การต่อสู้ของคุณหนูตัวประหลาด(คิดชื่ออยู่)

โลกในตอนนี้คือปี5000โดยที่เป็นการนับใหม่หลังจากการที่ดวงอาทิตย์หมดพลังงานในการส่องแสงและให้ความร้อน นักวิทยาศาสตร์ทุกคนต่างผสานแรงกันสร้างอุปกรณ์เพื่อปกป้องโลกแลกกับการที่ปิดการสำรวจนอกโลกแบบถาวร

ในปีที่5000 ปีที่จะมีงานปาร์ตี้ทั้งปีเป็นสิ่งที่ประกาศให้ทุกคนบนโลกพร้อมกับการรวมประเทศทุกประเทศเป็นหนึ่งเดียว โดยผู้ที่ทำให้เกินเหตุการนี้คือหญิงสาววัย20จากเสียงเพลง กีฬา งานวิจัย การใช้คำพูด และการสร้างภาษาใหม่ที่เข้าใจง่าย และแน่นอนเธอคือสุดยอดไอดอลที่หลายคนฝันอยากไปให้ถึง แต่กลับกัน.......

"ทำไมกันๆๆๆ! ฉันแค่อยากเป็นผู้หญิงปกติเองน่ะ!"

หญิงสาวผู้เป็นความฝันของทุกคนตอนนี้กำลังนั่งหดหู่อยู่ที่มุมห้องสุดหรูหรา

"ยุส ทำบ้าอะไรของเธออยู่"

เด็กชายผมสีแดงเลือดนกวัย5ปีเดินมาหาหญิงสาวที่ชื่อยุสหรือก็คือผู้หญิงในฝัน

ยุสหันมามองเด็กน้อยช้าๆดวงตาสีฟ้าเป็นประกาย ผมสีแดงสว่าง ร่างกายผอมแต่ก็ไม่ติดกระดูก

"ฉันเป็นแม่เธอน่ะ!~"

"แค่รับมาเลี้ยงไม่ใช่รึไง ถึงจริงๆเธอจะถูกเลี้ยงมากกว่าก็เถอะ"

หญิงสาวที่รับความจริงไม่ได้ที่เธอนั้นถูกเด็กดูแลถึงจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้วก็ตาม จึงหันหน้าเข้าไปที่มุมห้องแล้วเพิ่มความหดหู่เข้าไปอีก

"ให้ตายสิไอ่ผู้ใหญ่ไร้ประโยชน์ ผมจะไปจ่ายตลาดจะเอาอะไรรึเปล่า"

ทันที่ที่พูดเสร็จยุสก็พุ่งตัวเข้าไปกอดเด็กน้อย

"เร็นเนี่ยแหละผู้ชายที่ดีที่สุดในโลก~!"

เด็กชายพยายามดันหญิงสาวออกจากตัวแล้ววิ่งไป

เมื่อเด็กคนนั้นเดินออกไปหญิงสาวก็ทำหน้าจิงจังขึ้นมา

"เด็กคนนั้นโตขึ้นแล้วสิน่ะ"

5ปีก่อน

ยุสเป็นหญิงสาวที่กำลังเรียนอยู่ในโรงเรียน มีความโดดเด่นในทุกด้านทั้งมารยาทและหน้าตา แต่กลับมีเพื่อนแทบจะนับนิ้วได้

เรื่องมันได้เกิดขึ้นเมื่อตอนช่วงปิดเทอม เธอไปเยี่ยมเพื่อนของเธอที่เผลอไปมีความสัมพันธ์ทางเพศกับผู้ชายแล้วถูกทิ้ง และช่วงปิดเทอมนี้เธอก็วางแผนจะไปเนี่ยมเด็กที่เป็นลูกของเพื่อนเธอ

"เพราะแก! ฉันถึงถูกไล่ออก!! ทั้งหมดเป็นความผิดของแก!!"

เสียงตะโกนดังออกมาจากบ้านหรูราคาหลายล้านบาท

ยุสรีบเข้าไปดูข้างหน้าต่างก็เห็นเพื่อนของเธอหยิบมีดขึ้นมาเตรียมแทงเข้าไปที่กลางออกของเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

ความเป็นห่วงอยู่เหนือความคิด เธอรีบโยนหินเข้าหน้าต่างจนแตกออกแล้วกระโดดเข้าไปหยิบตัวเด็กออกมา

"เธอทำอะไรของเธอ!? นี่จะฆ่าลูกตัวเองทำไม?!"

