจากเจ้าสาวที่ยืนอยู่ไม่ห่าง ดูเหมือนจะไม่มีใครเห็นเธออยู่ในสายตา เลยแม้แต่นิดกับการกับถูกนินทาอย่างสนุกปากโดยเหล่าหญิงสาวชนชั้นสูงและเหล่าเลดี้ ที่หมายปองท่านดยุกจะอยู่

"ขอโทษนะคะท่านดยุกฉันรู้สึกเพลียจึงอยากจะขอเข้าไปพักค่ะ"

"อืมเข้าใจแล้วใช้จะนำทางเธอไปยังห้องพักของเธอ"

"ค่ะ"

"นายหญิงเชิญทางนี้ค่ะ"

เธอเดินตามสาวใช้ไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงห้องห้องหนึ่ง เมื่อเปิดประตูออกเธอพบกับความว่างเปล่าห้องนั้นไม่ได้ตกแต่ง อย่างสวยงามเป็นพิเศษกับดูเหมือนห้องพักธรรมดาๆ ราวกับว่านี่เป็นเพียงแค่ห้องรับแขกไม่ใช่ห้องของเจ้าสาวหรือว่าที่ดัชเชสนายหญิงแห่งตระกูล

"นี่คือห้องของคุณค่ะนายหญิงและนายท่านฝากมาแจ้งว่าคืนนี้คงไม่ได้มาขายด้วยเนื่องจากติดงานที่ค้างไว้"

จะใช้พูดพร้อมรอยยิ้มที่ดูเยาะเย้ยคนตรงหน้าเธอที่เห็นดังนั้นจึงเอ่ยปากถามชื่อของสาวใช้คนดังกล่าว

"ชื่อของเธอคืออะไร"

"เรียนนายหญิงชื่อของดิฉันก็คือ เซอร์เรีย ค่ะ"

"ออกไปซะฉันต้องการการพักผ่อน"

 เธอกล่าวออกมาพร้อมกับส่งสายตาเย็นชาไปยังสาวใช้ เมื่อเห็นดังนั้นสาวใช้ก็ชักสีหน้าไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรและเลือกที่จะเดินเข้าไปในห้องพัก ห้องนอนที่แสนกว้างขวางที่สุดแสนจะเงียบสงัด ราวกับว่าห้องนี้ถูกปิดตายมาเป็นเวลานาน และถูกเลือกให้เธอเป็นเจ้าของ เธอถอดทิ้งอาภรณ์ที่อยู่บนร่างกาย ก่อนจะนึกถึงเรื่องเมื่อก่อนหน้านี้

'ได้โปรดช่วยฉันด้วยเถอะค่ะ!'

"ยัยเด็กโง่นั่น ก็ขอให้ข้าทำสิ่งแบบนี้แทนเนี่ยนะ อยากจะบ้าตาย..."

 กล่าวจบเส้นผมสี สีนิลรัตติกาล ก็ แปรผันเป็นสีเงิน เปล่งประกาย ยามต้องแสงของดวงจันทรา ร่างกายที่มีส่วนโค้งนูนตรงช่วงทรวงอก ก็แบนราบส่วนสูงเพิ่ม ขึ้นและไปหน้าที่งดงามราวกับพระเจ้าบรรจงสรรสร้าง จากหญิงสาวแปรเปลี่ยนเป็นชายหนุ่มรูปงาม จนไม่อาจแยกได้ว่าเป็นชายหรือหญิง

 "อึดอัดชะมัดไอ้ชุดบ้านี่รัดแน่นไปถึงไหนกัน"

 ชายหนุ่มเก่าออกมาพร้อมกับล้มตัวลงนอนบนเตียง สายตาเหม่อมองเพดาน ตัวของเขานั้นก็คือ แม่ทัพปีศาจที่ถูกอัญเชิญ มายังอาณาจักรแห่งนี้ นามคือ อิโซฮิเมะ หญิงสาวที่ทะเลสาบเธอคือรูปนอกสมรสของบารอนคาร์ล หรือก็คือลูกเมียน้อยนั่นแหละเธอมีชื่อว่าดีไลน์ คาร์ล เมื่อ 10 ปีก่อนตอนที่ตัวของเขานั้นมาที่นี่เป็นครั้งแรกกับถูกรอบโจมตีจนบาดเจ็บสาหัส และถูกดีหลายช่วยเอาไว้ดังนั้นเขาจึงให้คำมั่นสัญญากับเธอไว้ว่า ไม่ว่าเธอจะปรารถนาสิ่งใด เขาจะทำให้มันเป็นจริงและเมื่อเวลาผ่านไปจนกระทั่งคืนวันนั้นที่เธอเรียกหาเขา และสิ่งที่เธอปรารถนาก็คือการให้เขาสวมรอยแต่งงานแทนเธอ เพราะแบบนั้นเขาจึงต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ต้องสวมรอยเป็นเธอและแต่งงานแทน

 "ข้าต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกันนะ"

 เขาทำได้เพียงเอ่ยถามกับตัวเองอย่างสิ้นหวัง ใจนึงก็อยากจะทำตามคำสัญญาแต่อีกใจก็อยากจะปัดทิ้งและลืมมันไป แต่เนื่องด้วยสัจจะของปีศาจเขาไม่อาจ มองข้ามสัญญานี้ไปได้ ยังไม่ทันได้คิดอะไรก็มี เสียงเคาะประตูดังขึ้น

ก๊อกๆๆ

"นายหญิง ดิฉันแมรี่ เรย์ และไลลาบีช หญิงรับใช้ของนายหญิงค่ะ"

" เข้ามาสิ"

" ขออนุญาตนะคะนายหญิง"

 ชายหนุ่มเลือกตามองไปยังสาวใช้ 2 คนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ คนนึงดูมีอายุมากแล้วส่วนอีกคนยังดูสาวและเป็นเด็ก เขาจึงเอ่ยถาม ทั้งสองคน ด้วยความสงสัย

 "เธอทั้งสองคนก็คือหญิงรับใช้คนเก่า ของดีไลน์ใช่ไหม"

" ใช่แล้วค่ะคุณหนูดีร้ายส่งให้พวกเรามาดูแล นายหญิง ต่อจากนี้ฝากตัวด้วยนะคะ"

"เหอะ...นายหญิง..ยิ่งได้ยินยิ่งสมเพชตัวเองแต่ก็เอาเถอะทำหน้าที่ของพวกเธอให้ดีและอย่าให้เรื่องนี้ถูกเปิดเผย"

"ไม่ต้องห่วงค่ะ พวกเราจะปฏิบัติกับนายหญิงเหมือนท่านเป็นคุณหนูของเราจริงๆ"

*************************************

Ep.1เอาไปสั้นๆก่อนน๊าาาาา. อัพทุกวันหลังเที่ยงคืนนะคะ ฝากนิยายเรื่องใหม่ของไรท์ด้วยนะคะ

