ลูกมึงเมียกู - นิยาย ลูกมึงเมียกู : Dek-D.com - Writer
×
NC

คำเตือนเนื้อหา

เนื้อหาของเรื่องนี้อาจมีฉากหรือคำบรรยายที่ไม่เหมาะสม

เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน

กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหา หรือ อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ปิด

    ลูกมึงเมียกู

    นุ่มนิ่มไม่ได้อยากเป็นหลานคุณอาสักหน่อย

    ผู้เข้าชมรวม

    1,609

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    213

    ผู้เข้าชมรวม


    1.6K

    ความคิดเห็น


    1

    คนติดตาม


    21
    หมวด :  นิยายวาย
    จำนวนตอน :  19 ตอน (จบแล้ว)
    อัปเดตล่าสุด :  8 มี.ค. 66 / 15:56 น.
    คำเตือนเนื้อหา NC
    loading
    กำลังโหลด...
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ


    อารัมภบท

    "คุณอาครับ คุณอา!!!! "

    เด็กน้อยวัย 20 ปีวิ่งจากห้องตัวเองไปหาห้องคุณอาที่อยู่ข้างไปกัน แต่พอเปิดประตูเข้าไปกลับต้องตกใจเพราะภาพตรงหน้าคืออาของเขากำลังนัวเนียกับโอเมก้าสาวสวยอีกคน 

    "อูย!!! ขอโทษทีครับ " นุ่มนิ่มตกใจมากกับภาพที่เห็นตรงหน้าไม่ใช่ว่านุ่มนิ่มไม่รู้ว่าสิ่งที่เห็นคืออะไร แต่อค่ไม่คิดว่าตัวเองจะมาเห็นภาพอะไรแบบนี้  

    นุ่มนิ่มตกใจมากเลยปิดประตูกลับไว้เหมือนเดิมแต่ด้วยความตกใจเลยเผลอทำเสียงดังไปหน่อย  

    "ขอโทษครับ"

    ร่างบางเอ่ยคำขอโทษออกมาเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าคอตกแล้วเตรียมจะหันหลังกลับ  

    พรวด แกร๊ก~~~

    นุ่นนิ่มตกใจสะดุ้งโหยงเมื่อประตูห้องถูกเปิดแล้วตามด้วยร่างบางสูงโปรงของโอเมก้าคนเมื่อกี้ 

    "ไอ้เด็กบ้า ทำเสียอารมณ์หมด" โอเมก้าคนนั้นหันมาพูดจาไม่ดีใส่นุ่มนิ่ม นุ่มก็ได้แต่ขอโทษขอโพยก็คนไม่รู้นิน่า   จะมาอารมณ์เสียอะไรเหล่า ชิ 

    นุ่มนิ่มยกฝีเท้ากำลังจะก้าวขาเดินไป แต่กลับถูกใครบางคนดึงข้อมือกลับเข้าไปในห้อง 

    ไตรภพยืนคร่อมร่างของนุ้มนิ่มเอาไว้ แล้วเอาแขนทั้งสองข้างกักตัวนุ่มนิ่มเอาไว้ ก่อนจะก้มหน้าลงมาหานุ่มนิ่ม

    "มีอะไร ทำไมไม่เคาะห์ประตู หืม "

    สายตาของไตรภพดูก็รู้ว่าอารมณ์เสียมากขนาดไหนที่ต้องไล่โอเมก้าคนนั้นกลัยไปเพราะความอารมณ์จากเสียงประตู 

    "นุ่มนิ่มขอโทษ  นุ่มนิ่มตื่นเต้นไปหน่อย " 

    "ตื่นเต้นอะไรนักหืม"

    ยอมรับนะว่าอาไตรภพคือหล่อมาก แค่เห็นแค่เงาสาวไปก็กรี๊ดสลบแล้ว แต่เล่นเอาหน้ามาใกล้ขนาดนี้ต่อให้หล่ออย่างไงมันก็อึดอัดอยุ่ดีไหม 