แต่เพื่อนของเธอคนนั้นไม่มีความคิดที่จะหยุดฟังเธอรีบอุ้มเด็กกระโดดออกหน้าต่างหนีทันที

"กลับมาน่ะ!"

เสียงแห่งความเครียดแค้นไล่ตามหลังมาติดๆแต่เหมือนฟาดเคราะห์ทางระแวกบ้านหลังนี้ไม่มีคนอยู่เลย

หนีไปมาก็มาถึงทางตัน ข้างหน้าเป็นกำแพงสูงไม่สามารถปีนขึ้นไปได้ ข้างหลังเป็นหญิงสาวสติแตกถือมีด

ยุสเลือกที่จะวางเด็กลงกับพื้นแล้วหันหลังไปพบกับเพื่อนของเธอ

ไร้คำพูดมือที่ถือมีดพุ่งเข้ามาที่ท้องของเธอ แต่ก่อนมีดจะเจาะทะลุเสื้อ ความเร็วที่เหนือกว่าก็ได้ใช้มือซ้ายผลักอีกฝ่ายออกห่าง แต่ด้วยความมั้นใจเกินตัวทำให้ปล่อยช่องว่างจากเด็กมากเกินไปส่งผลให้อดีตเพื่อนของเธอวิ่งผ่านไปหาเด็กได้

มีดที่ง้างขึ้นฟ้าพร้อมกับเสียงรองเท้านักเรียนกระทบพื้นอย่างรวดเร็ว

ในเวลาไม่นานเสียงของมีคมทะลุเนื้อก็ดังขึ้นของเหลวสีแดงหยดลงพื้นแต่ไม่ใช่ของเด็ก

"ทำไม...เธอ"

เลือดไหลออกจากมือขวาแสนนุ่มนิ่มแต่แข็งแกร่งของยุส

"เป็นแม่ไม่ใช่หรอ.....ทำไม..."

มือซ้ายกำหมัดแน่นเหมือนกับมือขวาที่เลื่อนไปจับโคนมีด

"ถึงจะฆ่าลูกด้วย!!"

หน้าของหญิงสาวเสียสติบิดเบี้ยวจากความแรงของหมัดที่ต่อยออกไป

หลังจากนั้นเธอก็ดึงมีดออกพร้อมกับฉีกแขนเสื้อของตัวเองออกมาพันแผลแล้วอุ่มเด็กหนีออกไป

"เธอเจ็บปวดรึเปล่า...แม่แท้ๆไม่คิดจะลูแลเธอเลย"

ยุสพูดกับเด็กในอ้อมกอดโดยไม่คิดว่าเด็กจะรู้เรื่องอะไร

น้ำตาไหลออกจากใบหน้าของหญิงสาวเนื่องจากเพื่อนที่เธอรู้จักเปลี่ยนไปแล้วและมันสร้างปัญหาให้กับเด็กคนนี้ด้วย

เด็กทารกเอื้อมมือขึ้นไปแตะที่แก้มของหญิงสาวพร้อมกับหัวเราะออกมา

"ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะเป็นแม่ของเธอเอง"

เด็กทารกยิ้มกว้างและหัวเราะออกมาถึงเธอจะรู้ว่าเด็กไม่รู้ว่าที่เธอพูดไปคืออะไรแต่มันก็ทำให้การตัดสินใจของเธอหนักแน่นขึ้น

หลังจากเหตุการนั้นเธอก็ลาออกจากโรงเรียน เลี้ยงเด็กและหางานทำจนได้เป็นไอดอลในวัยที่ผ่านเกณฑ์การสมัครพอดี ใช้เวลา1ปีเธอก็เป็นที่รู้จักในฐานะ ไอดอลชื่อดังของประเทศเอเชีย ที่พึ่งเกิดขึ้นจากการรวมประเทศในเอเชียเมื่อ50ปีก่อน

