ขอให้ออฟฟิศนี้มีแต่รัก

'ยิ้มหวาน' รู้สึกอึดอัดระคนเครียดเกร็งเมื่ออยู่ในห้องสัมภาษณ์งานสี่เหลี่ยมแคบๆนั่น  การรอคอยให้ 'พี่แก้มยุ้ย' มาถึงห้องที่เธออยู่นั้นยาวนานราวชั่วกัปชั่วกัลป์ 

ก๊อก...ก๊อก

เสียงเคาะประตูทำให้เธอสะดุ้ง  เหงื่อผุดซึมตามฝ่ามือจนชื้นไปหมด  เธอดูนาฬิกาที่ข้อมือ  เพิ่งผ่านไปเพียงห้านาทีเท่านั้นนับจากก้าวแรกที่เหยียบเข้ามาที่แบร์รี่จัง  ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนผ่านไปแล้วราวห้าชั่วโมงเห็นจะได้ 

"ขอโทษที  พี่เพิ่งเลิกประชุม  รอนานมั้ย" 

พี่แก้มยุ้ยจะเป็นคนสัมภาษณ์เธอในวันนี้  และหากเธอได้ทำงานที่นี่  พี่แก้มยุ้ยก็จะเป็นเจ้านายของเธอ  

เก่งจังเลยนะพี่แก้มยุ้ยน่ะ  อายุแค่ยี่สิบเก้า  โตกว่าเธอแค่สี่ปี  แต่ได้เป็นถึงผู้จัดการฝ่ายขายดูแลคอลเล็กชันพิเศษของแบร์รี่จังทั้งหมดแล้ว  ตอนนี้มีลูกน้องสองคน  และกำลังหาเพิ่มอีกหนึ่งคน 

ก็ได้แต่หวังว่าคนที่พี่แก้มยุ้ยเลือกจะเป็นเธอ 

"ไม่นานเลยค่ะ" 

เธอส่ายหน้าพลางตอบออกไป  

"งั้นเรามาเริ่มกันเลยนะ  จะได้ไม่เสียเวลา"  พี่แก้มยุ้ยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริง  เธอได้แต่สงสัย  นี่ห้าโมงเย็นแล้วแท้ๆ  ทำงานมาทั้งวัน  ทำไมพี่แก้มยุ้ยยังมีพลังเหลือเฟือแบบนั้นได้อยู่อีก  "ที่นี่เราใช้ภาษาอังกฤษเป็นหลักนะ  เพราะนายญี่ปุ่นอ่านและฟังภาษาไทยไม่ค่อยออก  ปกติน้องญาศินีพูดฟังอ่านเขียนภาษาอังกฤษคล่องอยู่แล้วใช่มั้ยคะ" 

"ค่ะ  พอพูดได้ฟังออกค่ะ"  เธอตอบออกไปอย่างถ่อมตัว  ทั้งที่พ่อกับแม่สนับสนุนด้านภาษาให้เธอกับพี่สาวมาตั้งแต่เด็ก  จนแทบจะพูดได้เหมือนเจ้าของภาษาอยู่แล้ว

"งั้นเรามาทดสอบกันหน่อยดีกว่า"  

เธอพยักหน้า  ลอบสูดหายใจเข้าจนลึกเพื่อตั้งสติ 

"เริ่มเลยนะ"  พี่แก้มยุ้ยให้สัญญาณ  

"ค่ะ" 

"อย่างสีเหลือง?" 

ห๊ะ?  สีเหลืองคืออะไร?  พี่แก้มยุ้ยเขาจะถามกันง่ายๆว่าสีเหลืองภาษาอังกฤษว่าอะไรอย่างนั้นน่ะเหรอ  ดูไม่สมกับเป็นการสัมภาษณ์เข้าทำงานในตำแหน่งที่มีคนแย่งกันเป็นร้อยๆคนเลยนะ 

อย่างไรก็ตามเธอไม่มีเวลามาคิดใคร่ครวญนานนักหรอก พี่สาวบอกให้เธอตอบทุกคำถามไปตามสัญชาตญาณ  เธอก็คงจะทำตามนั้น 

"เยลโล่ว์ค่ะ"  ถึงกระนั้นเธอก็ตอบออกไปอย่างไม่มั่นใจนัก 

"แล้วมะม่วง?" 

"แมงโก้ค่ะ" 

"แล้วอย่างมีด?" 

"อีโต้"  เธอตอบออกไปในทันที  แล้วก็ฉุกคิดขึ้นมาในวินาทีเดียวกันว่าอีโต้มันไม่น่าใช่ภาษาอังกฤษไม่ใช่เหรอ 

"เยี่ยมยอด!" 

ห๊ะ?  เยี่ยมยอด?

นี่มันเป็นการสัมภาษณ์งานแบบไหนกันแน่เนี่ย?!