ข้าคือ ผู้ปกป้อง

ไม่รู้ว่าจะจบไหม แต่เป็นนิยายเรื่องแรกที่อยากแต่งให้มันจบๆ ค้างคาอยู่นานแล้ว

เอาล่ะเปิดเรื่องมาที่ หลงลี่เวย ในตอนเด็ก 

นางเอกเราเป็นสายเลือดที่แปลกประหลาด แม่ของเธอชื่อว่า ไป๋หลิน เป็นผู้ปกครองเมืองสวรรค์ ฟังแค่นี้ก็มีแบ็คที่ใหญ่แล้วใช่ไหมล่ะ ยังหรอก พ่อของเธอชื่อ ฉีหลง เป็นผู้ปกครองเมืองนรก เธอมีรูปร่างที่ผิดแปลกจากทั้งสองเผ่าตั้งแต่หัวจรดเท้า สีผมของเธอมีสีขาวและดำสลับกันไปมา ดวงตาข้างขวาเป็นสีแดงเหมือนปีศาจแต่ข้างซ้ายกลับเป็นสีทองสว่าง ผิวขาวอมชมพูปากนิดจมูกหน่อยแต่เล็บมือกลับเป็นสีดำแหลมราวกับปีศาจมีหางสีขาวและดำอย่างละครึ่ง ปีกเธอสามารถเปลี่ยนไปมาได้ทั้ง2เผ่า ด้วยรูปร่างที่ผิดแปลกทำให้เธอต้องแปลงร่างอยู่เสมอเมื่ออยู่ต่อเผ่าใดเผ่าหนึ่ง ให้เหมือนกับ พวกเดียวกัน  ทั้งๆที่เธอก็เป็น พวกเดียวกับทั้งสองเผ่าอยู่แล้ว แต่กลับไม่มีเผ่าไหนคิดว่าเธอเป็นพวกเดียวกับพวกเขาเลย 