หลังจากที่มีชื่อเสียงก็ดันมีเพื่อนร่วมงานไปเห็นการเขียนตัวหนังสือแปลกๆของเธอแล้วต่อจากนั้นเพียง1เดือนทั้งประเทศก็ใช้ตัวอักศรที่เธอคิดขึ้นเองและภาษาในชีวิตประจำวัน

ปัจจุบัน

"นั่นสิน่ะ ชีวิตของฉันมันก็มีแต่เรื่องบังเอิญเกินขึ้นนี่"

เธอหยิบรูปภาพที่เธอถ่ายรูปกับเร็นตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบันขึ้นมาดู

"ฉันเนี่ยโลภมากจริงๆเลยน่ะ อยากมีความสุขมากกว่านี้ อยากเป็นคนให้กำเนิดเธอ อยากเป็นแม่แท้ๆของเธอ ฉันมันผู้หญิงที่โลภมากที่สุดในโลกสิน่ะ...."

ก็อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเธอเดินไปหน้าแระตูเพราะคิดว่าเร็นกลับมาจากการไปจายตลาดแล้ว

"เร็นกลับมาเร็วจะ-..."

มีดเก่าขึ้นสนิมแทงเข้ามาที่ท้องของเธอ มือเธอตอนนี้สั่นไม่หยุด

'ความตายหรอ?....ไม่จริง..'

ยุสเงยหน้าขึ้นพบกับใบหน้าที่ไม่ได้เห็นมา5ปี ผู้เป็นแม่แท้ๆของเร็น

"ไงแม่คนดัง"

เสียงเย็นชากัดกินหัวใจของเธอแต่มันก็ทำให้เธอได้สติ กดเบอร์ฉุกเฉินด้วยมือซ้ายแล้วใช้มือขวาจับอีกฝ่ายแน่น

"ปล่อย! ปล่อยสิอี่เวน!! จะตายอยู่แล้วก็ไปรอลูกของแกไป!!"

ยุสหัวเราะออกมาพร้อมกับเลือดที่ออกจากปากไม่หยุด

"ไม่ได้... .หรอก...เพราะฉัน..."

อดีตเพื่อนตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

"คือ...คนที่โลภมากที่สุด...ไงหละ..-"

มือที่ควรไม่มีแรงต่อสู้แทนที่จะอ่อนแรงลงมันกลับมีแรงเพิ่มขึ้นโดยไม่ทราบสาเหตุ

'เร็น....ฉันอยากเจอเธออีกจัง'

ในระหว่างที่เธอคิดอยู่เสียงถุงเก็บของที่ตกพื้นก็ดังขึ้นที่หน้าประตู

ด้วยแรงอันน้อยนิดที่เงยหน้าขึ้นไปก็เห็นเด็กชายที่ชื่อเร็นยืนนิ่งอยู่

สาวสติแตกถีบเอวช่วงล่างของเธอจนหลุดออกพร้อมหยิบมีดอีกเล่มขึ้นมา

"ไอ่เด็กนรกอย่างแกเตรียมลงนรกไปได้เลย"

มีดถูกปาไปทางเด็กโดยที่เร็นก็ไม่สามารถก้าวขาออกไปได้

ฉึก!

"อีกแล้ว.."

ผู้ที่ปามีดบ่นออกมาบ่นเพราะตอนนี้ตรงหน้าของเธอคือภาพเดียวกับเมื่อ5ปีก่อน

มือขวาที่ชุ่มไปด้วยเลือด ดวงตาที่เลื่อนลอยเหมือนไม่มีชีวิตตรงกันข้ามกับร่างกายที่ยืนขวางทางอยู่ พร้อมกับตำรวจที่ยืนอยู่ข้างหลัง

"ไปจับผู้หญิงคนนั้น!!"

ตำรวจทุกคนวิ่งเข้าไปรวบตัวผู้กระทำผิด

ท่ามกลางความวุ่นวายตอนนี้แม่ลูก1คู่กำลังมองหน้ากันอยู่

"เร็น...ฉันขอโทษน่ะ..."

"หยุดพูดได้แล้ว!! เดี๋ยวก็ตายหรอก!"

เด็กตรงหน้าที่ยืนอยู่ถึงจะตัวสั่นด้วยความกลัวแต่ก็ยังกล่าที่จะพูด

"อยากกิน...อาหารของเธอ...มากกว่านี้..."