ติดเหรียญตั้งแต่Ep.ที่6 ส่วนNCติด8เหรียญเท่าเดิม

​

ท่ามกลางพงไพรอันมืดมิดปรากฏร่างของหญิงสาวชุดดำที่กำลังร้องไห้คร่ำครวญอยู่ที่ริมทะเลสาบ เสียงร้องไห้ดังกึกก้องไปทั่วผืนป่า

"ฮึก..ได้โปรดท่านสัญญากับฉันไว้แล้วนี่คะ...ได้โปรด"

หญิงสาวคร่ำครวญถึงใครบางคนแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าใครคนนั้นที่เธอร้องหาจะปรากฏตัวออกมา หญิงสาวร้องไห้ จนน้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด จิตใจเริ่มสิ้นหวังและดำดิ่งลงสู่ห้วงเหวแห่งความเสียใจแต่ทันใดนั้นก็ปรากฏเงาสะท้อนของใครบางคนที่ยืนอยู่ใต้แสงจันทรา เขาเอื้อนเอ่ย ออกมาถึงสถานที่ที่ตนกำลังยืนอยู่และเอ่ยถาม กับหญิงสาวถามด้วยความสงสัย

"นานแค่ไหนกันนะที่ข้าไม่ได้มาที่นี่"

"ทะ...ท่านก็คือ.."

"สาวน้อยเหตุใดเจ้าจึงร้องไห้ ไม่ได้พบกันแค่ไม่กี่สิบปี ยัยจึงร้องไห้งอแงเป็นเด็กแบบนี้เล่า"

ชายหนุ่มปริศนา กล่าวถามหญิงสาวตรงหน้าเธอเงยหน้ามองเขาพร้อมกับใบหน้าที่เปลี่ยนไปด้วยความหวังเธอต้องมองเขาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปด้วยความสุขและแรงปรารถนา

"ในที่สุดท่านก็มาได้โปรด...ได้โปรดช่วยฉันด้วยเถอะค่ะ"

"สาวน้อยข้าเคยให้สัญญากับเจ้าไม่ว่าเจ้าต้องการสิ่งใดหรือปรารถนาสิ่งใดข้าจะทำให้มันเป็นจริง บอกมาสิว่าเจ้าต้องการหรือปรารถนาสิ่งใด"

"ถ้าต้องการสัญญาที่ท่านเคยให้ไว้กับข้า ท่านโซฮิเมะ"

.

.

.

.

.

"ใกล้ถึงเวลาแล้วค่ะ"

"คุณหนูของพวกเราสวยมากเลยนะคะ"

"นั่นสิคะ คุณหนูคงจะกลายเป็นเจ้าสาวที่โชคดีที่สุดในอาณาจักรแน่ๆเลยค่ะ"

"งั้นหรอ"

"คะต่อไปนี้คุณหนูก็จะกลายเป็นแกรนดัชเชสแห่งตระกูลดยุกแล้วนะคะ"

เหล่าสาวใช้พากันเอ่ยด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นคุณหนูของพวกเธออยู่ในชุดเจ้าสาวแต่พวกเธอจะรู้หรือไม่ว่าคนที่นั่งอยู่ตรงนี้กลับไม่ใช่เจ้าสาวตัวจริง ได้ฤกษ์เปิดพิธีวิวาห์เจ้าสาวเดินออกมายังห้องโถงของโบสถ์ที่ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้สีขาว ทางข้างหหน้าก็คือท่านแกรนดยุกแห่งตระกูล คิมสัน หรือก็คือเจ้าบ่าวของเธอที่กำลังยืนรออยู่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เมื่อเดินมาจนถึง ที่พิธีแต่งงานก็ได้เริ่มขึ้นทั้งสองแลกเปลี่ยนแหวนแต่งงานกันจนมาถึงขึ้นตอนสุดท้ายของพิธีแต่งงาน

"พ่อขอประกาศว่าท่านทั้งสองคือสามีภรรยาถูกเจ้าสาวได้"

"จูบงั้นหรอ"

หญิงสาวเอ่ยพึมพำออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบาจนเหมือนกับกำลังกระซิบถามตัวเองอยู่

"อย่าได้คาดหวังมากไปซะล่ะ"

"อะไรนะ..?"

คำพูดของท่านดยุก ทำให้เจ้าสาวตรงหน้าเกิดความสงสัยก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงมาประกบปากจุมพิตกับเจ้าสาวตรงหน้าเมื่อพิธีแต่งงานเสร็จสิ้นงานเลี้ยงหลังพิธีแต่งงานก็เริ่มขึ้นงานสังสรรค์ถูกจัดขึ้นอย่างหรูหรา สมเกียรติของแกรนดยุกแห่งจักรวรรดิ

"ยินดีกับการแต่งงานด้วยนะครับท่าน"

"ยินดีด้วยนะคะ"

คำอวยพรต่างๆนานาถาโถมมายังดยุกอย่างไม่ขาดสายต่างจากเจ้าสาวที่ยืนอยู่ไม่ห่าง ดูเหมือนจะไม่มีใครเห็นเธออยู่ในสายตา เลยแม้แต่นิดกับการกับถูกนินทาอย่างสนุกปากโดยเหล่าหญิงสาวชนชั้นสูงและเหล่าเลดี้ ที่หมายปองท่านดยุกจะอยู่

"ขอโทษนะคะท่านดยุกฉันรู้สึกเพลียจึงอยากจะขอเข้าไปพักค่ะ"

"อืมเข้าใจแล้วใช้จะนำทางเธอไปยังห้องพักของเธอ"

"ค่ะ"

"นายหญิงเชิญทางนี้ค่ะ"

เธอเดินตามสาวใช้ไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงห้องห้องหนึ่ง เมื่อเปิดประตูออกเธอพบกับความว่างเปล่าห้องนั้นไม่ได้ตกแต่ง อย่างสวยงามเป็นพิเศษกับดูเหมือนห้องพักธรรมดาๆ ราวกับว่านี่เป็นเพียงแค่ห้องรับแขกไม่ใช่ห้องของเจ้าสาวหรือว่าที่ดัชเชสนายหญิงแห่งตระกูล

"นี่คือห้องของคุณค่ะนายหญิงและนายท่านฝากมาแจ้งว่าคืนนี้คงไม่ได้มาขายด้วยเนื่องจากติดงานที่ค้างไว้"

จะใช้พูดพร้อมรอยยิ้มที่ดูเยาะเย้ยคนตรงหน้าเธอที่เห็นดังนั้นจึงเอ่ยปากถามชื่อของสาวใช้คนดังกล่าว

"ชื่อของเธอคืออะไร"

"เรียนนายหญิงชื่อของดิฉันก็คือ เซอร์เรีย ค่ะ"

"ออกไปซะฉันต้องการการพักผ่อน"

 เธอกล่าวออกมาพร้อมกับส่งสายตาเย็นชาไปยังสาวใช้ เมื่อเห็นดังนั้นสาวใช้ก็ชักสีหน้าไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรและเลือกที่จะเดินเข้าไปในห้องพัก ห้องนอนที่แสนกว้างขวางที่สุดแสนจะเงียบสงัด ราวกับว่าห้องนี้ถูกปิดตายมาเป็นเวลานาน และถูกเลือกให้เธอเป็นเจ้าของ เธอถอดทิ้งอาภรณ์ที่อยู่บนร่างกาย ก่อนจะนึกถึงเรื่องเมื่อก่อนหน้านี้

'ได้โปรดช่วยฉันด้วยเถอะค่ะ!'

