ฐานะเมียร์เก่า

อารัมภบท

คุณแม่ลูกอ่อนเดินหอบลูกน้อยมาพร้อมข้าวของจำเป็นสำหรับทารก หลังจากที่ได้มีการนัดหมายกับพ่อของเด็กไปเมื่อหลายวันก่อน พวกเขาขาดการติดต่อกันไปร่วมเก้าเดือน วันนี้เจ้าก้อนของพวกเขาได้คลอดออกมาดูโลกแล้ว

“.....”

“เมียร์! เธอจริงๆ”

ทันทีที่ได้เจอกัน ชายหนุ่มที่ได้นัดหมายก็เรียกขึ้นทันที สีหน้าของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความดีใจที่กักเก็บไว้ไม่อยู่ ไครอเวลาที่พวกเขาจะได้เจอกันมานานตลอดหลายเดือน

ก็อีกฝ่ายเล่นหายไปอย่างไร้ร่องรอย พอได้รับการติดต่อ เขาก็เฝ้านับวันรอแทบทนไม่ไหว

“ครับ ผมเอง”

“เมียร์หายไปไหนมา รู้มั้ยพี่เป็นห่วงมากแค่ไหน”

ไคเตรียมที่จะวิ่งเข้ามากอดร่างเล็กของคนรักไว้ เขาคิดถึงจนนึกหาคำพูดอื่นไม่ออก แต่ก็ชะงักไปเมื่อบนแขนเล็กมีเด็กทารกน้อยอยู่บนนั้นด้วย

“นี่ลูกของเราใช่มั้ย?”

เป็นเรื่องที่น่าแปลก หลังจากที่พวกเขาได้รู้ว่าพรีเมียร์กำลังจะตั้งท้องลูกของเรา แต่ไม่นานเกินสามวัน คนรักของเขาก็หายออกจากชีวิตไป ไม่รู้ว่าทำไม เกิดอะไรขึ้น แต่การที่อีกฝ่ายกลับมาหาเขาแบบนี้ก็ดีมากพอแล้ว

“ครับ...แต่เด็กคนนี้เป็นลูกของคุณแค่คนเดียวนะ”

“หมายความว่าไง?” 

จะดีใจก็ดีใจไม่สุดเมื่อคนตัวเล็กตรงหน้าพูดขึ้นแบบนั้น แถมสีหน้าที่เต็มมากไปด้วยความนิ่งเฉย ไคก็ไม่เคยเห็นจากตัวของพรีเมียร์มาก่อนเหมือนกัน

“ผมเอาลูกมาคืนให้คุณ”

และนอกไปจากสีหน้าท่าทางที่เปลี่ยนไปมากของเมียร์แล้ว สรรพนามระหว่างพวกเขาก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน

“......” ไคมองยังอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจมากนัก

“คุณก็รู้ว่าผมอยากเป็นดาราที่มีชื่อเสียงและการมีเด็กคนนี้ในชีวิตจะทำให้เส้นทางที่ผมต้องการพัง”

“พี่ไม่คิดว่าเธอจะคิดกับลูกของเราแบบนี้” 

แน่นอนว่าไคทั้งโกรธและเสียใจ ความคิดถึงที่มีให้ก่อนหน้ามันช่างไร้ค่า ระหว่างที่พ่อและแม่กำลังโต้เถียงกันอยู่ เด็กทารกก็เริ่มร้องงอแงขึ้นให้ได้ยิน แต่ก็ไม่ยักเห็นว่าคนเป็นแม่จะปลอบโอ๋หรือทำอะไรให้ลูกหยุดร้องเสียก่อน

“ส่งลูกมาให้พี่”

“ที่ผมนัดคุณมาก็มีแค่เรื่องนี้ เด็กคนนี้เป็นผู้หญิง หากโตมาแล้วคุณจะไม่แนะนำว่าแม่ของเธอเป็นใคร ผมจะยินดีมาก”

ไครับลูกน้อยมาไว้แนบอกของเขาเอง แม้ตนจะยังไม่มีทักษะในการอุ้มเด็ก แต่เขาก็ทำมันออกมาได้เป็นอย่างดี จนตอนนี้เด็กทารกน้อยเริ่มที่จะหยุดร้องไห้ออกมาบ้างแล้ว

“ไม่คิดบ้างหรือไงว่าลูกจะเสียใจแค่ไหน”

เพราะขนาดเขาที่คิดว่าเรารักกันมาก ยังต้องเสียใจกับการกระทำและคำพูดของอีกฝ่าย การหายไปของพรีเมียร์ยังคงเป็นปริศนา เขาหายไปในวันที่เรายังบอกรักกันอยู่เลย

“เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่”

คนเรามันจะสามารถเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้เลยจริงเหรอ ที่เฝ้าบอกรักกัน ดูแลกันเมื่อก่อน เขาคนนั้นหายไปไหนแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงแค่คนเห็นแก่ตัวคนหนึ่งเท่านั้น

“ผมไม่มีเวลามาอธิบายให้คุณฟังหรอกครับ วันนี้ผมมีนัดกับสื่อแถลงข่าวการหายตัวไปตลอดเก้าเดือนที่ผ่านมา”

“แล้วเธอจะเสียใจที่ทำแบบนี้พรีเมียร์”

