เกอผู้นั้น ช่างเกียจคร้านmpreg

หรงจื่อ

เกอกำพร้าท้ายหมู่บ้านแถบชายแดนผู้หนึ่ง 

หากไม่ใช่เพราะไม่มีอีแปะซื้อข้าว คงไม่ลุกมาทำนาเป็นแน่แท้

“ฮ้าว วันนี้แดดแรง ค่อนทำพรุ่งนี้ก็แล้วกัน”

หลัวซือหลาน

นายพรานหนุ่มประจำหมู่บ้าน

สหายเพียงคนเดียวของหรงจื่อ มักนำอาหารเล็กๆน้อยๆมาฝากเสมอ

“จื่อหรง เจ้าลุกมาทำงานบ้างเถอะ ดูสิ ผอมกะหร่องหมดแล้ว”

เฟิงหลี่ฟ่าน

พ่อค้าจากแดนอื่น 

เมื่อผ่านทางหน้าบ้านหรงจื่อ เขาชอบเข้าไปพักสักชั่วยามแล้วเดินทางต่อ

“ผู้ใดจะคิด ว่ากระท่อมใกล้ชายป่าจะเป็นบ้านคนกัน”

ท้าดา สวัสดีค่ะ นิยายเรื่องนี้แต่งเพื่อสนองความขี้เกียจของคนเขียนเองแหละ แหะๆ

แต่จากความขี้เกียจธรรมดาก็พัฒนาเป็นตัวละครในนิยายเฉยเลย ไม่คาดหวังว่าจะแต่งจบหรอกนะคะ แค่ได้สักครึ่งเรื่องก็พอใจแล้ว จากใจนักเขียน ถ้าคนเขียนหายไปนานคือมีอยู่สองกรณีค่ะ 

1.คนเขียนตาย

2.คนเขียนตัน 

บะบายค้าบ ช่วยให้กำลังใจนักเขียนหน่อยน้า