หยุดใจเอาไว้ไม่ให้รักเธอ

*ห้ามคัดลอก ดัดแปลง หรือนำเรื่องราวไปใช้โดยไม่ได้รับอนุญาต หากไม่ให้ความร่วมมือขอปรับตามความเสียหาย ขอบคุณค่ะ

.

.

.

.

02 การกระทำพาใจสั่น

ร่างบางสะบัดหัวไล่ความคิดเพ้อเจ้อที่ละเมอเพ้อพกอยู่เพียงฝ่ายเดียวโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้มารู้อะไรด้วยเลย และยังไม่รู้แม้แต่ความคิดจริงๆของอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ มีเพียงการกระทำที่ใช้บ่งบอกอะไรได้ไม่ชัดเจนเอาเสียเลย เธอจึงตั้งใจฟังรุ่นพี่ประกาศกิจกรรมในช่วงบ่ายก่อนจะปล่อยให้นักศึกษาปีหนึ่ง พักไปทานอาหารเที่ยงก่อนมาทำกิจกรรมรับน้องในช่วงบ่ายกันต่อ

"เออ ข้าวนี่อร่อยกว่าตอนรับน้องคณะเนาะเธอ"

" ใช่มึง...เอ้ย! ใช่...โม"

"555ไม่เป็นไรเรียกมึงกูได้ ถนัดดี จะได้ไม่ต้องอึกอักเรียกธงเรียกเธอกัน"

"งั้น...เรียกงั้นได้ใช่ป่ะ?"

"อื้อ!"

"นั่งคุยไรกันอยู่ อะ! น้ำ"

"คุยกันเรื่องสรรพนามเล็กๆน้อยๆ"

"ก็ว่าละไม่น่าใช่เรื่องมีสาระ"

"นั่นปากหรอห๊ะ? ไอน่าน!"

"หยอกๆน่า! เฟย์เป็นไรอ่ะดูไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาเลย"

"เราไม่ค่อยสบายอ่ะ"

"เออจริงด้วย ซื้อมาแต่น้ำอัดลมซะด้วยสิ"

"เนี่ย! ไม่ใส่ใจเพื่อนอ่ะมึง"

"เอ๊า! งั้นมึงไม่ไปซื้อเองล่ะกวาง"

"อะไรกันเนี่ยพวกมึงสองคนเถียงกันอยู่ได้"

"ก็มึงดูมันดิโม!"

"ใจเย็นๆทุกคน อย่าเถียงกันเพราะเราเลย คนคุยเรากำลังเอาน้ำเปล่ามาให้น่ะ"

"หือ แรงมาก!"

"เห็นด้วยกับโม! ว่าแต่เรียนสาขาอะไรเหรอคนคุยน่ะ"

"สาขาเดียวกันกับพวกเรานี่แหละ"

"กรี๊ด! ขนลุกเลยอ่ะ ไหน? คนไหนหรอ รุ่นพี่หรือรุ่นเดียวกันอ่ะ"

"เรื่องเสือกต้องไว้ใจมึงจริงๆกวาง"

"ไอน่าน! เขาเรียกชอบใส่ใจ พูดให้มันดีๆนะมึงอ่ะ"

"รุ่นเดียวกันนี่แหละ"

"อิจฉาจัง เนาะโม"

"อิจฉาอะไร ตัวเองก็คุยกับหนุ่มอีกสาขาอยู่ไม่ใช่เหรอ?"

"ก็ใช่แหละเฟย์ แต่อยากแซวเฟย์ไงล่ะ"

"555555"

"กูไปนั่งใกล้ๆจุดที่พี่เขานัดดีกว่า" 

"รีบไปไหนของมึงอ่ะน่าน ?"

"เปล่า! กูจะไปนั่งกับเพื่อนแถวๆนั้นอ่ะ ไปละ"

"แหม! อีคนเพื่อนเยอะ"

"เอ่อ...คือ คนคุยเรามารอแล้วอ่ะ ขอไปหาเขาก่อนนะ"

"อะ...อ้าว เออๆโอเคๆ"

"ไปกันหมดเลยทีนี้"

"ใช่ เหลือแค่เราสองคนสินะโม"

"ไปหาขนมกินกันมั้ย ?"

"ขนมที่ไหน?"

