คำสั่งรักสามีมาเฟีย

คำสั่งรักสามีมาเฟีย

ซีรีส์ชุด ยอดรักของมาเฟีย ลำดับที่ 2 (เล่มจบ)

คลินเซน VS หมอทีด้า

หวานจับจิต หื่นจับใจ…..

……………………………………………………………

By กานต์มณี

……………………………………

       “ต้องการอะไร”

        “เพื่อนกินข้าว”

        “เรื่องเยอะ เรื่องมาก”

เป็นครั้งแรกเลยมั้งที่เธอกล้าต่อว่า ทั้งที่เมื่อวานยังหวาดกลัว หรือเพราะทำงานเหนื่อยล้าจนไม่รู้สึกว่าจะต้องกลัวอะไรผู้ชายคนนี้ แต่คำขู่เมื่อกี้ก็ชวนหวั่นใจอยู่

        “ว่าไงนะ” 

        “เปล่า”

        “ด่าฉันเป็นภาษาไทยเหรอหมอ”

คนบนเตียงลุกขึ้น แล้วเขาก็กระชากสายน้ำเกลือออก ความจริงกระชากมันออกตั้งแต่เที่ยงแล้ว เบื่อ รำคาญ ให้อะไรนักหนา เขาไม่ใช่คนป่วยใกล้ตาย

        “ถอยไปนะ”       

        “อย่ามาอวดดีใส่ฉัน”

        “ถ้าหายแล้วก็ออกไปจากบ้านนี้สักที” ไม่สนใจจะยื้อแล้ว เพราะดูท่าคนไข้คนนี้จะไม่สำนึกบุญคุณสักนิด 

        “หึๆ อย่ามาไล่ ถ้าจะไป เดี๋ยวไปเอง ไล่มากๆ ระวังจะ...” 

  แล้วดวงตาคู่คมที่แสดงความโหดเมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นโลมเลีย แม้เธอมีเสื้อผ้าสวมมิดชิดครบถ้วน ทว่าสายตานั้นมันราวกับจะเปลื้องผ้าของเธอออก คุณหมอสาวถอยไปด้านหลังจะดึงลูกบิด แต่เจ้าของร่างสูงถึงตัวก่อน ใช้สองแขนค้ำยันกักกันร่างอรชรไว้

        “ถอยไป ฉันเป็นเจ้าของบ้าน”

        “แต่ฉันอยากเป็นผัวเจ้าของบ้าน”

      คลินเซนใช้คำพูดห่ามๆ มันคือตัวตนของเขาอยู่แล้ว และตอนนี้พอมีกำลังวังชา เขารู้สึกว่าสนใจคนตรงหน้า ก็แค่สนใจหรอกนะ ยังไม่มีอะไรมากกว่านั้น 

        “นี่ มันจะมากไปแล้ว ฉันรักษาคุณนะ ฉันเป็นหมอ”

        “อาฮะ แล้วไง อยากลองเป็นผัวหมออยู่เหมือนกัน”

      ไม่เพียงใช้คำพูดคุกคาม แต่การกระทำของมาเฟียหนุ่มก็รุกรานเอาแต่ใจตามสันดานด้วยเหมือนกัน ยื่นหน้าเข้าใกล้ ใช้แขนกักกันเธอแล้วรวบร่างบางเข้าหาอก

        “จะทำอะไร หยุดเลยนะ”

        “ไม่”

        “ให้เกียรติฉันหน่อย ที่นี่ อื้อ...”

        รำคาญ หนวกหู ก็จัดการปิดปากคุณหมอปากดีให้สาแก่ใจ ปากที่อ้าพะงาบๆ ถูกแนบชิดแล้วร้ายกาจกว่านั้นคือเขาแทรกปลายลิ้นดื่มด่ำความหวานฉ่ำ และจากการจูบมันทำให้เขาค่อนข้างเอ๊ะใจ เพราะเจ้าตัวแลดูเงอะงะ หรือว่า...

        “ไอ้คนเซ็งเคร็ง” 

พออีกฝ่ายถอนปากออก สาวเจ้าก็ต่อว่าแรงๆ แบบไม่เกรงใจ

        “ออ แสดงว่าจูบไม่ถูกใจ คงต้องอีกสักรอบ สองรอบ หรืออีกหลายๆ รอบ”

        “ห้ามนะ อืม...”

…………………………………………………………….