Aizen sosuke in another world

ณ ประเทศญี่ปุ่น จังหวัดนาโงย่า ปี2022

ในฐานะนักเรียนม.ปลาย ฉันมีความฝันไหม?

คนหลายคนส่วนใหญ่ตั้งแต่เด็กย่อมมีความฝันไม่ว่าจะธรรมดาหรือเกินจริงมากน้อยแค่ไหนมันก็เป็นความฝัน แต่สำหรับฉันที่เป็นพวกไม่มีความฝัน 

อย่าเข้าใจผิดไปว่าฉันเป็นพวกครึ่งๆกลางๆไม่เก่งสักเรื่องแต่ตัวฉันก็เชี่ยวชาญในเรื่องเคมี ชีววิทยา จิตวิทยา ฟิสิกส์ คณิตศาสตร์ วิศวกรรมเครื่องกลกับคอมพิวเตอร์และอื่นๆ 

ทั้งหมดนี้ล้วนได้รับการสอนมาอย่างเข็มงวดตั้งแต่ยังเด็ก ตัวฉันเดิมทีถูกคาดหวังสูงไว้สำหรับครอบครัวที่จะให้สืบทอดบริษัทยาชั้นนำของโลกต่อจากผู้เป็นมารดา ดังนั้นความรับผิดชอบทั้งหมดจึงถูกโยนมาที่ตัวฉันทันที เนื่องจากการสอนที่โรงเรียนนั้นไม่พอตามความต้องการของครอบครัว พวกเขาเลยจ้างติวเตอร์มาสอนที่บ้านหลังเลิกเรียน

เมื่อเวลาผ่านไปการฝึกสอนด้านวิชาการนั้นก็เริ่มยากขึ้นเรื่อยๆแต่เขาก็พยายามจนเข้าใจมันได้อย่างถ่องแท้และต่อมาก็เข้าสู่ขั้นตอนการฝึกร่างกาย ศิลปะกรต่อสู้ด้วยมือเปล่าและอาวุธตั้งแต่ดาบไปจนถึงปืน 

เมื่อมันเป็นแบบนั้นมันก็ทำให้ความสามารถของเขานั้นเหนือกว่าเด็กคนอื่นๆ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นนั้นแปลก ความรู้สึกของการเหนือกว่า จากความรู้สึกนั้นเมื่อโตขึ้นเขาก็รู้สึกชอบมัน เขาชอบที่เหนือกว่าคนอื่น เขาต้องการอำนาจที่ไม่มีที่สิ้นสุด เขาต้องการครอบครองทุกสิ่งทุกอย่าง ฟังดูแล้วมันก็คงเป็นแค่คำพูดแบบเด็กๆที่เป็นเพียงความฝันแต่มันไม่ใช่….ในทุกวันที่เขาได้ยกระดับตัวเองบวกกับการปรับปรุงแผนพัฒนาหลังจบการศึกษามันก็ทำให้ความปรารถนาเริ่มเป็นจริงทีละขั้น

เผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยหากเขาเป็นคนที่ไม่มีความฝัน แต่เป็นความปรารถนาที่จะมีอำนาจที่เหนือกว่าใครๆ.... ....เหนือกว่ามนุษย์ทุกคนบนโลก.... ....เหนือกว่าสิ่งมีชีวิตทั้งปวงบนโลก.... ....เหนือกว่าเทพเจ้าที่เป็นเพียงแค่ตำนาน... มันไม่ใช่ความฝัน ความฝันคือสิ่งที่ทำได้แต่เพียงจินตนาการไม่มีทางเป็นจริงได้ สำหรับเขา เขาจะเรียกว่ามันว่าเป้าหมายแทนที่จะเป็นแค่ฝันกลางวัน 

[ถ้าหากเจ้าปราถนาเช่นนั้น ข้าจะทำให้สมหวังเอง]

'...!?'มองซ้าย มองขวา ไม่พบใคร นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เสียงนั้นมันขัดเจนเกินกว่าจะเป็นแค่หูแว่ว ในไม่กี่วินาทีตาของฉันก็ถูกแสงแฟลชเข้าอย่างจัง ทุกการมองเห็นของฉันกลายเป็นสีขาวล้วน นี่มันแย่เขาเปิดช่องว่างมากเกินไปไม่แม้แต่จะขยับร่างกายได้ด้วยซ้ำ ระหว่างที่ยังคงคิดหาวิธีแก้ไข เขาก็สลบไปโดยไม่รู้ตัว

ณ มิติแห่งความว่างเปล่า

สถานที่ที่เป็นเหมือนตัวแทนของความว่างเปล่า นั่นคือชื่อที่เขาใช้เรียกมันในทันทีที่ที่เขาฟื้นคืนสติ ณ ที่แห่งนั้นเขาได้ดูชีวิตของตัวเองผ่านหน้าจอลึกลับที่จู่ๆก็ออกมาเอง  ที่แห่งนี้มันไม่มีเหตุผลจะให้เขามาที่นี่เพื่อรับชมชีวิตตัวเอง? นั่นไม่ใช่สิ่งที่ดีนัก 

และเสียงนั่นต้องมีส่วนเกี่ยวข้องแน่นอน จากที่เจ้าสิ่งนั้นพูดออกมาว่า"เจ้าปราถนาเช่นนั้น ข้าจะทำให้สมหวังเอง" ถ้าเป็นอย่างที่พูดจริงคำถามคือทำไม? ทำไมต้องตอบสนองต่อความปรารถนาของเขาด้วยละ? แต่ไม่ว่าจะเป็นยังไงถ้ามันเป็นเรื่องจริง เขาก็ต้องการตอบปฎิเสธหากพลังที่ได้มาไม่ได้เกิดจากสิ่งที่เขาสร้างหรือมาจากร่างกายของเขาเองมันก็คงเป็นความอัปยศ หากคุณยอมรับอำนาจจากผู้อื่นคนๆนั้นก็สามารถพรากมันไปได้

ในทุกๆวินาทีที่ชมชีวิตตัวเองมันก็ได้ตอกย้ำถึงความผิดพลาดมากมายที่เคยทำ มันหล่อหลอมให้เป็นตัวเขาดั่งเช่นทุกวันนี้ ในทุกๆความผิดพลาดนั้นหมายถึงการเติบโตของคนๆหนึ่งนั่นทำให้เขาไม่เคยเสียใจที่ทำผิดพลาดเลยสักนิดเดียว

แต่สิ่งนี้จะดำเนินไปถึงเมื่อไหร่? 1ปีหรือ8ปี? ก็ไม่เลวเท่าไหร่ที่อย่างน้อยก็ยังได้มีโอกาสทบทวนความผิดพลาดของตัวเองแต่การจะให้อยู่ต่อไปเรื่อยๆมันจะเป็นปัญหาสำหรับเขามากกว่า

บางทีถ้าวันที่3 ธันวาคม ปี2014ถ้าฉันเลือกไปJR เซ็นทรัลทาวเวอร์ มันก็จะทำให้เขาไม่ต้องพบเจอผู้หญิงคนนั้นอีกต่อไป

¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