    "อาภพ ถอยออกไปหน่อย นุ่มนิ่มหายใจไม่ออก" 

    นุ่มนิ่มยกมือน้อยไปของตนผลักอกไตรภพให้ถอยห่างออกไป แต่ทว่า ไตรภพกับขยับเข้าฝกล้กว่าเดิม 

    "แค่นี้ก็กลัวแล้วหรอ   อยู่กับอามาขนาดนี้ยังไม่ชินอีกหรือไง "

    "ป่าว  นุ่มนิ่มไม่ได้กลัว   นุ่มนิ่มแค่อึดอัด"

    ไตรภพยอมผลักตัวออก แล้วเดินมานั่งที่เตียง ก่อนจะกระดิกนิ้วเรียกให้นุ่มนิ่มมานั่งข้างๆ 

    "มาหาอาสิ"

    ไตรภพตบที่ตักตัวเองไปมาสองสามที  นุ่มนิ่มเดินมาหาไตรภพแต่ไม่นั่งตัก กับนั่งลงข้างไปไตรภพแทน 

    "เดี๋ยวนี้ดื้อกับอา"

    "นุ่มนิ่มไม่ได้ดื้อ คุณอาต่างหากที่ดื้อ"

    คนเด็กกว่าทำหน้ามุ้ยใส่ไตรภพ จนไตรภพต้องหลุดขำออกมา 

    "เป็นอะไร  หวงอาหรอ" คำถามของไตรภพทำให้นุ่มนิ่มอึ้งอยู่พักหนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมายาวไปหนึ่ง 

    "เห้อ นุ่มนิ่มเป็นแค่ลูกเพื่อนของคุณอา มีสิทธิ์อะไรไปหวงคุณอา " 

    คนอายุเยอะกว่าพอจะดูออกว่าเด็กน้อยงอแงเรื่องอะไร  ไตรภพรักสนุกก็จริง แต่ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็ยอมให้กับหลานนอกไส้ที่เรียกเขาว่าอาเสมอ 

    "สรุปจะบอกาาได้หรือยังว่ามีเรื่องอะไร"

    "เออ...คือ มะรืนนี้ที่มหาลัยมีกิจกรรมค่ายอาสา นุ่มนิ่มจะขออนุญาตคุณอา"

    "ขอทำไม ในเมื่อก็ต้องไปนิ"

    "ครับ"

    "ไม่มีอะไรแล้วงั้นนุ่มนิ่มไปนอนเถอะ อาจะได้อาบน้ำ"

    "คืนนี้คุณอาไม่ออกไปไหนหรอครับ"

    "ไม่ละ อาเหนื่อยๆ อีกอย่าง มะรืนนุ่มนิ่มไม่อยู่ด้วย งั้นก็นอนบ้านสักสองคืนแล้วกัน"

    "แล้ว....ถ้า นุ้มจะมานอนกับคุณอา"

    "ได้สิ งั้นรออาอาบน้ำก่อนแล้วกัน "

    ปกติแล้วไตรภพไม่ค่อยจะอยู่ติดบ้านหรอก นอกจากงานที่เยอะจนไม่มีเวลาว่างกลางวันแล้ว กลางคืนเจ้าตัวก็ใช้เวลาคุ้มแสนคุ้มเหมือนกัน  จนนุ่มนิ่มหลงคิดไปว่าเพราะนุ่มนิ่มหรือเปล่า ไตรภพถึงไม่อยากอยู่บ้าน  คำถามที่ค้างในใจมาตลอดก้ไม่เคยได้ถามออกไปสะที เพราะทุกครั้งที่จะถาม ต้องมีเรื่องให้นุ่มนิ่มได้กลืนคำถามนั้นลงคอตลอด หรือเพราะว่าไตรภพไม่อยากพูดถึงมันกันแน่

