รอยทราย...ใต้เงารัก

“ห้องนี้เป็นห้องของผม ผมยกให้คุณ เชิญคุณพักผ่อนตามสบาย เดี๋ยวสองคนนั่นจะเอาเสื้อผ้ามาให้คุณเปลี่ยน”

“แล้วคุณจะไปนอนห้องไหน” เมธาวีอดเป็นห่วงเขาไม่ได้เพราะเธอมาแย่งห้องพักของเขา

“ทำไม....ถามแบบนี้จะให้ผมนอนในห้องนี้ด้วยหรือไง” ชายหนุ่มเอามือสอดลงไปในกระเป๋า

“นี่....ฉันถามคุณดีๆ นะ อย่ามากวนประสาทกันได้ไหม” เธอรู้สึกน้อยใจ เจอหน้ากันทีไรเขาชอบพูดยั่วโมโหเธอ พูดเหน็บ พูดประชดเธอบ้างล่ะ คุยกันดีๆ ไม่เคยได้

“ขอบคุณที่อุตส่าห์เสียเวลานะคะ” เมธาวีลอยหน้าลอยตาพูดก่อนจะตวัดค้อนใส่ คาริมรู้สึกหมั่นไส้กับใบหน้ายียวนกวนประสาทของอีกฝ่ายมากๆ

“ไม่แน่นะ การไปจากัสต้าของคุณในครั้งนี้อาจจะได้เจอผู้ชายรวยๆ หนุ่มๆ กว่าไอ้เสี่ยบ้านั้นก็ได้นะ คุณน่าจะชอบ” มุมปากเขายกขึ้นเหมือนเย้ยหยัน

“คุณนี่....ช่างเป็นผู้ชายที่ปากร้ายจริงๆ พูดเหน็บฉันได้ตลอดเวลาเลยนะ เอ๊ะ! หรือว่าคุณแอบชอบฉันขึ้นมาแล้ว” เธอเดินมาจ้องหน้าเขา

“หึ หึ ผมเนี่ยนะจะชอบคุณ ขอโทษทีเถอะ คุณไม่ใช่สเป็กผม เมื่อคราวก่อนตอนที่คุณตามตื้อผม ผมก็บอกคุณไปแล้วนี่ว่า ผมไม่ชอบคุณ ผมไม่ชอบผู้หญิงที่ตามตื้อผู้ชาย มันหน้าด้านเกินไป และตอนนี้ผมก็มีคนรักที่เพียบพร้อมอยู่แล้ว คุณไม่ได้อยู่ในสายตาของผมแม้แต่นิดเดียว” ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วผลักร่างบางเซถอยหลังไปและเดินออกไป