"ยัยเด็กโง่นั่น ก็ขอให้ข้าทำสิ่งแบบนี้แทนเนี่ยนะ อยากจะบ้าตาย..."

 กล่าวจบเส้นผมสี สีนิลรัตติกาล ก็ แปรผันเป็นสีเงิน เปล่งประกาย ยามต้องแสงของดวงจันทรา ร่างกายที่มีส่วนโค้งนูนตรงช่วงทรวงอก ก็แบนราบส่วนสูงเพิ่ม ขึ้นและไปหน้าที่งดงามราวกับพระเจ้าบรรจงสรรสร้าง จากหญิงสาวแปรเปลี่ยนเป็นชายหนุ่มรูปงาม จนไม่อาจแยกได้ว่าเป็นชายหรือหญิง

 "อึดอัดชะมัดไอ้ชุดบ้านี่รัดแน่นไปถึงไหนกัน"

 ชายหนุ่มเก่าออกมาพร้อมกับล้มตัวลงนอนบนเตียง สายตาเหม่อมองเพดาน ตัวของเขานั้นก็คือ แม่ทัพปีศาจที่ถูกอัญเชิญ มายังอาณาจักรแห่งนี้ นามคือ อิโซฮิเมะ หญิงสาวที่ทะเลสาบเธอคือรูปนอกสมรสของบารอนคาร์ล หรือก็คือลูกเมียน้อยนั่นแหละเธอมีชื่อว่าดีไลน์ คาร์ล เมื่อ 10 ปีก่อนตอนที่ตัวของเขานั้นมาที่นี่เป็นครั้งแรกกับถูกรอบโจมตีจนบาดเจ็บสาหัส และถูกดีหลายช่วยเอาไว้ดังนั้นเขาจึงให้คำมั่นสัญญากับเธอไว้ว่า ไม่ว่าเธอจะปรารถนาสิ่งใด เขาจะทำให้มันเป็นจริงและเมื่อเวลาผ่านไปจนกระทั่งคืนวันนั้นที่เธอเรียกหาเขา และสิ่งที่เธอปรารถนาก็คือการให้เขาสวมรอยแต่งงานแทนเธอ เพราะแบบนั้นเขาจึงต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ต้องสวมรอยเป็นเธอและแต่งงานแทน

 "ข้าต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกันนะ"

 เขาทำได้เพียงเอ่ยถามกับตัวเองอย่างสิ้นหวัง ใจนึงก็อยากจะทำตามคำสัญญาแต่อีกใจก็อยากจะปัดทิ้งและลืมมันไป แต่เนื่องด้วยสัจจะของปีศาจเขาไม่อาจ มองข้ามสัญญานี้ไปได้ ยังไม่ทันได้คิดอะไรก็มี เสียงเคาะประตูดังขึ้น

ก๊อกๆๆ

"นายหญิง ดิฉันแมรี่ เรย์ และไลลาบีช หญิงรับใช้ของนายหญิงค่ะ"

" เข้ามาสิ"

" ขออนุญาตนะคะนายหญิง"

 ชายหนุ่มเลือกตามองไปยังสาวใช้ 2 คนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ คนนึงดูมีอายุมากแล้วส่วนอีกคนยังดูสาวและเป็นเด็ก เขาจึงเอ่ยถาม ทั้งสองคน ด้วยความสงสัย

 "เธอทั้งสองคนก็คือหญิงรับใช้คนเก่า ของดีไลน์ใช่ไหม"

" ใช่แล้วค่ะคุณหนูดีร้ายส่งให้พวกเรามาดูแล นายหญิง ต่อจากนี้ฝากตัวด้วยนะคะ"

"เหอะ...นายหญิง..ยิ่งได้ยินยิ่งสมเพชตัวเองแต่ก็เอาเถอะทำหน้าที่ของพวกเธอให้ดีและอย่าให้เรื่องนี้ถูกเปิดเผย"

"ไม่ต้องห่วงค่ะ พวกเราจะปฏิบัติกับนายหญิงเหมือนท่านเป็นคุณหนูของเราจริงๆ"

*************************************

Ep.1เอาไปสั้นๆก่อนน๊าาาาา. อัพทุกวันหลังเที่ยงคืนนะคะ ฝากนิยายเรื่องใหม่ของไรท์ด้วยนะคะ

ติดเหรียญตั้งแต่Ep.ที่6 ส่วนNCติด8เหรียญเท่าเดิม

​

ท่ามกลางพงไพรอันมืดมิดปรากฏร่างของหญิงสาวชุดดำที่กำลังร้องไห้คร่ำครวญอยู่ที่ริมทะเลสาบ เสียงร้องไห้ดังกึกก้องไปทั่วผืนป่า

"ฮึก..ได้โปรดท่านสัญญากับฉันไว้แล้วนี่คะ...ได้โปรด"

หญิงสาวคร่ำครวญถึงใครบางคนแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าใครคนนั้นที่เธอร้องหาจะปรากฏตัวออกมา หญิงสาวร้องไห้ จนน้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด จิตใจเริ่มสิ้นหวังและดำดิ่งลงสู่ห้วงเหวแห่งความเสียใจแต่ทันใดนั้นก็ปรากฏเงาสะท้อนของใครบางคนที่ยืนอยู่ใต้แสงจันทรา เขาเอื้อนเอ่ย ออกมาถึงสถานที่ที่ตนกำลังยืนอยู่และเอ่ยถาม กับหญิงสาวถามด้วยความสงสัย

"นานแค่ไหนกันนะที่ข้าไม่ได้มาที่นี่"

"ทะ...ท่านก็คือ.."