"ที่คณะอ่ะ ใกล้เวลานัดพบแล้ว มึงจะไปมั้ย?"

"ไปๆ"

ทั้งสองพากันเดินไปที่ร้านขนมที่คณะ แต่ระหว่างทางก็เกิดเรื่องขึ้น

"เฮ้ย!

ป้ายชื่อของกวางขาดเนื่องจากไปเกี่ยวเข้ากับกิ่งไม้ที่เจ้าตัวเดินโดยไม่ระมัดระวังจนกิ่งของต้นมันเกือบจะทิ่มเข้าเบ้าตา ดีที่ว่าหล่อนโดนเกี่ยวไปเพียงแค่ป้ายชื่อเพียงเท่านั้น

"เฮ้ย! ขาดเลยอ่ะโม"

"เดินไม่ดูเลยมึงอ่ะ ดีนะที่มันขาดไปแค่ข้างเดียว ถ้าไม่มีป้ายได้โดนทำโทษอีกแหงๆ"

"งือ ทำไงดีอ่ะ ป้ายชื่อมันพลิกเอาด้านหลังขึ้นตลอดเลย"

"ทำใจดิ! ดีกว่ามันขาดหมดนะ พี่เขาบอกไม่ให้ใหม่ด้วยไม่ใช่หรอ?"

"นั่นน่ะสิ เดินไม่ดูเลยวะ แม่ง!"

"ช่างมันเหอะ รีบไปซื้อขนมกันดีกว่า ใกล้จะถึงเวลาแล้วเนี่ย"

"อือๆ"

ตอบรับเพื่อนสาวเสร็จเธอก็เดินคอตกตามหลังเพื่อนไปต้อยๆๆ ด้วยกังวลในเรื่องที่ป้ายชื่อของตนชำรุด แต่ก็อย่างที่เพื่อนเธอได้บอกเอาไว้'ดีกว่ามันขาดไปเสียหมดจนใช้ไม่ได้' เธอจึงไม่สนใจป้ายอีกต่อไปเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเครียดกับอุบัติเหตุที่เธอไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเกิดขึ้น

12:00 น.

เที่ยงตรงถึงเวลานัดพบตามที่รุ่นพี่ได้แจ้งเอาไว้ เสียงนกหวีดดังสนั่นไปทั่วแถบบริเวณลานกว้างที่ใช้ทำกิจกรรม ปะปนไปกับเสียงคนเกรียวกราวที่กำลังกรูกันเข้ามารวมตัวกัน ณ ที่แห่งนี้ตามเวลานัดพบเพราะหวาดกลัวว่าถ้าหากมาช้าจะเจอกับบทลงโทษ

สักพักเมื่อนักศึกษาชั้นปีที่1 รวมตัวกันจนหนาตาพอที่รุ่นพี่จะประกาศกิจกรรมในขั้นตอนถัดไปแล้ว รุ่นพี่จึงอธิบายรายระเอียดของกิจกรรมดังกล่าวด้วยเสียงดังกังวาลที่ทำให้ผู้ฟังต้องหยุดฟังและไม่กล้าแม้แต่จะยุกยิกแม้แต่นิดเดียว เว้นแต่เธอ...เจ้าของนามกวาง ที่ไม่ได้ฟังมาตั้งแต่ต้นเพราะกำลังตกอยู่ในภวังค์กับรอยยิ้ม... รอยยิ้มของคนที่ทำให้เธอตกตะลึงจากการสบสายตามาแล้วครั้งหนึ่งในตอนเช้า และกำลังตกลงไปในหลุมเสน่ห์นั้นอีกครั้ง...จากรอยยิ้มของเขา

ในตอนเช้าเธอเห็นเพียงตาตี๋ๆของชายหนุ่ม เป็นเพราะเขาใส่หน้ากากอนามัยปิดบังใบหน้าเอาไว้ แต่ทันทีที่เกิดการเรียกรวมตัว ทำให้เกิดบรรยากาศที่แสนจะแออัด ทันทีที่เขาถอดหน้ากากอนามัยแล้วหันไปพูดคุย และยิ้มอย่างร่าเริงกับเพื่อนของเขา ตาตี๋ๆนั่นก็แปรเปลี่ยนเป็นเส้นตรง รอยยิ้มที่เธอเพิ่งจะได้เห็นอีกครึ่งหนึ่งของใบหน้าที่เพิ่งจะถูกเผยออกมาเมื่อสักครู่นี้ รอยยิ้มที่มีรีเทนเนอร์สีดำติดอยู่บนฟัน ประกอบรวมกับดวงตาที่ตอนนี้ขีดเป็นเส้นตรง ช่างดูเป็นรอยยิ้มที่...หวาน หวานจนคนที่มองยิ้มตามได้เลยจริงๆ...

