การเเก้เเค้นของเจ้าหญิงจอมปีศาจ

            การเเก้เเค้นของเจ้าหญิงจอมปีศาจ       

วันนี้เป็นเช้าที่สดใส ฉันก็ใช้ชีวิตเหมือนกับวันที่ผ่านมา เเต่ทุกที่ที่ฉันได้เดินไปนั้นกลับมีสายตาน่ากลัวของสาวใช้ในวังมองมาที่ฉันโดยจะหลบสายตาเมื่อฉันหันกลับไปดู

"มีอะไรงั้นหรอ"

ฉันได้พูดกับสาวใช้คนหนึ่งเเต่ดูเหมือนเธอจะเลี่ยงคำถามของฉัน

"ไม่มีอะไรเจ้าคะ"

ฉันก็ไม่ถามต่อเพราะท่านพ่อเรียกฉันไปหาที่ห้องทำงาน เมื่อกำลังจะเข้าไปหาท่านพ่อก็ได้มีเสียงที่ฉันคุ้นเคยเรียกฉัน

"เลน่า กำลังไปหาท่านพ่อหรอ"

ซึ่งคนที่เรียกฉันก็คือท่านพี่นั้นเอง ท่านพี่มักจะใจดีเสมอไม่ว่าฉันจะทำอะไร จะบอกว่าถ้าฉันเป็นผู้ชายฉันจะเเต่งงานกับท่านพี่นี่ละ

"ค่ะ ท่านพี่มาทำอะไรหรอคะ"

ฉันเเปลกใจมากที่ท่านพี่มาห้องทำงานของท่านพ่อเพราะท่านพี่กับท่านพ่อมักจะทะเลาะกันบ่อยๆ

"เเค่เดินผ่านนะ"

"งั้นหรอค่ะ"

หลังจากที่คุยกับท่านพี่เสร็จก่อนที่ฉันจะเข้าไปที่ห้องของท่านพ่อฉันได้หันไปดูที่ท่านพี่เเต่เหมือนท่านพี่จะทำตัวเเปลกๆ เเละฉันก็เข้าไปในห้องทำงานของท่านพ่อ หลังจากที่เข้ามาก็ได้มีคนมากมายอยู่ในห้อง มันทำให้ฉันรู้สึกกลัวมากเลยละหลังจากที่ฉันถวายบังคมเสร็จ ท่านพ่อก็มองมาที่ฉันด้วยสายตาเเปลกๆ

"ท่านพ่อค่...."

ฉันยังไม่ได้พูดจบประโยค ท่านก็ได้พูดสิ่งที่ฉันไม่อยากเชื่อที่สุด

"เจ้าหญิงลำดับที่สองของอณาจักร เจ้าได้กลายเป็นเครื่องบัญนาการให้กับเทพเเห่งความตาย ในการผูกไมตรีกับอาณาจักรข้างเคียง"

"อะไรนะคะ ท่านพ่อเรื่องเเบบนี้"

ท่านพ่อมองชั้นด้วยสีหน้าจริงจังพร้อมพูดว่า

"ทุกคนได้ตัดสินใจไปเเล้ว"

ฉันหน้าซีดเพราะทำอะไรไม่ถูกพร้อมกับล้มลงไปกับพื้น เเละได้มีอัศวินลากฉันไปขึ้นรถม้าเเละฉันก็เป็นลมไปหลังจากนั้น

ฉันได้ตื่นมาที่ถ้ำเเห่งหนึ่งที่ตรงหน้ามีโครงกระดูกเต็มไปหมด เเละดูเหมือนจะถูกฆ่าตายโดยตัวอะไรสักอย่างฉันรู้สึกกลัวมากจนเดินไปเรื่อยๆ

"น่ากลัวเกินไปเเล้ว"

หลังจากนั้นฉันก็ได้เดินไปมาฉันก็ได้เจอกลุ่มคนที่ดูเหมือนจะมาสำรวจถ้ำ ฉันได้ตะโกนเรียกให้พวกเขามาช่วยเเละเข้าก็ได้ช่วยฉันไว้ เเต่เเล้วพวกเขาก็เดินเข้ามาทำร้ายฉันเเละได้ข่มขืนฉัน ฉันได้เเต่ขัดขืนเเละตะโกนเรียนคนมาช่วยเเต่ในถ้ำมันจะมีใครได้ละ