"สาวน้อยเหตุใดเจ้าจึงร้องไห้ ไม่ได้พบกันแค่ไม่กี่สิบปี ยัยจึงร้องไห้งอแงเป็นเด็กแบบนี้เล่า"

ชายหนุ่มปริศนา กล่าวถามหญิงสาวตรงหน้าเธอเงยหน้ามองเขาพร้อมกับใบหน้าที่เปลี่ยนไปด้วยความหวังเธอต้องมองเขาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปด้วยความสุขและแรงปรารถนา

"ในที่สุดท่านก็มาได้โปรด...ได้โปรดช่วยฉันด้วยเถอะค่ะ"

"สาวน้อยข้าเคยให้สัญญากับเจ้าไม่ว่าเจ้าต้องการสิ่งใดหรือปรารถนาสิ่งใดข้าจะทำให้มันเป็นจริง บอกมาสิว่าเจ้าต้องการหรือปรารถนาสิ่งใด"

"ถ้าต้องการสัญญาที่ท่านเคยให้ไว้กับข้า ท่านโซฮิเมะ"

.

.

.

.

.

"ใกล้ถึงเวลาแล้วค่ะ"

"คุณหนูของพวกเราสวยมากเลยนะคะ"

"นั่นสิคะ คุณหนูคงจะกลายเป็นเจ้าสาวที่โชคดีที่สุดในอาณาจักรแน่ๆเลยค่ะ"

"งั้นหรอ"

"คะต่อไปนี้คุณหนูก็จะกลายเป็นแกรนดัชเชสแห่งตระกูลดยุกแล้วนะคะ"

เหล่าสาวใช้พากันเอ่ยด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นคุณหนูของพวกเธออยู่ในชุดเจ้าสาวแต่พวกเธอจะรู้หรือไม่ว่าคนที่นั่งอยู่ตรงนี้กลับไม่ใช่เจ้าสาวตัวจริง ได้ฤกษ์เปิดพิธีวิวาห์เจ้าสาวเดินออกมายังห้องโถงของโบสถ์ที่ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้สีขาว ทางข้างหหน้าก็คือท่านแกรนดยุกแห่งตระกูล คิมสัน หรือก็คือเจ้าบ่าวของเธอที่กำลังยืนรออยู่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เมื่อเดินมาจนถึง ที่พิธีแต่งงานก็ได้เริ่มขึ้นทั้งสองแลกเปลี่ยนแหวนแต่งงานกันจนมาถึงขึ้นตอนสุดท้ายของพิธีแต่งงาน

"พ่อขอประกาศว่าท่านทั้งสองคือสามีภรรยาถูกเจ้าสาวได้"

"จูบงั้นหรอ"

หญิงสาวเอ่ยพึมพำออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบาจนเหมือนกับกำลังกระซิบถามตัวเองอยู่

"อย่าได้คาดหวังมากไปซะล่ะ"

"อะไรนะ..?"

คำพูดของท่านดยุก ทำให้เจ้าสาวตรงหน้าเกิดความสงสัยก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงมาประกบปากจุมพิตกับเจ้าสาวตรงหน้าเมื่อพิธีแต่งงานเสร็จสิ้นงานเลี้ยงหลังพิธีแต่งงานก็เริ่มขึ้นงานสังสรรค์ถูกจัดขึ้นอย่างหรูหรา สมเกียรติของแกรนดยุกแห่งจักรวรรดิ

"ยินดีกับการแต่งงานด้วยนะครับท่าน"

"ยินดีด้วยนะคะ"

คำอวยพรต่างๆนานาถาโถมมายังดยุกอย่างไม่ขาดสายต่างจากเจ้าสาวที่ยืนอยู่ไม่ห่าง ดูเหมือนจะไม่มีใครเห็นเธออยู่ในสายตา เลยแม้แต่นิดกับการกับถูกนินทาอย่างสนุกปากโดยเหล่าหญิงสาวชนชั้นสูงและเหล่าเลดี้ ที่หมายปองท่านดยุกจะอยู่

"ขอโทษนะคะท่านดยุกฉันรู้สึกเพลียจึงอยากจะขอเข้าไปพักค่ะ"

"อืมเข้าใจแล้วใช้จะนำทางเธอไปยังห้องพักของเธอ"

"ค่ะ"

"นายหญิงเชิญทางนี้ค่ะ"

เธอเดินตามสาวใช้ไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงห้องห้องหนึ่ง เมื่อเปิดประตูออกเธอพบกับความว่างเปล่าห้องนั้นไม่ได้ตกแต่ง อย่างสวยงามเป็นพิเศษกับดูเหมือนห้องพักธรรมดาๆ ราวกับว่านี่เป็นเพียงแค่ห้องรับแขกไม่ใช่ห้องของเจ้าสาวหรือว่าที่ดัชเชสนายหญิงแห่งตระกูล

"นี่คือห้องของคุณค่ะนายหญิงและนายท่านฝากมาแจ้งว่าคืนนี้คงไม่ได้มาขายด้วยเนื่องจากติดงานที่ค้างไว้"

จะใช้พูดพร้อมรอยยิ้มที่ดูเยาะเย้ยคนตรงหน้าเธอที่เห็นดังนั้นจึงเอ่ยปากถามชื่อของสาวใช้คนดังกล่าว

"ชื่อของเธอคืออะไร"

"เรียนนายหญิงชื่อของดิฉันก็คือ เซอร์เรีย ค่ะ"

"ออกไปซะฉันต้องการการพักผ่อน"

 เธอกล่าวออกมาพร้อมกับส่งสายตาเย็นชาไปยังสาวใช้ เมื่อเห็นดังนั้นสาวใช้ก็ชักสีหน้าไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรและเลือกที่จะเดินเข้าไปในห้องพัก ห้องนอนที่แสนกว้างขวางที่สุดแสนจะเงียบสงัด ราวกับว่าห้องนี้ถูกปิดตายมาเป็นเวลานาน และถูกเลือกให้เธอเป็นเจ้าของ เธอถอดทิ้งอาภรณ์ที่อยู่บนร่างกาย ก่อนจะนึกถึงเรื่องเมื่อก่อนหน้านี้

'ได้โปรดช่วยฉันด้วยเถอะค่ะ!'

"ยัยเด็กโง่นั่น ก็ขอให้ข้าทำสิ่งแบบนี้แทนเนี่ยนะ อยากจะบ้าตาย..."