    เวลาผ่านไปเกือบ 20 นาทีเห็นจะได้ ไตรภพเดินออกมากับผ้าขนหนูหนึ่งผืนที่ห่อหุ้มช่วงล่างเอาไว้ มือขวาถือผ้าอีกผืนเช็ดหัวอยู่แต่ต้องมาสะดุดเมื่อภาพตรงหน้า  คือนุ่มนิ่มที่นอนคว่ำเล่นโทรศัพท์อยู่ในมือ  เท้าทั้งสองขาเต๊ะไปมาอยู่กลางอากาศ 

    ชุดนอนที่เป็นแค่เสื้อเชิ้ตผ้ามันกับกางเกงขาสั้นที่แทบจะมองไม่เห็น เห็นแบบนั้นแล้วในใจของไตรภพก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าไปค่ายอาสาแล้วใส่ชุดนอนแบบนี้คงไม่ดีเท่าไหร่ 

    "พรุ่งนี้วันเสาร์อาพาไปซื้อของดีไหม "

    นุ่มนิ่มทีกำลังนอนเล่นโทรศัพท์อยู่ก็หันมาตามเสียงแล้วลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิหลวมๆสบายๆ แต่พอมองไปที่ตัวของนุ่มนิ่มที่เสื้อหลุดจาดไหล่ข้างหนึ่งแถมยังติดกระดุมแค่สามเม็ดลงอีก  นี้ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงคิดว่าเด็กคนนี่ตังใจจะยั่วเขาแน่ๆ 

    "ซื้อทำไมครับ ข้าวของที่ต้องใช้ก็มีหมดแล้วนิ" 

    เด็กน้อยทำหน้าคิ้วขมวดเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมอาต้องพาไปซื้อของด้วย 

    ไตรภพเดินไปใส่เสื้อผ้า จังหวัดที่ไตรภพเอื้อมมือหยิบชุดนอนในตู้มันทำให้ผ้าที่ห่อตัวเขาไว้หลุดลง จนนุ้มนิ่มต้องยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองเอาไว้ 

    ให้ตายเถอะแค่ภาพซิกแพคของคุณอาก็เกินต้านแล้วนะ แล้วนี้ยังจะผ้าหลุดอีก นุ่มนิ่มเอ่ย นุ่มนิ่มคิดว้าวุ่นในสมองก่อนจะรู้สึกตัวเมื่อไตรภพเดินมานั่งลงข้างๆกับชุดนอนที่เป็นลายทางสีน้ำเงินเข้ม มิดชิดสะจนไม่เหลืออะไรให้มอง 

    "นิคิดจะใส่ชุดนอนแบบนี้ไปค่ายจริงๆ "

    ไตรภพเอาค เสื้อที่หลุดขึ้นแล้วติดกระดุมให้นั่มนิ่มจนครบทุกเม็ด 

    "อย่าแต่งตัวแบบนี้อีกรู้ไหม"

    นุ่มนิ่มถึงจะไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมคุณอาต้องดุเรื่องชุดด้วยแต่ก็ยอมพยักหน้ารับคนของคนที่โตกว่าอยู่ดี 

    "นอนได้แล้ว ดึกมากแล้ว "

    นุ่มนิ่มทิ้งตัวลงนอนทันทีก่อนที่ไตรภพจะเอื้อมไปปิดไฟหัวเตียงแล้วค่อยขยับตัวล้มคัวลงนอนข้างๆนุ่มนิ่ม  แต่ยังๆม่ทันได้ตัดท่าอะไรร่างบางกผ้พลิกตัวขยับเข้าหาร่างหนาเหมือนกำลังหาความอบอุ่นอยู่แล้วกระชับตัวเข้า เอาใบหน้าชุดเขาทันที 

    ไตรภพตกใจที่โตขนาดนี้แล้ว รุ่มนิ่มก็ยังคงนอนกอดเขาอยู่เหมือนเดิม หนุ่มใหญ่ฉีกยิ้มให้กับความไร้เดียงสาของเด็กน้อยก่อนจะขยับให้เข้าทีและพล็อยหลับไปด้วยกัน 

    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น