「Harry Potter」ผมคือแฮร์รี่ พอ​ตเตอร์

สิ่งที่เราคิดมันผิดขนาดนั้นเลยรึไง?

ทั้งที่พวกเขาผิดแต่ทำไมถึงเห็นด้วย

สิ่งที่เราผิดกลับหันมาต่อว่าและเตือน

เราถูกแต่ก็ถูกมองว่าผิดและด่าว่า

คนอื่นผิดแต่กลับไม่ว่าให้กำลังใจเฉย

แล้วแบบนี้เราจะอยู่ไปทำไมกันล่ะ?

ไอ้สังคมเฮงซวยแบบนี้นะมันโครตจะน่ารังเกียจ ที่สุดเลยล่ะ :)

* ไม่มีเจตนาทำตัวละครเสียหาย

ความผิดปาบที่ฉันไม่ได้ก่อขึ้นมาพลักไสฉันให้ตกอยู่ในความโดดเดี่ยวพร้อมกับแววตาที่น่าสะอิดสะเอียนนั้น

เพียงเพราะว่าฉันมีตาสีแดงรูบี้หรอเลยทำให้ฉันเหมือนปีศาจกล่าวหาและยัดเยียดอนาคตที่ฉันต้องเป็นแบบคุณแม่เพราะคุณแม่คือวายร้าย

ฉันก็แค่เด็กสาวธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้นนะที่เกิดมาในยุคสมัยที่ เน่าเฟะ และ น่ารังเกียจ นี้หากใครแปลกก็ถูก กลั่นแกล้ง ใครแข็งแกร่งก็ถูกเชิดชู ใครที่ ประหลาดก็ถูกเหมารวมว่าเป็น ปีศาจ หรือ วายร้ายไปโดยปริยายทั้งที่มันไม่ใช่

เหมือนกับฉันไงล่ะ

ฉันมีชื่อว่า ภิชญา อยู่จุ้ย อยู่ ม.6/1

ทุกอย่างมันสงบสุขดี ถึงแม้ฉันจะอยู่กับพ่อแค่สองคน พ่อลูบหัวฉันบอกรักฉัน บอกว่าอยากให้เราอยู่ด้วยตลอดไป บอกว่าฉันคือสิ่งที่สำคัญที่สุด

ครั้งนึงฉันเคยถามถึงคุณแม่ว่าคุณแม่อยู่ไหน คุณพ่อทำสีหน้าเศร้าแล้วให้คำตอบกับฉันว่า

คุณแม่น่ะอยู่บนสวรรค์เพราะตายไปแล้ว

ในตอนยังเด็กฉันไม่เข้าใจว่าความตายและสวรรค์คืออะไร ไม่รู้ว่าทำไมคุณพ่อถึงเศร้านัก นั้นทำให้ฉันรู้สึกผิดฉันเลือกที่จะไม่ถามอีกเลยฉันพูดสัญญา แล้วคุณพ่อก็ยิ้มออกมาและบอกรักกับหอมแก้มเหมือนที่ชอบทำ

แต่ทุกๆอย่างมันพังทลายลงเมื่อตัวของฉันอายุ 5 ขวบ เมื่อดวงตาของฉันเปลี่ยนสี พร้อมกับหน้าที่ซีดเซียวของคุณพ่อ

“ ไปให้พ้นนะไอ้ปีศาจ!! ”

ข้าวของเครื่องใช้​ถูกปาใส่โดยไม่สนใจมันจะทำร้ายลูกแท้ๆรึเปล่า ตัวฉันทั้งเสียใจ ตัวสั่นด้วยความกลัว ฉันทำอะไรไม่ถูก ร้องไห้ด้วยอารมณ์ที่ผสมปนเป

“ สับสน ”

“ เสียใจ ”

“ ไม่เข้าใจ ”

เพียงแค่ดวงตาของฉันกลายเป็นสีแดงรู้บ​ี้ต่อหน้าคุณพ่อ ก็ถึงกับเกียดฉันเลยงั้นหรอ?เพราะอะไรคุณพ่อถึงกลายเป็นแบบนี้ล่ะเพราะเราใช่รึเปล่า

‘ คุณพ่อ…หนู...หนูขอโทษ ’

ด้วยความเป็นเด็ก ฉันทำอย่างที่คุณพ่อเคยสอนหากรู้ว่าผิด ก็ให้ขอโทษออกมามันไม่เสียหาย

‘มึงมันปีศาจ!กูหวังให้มึงได้เหมือนกูบ้าง!’

สรรพนามที่เรียกก็เปลี่ยนไปเป็นคำหยาบคายทำร้ายจิตใจฉัน มันสะเทือนใจฉันมาก ฉันไม่เข้าใจ! ทำไมถึงเกียดตัวฉันและปฏิเสธ​ตัวฉัน?ทำไมถึงได้มองตัวฉันอย่างหวากกลัว

ไหนล่ะที่เคยบอกว่ารัก!

ไหนเคยบอกว่าฉันสำคัญ?

ไหนที่บอกว่าจะไม่ทิ้งฉันไป!?

ไหนที่บอกว่าฉันคือความสุข!!

ไหนที่บอกว่าฉันคือทุกสิ่งทุกอย่าง!!?

‘ นอกจากหน้าตายังเหมือนยัยปีศาจนั้นที่ให้กำเนิดแกมาแล้วทิ้งแกไว้!แกก็ยังเอาสีดวงตาของมันมาอีก!ทำไมทำไมแกไม่เหมือนฉันบ้าง!ทำไมแกต้องเอาทุกสิ่งของยัยนั้นมาหลอกหลอนฉัน ’เสียงตะโกนพ่ำบอกฉันด้วยความเสียใจหวาดกลัวและโกรธไม่หยุดดวงตาของพ่อสั่นไหวและตัวสั่นเทา

หลังจากวันนั้นความสุขใจกลับกลายเป็นความทุกข์ ถูกคนที่รักทุบตีอย่างสัตว์เดรัจฉาน ถูกใส่ร้าย เกลียด ​กลั่นแกล้งอย่างตุ๊กตาไร้ความรู้สึกจากคำว่ารักแปรเปลี่ยนเป็นคำว่าเกียด

ฉันเอาแต่ปิดดวงตาเอาไว้ซึ่งมันได้ผลคุณพ่อไม่ทำแบบนั้นแล้ว..แต่แลกมาด้วยฉันต้องแกล้งตาบอดและปิดดวงตาคู่นี้ไปตลอดกาล

แต่ว่าถ้าแลกมากับมีความสุขตลอดไปกับคุณพ่อแล้วล่ะก็ ฉันก็ยอมทุกอย่างเลยล่ะ..ขอแค่ได้อยู่กับคุณพ่อตลอดไป