 กล่าวจบเส้นผมสี สีนิลรัตติกาล ก็ แปรผันเป็นสีเงิน เปล่งประกาย ยามต้องแสงของดวงจันทรา ร่างกายที่มีส่วนโค้งนูนตรงช่วงทรวงอก ก็แบนราบส่วนสูงเพิ่ม ขึ้นและไปหน้าที่งดงามราวกับพระเจ้าบรรจงสรรสร้าง จากหญิงสาวแปรเปลี่ยนเป็นชายหนุ่มรูปงาม จนไม่อาจแยกได้ว่าเป็นชายหรือหญิง

 "อึดอัดชะมัดไอ้ชุดบ้านี่รัดแน่นไปถึงไหนกัน"

 ชายหนุ่มเก่าออกมาพร้อมกับล้มตัวลงนอนบนเตียง สายตาเหม่อมองเพดาน ตัวของเขานั้นก็คือ แม่ทัพปีศาจที่ถูกอัญเชิญ มายังอาณาจักรแห่งนี้ นามคือ อิโซฮิเมะ หญิงสาวที่ทะเลสาบเธอคือรูปนอกสมรสของบารอนคาร์ล หรือก็คือลูกเมียน้อยนั่นแหละเธอมีชื่อว่าดีไลน์ คาร์ล เมื่อ 10 ปีก่อนตอนที่ตัวของเขานั้นมาที่นี่เป็นครั้งแรกกับถูกรอบโจมตีจนบาดเจ็บสาหัส และถูกดีหลายช่วยเอาไว้ดังนั้นเขาจึงให้คำมั่นสัญญากับเธอไว้ว่า ไม่ว่าเธอจะปรารถนาสิ่งใด เขาจะทำให้มันเป็นจริงและเมื่อเวลาผ่านไปจนกระทั่งคืนวันนั้นที่เธอเรียกหาเขา และสิ่งที่เธอปรารถนาก็คือการให้เขาสวมรอยแต่งงานแทนเธอ เพราะแบบนั้นเขาจึงต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ต้องสวมรอยเป็นเธอและแต่งงานแทน

 "ข้าต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกันนะ"

 เขาทำได้เพียงเอ่ยถามกับตัวเองอย่างสิ้นหวัง ใจนึงก็อยากจะทำตามคำสัญญาแต่อีกใจก็อยากจะปัดทิ้งและลืมมันไป แต่เนื่องด้วยสัจจะของปีศาจเขาไม่อาจ มองข้ามสัญญานี้ไปได้ ยังไม่ทันได้คิดอะไรก็มี เสียงเคาะประตูดังขึ้น

ก๊อกๆๆ

"นายหญิง ดิฉันแมรี่ เรย์ และไลลาบีช หญิงรับใช้ของนายหญิงค่ะ"

" เข้ามาสิ"

" ขออนุญาตนะคะนายหญิง"

 ชายหนุ่มเลือกตามองไปยังสาวใช้ 2 คนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ คนนึงดูมีอายุมากแล้วส่วนอีกคนยังดูสาวและเป็นเด็ก เขาจึงเอ่ยถาม ทั้งสองคน ด้วยความสงสัย

 "เธอทั้งสองคนก็คือหญิงรับใช้คนเก่า ของดีไลน์ใช่ไหม"

" ใช่แล้วค่ะคุณหนูดีร้ายส่งให้พวกเรามาดูแล นายหญิง ต่อจากนี้ฝากตัวด้วยนะคะ"

"เหอะ...นายหญิง..ยิ่งได้ยินยิ่งสมเพชตัวเองแต่ก็เอาเถอะทำหน้าที่ของพวกเธอให้ดีและอย่าให้เรื่องนี้ถูกเปิดเผย"

"ไม่ต้องห่วงค่ะ พวกเราจะปฏิบัติกับนายหญิงเหมือนท่านเป็นคุณหนูของเราจริงๆ"

*************************************

Ep.1เอาไปสั้นๆก่อนน๊าาาาา. อัพทุกวันหลังเที่ยงคืนนะคะ ฝากนิยายเรื่องใหม่ของไรท์ด้วยนะคะ

ติดเหรียญตั้งแต่Ep.ที่6 ส่วนNCติด8เหรียญเท่าเดิม

​

ท่ามกลางพงไพรอันมืดมิดปรากฏร่างของหญิงสาวชุดดำที่กำลังร้องไห้คร่ำครวญอยู่ที่ริมทะเลสาบ เสียงร้องไห้ดังกึกก้องไปทั่วผืนป่า

"ฮึก..ได้โปรดท่านสัญญากับฉันไว้แล้วนี่คะ...ได้โปรด"

หญิงสาวคร่ำครวญถึงใครบางคนแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าใครคนนั้นที่เธอร้องหาจะปรากฏตัวออกมา หญิงสาวร้องไห้ จนน้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด จิตใจเริ่มสิ้นหวังและดำดิ่งลงสู่ห้วงเหวแห่งความเสียใจแต่ทันใดนั้นก็ปรากฏเงาสะท้อนของใครบางคนที่ยืนอยู่ใต้แสงจันทรา เขาเอื้อนเอ่ย ออกมาถึงสถานที่ที่ตนกำลังยืนอยู่และเอ่ยถาม กับหญิงสาวถามด้วยความสงสัย

"นานแค่ไหนกันนะที่ข้าไม่ได้มาที่นี่"

"ทะ...ท่านก็คือ.."

"สาวน้อยเหตุใดเจ้าจึงร้องไห้ ไม่ได้พบกันแค่ไม่กี่สิบปี ยัยจึงร้องไห้งอแงเป็นเด็กแบบนี้เล่า"

ชายหนุ่มปริศนา กล่าวถามหญิงสาวตรงหน้าเธอเงยหน้ามองเขาพร้อมกับใบหน้าที่เปลี่ยนไปด้วยความหวังเธอต้องมองเขาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปด้วยความสุขและแรงปรารถนา

"ในที่สุดท่านก็มาได้โปรด...ได้โปรดช่วยฉันด้วยเถอะค่ะ"

"สาวน้อยข้าเคยให้สัญญากับเจ้าไม่ว่าเจ้าต้องการสิ่งใดหรือปรารถนาสิ่งใดข้าจะทำให้มันเป็นจริง บอกมาสิว่าเจ้าต้องการหรือปรารถนาสิ่งใด"

"ถ้าต้องการสัญญาที่ท่านเคยให้ไว้กับข้า ท่านโซฮิเมะ"

.

.

.

.

.

"ใกล้ถึงเวลาแล้วค่ะ"

"คุณหนูของพวกเราสวยมากเลยนะคะ"

"นั่นสิคะ คุณหนูคงจะกลายเป็นเจ้าสาวที่โชคดีที่สุดในอาณาจักรแน่ๆเลยค่ะ"

"งั้นหรอ"

"คะต่อไปนี้คุณหนูก็จะกลายเป็นแกรนดัชเชสแห่งตระกูลดยุกแล้วนะคะ"

เหล่าสาวใช้พากันเอ่ยด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นคุณหนูของพวกเธออยู่ในชุดเจ้าสาวแต่พวกเธอจะรู้หรือไม่ว่าคนที่นั่งอยู่ตรงนี้กลับไม่ใช่เจ้าสาวตัวจริง ได้ฤกษ์เปิดพิธีวิวาห์เจ้าสาวเดินออกมายังห้องโถงของโบสถ์ที่ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้สีขาว ทางข้างหหน้าก็คือท่านแกรนดยุกแห่งตระกูล คิมสัน หรือก็คือเจ้าบ่าวของเธอที่กำลังยืนรออยู่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เมื่อเดินมาจนถึง ที่พิธีแต่งงานก็ได้เริ่มขึ้นทั้งสองแลกเปลี่ยนแหวนแต่งงานกันจนมาถึงขึ้นตอนสุดท้ายของพิธีแต่งงาน

"พ่อขอประกาศว่าท่านทั้งสองคือสามีภรรยาถูกเจ้าสาวได้"

"จูบงั้นหรอ"

หญิงสาวเอ่ยพึมพำออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบาจนเหมือนกับกำลังกระซิบถามตัวเองอยู่

"อย่าได้คาดหวังมากไปซะล่ะ"

"อะไรนะ..?"