หลังจากที่พวกนั้นทำกับชั้นไปเรื่อยๆจนไม่รู้ว่านานเท่าไหร่พวกมันก็เห็นหมาป่าพวกมันก็ได้วิ่งหนีหายออกไปจากฉัน เเละทิ้งฉันไว้กับหมาป่าสองตัว หมาป่าพวกนั้นตั้งใจจะกินฉัน

ฉันได้เเต่วิ่งหนีโดยทั้งที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า เเต่วิ่งได้ไม่ไกลไม่เท่าไหร่ฉันก็ล้มลงเเละหมาป่าก็ได้รุมกินฉัน ฉันได้เเต่ร้องไห้เเละคิดว่าถ้าฉันไม่เจอพวกมันทุกคนฉันก็ไม่ต้องมาถูกทิ้งเเละถูกข่มขืนชั้นได้เเต่คิดไปคิดมาจนสติเเตก เเละชั้นก็ได้ตะโกนสุดเสียง

"ไอพวกระยำ ไอชาติหมา ฉันจะกลับไปเเล้วฆ่าพวกเเกดูสิว่าพวกเเกจะทำยังไง จะร้องขอชีวิตหรือขอให้ฆ่าให้ตาย"

หลังจากที่ฉันตะโกนเสร็จฉันก็ได้กัดฟันสุดขีดเเละได้ตัดสิ้นใจกัดไปที่หมาป่าสุดเเรง จนเนื้อของพวกมันขาด

"เข้ามาสิไอหมาป่าเวรมาดูว่าใครกันเเน่ที่จะตายก่อน"

ฉันได้จัดการหมาป่าสองตัวนั้นเสร็จฉันก็ได้พยายามเดินพิงกำเเพงถ้ำไป จนฉันก็ไดเจอโขดหินไว้นั้งพัก

"อ่า ฉันจะมาตายตรงนี้หรอ ยังไม่ได้ล้างเเค้นไอพวกนั้นเลย ทั้งข่มขืนฉันทำร้ายชั้นเเละท่านพ่อที่ทิ้งฉันได้เพราะการเมืองในขณะที่ฉันทำทุกอย่างให้ท่านพ่อชมชั้น"

พอลองคิดชั้นมันโง่เองที่เชื่อท่านพ่อ ท่านพี่จะเป็นอย่างไรบ้างนะ คงจะเศร้าเสียใจสินะที่ฉันหายไปฉันได้ลองคิดถึงอดีตจนได้ร่วงลงเหวไป

"เรื่องของเจ้ามันน่าสนุกนะ ข้าจะให้พลังส่วนหนึ่งเเลกกับที่เจ้าสร้างเรื่องราวที่เเสนสนุกกันเถอะ"

ฉันได้ยินเสียงนี้ก่อนที่ฉันจะตื่นมาที่นอกถ้ำที่ฉันอยู่ตอนเเรก เเละได้มีดาบวางไว้อยู่

"ฮ่าๆๆ ไอพวกเลวดูเหมือนฉันจะไม่ตายละ"

ฉันได้หยิบดาบมาเเละที่ชั้นได้รู้สึกว่าชั้นไม่ความรู้สึกอะไรเลย รู้เเค่ว่าฉันจะฆ่าพวกมันให้หมด

ฉันได้เดินไปเรื่อยๆ จนชั้นเห็นเต็นท์ที่พวกข่มขืนฉันกางเอาไว้ ฉันเดินไปที่ชายคนหนึ่งเเละมันก็สังเกตเห็นชั้น

"เธอยังรอดอีกหรอ ชั้นกำลังxพอดีตอนนั้นพวกหมาป่ามันดันมาขัดจังหวะซะงั้น เเล้วนี่เดินเเก้ผ้ามาหรอวะสงสัยติดใจ"

มันได้ลูบไล้ตัวฉันเเละได้ถอดเสื้อผ้าออกเเละได้กดชั้นลง 

"ไม่พูดอะไรหน่อยหรือไงยัยร่าน หรือรอให้ฉันกดไม่ไหวเเล้ว"