"ไปมึง ลุก!"

"หะ...ห๊ะ! ลุกไปไหน?"

"อีบื้อ! นี่ไม่ได้ฟังที่พี่เขาพูดหรอ เขาให้แยกสีกันไปฝึกร้องเพลงประจำสาขา"

"อ้าวเหรอ!?"

"ก็เออน่ะสิ! สีเราอยู่ตรงนู่น! มาเร็วเขาไปกันหมดแล้ว!"

"โอเคๆ"

ถึงแม้เธอจะงงๆ เพราะไม่ได้ฟังคำชี้แจงเลยก็ตามแต่ก็เดินตามเพื่อนสาวไปแต่โดยดี

เมื่อมาถึงจุดที่แต่ละสีต้องแยกกันไปฝึกร้องเพลง รุ่นประจำสีจึงนำรุ่นน้องในสีร้องเพลงไปตามสเต็ปของแต่ละสี 

"น้องๆคะ เอาเนื้อเพลงที่พี่แจกให้เมื่อเช้าออกมากันด้วยนะ เพราะพวกเราคงยังร้องกันไม่ได้"

"ตายละ!"

"อะไรตาย?"

"กูนี่แหละจะตาย! หาเนื้อเพลงไม่เจออ่ะ อยู่ในกระเป๋ามึงไหม?"

"ดูแป๊บ... ไม่มีอ่ะมึง"

"หายไปแล้วแน่เลย สงสัยไปตั้งลืมไว้ที่ไหนแน่ๆ ทำไงดีอ่ะ?"

"ดูกับกูก่อนก็ได้"

"โอเคๆ"

ทั้งสองจึงฝึกซ้อมร้องเพลงประจำสาขา โดยการดูเนื้อเพลงแผ่นเดียวกัน เพื่อแก้ไขสถานการณ์ตรงหน้าไปก่อน ในระหว่างที่ทุกคนกำลังฝึกซ้อมร้องเพลงกันอยู่นั้น รุ่นพี่ปี3และปี4 ที่ไม่มีหน้าที่ในการนำร้องเพลงจะเดินวนดูแต่ละสี เพื่อดูความเรียบร้อย ความพร้อมเพรียง และการให้ความร่วมมือของรุ่นน้องในแต่ละสี

"เนื้อเพลงน้องไปไหนอ่ะ?"

"คะ!? เอ่อ..."

"ทำไมถึงดูกับเพื่อนคะ?"

"ไม่ใช่นะคะ! คือ...อันนี้ของหนูค่ะ ส่วนคนที่ทำหายคือเพื่อนค่ะ เลยดูด้วยกัน แต่แค่มันเป็นคนถือเฉยๆค่ะ..."

"อะ!"

มีมือหนึ่งยื่นใบเนื้อเพลงที่ค่อนข้างยับยูยี่มาตรงหน้าเธอ เมื่อมองตามมือขึ้นไปก็พบกับเจ้าของกระดาษเนื้อเพลงที่แสนจะยับนี่ ว่าคือคนที่ทำให้เธอตกอยู่ในภวังค์จากการสบสายตากับเขามาแทบจะทั้งวันแล้วในวันนี้ หัวใจสาวเจ้าเต้นตึกตักจนแทบจะหลุดออกมาเด้งตรงหน้า สีหน้าเธออึ้งๆ แต่ก็ไม่ใช่แค่เธอที่อึ้ง เพื่อนของเขาอีกสองคน รวมถึงเพื่อนสาวคนสนิทของเธอก็ตกอยู่ในอารมณ์เช่นเดียวกันกับเธอ ก่อนที่เธอจะยื่นมือไปรับและยิ้มอ่อนๆตอบเขา ที่ยิ้มรอเธออยู่ก่อนแล้ว

"ขอบคุณค่ะ"

"อะไรกันเนี่ยมึง!? จะให้น้องทั้งที ให้อันที่มันดีๆไม่ได้รึไง? สภาพอย่างกับแย่งมาจากปากหมา!"

