Empty’s

บทที่1 ความโดดเดี่ยวที่ฉันไม่ได้ต้องการ

ในช่วงเวลาที่เปลี่ยนผ่านระหว่างวัยรุ่นและวัยทำงาน ทุกคนรอบข้างฉันต่างพากันประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน เพื่อนของฉันส่วนใหญ่พากันแต่งงานไปทีละคน ส่วนทางของฉันไม่แม้จะได้เจอความรักที่ดีกับเขาบ้างเลย เพื่อนบางกลุ่มเริ่มที่จะเลือนหายไปจากชีวิตแค่เพียงการทะเลาะกันเรื่องเล็กน้อยๆ จริงมันก็เล็กน้อยสำหรับฉันแต่อาจเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเขาก็ได้ เพื่อนในวัยเด็กกลายเป็นคนแปลกหน้าในปัจจุบัน เพื่อนแปลกหน้าในปัจจุบันกลายเป็นเพื่อนสนิทและรู้นิสัยจริง ในด้านของความรักมีคนเข้าๆออกชีวิตฉันในแต่ละช่วงเวลาบางคนกลายเป็นแค่คนรู้จัก บางคนกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน ในเรื่องความรักแม่ของฉันจะสอนเสมอถึงไม่ได้เป็นแฟนแต่เป็นเพื่อนก็ยังดี แต่ฉันกลับทำมันพังหมดเลย บางคนเขาชอบฉันจริงแต่ฉันไม่ชอบเขา บางคนฉันไม่ได้ชอบเขาแต่กลับโกหกว่าชอบเขา ใจจริงฉันอาจจะแค่เหงาก็ได้ แต่ทุกคนที่ฉันเคยมีความสัมพันธ์ด้วยมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน คือที่จริงนั้นฉันชอบพวกเขาทุกคน ชอบรอยยิ้มที่ได้เห็นในขณะนั้น ฉันไม่ได้เก่งพอที่จะดูแลใครและไม่อยากเป็นสาเหตุให้รอยยิ้มของเขาเหล่านั้นต้องหายไป แต่ในทางกลับกันสิ่งเหล่านี้กลับสร้างบาดแผลให้ทั้ง2ฝ่ายแต่คนที่หนักที่สุดอาจเป็นฉัน สิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันไม่เสียตัวตนไปมากกว่าคือการที่ฉันจับกล้องถ่ายรูปและออกไปเดินเที่ยวอย่างไร้จุดหมายในแต่ละวัน ฉันเขียนจดหมายนี้หาคุณทั้งที่รู้ว่าคุณก็ไม่ได้อ่านมันอยู่ดี เอาล่ะนี้คือสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้ผ่านช่วงเวลา1ปีที่ผ่านมา ในขณะที่เวลาไหลผ่านตัวฉันไป ฉันกลับหยุดนิ่งอยู่กับที่ สูญเสียความเป็นตัวเองไปที่ละนิด ฉันจะกลัวในสิ่งที่ยังมาไม่ถึงและไม่เกิดขึ้นนั้นทำให้ฉันพังแตกสลายมากกว่าคนทั่วไป ฉันไม่อาจสามารถเล่าเรื่องทั้งหมดนี้ให้คุณฟังได้ เพราะคุณอาจเกลียดฉันไป เอาเป็นว่าฉันพบเจอผู้คนมากมายในช่วงเวลาหนึ่งและจบไปแต่ฉันเห็นเงาของคุณในทุกคนที่ผ่าน อีกอย่างหนึ่งนะ เรื่องที่ฉันจะเล่าต่อไปนี้มันอาจจะไม่สมเหตุสมผล อยากให้คุณได้ฟังก่อนแล้วค่อยตัดสินฉัน ความโดดเดี่ยวถาโถมหาฉันเป็นบางวันหรืออาจเกิดขึ้นในทุกคืน ฉันเขียนถึงคุณในขณะที่ตัวเองแตกสลาย คุณอาจเป็นคนเดียวที่ฉันไว้ใจให้ฟังเรื่องนี้ ฉันก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนก่อนเอาเป็นว่า ย้อนกลับไปตอนที่ฉันสภาพรักกับคุณและทำให้ความสัมพันธ์ของเราแตกสลาย หลังจากนั้นฉันก็กลายเป็นคนไม่มีสติแทบจะบ้าไปเลยแต่เพื่อนสนิทก็ยังช่วย คุณอ่านถึงตรงนี้คงถามว่าทำไมไม่เล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนสนิทฟัง เอาเป็นว่าฉันเติบโตไม่ทันพวกเขาเลยเขียนหาคุณ ทั้งที่ฉันก็ไม่รู้ว่าคุณจะว่าอ่านหรือเปล่า ต่อจากที่ฉันเล่าค้างไว้ช่วงเวลานั้นเป็นตอนที่ฉันหมกตัวทำงานธีสิสกับเพื่อน ซึ่งเป็นหนังที่ฉันอยากให้คุณได้ดูมันมาก เพราะเป็นหนังเรื่องเดียวและเรื่องสุดท้ายที่ฉันทำมันด้วยใจรักหนังจริง ระหว่างทางการทำงานมีปัญหามากมาย โดยหนังเรื่องนี้อ้างอิงเรื่องของเราสองคนผสมกับการที่ฉันเสียคนในครอบครัวไปจริงๆ ซึ่งคุณเป็นคนที่ช่วยให้ฉันผ่านเรื่องราวตอนนั้นมาได้ ฉันอยากขอโทษและขอบคุณคุณมาก คุณยังคงจำได้นะว่าก่อนที่เรื่องของเราจะเริ่มขึ้นและจบลง ฉันดันหลงรักคนๆหนึ่งแบบหลับหูหลับตา ปัจจุบันนี้ฉันก็ยังรู้สึกโมโหอยู่แต่ไม่ใช่การโทษเขาอยู่ฝ่ายเดียวแต่พอมองดีๆฉันเองก็ผิดด้วยเหมือนกัน หลังจากตอนนั้นระหว่างที่ทำงานจบฉันก็พบรักไม่สิเรียกว่าความหลงไหลในผู้คนมากมากกว่า ฉันไม่อาจบอกชื่อเขาได้เอาเป็นว่า ฉันจะเรียกเธอคนนี้ว่า Rica ละกัน ฉันกับRicaพบกันทางtinderนั้นแหละ เริ่มจากบทสนทนาเล็กน้อย จากการที่Ricaของให้ ฉันช่วยเหลือเรื่องงานของเธอเกี่ยวกับภาษาอังกฤษ เอ๊ะ จะว่าไปคุณเองก็ไม่ถนัดภาษาที่สองนิ อย่างใส่ใจข้อความตรงนี้ ฉันก็พูดทีเล่นทีจริงไปแบบนั้นละ เรื่องมันก็ค่อยๆบานปลายไปทีละนิดเหมือนกันว่าฉันไม่สามารถหยุดตัวเองได้ เราสองคนเริ่มเที่ยวด้วยกันในวันที่ว่างทั้งคู่ เที่ยวคาเฟ่ถ่ายรูปด้วยกัน เราทั้งคู่ชอบอะไรเหมือนกัน บางวันก็ต่างฝ่ายต่างอยู่ จนกระทั่งอยู่มาวันหนึ่งเขาหายไปนั้นคงเป็นจุดเริ่มที่ฉันเปลี่ยนไปทีละนิด เอาล่ะฉันคงต้องไปทำงานสักพักใหญ่ ไว้ว่างเมื่อไหร่จะเขียนหานะ ขอให้เธอแข็งแรงนะ