หลังจากมันพูดจบฉันก็ได้เสกดาบออกมาจากอากาศเเละได้ตัดมือมันทิ้ง เเละมันก็ได้ร้องโหยหวนออกมา เเละพวกอีกสองคนก็ออกมาดู

"ไอสัตว์ประหลาด ไปตายซะ"

ฉันได้ตัดเเขนขาพวกมันเเล้วเอาไปให้ก็อบลินที่อยู่เเถวนั้นกินเเละได้โยนพวกมันไปที่รังก็อบลิน เเละดูเหมือนมันจะไม่สนใจชั้นเเละไปกินพวกมันที่ชั้นร่ายเวทย์ฟื้นฟูไว้

"ไม่ต้องห่วงหรอกเวทย์นี้มันไม่หายไปง่ายๆหรอก หรือก็คือพวกเเกไม่มีวันตายจนเวทย์นี้จะหายไป ฮ่าๆๆ"

ชั้นได้หัวเราะสุดเสียงเเล้วชั้นก็ได้เสกชุดขึ้นมาเเละใส่เเละก็มองดูพวกมันเเละรู้สึกสนุก ทำไมชั้นตอนอยู่ในวังไม่รู้สึกเเบบนี้นะ เเล้วจะเอายังไงดี

ฉันได้เดินไปเรื่อยๆเเละเจอพวกชาวบ้านที่ทำตัวเป็นคนดีเเต่ลับหลังกลับฆ่าผู้ที่หลงทางเเละข่มขืนพวกเขา

ฉันได้เข้าไปที่หมู่บ้านเเละพักอยู่ที่นั้นหนึ่งคืนเเต่พวกนั้นมันจะมาข่มขืนชั้น เลยฆ่าไปบางส่วนเเละบางส่วนก็เอามาเสียบไม้เเล้ววางไว้หน้าหมู่บ้านเเละก็กลับไปนอนที่เตียงบนกองเลือด ไอพวกชาวบ้านนี่มันก็เสียงดังชะมัดไม่ยอมตายดี

เเละชั้นก็ไปอาบน้ำในริมทะเลสาบใกล้หมู่บ้านเเละชั้นก็เดินไปเรื่อยๆจนเจอนักเดินทางกลุ่มหนึ่งเเละได้คุยกับพวกเขา ดูเหมือนฉันจะอยู่ใกล้อาณาจักรที่ท่านพ่อส่งฉันไปตายเพื่อผูกมิตร

"เเบบนี้นี้เอง ฮ่าๆๆถ้าชั้นฆ่าพวกคนใหญ่คนโตที่นี้ท่านพ่อจะทำหน้ายังไงนะ"

ชั้นได้พูดออกมาเเละพวกนักเดินทางก็ได้ตกใจเเละถอยห่างจากชั้น เเต่ชั้นก็ปล่อยพวกเขาไปเพราะรู้สึกว่าพวกเขาเป็นคนดี

ฉันได้ลอบเข้าไปในเมืองในตอนกลางคืน เเละได้เข้าไปพักในโรงเตี้ยมเเห่งหนึ่ง

"ฉันขอห้องหนึ่ง"

"ได้ค่ะ"

ฉันได้จ่ายเงินด้วยเงินที่ชั้นขโมยมาจากพวกที่ข่มขืนชั้น เเละได้ขึ้นไปนอนพักพร้อมคิดเเผนที่จะเข้าไปในปราสาท

พอมืดจนเเทบไม่มีคนเเล้วชั้นก็ออกมาเเล้วก็ใส่เสื้อคลุมเอาไว้ เเละก็กระโดดออกจากหน้าต่างห้องพัก

"ฉันกำลังจะไปหาเเล้ว เตรียมตัวต้อนรับดีๆนะคะ ฮ่าๆว่าไปนั้น'

ฉันได้กระโดดไปมาระหว่างหลังคาจนลงมาที่พื้นตรงหน้าปราสาท ฉันมองดูกำเเพงซึ่งอยู่สูงเกินไป

"อืม จะเข้าไปยังไงดีนะ"

หลังจากคิดอยู่นานก็มีคนมาไล่ชั้นออกไป

"เเม่สาวน้อยตรงนั้นนะ ตรงนี้มันตรงหน้าวังเจ้ามาทำอะไร"

