Step up นับก้าวสู่ฝัน

23:55

ณ ห้องทำงานของประธาน ภายในห้องมีชายหนุ่มดูมีอายุกำลังนั่งอ่านเอกสารที่กองจนแทบจะสูงท่วมหัว ถ้าเค้าไม่ทำอะไรซักอย่างกับเอกสารพวกนี้คาดว่ามันอาจจะเพิ่มจำนวนขึ้นมาอีกแน่ๆ 

ก๊อกๆๆ เสียงเคะประตูดังขึ้นเบาๆ

 "เข้ามาได้ประตูไม่ได้ล็อก" 

หลังจากสิ้นเสียงคำตอบรับ เลโอ ก็เดินเข้ามา 

"ท่านครับ ท่านแน่ใจแล้วหรอว่าจะทำแบบนี้จริงๆ มันจะไปรอดหรอครับ" 

"ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก เด็กคนนั้นจัดการได้อยู่แล้ว นายควรเชื่อในตัวพวกเค้านะ" 

"ท่านพูดเหมือนไม่รู้จักเด็กพวกนั้นเลยนะครับ แต่ละคนไม่ต่างอะไรกับการจับปูใส่กระด้ง มันไม่อยู่เลยนะครับ" 

"นั้นน่ะคือหน้าที่ของนายไงละเลโอ หน้าที่คอยซัพพอทเด็กๆพวกนั้น สิ่งที่พวกเราทำได้ก็มีแค่ทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุดก็พอแล้ว ส่วนเรื่องอื่นเด็กๆพวกนั้นจะช่วยกันแล้วผ่านมันไปเอง เราช่วยทุกอย่างไม่ได้หรอกนะ เพราะถ้าไม่เข้มแข็งในวงการนี้มันอยู่ยาก นายเข้าใจใช่มั้ย"

"เข้าใจแล้วครับ แต่ว่า..."

"อ้อนี้ก็ใกล้ได้เวลาที่รายการที่เด็กๆพวกนั้นไปออกจะเริ่มแล้วนิ เปิดทีวีให้ชั้นหน่อยสิเลโอ"

"ใกล้ได้เวลาจริงด้วยครับ เกือบลืมไปเลย"

 เลโอหยิบรีโมทขึ้นมาก่อนจะสังเกตเห็นว่าที่มุมห้องมีของเพิ่มขึ้นมา 1 ชิ้น

 'อีกแล้วสินะดูเหมือนท่านประธานจะชอบซะเหลือเกินต้นไม้คริสตัล ถ้าจำไม่ผิดเหมือนก่อนหน้านี้มันจะถูกทำร้ายโดยเด็กๆพวกนั้น ที่โมโหทีไรเจ้าต้นไม้นี้ก็เป็นผู้รับกรรมแทน'

ได้แต่คิดก่อนจะส่ายหัวเบาๆแล้วเปิดทีวีตามคำสั่งที่ได้รับ ภาพในจอได้แสดงให้เห็นถึงเด็กหนุ่มที่มีหน้าตาที่โดเด่นไม่ซ้ำใคร กำลังให้สัมภาษณ์อยู่

"คุณบีทคะ คุณรู้สึกยังไงกับผลประกาศที่ออกมาคะ"

"รู้สึกยินดีครับ ต้องขอบคุณเหล่าแองเจิ้ลตัวน้อยๆทั้งหลายที่ทำให้พวกเราทุกคนมาถึงจุดนี้ได้"

"เหล่าแองเจิ้ลตัวน้อยคะได้ยินกันมั้ยเอ่ย สมแล้วที่สาวๆให้พวกหนุ่มๆเหล่านี้เป็นสามีแห่งชาติค่ะ 555"

"แองเจิ้ลตัวน้อยทั้งหลายครับ ผมไม่ขออะไรมาก รักพวกผมทีละน้อย แต่รักนานๆนะครับ จุ๊บ"

