ภรรยาเฮียปา

        “อากง เหมยรักงานนี้นะอากงก็รู้!” เสียงของโอเมก้าชายดังขึ้นเมื่อมีการเริ่มสนทนากันระหว่างปู่กับหลาน

        “อั๊วก็ไม่ได้จะให้ลื้อเลิกทำงานของลื้อสักหน่อยอาเหมยลี่ อั๊วแค่อยากให้ลื้อมาบริหารธุรกิจของตระกูลต่ออั๊วบ้าง” ผู้เฒ่าหวังมองหน้าหลานชายคนเล็กของตระกูล แววตาที่แสนจะเบื่อหน่ายคนแก่อย่างเขา

        “ก็เฮียอี้ไงที่บริหารต่ออากงอ่ะ” บทสนทนาเริ่มดุเดือด

        “ถ้าอาอี้หานบริหารธุรกิจของอั๊วทั้งหมด ลื้อก็อย่าหวังว่าจะได้สมบัติกับอั๊ว ลื้อไปคอยสมบัติจากป๊าลื้อนู้น หวังว่ามันจะเหลือให้ลูกชายของมันนะ” ผู้เฒ่าจางยิ้มมุมปากอย่างสะใจเมื่อพูดจี้ถูกจุดที่หลานชายคงจะทนไม่ได้

        “…” ไร้เสียงตอบกลับจากหลานชาย

        “ก็ได้! อั๊วจะยกสมบัติทุกอย่างให้อาอี้หาน ลื้อไปเกาะขาป๊าของลื้อไป” พูดเสร็จผู้เฒ่าหวังถึงกับลอบถอนหายใจ และกำลังลุกจากโต๊ะไม้สักสวยเดินออกจากห้องโดยไม่มองหน้าหลานคนเล็กของตระกูลเลย

        เหมยมองหน้าปู่ด้วยสีหน้าตกใจ เพราะปู่ไม่เคยพูดถึงเรื่องงานของเขาเลย แต่ครั้งนี้กลับพูดถึงและยังบังคับให้เขาบริหารงานธุรกิจของตระกูลกับพี่อี้หานอีกด้วย

        “ได้ เหมยไม่ยอมให้เฮียอี้ได้สมบัติไปคนเดียวหรอกนะ และเหมยก็จะไม่ยอมให้ป๊ายกสมบัติให้ใครนอกจากลูก!”

…………………………………………………………………

“หวัง เหมยลี่”

อายุ 25 ปี ส่วนสูง 165 ซม. หลานชายคนเล็กตระกูลหวัง

“ความรัก คือ การที่เห็นคนที่เรารักมีความสุข นั่นก็หมายถึง เราต้องสามารถทำให้เขามีความสุขได้ทุกเรื่อง โดยไม่มีข้อยกเว้น”

“จาง ปาโจว”

อายุ 31 ปี ส่วนสูง 189 ซม. หลานชายคนที่ 4 ตระกูลจาง

“ ความรัก คือ ความรู้สึกที่ไม่มีความต้องการในความรู้สึกส่วนตัวของตัวเอง มีเพียงความต้องการอยากจะให้คนที่รักมีความสุขโดยไม่มีเงื่อนไข และไม่มีความอยากที่จะเป็นเจ้าของหรืออยากจะได้มาครอบครอง”