เมียร์เริ่มส่งตะกร้าของใช้จำเป็นไปให้เขาได้ถือ ก่อนจะเดินออกจากตรงนี้ไป ทิ้งไว้เพียงคำถามที่ไม่ได้รับคำตอบและความอ้างว้างรอบตัวของไคและลูกน้อย

นี่น่ะเหรอ ความคิดของคนที่อุ้มท้องเด็กคนนี้มาตลอดเก้าเดือน

นี่น่ะเหรอ ความคิดของคนที่ดีใจนักหนาตอนที่รู้ว่าเรากำลังจะมีลูกด้วยกัน ในเมื่อแม่ของเด็กไม่ต้องการเราสองพ่อลูกขนาดนี้ ไคก็จะเป็นทั้งพ่อและแม่ให้แก่เด็กคนนี้เอง

ตลอดทางขับรถกลับบ้าน ไคยังคงร้องไห้กับความเสียใจที่ได้รับ ลอบมองลูกน้อยที่นั่งมาข้างกันก็ยิ่งทำให้รู้สึกเจ็บเข้าไปในใจลึกแล้วลึกอีก 

จนถึงบ้านหลังใหญ่ของเขาและครอบครัว นั่งทำใจอยู่สักพักก็ต้องเดินหน้าต่อ เขาไม่มีเวลาให้เสียใจมากกับเรื่องนี้แล้ว เพราะหลังจากนี้กำลังมีอีกหนึ่งชีวิตมาให้เขาได้ดูแลเพิ่ม

“เข้าบ้านของเรากันเถอะลูก”

เดินหอบลูกน้อยเข้ามาในบ้าน ท่ามกลางสายตาหลายคู่กับคนภายใต้การดูแล ไม่รู้ว่าคุณไคเอาลูกของใครมาเลี้ยง หนึ่งในนั้นที่จะตกใจคงจะเป็นแม่ของเขาเอง

“ตาไค นี่ลูกไปเอาเด็กที่ไหนมา!”

“ลูกของผมเองครับ”

!!!!

สร้างความตกใจรอบที่สองให้กับคนในบ้านที่เดินกรูเข้ามาดู ไคยังไม่ปล่อยลูกน้อยลงจากอก เขายังโอบอุ้มเหมือนกลัวว่าจะมีใครแย่งเอาไป

“แกหมายความว่ายังไง? เด็กคนนี้เป็นลูกของแกงั้นเหรอ?”

ไม่เพียงแค่ม๊า เพราะป๊าที่เพิ่งกลับจากบริษัทก็เดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างด้วยเหมือนกัน

“ครับ เด็กคนนี้เป็นลูกของผมกับพรีเมียร์”

“เด็กนั่นติดต่อแกมาเหรอ!? ติดต่อแกมาตั้งแต่เมื่อไหร่”

ม๊าพูดขึ้นถาม ไม่แปลกที่เธอจะรู้จักพรีเมียร์ เพราะหลังจากที่รู้ว่าพวกเขากำลังจะมีลูกด้วยกัน ไคเองที่ให้ม๊าเดินทางไปสู่ขอเมียร์มาเป็นครอบครัวเดียวกัน

แต่วันนั้นม๊าบอกว่าเมียร์ปฏิเสธที่จะเป็นครอบครัวเดียวกันกับเขา ไม่มีเหตุผลและไม่มีคำอธิบายที่ดี สุดท้ายพรีเมียร์ก็หายออกจากชีวิตเขาไป และกลับมาอีกครั้งเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว

“เขาบอกให้ผมไปรับลูกเท่านั้น หลังจากนี้เราจะไม่รู้จักกันอีก”

“แล้วแกมั่นใจได้ยังไงว่านี่คือลูกของแกจริงๆ” ม๊าพูดขึ้นเสริม

“ลูกของผมครับ” 

อย่างที่เคยบอกว่าก่อนที่จะเกิดเรื่องขึ้น พวกเขารักกันมากแค่ไหน คนที่วางแผนเรื่องแต่งงานและมีอะไรกันตามประสาที่คนเป็นแฟนทำ ไครู้ตัวดีว่านี่คือลูกสาวของเขาจริงๆ 

พรีเมียร์คือโอเมก้าที่เขาคลั่งไคล้ในกลิ่นหอม และครั้งแรกของเรา ไคก็ไม่อาจทนต่อการน็อตได้ เขามีเพศรองของอัลฟ่า ผลของอัลฟ่าที่น็อตใส่โอเมก้าเวลารัท ทำไมเขาจะไม่รู้อยู่แก่ใจตน

“เอาล่ะ หลังจากนี้ก็เลี้ยงเด็กคนนี้ในฐานะหลานเราแล้วกันมาดาม แต่เด็กคนนั้นเป็นแม่ภาษาอะไร ถึงทิ้งลูกของตัวเองเป็นผักปลา”

ป๊าพูดบอก แม้ลูกชายตัวเองจะอายุเพิ่งยี่สิบสามปี เรียนจบมาได้ไม่นาน แต่เขารู้ว่าไคเป็นคนฉลาด คงไม่ยอมถูกหลอกง่ายๆ หากลูกชายยืนยันแบบนั้น ก็ให้เป็นเช่นนั้นนั่นแหละ