หลังจากที่ชายหนุ่มส่งจูบไปให้เหล่าสาวๆที่อยู่ในห้องออกอากาศก็พากันกรี๊ดกราดกันยกใหญ่ไม่เว้นแม้แต่นักข่าวก็ยังเสียอาการ

"อ้อแล้วก็ยังมีอีกครับ ที่ขาดไม่ได้เลยนั้นก็คือ สมาชิกในวงครับ พวกเรามาได้ไกลขนาดนี้มันเหมือนฝันมาก ต้องขอบคุณพี่ๆน้องๆในวงทุกคนที่พยายามกันมาจนถึงตอนนี้"

"อุ๊ยตายจริง แล้วคนในวงนี้สนิทกันมากมั้ยคะเนี้ย"

"พวกเราสนิทกันมากครับ โดยเฉพาะคู่ของ แมนดี้กับเรส สองคนนี้สนิทกันมากครั...

ปิ๊บบ

"ฮ่ะๆๆ นายปิดทีวีทำไมน่ะเรส กำลังสนุกเลยเชียว"

"ชั้นขอค้านนายเซน ว่าแต่เจ้านั้นยังไม่กลับมาอีกหรอ คำพูดของหมอนั้น ทำให้ชั้นรู้สึกขนลุกมากเฟ้ย ชั้นไปสนิทกับไอตัวกินเก่งตอนไหนฟะ ขนลุกชิป" 

"ผมก็ไม่อยากสนิทกับคนที่มาหาเรื่องผมก่อนเหมือนกันครับ คนที่มีดีแค่เต้นมีสิทธ์พูดด้วยหรอ"

"ห๊าาาา วอนหรอห๊ะ!!!"

ก่อนที่จะมีเรื่องกันขึ้นมาจริงๆ ผมก็ได้ลุกขึ้นเพื่อที่จะแยกพวกเค้าออกจากกัน

"เห๋~ ไม่เอาน่าพวกอย่าทะเลาะกันสิวันนี้วันคริสมาสทั้งที ไม่สนุกกันหน่อยหรอ"

"ผมเห็นด้วยครับ อีกอย่างผมยังกินไม่อิ่มเลย" 

ผมมองภาพที่วุ่นวายที่อยู่ตรงหน้านี้แล้วได้แต่หัวเราะ นั้นสินะที่จริงพวกเราไม่ได้สนิทกันแบบที่ทุกคนเห็นในปัจจุบันนี้หรอก เมื่อก่อนมีแต่เรื่องให้ทะเลาะกัน พอนึกถึงตอนนั้นก็น่าปวดหัวจริงแหละ ก่อนที่ผมจะทันได้เดินไปที่ระเบียงของบ้านก็มีเสียงเอื่อยเชื่อยทักดังขึ้นมา

"เวลไปไหนน่ะ" 

"นั้นหลับหรือซ้อมตายนั้นฮะๆๆ ออกไปสูดอากาศข้างนอกน่ะ สนใจไปมั้ย"

เจสนิ่งคิดอยู่แป๊บก่อนจะส่ายหัวแล้วกลับไปนอนบนโซฟาต่อ เห็นแบบนั้นผมจึงเดินไปที่ระเบียงก่อนจะเปิดประตูออกไป

มันน่าเหลือเชื่อมากที่พวกเรามาได้ไกลกันขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่าพวกเราที่ต่างมีนิสัยที่ไม่น่าจะเข้ากันได้แต่ก็ดันอย่่ด้วยกันได้ซะงั้น อนาคตมันจะเป็นยังไงต่อกันนะ คงมีแต่พระเจ้าเท่านั้นแหละที่ให้คำตอบกับผมได้

"มาทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียวหรอครับ ข้างนอกมันหนาวนะ"

ผมหันไปมองก็เจอเคย์ที่ออกมาตามให้ผมกลับเข้าไปข้างใน 

"มาสูดอากาศน่ะ แล้วก็นึกเรื่องในอดีตนิดหน่อย"

