นิยายสู้ชีวิต เรื่อง นักสู้แห่งขุนเขา Ep.1 ชีวิตที่เลือกเกิดไม่ได้

นิยายสู้ชีวิต เรื่อง นักสู้แห่งขุนเขา
นามปากกา ขุนเขา

Ep.1 ชีวิตที่เลือกเกิดไม่ได้
มีเสียงเด็กผู้หญิง คนหนึ่ง พูดขึ้นมาว่า “ แม่ค่ะหนูหิว หนูอยากกินนม”
ผู้เป็น แม่ นิ่งอึ้งไปสักครู่หนึ่ง จึงตอบกลับไปว่า “ ลูกเอ๋ย แม่ไม่มีนม มีแต่น้ำข้าว แม่กำลังหุงข้าวอยู่ รอ สักครู่ก่อนนะ” เด็กน้อย ตอบกลับไปว่า ได้ค่ะ แม่ ….ด้วยความเป็นเด็กและหิวเขาจึงหลับไป….
สายรุ้งเกิดในครอบครัวที่มีฐานะยากจน บ้านของเขาอยู่ห่างจากความเจริญพอสมควร เรียกได้ว่าเป็นเด็กบ้านป่าก็ว่าได้ รอบตัวของเขามีแต่เสียงธรรมชาติ กลิ่นไอ ของไอดิน ท้องทุ่ง บ้านนา อากาศที่แสนสบาย สายรุ้งเรียนอยู่ชั้น ประถม โรงเรียนห่าง ออกไปจากบ้าน หลายกิโล เขากับน้องๆต้องเดินด้วยเท้าไปโรงเรียน ทุกวัน ๆ แม้ฝนจะตก ฟ้าจะร้อง อากาศเหน็บหนาวพวกเขายังคงต้องเดินไปโรงเรียน ตามประสา คนบ้านป่า
แต่ในใจลึกๆของสายรุ้ง เขาแอบสงสารแม่ที่เป็นเสาหลักเพียงคนเดียวเพราะพ่อได้จากไปตั้งแต่พวกเขายังเด็กๆ
สายรุ้งมีความรู้สึกว่า แม้ได้เรียนหนังสือแต่ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แม่จะส่งพวกเราเรียนสูงๆได้หรือไม่ อนาคตช่างมืดมนเหลือเกิน …..
ณ บ้าน หลังเก่าๆ ในเช้าวันนั้น
ก๊อกๆๆ สายรุ้ง เคาะประตูบานเก่าๆ ผุๆ เพื่อจะถามคำถามตามประสาเด็กๆ
แม่ถาม นั่นใคร อ่ะ รุ้ง ค่ะ แม่ เข้ามาเลย มีอะไรหรือเปล่าลูก
แม่เปิดประตูเพื่อจะดูว่า สายรุ้ง จะถามอะไร
แม่ คะ หนู มีคำถามค่ะ แม่ถามว่า มีอะไรหรือ สายรุ้ง
“ แม่ค่ะ ทำไมครอบครัวเราถึงไม่เหมือนคนอื่นเขา หนูอยากมีเสื้อผ้าดีๆใส่ หนูอยากมีบ้านดีๆอยู่ เหมือนอย่างคน อื่นๆ”
พอแม่ได้ยินสายรุ้งถามอย่างนั้นก็ถอนหายใจ และพยักหน้า เหมือนแม่จะต้องตอบคำถามนี้ให้กับลูก อย่างดีที่สุด เพื่อไม่ให้ลูกเสียใจ
แม่บอกสายรุ้ง ให้ไปเรียก น้องๆเข้ามา เมื่อสายรุ้งเรียกน้องๆเข้ามาหาแม่แล้ว
แม่จึงพูดว่า
“มามานั่งใกล้ๆแม่มีอะไรจะบอก” และแม่ก็กอดเด็กๆ พูดปลอบใจว่า
“ สายรุ้ง …ลูกรักและเด็กๆทุกคน ฟังนะ ชีวิตคนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เราเลือกที่จะเป็นในสิ่งที่เราอยากเป็นได้นะลูก ขอให้เรามุ่งมั่นตั้งใจเรียนนะ อย่าท้อนะลูก แม่สัญญาว่า แม่จะทำให้ดีที่สุด…. เพื่ออนาคตของพวกเรา…..
สายรุ้ง มองหน้าแม่กับน้องๆ ด้วยน้ำตา และพยักหน้าว่า “ค่ะแม่ แม้เราเลือกเกิดไม่ได้แต่เราก็เลือกที่จะเป็นคนดีและเลือกอนาคตได้ค่ะ แม่ไม่ต้องห่วงพวกหนูจะเป็นเด็กดี จะอดทน เพื่ออนาคตที่ดีค่ะ”
แม่ยิ้มทั้งน้ำตา กอดเด็กๆไว้ แล้วพูดว่า ดีมาก จ๊ะ แม่ดีใจที่เห็นพวกเรา เป็นเด็กดี จงจำไว้นะว่า แม้เราไม่สามารถเลือกเกิดที่จะเป็นเหมือนอย่างคนอื่นที่มีทุกสิ่ง มีเงินทอง แต่เราก็เลือกที่จะเป็นได้ นะ ขอเพียงเราตั้งใจ อดทน และเป็นคนดี ….
ขอบคุณค่ะ แม่ สายรุ้งกับน้องๆกอดกันร้องไห้ แต่ในอ้อมอกของแม่นั้นช่างอบอุ่นเหลือเกิน สายรุ้งคิดในใจว่า สักวันหนึ่งฉันจะประสบความสำเร็จ ฉันจะเอาใบปริญญามาฝากแม่ให้ได้
ค่ำคืนนั้น กว่าจะข่มตาหลับได้ ก็ใช้เวลานานเหลือเกินแม้ว่าสายรุ้ง ยังเป็นเด็ก นัก แต่เขาก็มีจิตใจที่เข้มแข็งและเข้าใจชีวิตของ ตนเองว่า เราไม่มีเหมือนอย่างคนอื่น และตัวเขาเองก็ต้องยอมรับว่า เราไม่สามารถเลือกเกิดที่จะเป็นคนมีฐานะเหมือนคนอื่นๆ แต่ เขาก็มีความฝันลึกๆอยู่ในใจว่าเขาอยากเป็นอะไร? และเขาก็หลับไป