ข้าไม่ใช่บุรุษหนุ่มในวิวาห์

"เป่ยลู่ เป่ยลู่!? อย่าเป็นอะไรไปนะลูก" เสียงตะโกนเรียกเป็นระยะๆ

พร้อมกับเสียงสะอื้นของสาววัยกลางคนดังขึ้น กำลังมองร่างที่กำลังหายใจรวยริน เป็นตายร้ายดีไม่ต่างกัน 

"คุณหมอ ต้องช่วยเป่ยลู่ให้ได้นะคะ!!" สาววัยกลางคนคุกเข่า ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตาและกังวลขึ้นมาจับใจ 

"ผมจะพยายามให้ดีที่สุดครับ..."

เสียงตอบรับจากหมอและทีมพยาบาลก็ได้เดินเข้าไปภายในห้องฉุกเฉินทิ้งไว้แต่ความหนักอึ้งในใจของผู้เป็นแม่ 

'ผมกำลังจะตายงั้นหรอ...?' อัตราการเต้นของหัวใจจากเครื่องมือแพทย์ สายระโยงระยางเต็มไปหมด ทำเอาผมสับสนไม่น้อย 

'อ่าจริงด้วย ผมโดนรถชนมา ยังรอดมาถึงโรงพยาบาลด้วยหรอ...' ร่างกายผมกำลังทำงานหนักขึ้น

ลมหายใจผมเริ่มติดขัด แม้แต่แรงที่จะขยับมือยังทำไม่ได้เลย ผมคงต้องตายจริงๆ 

'งั้นปรารถนาอะไรเป็นสิ่งสุดท้ายละ?' เสียงของใครสักคนดังก้องออกมา ผมก็ไม่รู้หรอก แต่ผมก็เลือกที่จะตอบรับไป 

'ผมหรอ...หากตายไปแล้วจะไปที่ไหนก็ได้ ขอแค่เป็นที่ๆทำให้มีความสุขได้ก็พอ'  และแล้วเสียงจากเครื่องก็ดังขึ้น ไปแล้ว เป่ยลู่ได้ตายไปแล้ว 

ทีมแพทย์กับพยาบาลหยุดทุกอย่างลง ก่อนจะเดินออกไปพบคุณแม่ของเป่ยลู่

สาววัยกลางร้องไห้ปานจะขาดใจตรงนั่น จนเป็นลมหมดสติไป 

ตัดภาพมาอีกที เป่ยลู่สะดุ้งตัวโยน หัวชนเข้ากับโลงไม้ที่ถูกประดับตกแต่งมาอย่างสวยงาม  แต่เหตุใดเขาถึงตื่นมาในโลงได้ละ!?