"พูดถึงอดีตแล้ว ผมรู้สึกว่ามันไม่ค่อยน่าพูดถึงเท่าไหร่นะ"

"ไม่หรอกมันไม่ได้แย่ไปทั้งหมด เรื่องดีๆก็มีนะ"

"อย่างเช่นเรื่องอะไรละครับที่คุณพูดถึงนั้น"

"ก็อย่างเรื่อง... โอ๊ะโอดูสิหิมะแรกละ"

"จริงด้วยหิมะตกแล้วสินะครับ ถ้าทุกวันเป็นแบบนี้ก็นะครับ"

"หืมมม พึ่งรู้นะเนี้ยว่านายก็มีมุมที่ขี้เกียจทำงานน่ะ"

"ใช่ซะที่ไหนละครับ ผมหมายถึงถ้าทุกวันได้หัวเราะแบบนี้มันคงจะดี อย่าเอาผมไปเปรียบเทียบกับเจสสิครับ รายนั้นแทบจะสิงอยู่กับเตียงละ"

"นั้นสินะชั้นว่าพวกเราควรกลับเข้าไปข้างในได้แล้วนะ หิมะเริ่มตกหนักแล้ว"

"ควรคิดได้ตั้งนานแล้วมั้ยละครับ ผมไปก่อนละ"

"จ้าๆตามสบายเลยคนงาม~"

"ผมบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกผมว่าคนงาม ช่วยจำด้วยสิครับ ผมละปวดหัวกับคุณจริง"

ผมยิ้มให้กับเจ้าตัว ก่อนจะหันไปมองวิวด้านหลัง 

'นั้นสินะวันข้างหน้าจะเป็นยังไงก็คงต้องให้เป็นเรื่องของอนาคต แค่ทำให้ทุกวันดีที่สุดก็พอ'

"โย้วววว~ โทษทีพวกชั้นมาช้าไปหน่อย พอดีว่าไปหาซื้อของขวัญคริสมาสให้พวกนายน่ะเลยช้าไปหน่อย"

ผมเข้ามาในบ้านพอดีกับที่บีทเปิดประตูเข้ามา คำแก้ตัวนั้นมันอะไรฟะ ผมละปวดหัวจริง

"หราาา ชั้นว่าคำพูดนายมันไม่น่าเชื่อถือเลยนะ คิดว่าชั้นเป็นใครละฮ่ะๆๆ"

"เซนทำไมนายพูดแบบนั้นละ ชั้นดูเป็นคนไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยหรอ"

ทุกคนพร้อมใจกันตอบกลับไปว่า "เอ่อออ!!!"

"ถ้าจะแก้ตัวอะไรช่วยลบรอยที่คอด้วยครับ เด็กประถมยังรู้เลยว่าคุณตอแหล ดูสิแถจนสีข้างเป็นแผลหมดแล้วครับ"

"รอยยุงกัดไงคิดมากนะพวกนายน่ะ แล้วก็นะสลอตอย่างนายน่ะจะไปรู้อะไรนอนต่อไปไป๊"

"หึ สงสัยยุงตัวนั้นคงตัวใหญ่มากสินะครับ"

"ชั้นว่านะเคย์ นอกจากตัวใหญ่แล้วน่าสวยมากเลยแหละ"

"เรสอย่าเติมสิเฮ้ย ชั้นออกจะเป็นคนดีย์"

พอได้ยินแบบนั้นผมถึงกลับมองบนเลย 

"นายเนี้ยนะคนดี ฝันกลางวันอยู่หรอ"

"เซน!!!"

ผมมองความวุ่นวายที่อยู่ตรงหน้าละปวดหัวจริงๆมันจะไปกันรอดมั้ยเนี้ยฮ่ะๆๆแต่ก็ชั่งเถอะ ถึงจะน่าปวดหัวไปไม่หน่อยก็เถอะ แต่เป็นแบบนี้น่ะดีแล้วละ