"บอกให้หยุดไง!"

"อยากเล่น..กับเธอ..."

"บอกให้หยุดไง!!"

"อยาก...อยู่กับเธอ-..........." 'อยากดูเธอเติบโต อยากเห็นแฟนของเธอ อยากได้ยินเสียงของเธอ'

"แม่!!~...ตื่นขึ้นมาสิ!.... ตื่น!!"

ตำรวจคนหนึ่งที่เห็นเหตุการเข้ามาจะอุ้มเด็กไปปลอบแต่ดันเกิดสิ่งที่คาดไม่ถึงเกิดขึ้น

ร่างของยุสดึงเร็นเข้ามากอดโดยที่เลือดของเธอก็พุ่งออกจากรอยมีดทุกครั้งที่ขยับ

"ผู้หมวดครับเราเจอสมุดบันทึกของผู้ตาย และดูเหมือนเธอจะเขียนว่าให้เปิดเมื่อเธอจากไปแล้วครับ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นผู้หมวดก็เปิดหนังสือทันทีเผื่อว่าจะมีเรื่องที่เป็นประโยชต่อคดีนี้

[ถึงเร็นและก็ผู้หมวด ถ้าพวกคุณเปิดอ่านสิ่งนี้ได้คงแปลว่าฉันได้จากไปแล้ว เร็นเธอคงรู้ใช่รึเปล่าว่าฉันรับเธอมาเลี้ยงแต่มันไม่ใช่ทั้งหมด ความจริงแม่แท้ๆของเธอคงเป็นคนฆ่าฉันในตอนนั้นแล้วก็ได้ เรื่องที่ช่วยในคดีนี้คงทำได้เท่านี้ ที่เหลือก็ขอให้คุณผู้หมวดอ่านคนเดียวน่ะ]

เมื่อผู้หมวดเห็นเช่นนั้นก็ฉีกหน้ากระดาษที่บอกหลังจากที่อ่านปัจจุบันออกไปอ่านคนเดียว

[ต่อจากนี้เป็นเรื่องของฉันเอง อยากให้คุณเอา2เรื่อวแรกไปทำข่าวบอกกับคนทั้งโลกหน่อยได้รึเปล่าคะ อย่างแรกก็คือเรื่องที่ฉันไม่เคยมีลูกเลยช่วยโกหกให้เนียนๆหน่อยน่ะคะ เรื่องที่2คือภาษาที่ฉันคิดขึ้นมา มันเป็นความจริงที่ฉันมันแค่คนเอาแต่ใจเพราะว่าสาเหตุที่มีภาษาพวกนี้มาจากความอิจฉาทั้งหมด  ชื่อของฉันมันไม่มีความหมายเลย ทุกคนมีความหมายของชื่อหมดเลยแสดงถึงความใส่ใจของพ่อแม่ แต่ฉันต่างกัน พ่อแม่ไม่คิดจะหาความหมายชื่อเลย เพราะฉะนั้นฉันเลยอยากขอโทษที่ทำเรื่องยุ่งยากกับทุกคนทั่วโลก และเรื่องสุดท้าย ฉันอยากฝากเร็นไว้ที่คุณ ฉันรู้ว่าคุณชอบฉันแบบชายหญิงมาตั้งแต่ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่แล้ว และคุณก็ดูแลเร็นได้ดีมากกว่าฉันเสียอีก จริงสิ! ถ้าเป็นไปได้ไปโกรนหนวดออกจะดีกว่านะคะ หน้าตาหล่อและอายุ20ปลายๆเองนิ]

ผู้หมวดเมื่ออ่านจบก็พับกระดาษสอดเข้ากระเป๋าเสื้อ

"ผู้หมวดอะไรกัน ก็รู้ชื่อฉันไม่ใช่รึไง"

ผู้หมวดดีงหมวกลงมาปิดหน้าที่ตอนนี้มีน้ำตาไหลออกมาเพราะเห็นว่ากระดาษที่คนที่เขาชอบเขียนชื่อของเขาไว้หลังกระดาษ

"รามธรรม เขียนไว้ถูกซะด้วยนิ"

โดเนทครับ ถ้าใครอยากให้ผมรับแน่นอน