มีอัศวินคนหนึ่งเรียกฉันเเล้วฉันก็คิดเเผนอย่างหนึ่งออก

"ช่วยด้วยค่ะมีคนไล่ทำร้ายชั้น ชั้นกำลังหนีพวกมันอยู่"

เป็นไงละนี่เเละทักษะการเเสดงของฉัน ตอนที่ร้องขอท่านพ่อ เเละอัศวินคนนั้นก็เปิดประตู้รั้วออก มาเเละชั้นก็ได้ฆ่าเขา เเละก็ได้เอาศพไปซ่อนไว้ในพุ้มไม้

ฉันได้ย่องผ่านอัศวินหลายคนไปจนเข้ามาข้างในสำเร็จ เเละได้เดินผ่านดูที่ละห้องจนเจอห้องที่สะดุดตาที่สุด

"นี่รึป่าวนะ"

ฉันได้เปิดเข้าไป เเละเห็นคนสองคนนอนอยู่

"ปิงโก ใช่ซะด้วย"

ชั้นได้มัดมือของพวกเขาไว้ด้วยกัน เเละทำเเบบละมุนที่สุดด้วย เเละพวกเขาก็ตื่นขึ้นมาเเละเกือบที่จะตะโกนออกมาดีนะที่ทำให้สลบไปได้

ฉันได้ร่ายเวทย์เปลี่ยนหน้าให้พวกเขาเเละได้ลากพวกเขาออกไปทางด้านหลังปราสาท

เช้าวันต่อมาฉันได้อยู่ที่กระท่อมที่นึ่งในป่า เเละดูเหมือนราชาประเทศนี้จะตื่นเเล้วละ

"เธอเป็นใครถึงได้ลักพาตัวฉันมา รู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร ฉันคือราชาของประเทศนี้นะ"

"ไม่เจอกันนานเลยนะคะ"

ฉันได้ถอดวูดออกจากนั้นก็เดินไปนั้งตรงหน้าเขา

"..เจ้าหญิงเลน่า! ท่านน่าจะตายตั้งนานเเล้วไม่ใช่หรอ"

เขาดูตกใจมากเลยละที่รู้ว่าฉันชีวิตอยู่ เขาจะตกใจใจกว่านี้เเน่ถ้ารู้ว่าฉันมาหาเขาทำไม ฉันยิ้มพร้อมกับดึงดาบมาวางไว้ตรงหน้าเขา

"ลองถือมาฟันฉันดูสิ"

เขาดูตกใจมากเลยละ เเละเขาก็รีบยื่นมือไปหยิบดาบอย่างรวดเร็ว

"อ้าาา"

ฉันยิ้มเเละนั่งดูเขาถูกไฟที่ร้อนกว่าพันองศาเเผดเผาเขา

"อ่ะ ดูเหมือนว่าหนูจะลืมบอกนะว่ามันจะย่างสดคนที่ถือดาบโดยไม่ใช้เจ้าของนะ ขอโทษที่บอกช้านะ...ค่ะ"

เขาถูกไฟคลอกจนไม่เหลือเเม้เเต่ผงเลยละ ฉันกำลังไปที่เมืองที่ท่านพ่ออยู่เเต่ก็ไปเห็นภรรยาของพระราชาคนที่ชั้นพึ่งฆ่าไป

"ยังไม่ตื่นอีกหรอเนี่ย เเต่ก็เอาเถอะหนูจะปล่อยไปก่อนเเล้วกัน เพราะเด็กในท้องไม่ผิดอะไรนี่น่า"

ฉันได้เดินเท้าไปยังประเทศที่ท่านพ่ออยู่ เเละได้ขึ้นรถม้าที่ฉันขอติดไปด้วยบางครั้งเเละก็จะมีพวกโจรที่มักจะโผล่มาในบางครั้ง พอถึงเมืองเเล้วชั้นก็เห็นคนคุยกันเรื่องที่ราชาปนะเทศเพื่อนบ้านหายไปอย่างไร้ร่องรอย เเละราชินีได้ขึ้นครองราชย์เเทน

"ผู้คนที่นี้ยังครึกครื้นเหมือนเดิมเลยนะ จนชั้นคิดว่าไม่ควรฆ่าท่านพ่อดีมั้ยนะ....ว่าไปนั้น"