คำพูดของท่านดยุก ทำให้เจ้าสาวตรงหน้าเกิดความสงสัยก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงมาประกบปากจุมพิตกับเจ้าสาวตรงหน้าเมื่อพิธีแต่งงานเสร็จสิ้นงานเลี้ยงหลังพิธีแต่งงานก็เริ่มขึ้นงานสังสรรค์ถูกจัดขึ้นอย่างหรูหรา สมเกียรติของแกรนดยุกแห่งจักรวรรดิ

"ยินดีกับการแต่งงานด้วยนะครับท่าน"

"ยินดีด้วยนะคะ"

คำอวยพรต่างๆนานาถาโถมมายังดยุกอย่างไม่ขาดสายต่างจากเจ้าสาวที่ยืนอยู่ไม่ห่าง ดูเหมือนจะไม่มีใครเห็นเธออยู่ในสายตา เลยแม้แต่นิดกับการกับถูกนินทาอย่างสนุกปากโดยเหล่าหญิงสาวชนชั้นสูงและเหล่าเลดี้ ที่หมายปองท่านดยุกจะอยู่

"ขอโทษนะคะท่านดยุกฉันรู้สึกเพลียจึงอยากจะขอเข้าไปพักค่ะ"

"อืมเข้าใจแล้วใช้จะนำทางเธอไปยังห้องพักของเธอ"

"ค่ะ"

"นายหญิงเชิญทางนี้ค่ะ"

เธอเดินตามสาวใช้ไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงห้องห้องหนึ่ง เมื่อเปิดประตูออกเธอพบกับความว่างเปล่าห้องนั้นไม่ได้ตกแต่ง อย่างสวยงามเป็นพิเศษกับดูเหมือนห้องพักธรรมดาๆ ราวกับว่านี่เป็นเพียงแค่ห้องรับแขกไม่ใช่ห้องของเจ้าสาวหรือว่าที่ดัชเชสนายหญิงแห่งตระกูล

"นี่คือห้องของคุณค่ะนายหญิงและนายท่านฝากมาแจ้งว่าคืนนี้คงไม่ได้มาขายด้วยเนื่องจากติดงานที่ค้างไว้"

จะใช้พูดพร้อมรอยยิ้มที่ดูเยาะเย้ยคนตรงหน้าเธอที่เห็นดังนั้นจึงเอ่ยปากถามชื่อของสาวใช้คนดังกล่าว

"ชื่อของเธอคืออะไร"

"เรียนนายหญิงชื่อของดิฉันก็คือ เซอร์เรีย ค่ะ"

"ออกไปซะฉันต้องการการพักผ่อน"

 เธอกล่าวออกมาพร้อมกับส่งสายตาเย็นชาไปยังสาวใช้ เมื่อเห็นดังนั้นสาวใช้ก็ชักสีหน้าไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรและเลือกที่จะเดินเข้าไปในห้องพัก ห้องนอนที่แสนกว้างขวางที่สุดแสนจะเงียบสงัด ราวกับว่าห้องนี้ถูกปิดตายมาเป็นเวลานาน และถูกเลือกให้เธอเป็นเจ้าของ เธอถอดทิ้งอาภรณ์ที่อยู่บนร่างกาย ก่อนจะนึกถึงเรื่องเมื่อก่อนหน้านี้

'ได้โปรดช่วยฉันด้วยเถอะค่ะ!'

"ยัยเด็กโง่นั่น ก็ขอให้ข้าทำสิ่งแบบนี้แทนเนี่ยนะ อยากจะบ้าตาย..."

 กล่าวจบเส้นผมสี สีนิลรัตติกาล ก็ แปรผันเป็นสีเงิน เปล่งประกาย ยามต้องแสงของดวงจันทรา ร่างกายที่มีส่วนโค้งนูนตรงช่วงทรวงอก ก็แบนราบส่วนสูงเพิ่ม ขึ้นและไปหน้าที่งดงามราวกับพระเจ้าบรรจงสรรสร้าง จากหญิงสาวแปรเปลี่ยนเป็นชายหนุ่มรูปงาม จนไม่อาจแยกได้ว่าเป็นชายหรือหญิง

 "อึดอัดชะมัดไอ้ชุดบ้านี่รัดแน่นไปถึงไหนกัน"

 ชายหนุ่มเก่าออกมาพร้อมกับล้มตัวลงนอนบนเตียง สายตาเหม่อมองเพดาน ตัวของเขานั้นก็คือ แม่ทัพปีศาจที่ถูกอัญเชิญ มายังอาณาจักรแห่งนี้ นามคือ อิโซฮิเมะ หญิงสาวที่ทะเลสาบเธอคือรูปนอกสมรสของบารอนคาร์ล หรือก็คือลูกเมียน้อยนั่นแหละเธอมีชื่อว่าดีไลน์ คาร์ล เมื่อ 10 ปีก่อนตอนที่ตัวของเขานั้นมาที่นี่เป็นครั้งแรกกับถูกรอบโจมตีจนบาดเจ็บสาหัส และถูกดีหลายช่วยเอาไว้ดังนั้นเขาจึงให้คำมั่นสัญญากับเธอไว้ว่า ไม่ว่าเธอจะปรารถนาสิ่งใด เขาจะทำให้มันเป็นจริงและเมื่อเวลาผ่านไปจนกระทั่งคืนวันนั้นที่เธอเรียกหาเขา และสิ่งที่เธอปรารถนาก็คือการให้เขาสวมรอยแต่งงานแทนเธอ เพราะแบบนั้นเขาจึงต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ต้องสวมรอยเป็นเธอและแต่งงานแทน

 "ข้าต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกันนะ"

 เขาทำได้เพียงเอ่ยถามกับตัวเองอย่างสิ้นหวัง ใจนึงก็อยากจะทำตามคำสัญญาแต่อีกใจก็อยากจะปัดทิ้งและลืมมันไป แต่เนื่องด้วยสัจจะของปีศาจเขาไม่อาจ มองข้ามสัญญานี้ไปได้ ยังไม่ทันได้คิดอะไรก็มี เสียงเคาะประตูดังขึ้น

ก๊อกๆๆ

"นายหญิง ดิฉันแมรี่ เรย์ และไลลาบีช หญิงรับใช้ของนายหญิงค่ะ"

" เข้ามาสิ"