หลงลี่เวยในวัยเด็กชอบไปเล่นที่นรกเพราะเธอสามารถทำตัวสบายๆได้เวลาที่อยู่ที่นี่ แต่แล้วก็มีพวกปีศาจกลุ่มหนึ่งมารังแกเธอบอกว่าเธอเป็นตัวประหลาดและรุมทำร้ายเธอ ร่างกายเธอค่อนข้างแข็งแรงกว่าเด็กปกติมากเธอจึงไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรและยืนให้พวกนั้นแกล้งต่อไปจนกระทั่งมีเด็กคนนึงเดินมาห้ามพวกเขาไว้ หลงลี่เวยดีใจมากที่มีคนช่วยเธอ แต่เด็กคนนั้นก็ถูกรุมกระทืบต่อหน้าต่อตาเธอ ทำให้หลงลี่เวยรู้สึกโกรธ เธอต่อยมันเบาๆพวกมันก็ปลิ้วไปไกล จนพวกมันพากันหนีไป เธอพยุงเด็กคนนั้นขึ้นมา เด็กคนนั้นต่อว่าเธอว่าทำไมถึงยอมให้โดนแกล้งทั้งๆที่เธอเก่งขนาดนั้น เธอเลยตอบไปว่าเธอไม่อยากใช้กำลังกับคนอ่อนแอ แม่บอกว่าเธอต้องแก้ปัญหาโดยไม่ใช้ความรุนแรง แล้วทำไมสุดท้ายเธอถึงต่อยพวกนั้นล่ะ เด็กน้อยถาม ก็พ่อสอนว่าถ้าใจมันอยากต่อยก็ต่อยไปเลยอย่าไปคิดอะไรเยอะ เด็กคนนั้นนิ่งไปซักพัก ก่อนที่จะบอกเธอว่าวันนี้เขาชดใช้กรรมเป็นวันสุดท้ายแล้วและเขาจะได้ไปอยู่บนสวรรค์เพื่อรอเกิดใหม่เขาคงต้องลาเธอแล้ว หลงลี่เวยตามเพื่อนของเธอไปจนไปเจอพ่อของเธอที่กำลังรอส่งสัตว์นรกที่ชดใช้กรรมเสร็จขึ้นไปบนสวรรค์เธอจึงได้รู้ว่าเพื่อนของเธอคือสัตว์นรกที่กำลังชดใช้กรรมอยู่ที่นี่ พ่อขาา เธอเห็นพ่อก็เข้าไปกอดทันที เวยเวย ลูกเที่ยวเล่นจนสบายใจแล้วเหรอ เจ้านรกอุ้มเด็กสาวขึ้นมาและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนท่ามกลางสัตว์นรกมากมายที่กำลังรอขึ้นสวรรค์…. เอ่อ คือพวกเราจะ…. คนคนนึงพูดขึ้นมาเพราะจะเริ่มพิธีแล้ว ว่าไงนะ พ่อของเธอส่งเสียงขู่ออกไปประมาณว่าอย่ามาขัดได้ไหมพร้อมเปลี่ยนหน้าอย่างไวกลับไปโอ๋ลูกสาว หนูมาส่งเพื่อนขึ้นสวรรค์ค่ะ เด็กสาวพูดอย่างร่าเริง เพื่อเหรอ ท่านเจ้านรกทำหน้าสงสัยเพราะหลายร้อยปีที่ผ่านมาลูกสาวเขาไม่มีเพื่อนเลยซักคนเดียว คนนั้นไงคะ หลงลี่เวยชี้ไปที่เพื่อนของเธอ พ่อของเธอทำหน้าเหมือนนึกอะไรออกก่อนจะพูดว่า อ่อ เด็กคนนั้นหน่ะเสียชีวิตตั้งแต่เด็กแต่มีจิตวิญญาณของการปกป้องสูงมาก ก็เลยได้รับการเลือกให้เป็นสัตว์เทพแห่งสวรรค์ ลูกจะได้เล่นกับเขาไปอีกนานเลยล่ะ ลูกพ่อนี่สายตาดีเหมือนพ่อเลยนะเนี่ย ฮ่าๆ เด็กสาวทำหน้า งง ก่อนที่พ่อเธอจะเริ่มพิธีอยู่ดีดีเธอก็วาร์ปกลับมาที่สวรรค์ ด้านหน้าแม่ของเธอและชาวสวรรค์มากมายกำลังยืนกันอยู่เต็มไปหมดพร้อมกับเสียงพูดว่า คารวะท่านสัตว์เทพเทียนหลง สัตว์เทพเหรอ ลี่เวยหันไปข้างๆก็เห็นเพื่อนเธอแต่งตัวด้วยชุดสีทองขาวซึ่งเป็นสีของสวรรค์ เธอ งงๆนิดหน่อยพอๆกับแม่และชาวสวรรค์ที่ งง ว่าเธอมาอยู่ที่แท่นกำเนิดสัตว์เทพได้ยังไง

สรุปว่าลูกลงไปเล่นที่นรกและบังเอิญไปเป็นเพื่อนกับสัตว์เทพสินะ เธอกำลังอธิบายเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง แม่เลยเล่าเรื่องสัตว์เทพให้เธอฟัง หลายพันปีมาแล้วที่สวรรค์ไม่มีสัตว์เทพ เพราะคนที่เกิดมามีจิตวิญญาณแห่งการปกป้องสูงนั้นหาได้ยากมาก สัตว์เทพเป็นสิ่งที่เคารพบูชาของแดนสวรรค์มีหน้าที่ปกป้องแดนสวรรค์ สัตว์เทพเคยมีมาเมื่อหลายพันปีที่แล้วเขาสละชีวิิตเพื่อปกป้องสวรรค์จากการรุกรานของเผ่ามาร จนทั้งสองเผ่าแยกดินแดนและอยู่กันอย่างสงบสุข ถ้าแบบนั้นเทียนหลงจะต้องตายในซักวันเหรอคะ ลี่เวยถามแม่ ถ้าแดนสวรรค์ไม่เกิดเรื่องเทียนหลงจะอยู่กับหนูตลอดไปจนกว่าสวรรค์จะดับสูญ เธอได้ยินแบบนั้นก็ตั้งใจว่าเธอจะปกป้องสวรรค์เอง

หลายร้อยปีผ่านไป

ลี่เวยเธอลงมาเถอะมันอันตรายนะ 

นี่เทียนหลงสัตว์เทพไม่มีปีกรึไงงง รีบบินขึ้นมาเร็ววว ไม่งั้นฉันจะอุ้มนายขึ้นมาจริงๆนะ