"โห! อะไรวะไอแก้ว? คนเขาอุตส่าห์มีน้ำใจอยากช่วยน้อง"

เธอที่แม้ปากจะร้องเพลงตามรุ่นพี่ที่ร้องนำอยู่ แต่หูก็ยังฟังบทสนทนาของ "เขา" คนนั้นและเพื่อนสนิทอยู่ เมื่อเธอได้เนื้อเพลงจากเขามาแล้ว จึงยกเนื้อเพลงใบของตัวเองให้เพื่อนสาวคนสนิทไปแทน เพราะเธอถือว่าตัวเองโชคดีมากนัก ที่ได้ใบเนื้อเพลงที่เป็นของเขามา ทั้งยังยอมยกให้เธอเช่นนี้ เธอคงไม่ยอมเสียมันไปง่ายๆแน่

"คะ?"

"พี่ขอคืนนะ"

จู่ๆใจเธอก็เจ็บแปล๊บขึ้นมา เมื่อเขายื่นกระดาษเนื้อเพลงแผ่นใหม่มาให้และขอแผ่นเดิมที่ยับคืน เธออุตส่าห์ดีใจที่ได้ของเขามาแล้วแท้ๆ ได้แต่ทำสีหน้าไม่เข้าใจ

"อะ! พี่เอาอันใหม่มาเปลี่ยนให้"

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูใช้อันนี้ได้ค่ะ!"

เธอพยายามยืนกรานที่จะไม่สลับเปลี่ยนเป็นกระดาษใบใหม่อย่างสุดความสามารถ

"เถอะนะ...พี่ขอคืน"

เธอได้แต่ทำปากเบะเล็กน้อยด้วยความผิดหวัง และยอมรับกระดาษใบใหม่มาแต่โดยดี และคืนกระดาษใบเก่าไปแทน เมื่อเธอรับกระดาษเนื้อเพลงมาก็พบว่ามันไม่เหมือนของเพื่อนๆคนอื่นๆในรุ่น ใบนี้ทั้งใหม่และมีลวดลายที่สวยงามกว่ามาก มันดู "พิเศษ" จนทำให้รอยยิ้มเปื้อนอยู่บนใบหน้าเธออีกครั้ง

เมื่อเสร็จสิ้นกิจกรรมในส่วนของการฝึกร้องเพลง ทุกคนก็ต้องกลับไปนั่งรวมอยู่ตรงจุดรวมตามเดิม ในขณะที่ทุกคนกำลังพากันเดินกลับไป ณ จุดรวมนั้นก็มีรุ่นพี่คนหนึ่งสังเกตเห็นความชำรุดของป้ายชื่อเธอเข้าจนได้

"น้องชื่ออะไรเหรอคะ?"

"คะ?...อ๋อ หนูชื่อกวางค่ะ นี่!..." เธอพูดพร้อมกับกำลังชี้ไปที่ป้ายชื่อ แต่เมื่อเห็นสีหน้าของรุ่นพี่ที่งุนงงเธอก็นึกขึ้นได้ว่าป้ายของตัวเองหลังจากชำรุดก็มักจะคว่ำอยู่เสมอ ทำให้ไม่เห็นชื่อของเธอนั่นเอง เมื่อรู้ตัวว่ารุ่นพี่ได้รู้ว่าป้ายของตนชำรุดแล้วนั้น เธอก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาในทันที

"กวาง AB Normal..."

เธอหันขวับไปมองเจ้าของเสียงที่เดินตามหลังเธออยู่ ซึ่งก็คือเขาคนนั้น คนที่เธอได้ให้ความสนใจมาทั้งวัน เขาและเธอสบตากันในจังหวะนั้น ซึ่งเขามองตามหลังเธออยู่ก่อนแล้ว เธอแอบหัวเราะเบาๆและยิ้มออกมากับมุกของเขา ความประหม่าที่กลัวจะโดนลงโทษเรื่องป้ายชื่อจึงจางหายไป

"ป้ายชื่อเป็นอะไรคะ?"

