ห้วงทวิกาล

เปิดดอง จองชื่อแป๊บ

อโยธยาศรีรามเทพนคร…

“ลูกทำแหวนหล่นหายขอรับ ลูกจึงไปงมหา ไม่นึกเลยว่าในบึงบัวจักมีนางพราย มันดึงผ้านุ่งของลูก แลกระทำการอุบาทว์ จนลูกเจ็บระบมไปหมดขอรับคุณแม่”

คุณหญิงละเมียดยกมือทาบอก “ที่ว่าอุบาทว์นั้น เช่นไรรึพ่อหลง”

“…คุณแม่อย่ารู้เลยขอรับ”

"โธ่ พ่อหลง หากไม่บอกแม่ แล้วแม่จักช่วยแก้ไขได้อย่างไรเล่า บอกแม่มาเถิด พรุ่งนี้แม่จักได้ไปกราบเรียนถามพระครูท่านให้" คุณหญิงละเมียดไม่ยอม เรื่องใหญ่เช่นนี้จะปล่อยผ่านไปได้เยี่ยงไร

“คือว่า…” พ่อหลงให้หนักใจยิ่งนัก แลกระดากปากเหลือจะเอ่ย แต่เมื่อเลี่ยงไม่ได้ จึงจำใจเลื่อนมือนำไปก่อน พอถึงจุดเกิดเหตุ ก็พึมพำเสียงแผ่วว่า “น่าจะหลุดหายไปเป็นกระจุกขอรับ”

“…!!!”

กรุงเทพมหานครอมรรัตนโกสินทร์…

“นี่ไงแก นี่คือสิ่งยืนยันว่าที่ผ่านมาฉันไม่ได้เห็นภาพหลอนหรืออะไรทั้งนั้น แต่ที่สระว่ายน้ำมันมีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นจริงๆ แล้วเนี่ยหลักฐาน ฉันได้มาจากในน้ำ” เจ้าหล่อนวางของในมือกระแทกลงบนโต๊ะ

“หลักฐานอะไรของแกยายลี” เพื่อนรักทำสีหน้าเบื่อหน่ายปนระอา ก่อนจะหยิบจับของเหล่านั้นขึ้นมาดู พบว่าเป็นผ้าผืนหนึ่งกับถุงพลาสติกใสขนาดเล็กกว่าฝ่ามือเล็กน้อย และมีบางอย่างอยู่ในนั้น มันดูคุ้นตาชอบกล

“น่ะ…นี่มันอะไรยายลี!”

“ฉันคิดว่าคงเป็นผม ฉันน่าจะขยุ้มโดนผมเจ้าตัวประหลาดนั่นเข้า เลยได้ติดมือมาน่ะ ถ้าเอาไปตรวจดีเอ็นเอน่าจะระบุตัวคนได้มั้ง"

“ฮ้า…” เส้นหนาใหญ่ หงิกๆ งอๆ นี่น่ะหรือคือผม พลิกซ้ายก็ไม่เหมือน พลิกขวาก็ไม่ใช่ “อีหอย! นี่มันผมจากหัวเล็กแล้วแม่มึงเอ๊ย”