" ขออนุญาตนะคะนายหญิง"

 ชายหนุ่มเลือกตามองไปยังสาวใช้ 2 คนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ คนนึงดูมีอายุมากแล้วส่วนอีกคนยังดูสาวและเป็นเด็ก เขาจึงเอ่ยถาม ทั้งสองคน ด้วยความสงสัย

 "เธอทั้งสองคนก็คือหญิงรับใช้คนเก่า ของดีไลน์ใช่ไหม"

" ใช่แล้วค่ะคุณหนูดีร้ายส่งให้พวกเรามาดูแล นายหญิง ต่อจากนี้ฝากตัวด้วยนะคะ"

"เหอะ...นายหญิง..ยิ่งได้ยินยิ่งสมเพชตัวเองแต่ก็เอาเถอะทำหน้าที่ของพวกเธอให้ดีและอย่าให้เรื่องนี้ถูกเปิดเผย"

"ไม่ต้องห่วงค่ะ พวกเราจะปฏิบัติกับนายหญิงเหมือนท่านเป็นคุณหนูของเราจริงๆ"

*************************************

Ep.1เอาไปสั้นๆก่อนน๊าาาาา. อัพทุกวันหลังเที่ยงคืนนะคะ ฝากนิยายเรื่องใหม่ของไรท์ด้วยนะคะ

ติดเหรียญตั้งแต่Ep.ที่6 ส่วนNCติด8เหรียญเท่าเดิม

​

ท่ามกลางพงไพรอันมืดมิดปรากฏร่างของหญิงสาวชุดดำที่กำลังร้องไห้คร่ำครวญอยู่ที่ริมทะเลสาบ เสียงร้องไห้ดังกึกก้องไปทั่วผืนป่า

"ฮึก..ได้โปรดท่านสัญญากับฉันไว้แล้วนี่คะ...ได้โปรด"

หญิงสาวคร่ำครวญถึงใครบางคนแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าใครคนนั้นที่เธอร้องหาจะปรากฏตัวออกมา หญิงสาวร้องไห้ จนน้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด จิตใจเริ่มสิ้นหวังและดำดิ่งลงสู่ห้วงเหวแห่งความเสียใจแต่ทันใดนั้นก็ปรากฏเงาสะท้อนของใครบางคนที่ยืนอยู่ใต้แสงจันทรา เขาเอื้อนเอ่ย ออกมาถึงสถานที่ที่ตนกำลังยืนอยู่และเอ่ยถาม กับหญิงสาวถามด้วยความสงสัย

"นานแค่ไหนกันนะที่ข้าไม่ได้มาที่นี่"

"ทะ...ท่านก็คือ.."

"สาวน้อยเหตุใดเจ้าจึงร้องไห้ ไม่ได้พบกันแค่ไม่กี่สิบปี ยัยจึงร้องไห้งอแงเป็นเด็กแบบนี้เล่า"

ชายหนุ่มปริศนา กล่าวถามหญิงสาวตรงหน้าเธอเงยหน้ามองเขาพร้อมกับใบหน้าที่เปลี่ยนไปด้วยความหวังเธอต้องมองเขาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปด้วยความสุขและแรงปรารถนา

"ในที่สุดท่านก็มาได้โปรด...ได้โปรดช่วยฉันด้วยเถอะค่ะ"

"สาวน้อยข้าเคยให้สัญญากับเจ้าไม่ว่าเจ้าต้องการสิ่งใดหรือปรารถนาสิ่งใดข้าจะทำให้มันเป็นจริง บอกมาสิว่าเจ้าต้องการหรือปรารถนาสิ่งใด"

"ถ้าต้องการสัญญาที่ท่านเคยให้ไว้กับข้า ท่านโซฮิเมะ"

.

.

.

.

.

"ใกล้ถึงเวลาแล้วค่ะ"

"คุณหนูของพวกเราสวยมากเลยนะคะ"

"นั่นสิคะ คุณหนูคงจะกลายเป็นเจ้าสาวที่โชคดีที่สุดในอาณาจักรแน่ๆเลยค่ะ"

"งั้นหรอ"

"คะต่อไปนี้คุณหนูก็จะกลายเป็นแกรนดัชเชสแห่งตระกูลดยุกแล้วนะคะ"

เหล่าสาวใช้พากันเอ่ยด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นคุณหนูของพวกเธออยู่ในชุดเจ้าสาวแต่พวกเธอจะรู้หรือไม่ว่าคนที่นั่งอยู่ตรงนี้กลับไม่ใช่เจ้าสาวตัวจริง ได้ฤกษ์เปิดพิธีวิวาห์เจ้าสาวเดินออกมายังห้องโถงของโบสถ์ที่ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้สีขาว ทางข้างหหน้าก็คือท่านแกรนดยุกแห่งตระกูล คิมสัน หรือก็คือเจ้าบ่าวของเธอที่กำลังยืนรออยู่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เมื่อเดินมาจนถึง ที่พิธีแต่งงานก็ได้เริ่มขึ้นทั้งสองแลกเปลี่ยนแหวนแต่งงานกันจนมาถึงขึ้นตอนสุดท้ายของพิธีแต่งงาน

"พ่อขอประกาศว่าท่านทั้งสองคือสามีภรรยาถูกเจ้าสาวได้"

"จูบงั้นหรอ"

หญิงสาวเอ่ยพึมพำออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบาจนเหมือนกับกำลังกระซิบถามตัวเองอยู่

"อย่าได้คาดหวังมากไปซะล่ะ"

"อะไรนะ..?"

คำพูดของท่านดยุก ทำให้เจ้าสาวตรงหน้าเกิดความสงสัยก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงมาประกบปากจุมพิตกับเจ้าสาวตรงหน้าเมื่อพิธีแต่งงานเสร็จสิ้นงานเลี้ยงหลังพิธีแต่งงานก็เริ่มขึ้นงานสังสรรค์ถูกจัดขึ้นอย่างหรูหรา สมเกียรติของแกรนดยุกแห่งจักรวรรดิ

"ยินดีกับการแต่งงานด้วยนะครับท่าน"

"ยินดีด้วยนะคะ"

คำอวยพรต่างๆนานาถาโถมมายังดยุกอย่างไม่ขาดสายต่างจากเจ้าสาวที่ยืนอยู่ไม่ห่าง ดูเหมือนจะไม่มีใครเห็นเธออยู่ในสายตา เลยแม้แต่นิดกับการกับถูกนินทาอย่างสนุกปากโดยเหล่าหญิงสาวชนชั้นสูงและเหล่าเลดี้ ที่หมายปองท่านดยุกจะอยู่

"ขอโทษนะคะท่านดยุกฉันรู้สึกเพลียจึงอยากจะขอเข้าไปพักค่ะ"

"อืมเข้าใจแล้วใช้จะนำทางเธอไปยังห้องพักของเธอ"