ชั้นได้เดินไปที่กิลด์เพื่อที่จะเก็บข้อมูลเเละได้มากินอาหารที่ไม่ได้กินมานาน ดูเหมือนเพราะพลังนี้ฉันเลยไม่ค่อยหิวเเม้จะไม่ได้กินอะไรมาหลายวันเเล้ว

หลังกินอาหารเสร็จฉันได้ยินคนในกิลด์คุยกันว่าท่านพ่อนั้งไม่ติดเก้าอี้เลยละที่ได้ยินว่าราชาที่ไปถูกมิตรด้วยหายไป ท่านพ่อก็น่าจะรู้เเล้วละว่าเขาตายไปเเล้วเพราะราชาคนนั้นนะจะส่งจดหมายมาหาท่านพ่อบ่อยครั้ง

ฉันไปหาโรงเตี๊ยมอยู่หลังจากที่กินอาหารเสร็จเเล้วก็เตรียมพร้อมสำหรับการเเก้เเค้น พอถึงตอนกลางคืนชั้นได้ฆ่าอัศวินไปจำนานหนึ่งก่อนเข้าไปที่ปราสาท ฉันได้เดินไปจนถึงห้องนอนที่ท่านพ่อนอนอยู่ เเละชั้นก็ได้เดินไปตรงที่นอนเเต่มันก๋ไม่มีใครนอนอยู่

"ท่านพ่อ ท่านรู้อยู่เเล้วเเละก็ไปหลบอยู่ที่ห้องลับใช่มั้ยละค่ะ ฉันรู้มาตั้งเเต่เด็กเเล้วว่าท่านเป็นคนขี้ขลาดขนานไหน ท่านทิ้งท่านเเม่ไปเพราะว่าท่านกลัวว่าท่านปู่จะไม่มอบบัลลังก์ให้จนกระทั้งท่านส่งมือสังหารมาฆ่าท่านเเม่ของข้าในเวลาที่ท่านปู่มอบบัลลังก์ให้ท่าน เเละทำให้เหมือนมีอุบัติเหตุในวันนั้นท่านมีความสุขที่สุดในโลกส่วนหนูนั้นก็เศร้าโศกที่สุดเช่นกัน รู้มั้ยค่ะว่าหนูมาอยู่กับท่านเพราะว่าหนูรอเวลาเเก้เเค้นมานานเเล้ว เเต่ไม่คิดเหมือนกันว่าท่านจะทิ้งหนูเร็วขนานนี้"

ชั้นได้ลงไปที่ห้องลับที่ท่านพ่อซ่อนตัวอยู่ เเละได้พูดไปด้วยจนชั้นเดินลงมาเห็นท่านพ่อนั่งอยู่ริมหน้าต่าง

"สวัสดีตอนค่ำคะ ท่านพ่อ" 

ฉันได้ส่งยิ้มไปหาท่านพ่อ เเละได้เดินเข้าไปใกล้ขึ้น เเละไดย่อตัวลงไปหาท่านพ่อที่นั่งคดอยู่ริมหน้าต่าง

"เลน่า เจ้ายังไม่ตายข้าขอโทษนะข้าผิดไปเเล้วข้ามันโง่เอง"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวท่านก็ได้จากไปด้วยความทรมานเเบบสุดๆเลย"

ฉันได้จับที่หัวของท่านพ่อเเละท่านก็สลบไปเเล้วฉันก็ได้ใช้ความสามารถในการควบคุมความฝัน ในการทำให้ท่านพ่อมาเจอฝันร้ายที่โหดร้ายกว่าที่ฉันเจอเป็นล้านเท่าที่อยากจะตื่นยังไงก็ไม่มีทางที่ท่านจะตื่นขึ้นมาได้ 

"เอาละ เท่านี้ก็น่าจะพอเเล้วละ"

ชั้นกำลังจะร่ายเวทย์เเช่เเข็งท่านพ่อเเต่เเล้วก็มีลูกธนูพุ่งมาเสียบทะลุอกท่านพ่อไป จนทำให้ตายคาที่ไปในท่านที

"ตายซะเเล้ว ท่านพ่อยังไม่ได้รับความเจ็บปวดเลยมั้ง"

