คุณอาเถื่อน

เวลาล่วงเลยมาอีกพักใหญ่ๆ หลังจากทอดกายลงนอนบนเตียง ไม่รู้ว่าตัวเองหลับหรือตื่น แต่ลูกแก้วรู้เพียงว่ากำลังกระสับกระส่าย พลิกกายไปมาด้วยอารมณ์ว้าวุ่นร้อนรนแปลกๆ

จากนั้นภายในหูก็ได้ยินเสียงบานประตูถูกผลักเข้ามาพร้อมกับสายลมเย็นยะเยือกและร่างเปลือยเปล่าดำทะมึนของใครคนหนึ่ง ปรากฏกายอยู่ที่ปลายเท้า ตาแดงวาวจ้องมองเรือนร่างเย้ายวนของหล่อน ขณะมือกำลังรูดท่อนเอ็นของตัวเองไปด้วย

“ใคร… ” 

ลูกแก้วตะโกนถาม ท่ามกลางแสงจันทร์ข้างขึ้นที่ฉายกราดเข้ามาถึงภายในห้องนอน สว่างพอให้มองเห็นรางๆ ว่าร่างทะมึนและสูงใหญ่นั้นเป็นผู้ชาย เขาอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าล่อนจ้อน เรือนกายกำยำล่ำสันปราศจากเสื้อผ้าอาภรณ์ 

เขาไม่ตอบคำถาม หากยังตรงรี่เข้ามาหาหล่อนด้วยท่าทางหื่นกระหาย

“แกเป็นใคร… อย่าเข้ามา… ออกไปนะ… ”

         ถามยังไม่ทันขาดคำร่างถมึงทึงก็ถาโถมเข้าใส่ลูกแก้วเต็มแรง ลำตัวใหญ่หนาและหนักอึ้งของมันทาบทับลงบนเรือนกายบอบบางของหล่อนจนหายใจแทบไม่ออก  

“ชะ… ช่วยยย… ”

ไม่ทันจะกรีดร้อง ผู้บุกรุกก็ปิดปากของหล่อนเสียแนบสนิทด้วยริมฝีปากปรกไปด้วยแพหนวดสีดำหนาของมัน ทำให้เสียงร้องของลูกแก้วถูกกลืนหายเข้าไปอู้อี้อยู่ในลำคอของตัวเอง

“อ่า… ” 

เสี้ยวนาทีต่อมาปลายลิ้นเคลือบกลิ่นสุราของผู้บุกรุกก็ชำแรกเข้าสู่ร่องปากของลูกแก้ว

ด้วยริมฝีปากที่บดเคล้าเข้าหากันรุนแรง ส่งผลให้หญิงสาวต้องเปิดปากรับเรียวลิ้นร้อนลื่น สอดเข้ามาเกี่ยวกระหวัดรัดร้อย ทำให้หล่อนจำต้องดูดเลียลิ้นสากๆ ที่รุกเร้าเข้ามาในร่องปากอย่างลืมตัว และสุดท้ายก็ดื่มด่ำไปกับรสชาติของจูบแสนดูดดื่มเร่าร้อน ทำเอาเรือนกายของลูกแก้วอ่อนระทวย หวามไหวสะเทิ้มสะท้านไปกับรสจูบของผู้บุกรุกที่จู่โจมถึงเนื้อถึงตัว

“ยะ… อย่า… ”

         ครั้นเมื่อสติคืนกลับมา ลูกแก้วพยายามดิ้นรนขัดขืนสุดกำลัง