"พอดีเกิดอุบัติเหตุตอนพักเที่ยงนิดหน่อยค่ะพี่ เลยขาดไปข้างหนึ่ง"

"อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่ต้องคิดมากนะน้อง"

"ค่ะพี่ ขอบคุณนะคะ"

เมื่อเดินมาถึงที่ลานที่ใช้รวมตัวกัน ทั้งหมดก็นั่งลงเป็นแถว คนมาก่อนก็นั่งข้างหน้า ส่วนคนที่มาช้าก็ต้องไปนั่งข้างหลังกัน กวางและโมก็อยู่ในจำพวกหลังนั่นเอง แต่ไม่ทันที่ทั้งสองจะเดินไปถึงแถวของตัวเองก็ต้องชะงักเสียก่อน

"เอาป้ายชื่อมาใบนึง!" ทุกคนที่ได้ยินเสียงของเขาต่างหันไปมองด้วยสีหน้าที่งงสุดขีด กวางและโมเองก็อึ้งและงง ที่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด เพราะถึงแม้ไม่ต้องมีการพูดคุยสนทนากัน เพื่อนสาวทั้งสองก็เข้าใจได้เป็นอย่างดี ว่าป้ายชื่อที่เขาตะโกนขอเสียเสียงดังนั้น ต้องการจะเอาไปให้ใคร... ยิ่งเพื่อนทั้งสองคนของเขาที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ที่ย่อมรู้ว่าสาเหตุของการกระทำนี้มาจากอะไร ก็เต็มไปด้วยใบหน้าที่อึ้งเพราะไม่คิดว่าเขาจะ "ลงทุน" ถึงขนาดนี้เชียว...

"ทำอะไรของมึงวะ?" เพื่อนชายคนสนิทของเขาถามกลับไป

"เอามาเถอะน่า! เดี๋ยวกูรับผิดชอบเอง" เพื่อนชายคนสนิทของเขาทำสีหน้าลังเลเล็กน้อยก่อนจะหยิบป้ายชื่อพร้อมปากกาเคมียื่นให้เขาตามความต้องการของเจ้าตัว

เธอที่ได้ยินประโยคนี้ยิ่งทำให้หัวใจพองโต แก้มซีดเริ่มระบายสีเป็นสีชมพูอ่อนระเรื่อด้วยอาการเขินอายกับการกระทำที่แสนใจดีและทุ่มเทของเขา ที่ทำเพื่อเธอถึงขนาดนี้ เธอและเพื่อนสาวจึงรีบเดินไปนั่งยังแถวของตัวเอง เพราะขืนยืนอยู่ต่อไป หัวใจเธอคงหลุดออกไปเต้นให้ใครต่อใครได้เห็นกันหมดเป็นแน่

"อะ!"

เธอเงยหน้าขึ้นไปมองตามมือที่ยื่นมาที่ตรงหน้าของเธอ และใช่ เขานั่นเอง ที่ยื่นของในมือให้แก่เธอ นั่นก็คือของที่เขาเพิ่งจะเล่นใหญ่เพื่อให้ได้มันมาเมื่อครู่นี้นั่นเอง เธอยิ้มอ่อนก่อนจะรับของมาจากมือของเขา

"ขอบคุณค่ะ" เธอพูดก่อนจะยกมือขึ้นมาไหว้เขา

"เฮ้ย! ไม่ต้องไหว้ๆ ไม่เป็นไร"

"ค่ะ" 

เมื่อให้ของแก่เธอเสร็จเขาก็เดินกลับไปยืนยังที่ของตัวเอง เธอเมื่อเขียนป้ายชื่อเสร็จก็เงยหน้าไปมองเขา ก่อนจะพบว่าเขากำลังซุบซิบบางอย่างกับเพื่อนสนิทของเขาอยู่ เธอได้แต่ลอบยิ้ม เพียงจินตนาการว่าบทสนทนาของเขาและเพื่อนในตอนนี้จะเป็นเรื่องของเธอ แม้จะเป็นเพียงมโนภาพของตนเองแต่ก็ทำให้ใจสั่นเสียมากมายเหลือเกิน แต่อาการแบบนี้มัน... นี่เธอ...กำลัง ตกหลุมรักเขาเสียแล้วหรือนี่