"ค่ะ"

"นายหญิงเชิญทางนี้ค่ะ"

เธอเดินตามสาวใช้ไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงห้องห้องหนึ่ง เมื่อเปิดประตูออกเธอพบกับความว่างเปล่าห้องนั้นไม่ได้ตกแต่ง อย่างสวยงามเป็นพิเศษกับดูเหมือนห้องพักธรรมดาๆ ราวกับว่านี่เป็นเพียงแค่ห้องรับแขกไม่ใช่ห้องของเจ้าสาวหรือว่าที่ดัชเชสนายหญิงแห่งตระกูล

"นี่คือห้องของคุณค่ะนายหญิงและนายท่านฝากมาแจ้งว่าคืนนี้คงไม่ได้มาขายด้วยเนื่องจากติดงานที่ค้างไว้"

จะใช้พูดพร้อมรอยยิ้มที่ดูเยาะเย้ยคนตรงหน้าเธอที่เห็นดังนั้นจึงเอ่ยปากถามชื่อของสาวใช้คนดังกล่าว

"ชื่อของเธอคืออะไร"

"เรียนนายหญิงชื่อของดิฉันก็คือ เซอร์เรีย ค่ะ"

"ออกไปซะฉันต้องการการพักผ่อน"

 เธอกล่าวออกมาพร้อมกับส่งสายตาเย็นชาไปยังสาวใช้ เมื่อเห็นดังนั้นสาวใช้ก็ชักสีหน้าไม่พอใจ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรและเลือกที่จะเดินเข้าไปในห้องพัก ห้องนอนที่แสนกว้างขวางที่สุดแสนจะเงียบสงัด ราวกับว่าห้องนี้ถูกปิดตายมาเป็นเวลานาน และถูกเลือกให้เธอเป็นเจ้าของ เธอถอดทิ้งอาภรณ์ที่อยู่บนร่างกาย ก่อนจะนึกถึงเรื่องเมื่อก่อนหน้านี้

'ได้โปรดช่วยฉันด้วยเถอะค่ะ!'

"ยัยเด็กโง่นั่น ก็ขอให้ข้าทำสิ่งแบบนี้แทนเนี่ยนะ อยากจะบ้าตาย..."

 กล่าวจบเส้นผมสี สีนิลรัตติกาล ก็ แปรผันเป็นสีเงิน เปล่งประกาย ยามต้องแสงของดวงจันทรา ร่างกายที่มีส่วนโค้งนูนตรงช่วงทรวงอก ก็แบนราบส่วนสูงเพิ่ม ขึ้นและไปหน้าที่งดงามราวกับพระเจ้าบรรจงสรรสร้าง จากหญิงสาวแปรเปลี่ยนเป็นชายหนุ่มรูปงาม จนไม่อาจแยกได้ว่าเป็นชายหรือหญิง

 "อึดอัดชะมัดไอ้ชุดบ้านี่รัดแน่นไปถึงไหนกัน"

 ชายหนุ่มเก่าออกมาพร้อมกับล้มตัวลงนอนบนเตียง สายตาเหม่อมองเพดาน ตัวของเขานั้นก็คือ แม่ทัพปีศาจที่ถูกอัญเชิญ มายังอาณาจักรแห่งนี้ นามคือ อิโซฮิเมะ หญิงสาวที่ทะเลสาบเธอคือรูปนอกสมรสของบารอนคาร์ล หรือก็คือลูกเมียน้อยนั่นแหละเธอมีชื่อว่าดีไลน์ คาร์ล เมื่อ 10 ปีก่อนตอนที่ตัวของเขานั้นมาที่นี่เป็นครั้งแรกกับถูกรอบโจมตีจนบาดเจ็บสาหัส และถูกดีหลายช่วยเอาไว้ดังนั้นเขาจึงให้คำมั่นสัญญากับเธอไว้ว่า ไม่ว่าเธอจะปรารถนาสิ่งใด เขาจะทำให้มันเป็นจริงและเมื่อเวลาผ่านไปจนกระทั่งคืนวันนั้นที่เธอเรียกหาเขา และสิ่งที่เธอปรารถนาก็คือการให้เขาสวมรอยแต่งงานแทนเธอ เพราะแบบนั้นเขาจึงต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ต้องสวมรอยเป็นเธอและแต่งงานแทน

 "ข้าต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกันนะ"

 เขาทำได้เพียงเอ่ยถามกับตัวเองอย่างสิ้นหวัง ใจนึงก็อยากจะทำตามคำสัญญาแต่อีกใจก็อยากจะปัดทิ้งและลืมมันไป แต่เนื่องด้วยสัจจะของปีศาจเขาไม่อาจ มองข้ามสัญญานี้ไปได้ ยังไม่ทันได้คิดอะไรก็มี เสียงเคาะประตูดังขึ้น

ก๊อกๆๆ

"นายหญิง ดิฉันแมรี่ เรย์ และไลลาบีช หญิงรับใช้ของนายหญิงค่ะ"

" เข้ามาสิ"

" ขออนุญาตนะคะนายหญิง"

 ชายหนุ่มเลือกตามองไปยังสาวใช้ 2 คนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ คนนึงดูมีอายุมากแล้วส่วนอีกคนยังดูสาวและเป็นเด็ก เขาจึงเอ่ยถาม ทั้งสองคน ด้วยความสงสัย

 "เธอทั้งสองคนก็คือหญิงรับใช้คนเก่า ของดีไลน์ใช่ไหม"

" ใช่แล้วค่ะคุณหนูดีร้ายส่งให้พวกเรามาดูแล นายหญิง ต่อจากนี้ฝากตัวด้วยนะคะ"

"เหอะ...นายหญิง..ยิ่งได้ยินยิ่งสมเพชตัวเองแต่ก็เอาเถอะทำหน้าที่ของพวกเธอให้ดีและอย่าให้เรื่องนี้ถูกเปิดเผย"

"ไม่ต้องห่วงค่ะ พวกเราจะปฏิบัติกับนายหญิงเหมือนท่านเป็นคุณหนูของเราจริงๆ"

*************************************

Ep.1เอาไปสั้นๆก่อนน๊าาาาา. อัพทุกวันหลังเที่ยงคืนนะคะ ฝากนิยายเรื่องใหม่ของไรท์ด้วยนะคะ

ติดเหรียญตั้งแต่Ep.ที่6 ส่วนNCติด8เหรียญเท่าเดิม

​

เมื่อเขาต้องทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับเธอนั้นจึงทำให้เขาต้องสวมรอยเป็นเธอ หลังจากแต่งงานเขามายังตระกูลดยุกเรื่องราวลี้ลับและปริศนาต่างๆก็เริ่มขึ้น สัญญาที่เคยให้ไว้ ไม่ว่าจะปรารถนาสิ่งใด ข้าจะทำให้มันเ