เป็นได้เพียงพระรองช้ำรัก

“บุบผาจันทราคราใดสิ้น 

ความหลังฝังใจมากเพียงใด 

ลมบูรพาผ่านหอเมื่อคืนวาน 

สิ้นแผ่นดินสุดจะทานกลางแสงจันทร์ 

วิหารเวียงวังงามตระการนั้นยังคง 

เพียงโฉมงามนางอนงค์ที่เปลี่ยนไป 

ถามใจนั้นระทมทุกข์มีเท่าใด 

ดังสายน้ำที่ไหลไปไม่หวนคืน*”

แสงทองของวันใหม่ฉาบทับตรงเส้นขอบฟ้าสัพสัตว์น้อยใหญ่ต่างเริ่มออกหากินเป็นสัญญาณของการเริ่มต้นวันใหม่ ทุกชีวิตที่ถูกความเงียบเหงาแคว้งคว้างยามราตรีเข้ามาทักทายต่างก็ได้รับความอบอุ่นและพลังจากแสงตะวันทำให้มีกำลังในการต่อสู้และก้าวไปข้างหน้ากันถ้วนทั่ว แต่สำหรับเขาชีวิตที่เหลือคงมีแค่แสงจากพระจันทร์ยามราตรีเท่านั้นที่จะส่องถึงในเมื่อความอบอุ่นจากแสงตะวันดวงนั้นได้ดับไปแล้วและคงไม่มีสิ่งใดมาทดแทนได้

เพราะแต่ไหนแต่ไรมากลางท้องนภาอันกว้างไกลมีตะวันแค่เพียงดวงเดียว…