MABRITH รวมโลกทะลุจักรวาล

ตอนที่ 0 ความสงบกำลังโกลาหล

เสียงลึกลับท่องกร่นกับตัวเองในความมืดพื้นที่ว่างเปล่าไม่สามารถหาจุดสิ้นสุดได้ แต่มาสามารถสังเกตุได้ว่ามีตัวตนบางอย่างอยู่ ตัวตนนั้นกำลังจ้องมองนิมิตภาพที่ฉายไปมาในหัวปรากฏจักรวาลหลายหลากประเภทที่แตกต่างกันอธิบายได้ว่านั่นคือสิ่งที่อยู่กันคนละมิติอย่างเป็นเอกเทศ

.........….............................

“ความสงบสุข” คือความตายอันแสนว่างเปล่า...

“ความโกลาหล” คือเรื่องราวของการคงอยู่...

                ในจักรวาลหนึ่ง “ฉัน” รับรู้ว่าบนดาวเคราะห์ที่ผู้คนใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุข โลกคงอยู่ด้วยพลังจากภายใน พวกเขาเรียกมันว่า “ลมปราณ”

                และ...

              ในอีกจักรวาลหนึ่ง “ข้า” รับรู้ได้ว่าบนดาวเคราะห์ที่ผู้คนใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุข โลกคงอยู่ด้วยพลังจากภายนอกพวกเขาเรียกมันว่า “เวทย์มนต์”

.........….............................

ตัวตนนั้นหยุดนิมิตภาพที่เปลี่ยนไปมาให้คงเหลือเพียงสองเอกภาพจักรวาล

.........….............................

               “อ่า...”

                “ความสงบสุข”

                “...”

                “...น่าเบื่อ”

                “พวกเขาใช้สิ่งเดิมๆแล้วก็ตายเพื่อสิ่งเดิม”

“เราที่มีชีวิต ณ ที่นี่ ณ ที่นั่น ณ ทุกๆที่ กำลังเบื่อ พยัคฆ์ตายด้วยพยัคฆ์ เราหวังแค่จะเห็นพญาหงษ์สักตัวที่จะฝังเขี้ยวเล็บลงบนแผ่นหลังของพวกมัน”

…………………………………………………………………………………………………………………………………

ยามโพล้เพล้ตะวันใกล้จะลับฟ้า วิถีชีวิตของ “ชาวยุทธ” เหล่าผู้คนแห่งโลกลมปราณกำลังกลับบ้านหรือเตรียมตัวสังสรรค์หลังกลับจากที่ทำงานในป่าคอนกรีตไปยังเขตอยู่อาศัยทำมาจากคอนกรีตเช่นเดียวกันที่มีเรือนไม้แขวนป้ายที่พำนักปะปนดำเนินไปสู่ความมืดมิดตามปกติ ตรงข้ามกับรุ่งสางตะวันใกล้ฉายวิถีชีวิตของ “นักเวทย์” เหล่าผู้คนแห่งโลกเวทย์มนต์ที่เตรียมตัวออกจากที่อยู่อาศัยบ้างก็เดินทางอยู่บนเส้นทางไปตามจุดหมายของตนกำลังดำเนินไปสู่แสงสว่างตามปกติ

ทั้งสองโลกไม่เชื่อมโยงต่างอยู่กันอย่างเอกเทศ

ช่วงเวลาแห่งความสงบสุขของแสงอาทิตย์สาดส่องแม้คนละช่วงเวลาต่างก็ช่างสวยงาม

…………………………………………………………………………………………………………………………………

    “ช่าง… น่าเบื่อ”

         “อ่า…ทำแบบนี้ไป”

    “พวกเขาจะตกใจไหมนะ”

…………………………………………………………………………………………………………………………………

บึ้ม!

ตู้ม!

วูบ!

ตึง!

