ย้อนเวลาไปเป็นลูกขุนนางต้องโทษ

“ลูกของขุนนางต้องโทษ”

เป็นเสียงที่ดังขึ้นมาในหัวตอนลืมตาตื่นขึ้นมาเป็นครั้งแรก

ก็มีเรื่องราวมากมายผุดขึ้นมาในสมองพร้อมกับภาพในหัว

ที่จวนแม่ทัพถูกตรวจค้นและยึดทรัพย์สินไปทั้งหมด

แล้วไล่พวกเขาทั้งห้าคนออกจากจวน

มีตัวเขาที่ในชาตินี้มีชื่อว่า “เจียวจิ้น” อายุ 12ขวบ

มีมารดาที่ตั้งครรภ์ไกล้คลอดพี่สาวที่อายุ14ขวบ

และน้องชายอายุ6ขวบ พอนึกขึ้นได้เท่านี้ก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา

ทำให้เขาเปล่งเสียงที่แหบแห้งของตนเอง

“ที่นี้คือที่ไหนแล้วเรามาอยู่ที่นี้ได้ยังไง”

เมื่อกี้เขายังนั่งกินมะหมี่เกี๊ยวข้างทางอยู่เลยไม่ไช่หรอ

หรือว่าเขานั่งกินแล้วเกี๊ยวติดคอเขาตายแล้วมาโผล่มาที่แห่งนี้

หรือมีรถเสียหลักพุ่งชนเขาไม่รู้แล้วว่าชาติที่แล้วตนเองตายยังไง

เขามองสำรวจขึ้นไปข้างบนที่หลังคาที่มีรูรั่วใหญ่

ในความคิดถ้าเกิดฝนตกหนักๆเขาก็คงลอยออกไปข้างถนนแน่ๆ

ผนังห้องนอนสีเหลืองตู้เสื้อผ้าที่เก่าผุพังเตียงไม้ที่เก่า

ทันจากนั้นก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามาให้ห้อง

“เอี๊ยด” จากนั้นเสียงที่นุ่มนวลอ่อนหวานก็ดังมา

“น้องรองเจ้าฟื้นแล้วหรือเจ้าหิวหรือไม่พี่จะไปตักโจ๊กมาให้เจ้า”

นี้คือพี่หญิงของเขานามว่า”เจียวมิ่ง”

ดวงตากลมโตใบหน้าเรียวเล็กร่างกายซูมผอม

ผมสีดำเงาทำเป็นแบบทรงซาลาเปาคู่สีผิวขาวซีด

นี้แทบไม่เหลือเค้าโครงเดิมตอนที่ออกจากจวนแม่ทัพ

ในมือนางอุ้มเด็กชายตัวเล็กวัยสี่เดือนที่ชือว่า”เจียวซิ่น”

น้องเล็กที่มารดาคลอดเมื่อตอนไกล้สิ้นปี 

“น้องรองเจ้าได้ยินที่พี่พูดหรือไม่” 

เจียวจิ้นมองหน้าพี่สาวของตนเองแล้วยิ้มจนเห็นฟันสีขาวเรียงกันแล้วเอ่ยปากตะโกนเบาๆ

“ข้าหิวเหลือเกินท่านพี่”

“เจ้าตกเขา ท่านหมอบอกว่าเจ้าไม่ได้เป็นอะไรมากแค่พักผ่อน

แต่เจ้าหลับไปถึงสองคืน พี่เป็นห่วงแทบแย่เดี๋ยว

พี่จะไปตักโจ๊กมาให้ฝากซิ่นเออร์อยู่กับเจ้าสักครู่นะ”

จากนั้นนางก็วางเจียวซิ่นไว้บนเตียงแล้วก็เดินออกไปจากห้อง

เขาเอียวตัวมองเจียวซิ่นด้วยความเอ็นดูนึกย้อนไปในชาติที่แล้ว

ตนเองก็มีน้องชายน้องสาวเยอะจนแทบนับไม่ไหวเพราะชาติที่แล้ว

ทุกปีที่เป็นวันเกิดเขาจะไปเลี้ยงอาหารน้องๆที่บ้านเด็กกำพร้า

เพราะที่นั้นคือบ้านที่เขาเติบโตขึ้นมาจนเขาสอบชิงทุนการศึกษา

เข้ามหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงด้านเกษตรกรรมของจีนได้

เขาจบด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่งคณะอุตสาหกรรมเกษตร

แล้วได้เข้าทำงานบริษัทที่เป็นอันดับหนึ่งด้านการเกษตรอีกด้วย

แต่ดูในชาตินี้สิความทรงจำมากมายย้อนกลับมา

บิดาของเขาเป็นแม่ทัพรักษาชายแดนอันแสนห่างไกล

ทิ้งมารดาตัวเขาพี่สาวน้องชายสองคนไวัที่จวนในเมืองหลวง

เหมือนว่าตอนนั้นมีขันทีมาประกาศราชองการในความหมายว่าบิดาได้ทำการยอมแพ้ให้แก่กองทัพของศัตรูจนต้องเสียเมือง

แล้วก็ไปเข้าร่วมทัพกับศัตรูดั้งนั้นจึงได้เนรเทศพวกเขา

ให้ออกจากเมืองหลวงยึดทรัพย์สินทั้งหมด

หลังเดินทางครอบครัวเขาก็ได้มาอยู่หมู่บ้านฉิงเซียง

ซึ่งเป็นบ้านเดิมของมารดาเพื่อที่จะให้มีบ้านอยู่มารดาได้นำเงิน

สองร้อยตำลึงไปให้พ่อของนางนั้นก็คือปู่ของเขา

ขอให้ช่วยสร้างบ้านและที่นาทำกินจำนวนสี่หมู่ 

พอหนึ่งเดือนต่อมามารดาก็คลอดซิ่งเออร์ทำให้ตกเลือด

มีชีวิตอยู่ได้สามเดือนก็เสียชีวิตไปจากนั้น 

เขาได้แต่ถอนหายใจสีหน้าเศร้าหมอง

ยังไงส่ะที่อยู่ตรงหน้าก็คือความจริง 

เขาลุกขึ้นจะเดินออกไปสำรวจข้างนอก เขาหันไปกล่าวกับเจียวซิ่น

 “ซิ่นเออร์ ป่ะเราไปเล่นข้างนอกกันดีกว่านะ”