บุปผาเพลิงผู้หวนคืน

หม่าจื่ออี้ คือชื่อของข้า บุตรีคนที่เจ็ดที่เกิดจากอนุของรองเสนาบดีการคลัง เป็นสตรีหน้าตาอัปลักษณ์ ไม่มีใครสนใจใยดี ข้าใช้ชีวิตอยู่ตามลำพังที่ท้ายจวนตั้งแต่ที่ท่านแม่ตายจากไป ตั้งแต่เด็กจนโตข้าถูกรังแกนับครั้งไม่ถ้วน ไม่มีใครปกป้องไม่มีใครดูแล จนข้าอายุได้ สิบสามปี ข้าก็เจอเขา อาเฉิน

เขาฉุดข้าขึ้นมาให้มีความหวัง เป็นแสงสว่างในชีวิตของข้า เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ข้ายึดมั่น ให้ข้ามีความฝัน ฝันว่าเรารักกัน ฝันว่าเขาจะละทิ้งทุกอย่างเพื่อมาอยู่กับข้า

ข้ายอมทำทุกอย่างเพื่องเขา ยอมมือเปื้อนเลือด ยอมสังหารคนเพื่อเขา ยอมทำทุกอย่างเพียงเพื่อเขาผู้เดียว แม้เขาจะไม่เคยบอกรักข้าก็ตาม สุดท้ายมันก็เป็นเพียงแค่ ความฝันของคนโง่เง่าคนหนึ่ง ที่ถูกเขาหลอกลวง ถูกเขาหลอกใช้เมื่อหมดประโยชน์ก็ถูกเขี่ยทิ้ง

"อาเฉิน ท่านจะทำอะไรข้า" ข้าเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย เพราะถูกมัดไว้จนไม่สามารถขยับตัวได้ บนร่างกายปรากฏร่องรอยการทรมาณมานานับประการ

"เจ้าย่อมรู้ดี ตอนนี้เจ้าหมดประโยชน์กับข้าแล้วอาอี้"เขากล่าวออกมาอย่างไม่อาทรใดๆในตัวข้า

ข้าได้แต่ร้องไห้ ไม่อาจยอมรับ เขาหลอกใช้ข้า ทั้งหมดที่เขาทำก็แค่หลอกใช้เท่านั้น 

"ก็ใช่ว่าเจ้าจะหมดประโยชน์ซะทีเดียว ก่อนที่เจ้าจะตาย ข้าจะเอาเลือดจากหัวใจของเจ้า มาเป็นยาถอนพิษให้แก่นาง"

ไม่ ข้ายังไม่อยากตาย ทำไม ทำไมถึงทำกับข้าแบบนี้ 

ข้าทำอะไรผิด ไม่ ไม่นะ ทำไมต้องเป็นนางล่ะ ทำไม ทำไมถึงไม่ใช่ข้าคนที่ท่านรัก ทำไมถึงเป็นหม่าจื่อเซียน

ข้าร้องไห้น้ำตานองหน้าเมื่อกริชที่แสนคมกรีดเข้ามาที่หัวใจของข้า ความเจ็บปวดที่ข้าได้รับมันมากเกินไปจนข้ากระอักเลือด เมื่อได้อย่างที่หวังเขาก็ทิ้งข้าไว้ในสภาพปางตายนอนหายใจรวยรินบนพื้นที่แสนหนาวเย็น

ข้าคิดถึงเรื่องราวที่ข้าผ่านมา ช่างแสนโง่งม เขารักเจ้าหรือก็ไม่ มีเพียงเจ้าที่ถูกหลอกใช้เพียงเท่านั้น ข้าในตอนนี้อาจจะกำลังจะตาย. อาจจะกำลังไปปรโลก เพียงคำถามที่ข้าอยากจะถามนั้น มีเพียงคำถามเดียว

"ที่ผ่านมาท่านเคยรักข้าบ้างหรือไม่..."

คำตอบที่ข้าได้กลับเป็นเพียงความว่างเปล่า

ข้ายิ้มอย่างโง่งม

"หากข้าย้อนกลับไปได้ ข้าจะไม่ขอเจอท่าน ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้า หากว่าข้ามี...โอกาส ข้าจะทวงคืน..."เมื่อกล่าวจบ ร่างนั้นก็แน่นิ่งไป ทิ้งไว้เพียงร่างอันไร้วิญญาณของนางเพียงเท่านั้น