เด็กสาวจับมือเด็กหนุ่มขึ้นไปแล้วพากันบินขึ้นไปบนชั้นบนสุดของสวรรค์ ทั้งสองบินตามกันมาเรื่อยๆ ชายหนุ่มมองแผ่นหลังของหญิงสาวที่กำลังจะพาเขาไปที่ไหนซักที่ด้วยความรีบร้อนด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ เขามองมือของเขาตอนนี้ที่กำลังโดนหญิงสาวกุมมันเอาไว้ทำให้เขายิ้มออกมา

เทียนหลงนายดูนั่นสิ พระอาทิตย์ขึ้นล่ะ

เธอชอบเหรอ

ฉันดูจนชินแล้วล่ะ ฉันแค่อยากให้นายดู มองจากตรงนี้เราจะเห็นพระอาทิตย์ขึ้นเป็นคนแรกนะ

เธอมาดูคนเดียวทุกวันเลยเหรอ เทียนหลงหันมามองหน้าเธอที่ดูสวยกว่าปกติ อาจจะเพราะแสงอาทิตย์เมื่อแรกขึ้นหรือเพราะ…

ใช่ ตื่นมาดูแสงที่นี่แล้วก็สร้างที่นอนไว้ตรงนี้ไงล่ะ ลี่เวยพูดจบก็เปิดให้เห็นก้อนเมฆนุ่มฟูตั้งอยู่ทั้งๆที่ ที่นี่ไม่น่าจะมีเมฆได้เลย

เมฆเหรอ ปกติถึงจะเป็นคนของเผ่าสวรรค์ก็เถอะ แต่ไม่น่าจะเดินหรือนอนบนเมฆได้นะ หรือเพราะเธอมี 2 สายเลือดเหรอ เทียนหลงแปลกใจเขาจึงเดินไปจับเมฆนั่นดู เขาเองก็สามารถจับเมฆได้เหรอ หรือนี้คือเวทย์มนต์

ไม่ใช่อะไรแบบนั้นหรอก จริงๆแล้วฉันสร้างมันขึ้นมาจากเวทย์มนต์ต่างหาก นายคงรู้จักแค่เวทย์มนต์เฉพาะเผ่าใช่ไหมล่ะ เช่นเผ่านรกจะสามารถใช้เวทย์โจมตีและพิษได้ ส่วนเผ่าสวรรค์จะสามารถใช้เวทย์รักษาและโจมตีได้ แต่เวทย์นี้ฉันคิดค้นขึ้นเองหน่ะ ไม่รู้ว่าเป็นเวทย์จากเผ่าไหนด้วยแฮะ แต่ฉันตั้งชื่อให้มันว่าเวทย์สร้างสรรค์ สิ่งของที่ออกมาไม่ได้มีคุณสมบัติโจมตีหรือฟื้นฟู  มันแค่ของธรรมดาหน่ะ

เทียนหลงที่ลองจับดูก็ไม่รู้สึกได้ถึงการฟื้นฟูเหมือนของบนสวรรค์หรือความรู้สึกน่าขนลุกเหมือนของที่สร้างจากนรกเลย มันเหมือนของธรรมดาที่ไม่ได้มีคุณสมบัติเพิ่มเติมอะไรเลยที่ใครก็สร้างออกมาไม่ได้นอกจากมนุษย์

สมกับเป็นเธอจริงๆนะลี่เวย สร้างอะไรที่น่าประหลาดใจขนาดนี้ได้เนี่ยทั้งสวรรค์คงมีแค่เธอ เขาชมเธอและยิ้ม ลี่เวยมองชายหนุ่มที่กำลังส่งยิ้มมาให้เธอนั่นทำให้เธอรู้สึกดีมาก

วันนี้จะมีงานเลี้ยงเผ่านรกล่ะ นายจะไปไหม ลี่เวยถามชายหนุ่มอย่างจริงจัง แค่มองเขาก็รู้แล้วว่าเธออยากให้เขาไปด้วยแค่ไหน ส่วนเขาก็อยากจะไปทุกที่ที่เธอไปเช่นกัน

ไปสิ ที่ไหนมีเธออยู่ ที่นั่นก็ต้องมีผมอยู่ด้วย ชายหนุ่มตอบรับอย่างไม่ต้องคิด