ชั้นได้เดินไปมาเเต่ละห้องเเต่ไม่เจอใครสักคนจนกระทั่งเดินไปที่ห้องบัลลังก์

"ท่านพี่หรอ"

ชั้นเห็นท่านพี่นั่งอยู่ตรงบัลลังก์พร้อมกับอัศวินหลายคนพร้อมกับพวกจอมเวทย์

"ท่านพี่นี้มันอะไรกัน"

ท่านพี่ลุกจากบัลลังก์พร้อมกับเดินมาที่ฉันด้วยเเววตาเย็นชาพร้อมกับร่ายเวทย์ปิดผนึกประตูไว้

"ท่านพี่ใช้เวทย์ได้งั้นหรอ!"

หลังจากท่านพี่ก็ถอนหายใจพร้อมกับมองที่ฉัน

"น้องสุดที่รักของพี่ เธอทำหน้าที่ได้เยี่ยมมากเลยละ ชั้นไม่คิดเลยว่าจะทำได้ขนาดนี้ ท่านพ่อก็โง่มากจนทำตามเเผนที่พี่ว่าไปหมดเลยเเค่สะกิดต่อมนิดๆหน่อยก็ยอดเดินตามเกมเเล้ว"

ฉันสับสนคำพูดของท่านพี่ที่พูดออกมาท่านพี่พูดอะไรอยู่นะทำไม 

"ท่านพ่อน่ะนะ ไม่ยอมมอบบัลลังก์ให้กับฉันเเต่จะไปยกให้เธอที่เป็นเเค่เลือดสามัญชนเนี่ยนะ ชั้นก็เลยคิดเเผนที่ทำให้ไล่เธอไปซะ โดยส่งเธอให้ไปเป็นเครื่องสังเวยไงละเเต่เธอกลับมาฆ่าท่านพ่อกลับฆ่าราชาประเทศที่ถูกมิตรด้วยมันเกินจะสุดยอดเลยละ"

ชั้นได้เเต่ยืนตัวเเข็ง เเละได้ฟังท่านพี่พูดอย่างสนุกสนานจนคิดว่าไม่เคยเห็นท่านพี่สนุกขนานนี้มาก่อนเลย

"เเล้วก็นะตอนที่เธอถูกลากตัวออกไปนะท่าน พ่อเเทบจะเป็นบ้าเลยละ เธอรู้มั้ยว่าท่านรักเธอจนจะวิ่งออกไปช่วยเลยละ เเต่ชั้นก็ได้จับท่านขังไว้ในห้องลับเเละให้ยาบ้าเเก่เขา เเต่เธอก็มาฆ่าเขาเเละถ้าชั้นฆ่าเธอฉันก็จะได้รับเกียรติว่าได้สังหารคนที่ฆ่าราชาไปยังไงละเเละชั้นจะเป็นราชาคนใหม่"

ท่านพี่ได้บอกให้อัศวินกับนักเวทย์จำนวนมากมาลุมจับฉันเเละชั้นก็ฆ่าพวกมันไปเกือบจะหมดเเต่ฉันก็หมดเเรงไป อัศวินที่เหลือก็ได้จับฉันใส่กุญแจมือเวทย์มนต์ที่ทำให้ไม่มีเเรงที่จะขยับ

"ท่านมันบ้าไปเเล้ว"

ท่านพี่มองมาที่ชั้นที่ถูกใส่กุญแจมือเเล้วนั่งคุกเข่าอยู่

"ใช่ ฉันมันบ้าเเล้วทำไมในเมื่อฉันได้สิ่งที่ต้องการเเล้ว  เเล้วพวกเขาจะยกให้ฉันเป็นผู้กล้า"

"เเล้วน้องรู้มั้ยว่าขุนนางสายเลือดจักพรรดิจะมีพลังต่างๆ ใช่ชั้นมีพลังในการสะกดจิตให้คนที่มองตาชั้นทำตามสิ่งที่ชั้นต้องการได้ เช่นท่านพ่อไงละ"

ชั้นที่ได้รู้ความจริงว่าชั้นคือคนที่ฆ่าคนที่รักฉันที่สุดด้วยมือตัวเองโดยที่พวกเขาโดนควบคุม

"ลาก่อนนะ เจ้าหญิงจอมปีศาจ"

                  

----จบ----