เสียงที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาที่สองโลกกำลังอาบแสงในช่วงเวลาของตัวเอง ทิวทิศน์เปลี่ยนไปเกิดสิ่งก่อสร้างแปลกตาปรากฏมาจากความว่างเปล่าหรือซ้อนทับกับสิ่งก่อสร้างเดิม ผู้คนมากหน้ากลายเป็นแค่เศษเลือดบ้าง อวัยวะบางส่วนหายหรือซ้อนทับกับสิ่งก่อสร้างที่ปรากฏ การปรากฏของผู้คนแปลกหน้าพร้อมด้วยสิ่งที่ไม่รู้จัก บางคนเหลือแค่ส่วนท่อนบนติดกับกำแพงของสิ่งก่อสร้างบางคนเหลือแค่อวัยวะบางส่วนบางคนเหลือแต่ซีกเดียวของลำตัวกลายเป็นแค่ชิ้นเนื้อที่สามารถรับรู้ได้ว่าเมื่อสักครู่ยังคนเป็นสิ่งมีชีวิตอยู่ เสียงความสงบเงียบงันอยู่เพียงได้แค่ไม่กี่วินาทีจากความตกใจที่มากเกินกว่าจะจินตนาการแล้วมันก็ถูกพ่วงท้ายด้วยอารมณ์ถาโถมเข้ามา โศกเศร้า ตื่นเต้น งุนงง สับสน และหวาดกลัว ของเหล่าผู้คนที่อยู่ในปรากฏการณ์นั้น

    “อ้าก!!”

    “ว้าก!!”

    “ว้าย!!”

    “ว้าว!!”

    “แม่ครับ!!” เสียงตะโกนจากเด็กชายนักเวทย์อายุราวๆ 10 ขวบ ที่ชูมือซ้ายกุมจับกับอวัยวะแขนขวาที่เหลือเพียงมือถึงข้อศอกพร้อมด้วยรอยเลือดที่กระจายอยู่ตามตัวและพื้น ขณะที่พ่อที่กุมมือจับเขาอยู่ข้างขวาผงะตัวนิ่งพร้อมด้วยสีหน้าที่เริ่มบิดเบี้ยว

    “พ่อคะ!!” เสียงตะโกนจากเด็กหญิงชาวยุทธอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเด็กชายดังมาจากข้างๆเขา ในขณะที่กุมมือแม่ของเธออยู่ทางซ้ายและชิ้นส่วนท่อนแขนซ้ายพร้อมด้วยสภาพเลือดเปรอะตามลำตัวไม่น้อยไปกว่าเขา

…………………………………………………………………………………………………………………………………

    “อ่า…ข้ารู้สึกถึงความโกลาหล…”

.........….............................

ตัวตนนั้นแสดงความพึงพอใจออกมา ความสนใจจากนิมิตภาพที่ได้เห็นออกมาอย่างทั่วท้นและสิ่งนั้นเหมือนกับของประดิษฐ์ที่ภูมิใจ เขาจ้องมองความเป็นไปที่เกิดขึ้นในเอกภาพที่หลอมรวมกัน

.........….............................

“ความโกลาหลนี้จะทำให้ข้าสงบอีกเมื่อไหร่นะ

.........….............................

รอบๆพื้นที่มืดว่างเปล่ามีเศษซากของเอกภาพที่แตกเหมือนกระจกล่องลอยอยู่

.............................

สวัสดีครับนี่เป็นนิยานที่ผมเขียนเรื่องแรกขออภัยในความขัดใจในการอ่านที่จะเกิดขึ้นจะพยายามพัฒนาเรื่อยๆครับเพื่อให้เรื่องราวที่ต้องการเล่านั้นสามารถอ่านได้โดยไม่ขัดใจ (มันสนุกอยู่แล้วจึงไม่ขอพัฒนาในส่วนนี้นะครับ ฮ่า ฮ่า) คอมเมนต์ได้แต่อย่าแรงนะครับผมโกรธ (จาก กินทามะคนแสดงหนังโรงครับ)