[ Fic Hunter x Hunter ] Melody

เฟย์ตันมั่นใจว่าเขา ‘เบื่อ’ ของเล่นที่เชื่อฟังมากจนน่าหมั่นไส้ แต่ในขณะเดียวกันสิ่งที่ถูกเรียกว่า ‘ของเล่น’ กลับชมชอบที่เขาหันมามองเธอ แต่ทำไงได้ก็ในเมื่อ ‘เจ้าของ’ ของเธอดันเป็นชายผู้โหดเหี้ยมและไร้หัวใจ ดังนั้นสิ่งที่เธอคาดหวังก็มีแค่เพียงความสนใจเท่านั้นแหละ

“ถ้านายเบื่อแล้ว ฉันขอ--” 

“หุบปากไป ฮิโซกะ” เฟย์ตัน

“:)” เอแคลร์

แต่ถึงจะเบื่อแค่ไหน เจ้าของก็หวงมากเสียจนไม่คิดปล่อยให้หลุดมือไปอีกครั้ง

“เฟย์คะ”

“อืม”

“รักนะคะ”

“….”

.

.

.

.

ดวงเนตรงดงามหวานล้ำจ้องมองร่างของคนคนหนึ่งที่กำลังนอนหายใจรวยรินอยู่เบื้องหน้าด้วยรอยยิ้ม ความงดงามอ่อนโยนประดุจแม่พระกำลังเยียวยาคนที่ใกล้หมดลมหายใจให้รู้สึกสงบ ก่อนเรียวมือขาวผ่องจะสัมผัสเบา ๆ บนเปลือกตาของชายผู้โชคร้าย

“พักผ่อนนะคะ”

กล่าวขับกล่อมด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ก่อนลากนิ้วขึ้นสัมผัสเส้นผมที่เริ่มชุ่มไปด้วยเลือด ลูบสัมผัสแผ่วเบาราวกับว่ากำลังปลอมประโลมให้ปล่อยวางต่อทุกอย่าง ก่อนคำสุดท้ายที่ชายผู้นี้จะได้ยินจะถูกเอือนเอ่ยออกมา 

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ คุณอา”

.

.

.

กลิ่นคาวเลือดที่แสนคุ้นเคยลอยโชยมาให้ได้รับรู้เช่นเดียวกับเสียงกรีดร้องคร่ำครวญที่ดังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด หญิงสาวผู้ถือร่มสองคันในมือยืนจ้องมองชายผู้หนึ่งที่กำลังเล่นละเลงเลือดอย่างสนุกสนาน แม้ภาพที่แสนโหดร้ายตรงหน้าจะน่าสยองเกินกว่าจะรับไหว แต่ใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุขของชายหนุ่มกลับสะกดให้เธอนั้นเฝ้ามองอย่างไม่อยากจะละสายตา

ก่อนลมหายใจสุดท้ายของผู้โชคร้ายจะหลุดลอยไปลงเหลือไว้แค่เพียงร่างกาย

นั่นแหละการเล่นในครั้งนี้ถึงได้ยุติลงเสียที

“เหนื่อยไหมคะ เฟย์”

“ไม่”

“งั้นเหรอคะ” 

เฟย์ตันมองหญิงสาวที่มักมีรอยยิ้มบนใบหน้าอยู่เสมอด้วยแววตาไร้ความรู้สึก ก่อนรับเอาร่มของตนเองคืนจากหญิงสาวเมื่ออีกฝ่ายส่งมอบกลับมา ช่างเป็นสิ่งที่น่าเบื่อหน่ายเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตตลอดยี่สิบกว่าปีของเขา หญิงสาวที่แสดงออกแค่ด้านเดียวมันช่างจืดจางจนไม่อยากมองต่อ

คงถึงเวลาที่ต้องทิ้ง ‘ของเล่น’ ชิ้นนี้เสียแล้ว

“ไม่ต้องตามมา”

“ค่ะ”

“จากนี้และตลอดไป”

“ค่ะ เฟย์ตัน” 

แม้กระทั่งถูกทิ้งไว้เบื้องหลังเธอก็ยังคงส่งรอยยิ้มเดิมมาให้ ไร้ซึ่งร่องรอยอารมณ์ใด ๆ แสดงออกมา ขานรับเสียงหวานเหมือนหุ่นกระบอกที่แสนเชื่อฟัง— น่าเบื่อ และ ไม่สนุก เอาเสียเลย 

.

.

.

เธอถูกทิ้ง

แต่ก็ยังแย้มยิ้มส่งท้ายพร้อมโบกมือลาชายผู้เป็นดั่งแสงสว่างของชีวิต หากบอกว่าเธอไม่รู้สึกเศร้าก็คงไม่ได้— เอแคลร์ลดมือที่เพิ่งโบกลาลงอย่างช้า ๆ ภายในอกบีบรัดปวดหนึบจากเหตุผลเพียงหนึ่งเดียว หยดน้ำตาค่อย ๆ รินไหลอย่างเชื่องช้าเมื่อเห็นว่าแผ่นหลังที่แสนคุ้นเคยได้หายไปแล้ว

ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้สึกสิ่งใด

เธอเศร้า เธอหวาดหลัว เธอเจ็บปวด

ทว่ารอยยิ้มกลับไม่เลือนหายไปจากใบหน้า ราวกับว่าเธอมีหน้ากากเพียงหน้าเดียวเท่านั้นที่สวมอยู่— หากแต่นั่นก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เพราะหน้ากากอารมณ์อื่น ๆ ได้แหลกสลายไปนานแล้ว นับตั้งแต่ก่อนหน้าที่เธอจะได้พบเจอกับเฟย์ตันเสียอีก 

แหลกสลายไปพร้อมกับอดีตและความทรงจำ 

จนกระทั่ง—

กาลเวลาและโชคชะตาหมุนให้เธอได้กลับมาพบเขาอีกครั้ง ณ ที่แห่งหนึ่ง 

“....ดีใจแค่ไหนที่ได้พบเธอ”

เสียงดนตรีและบทเพลงถูกขับขานออกมา เช่นเดียวกับสายตาของหญิงสาวผู้ยืนอยู่บนเวทีเล็ก ๆ ที่กำลังประสานกับสายตาของชายหนุ่มผู้แสนคุ้นเคย บทเพลงนี้ของเธอช่างสื่ออารมณ์ทั้งหมดให้ทรวงอกที่ไร้หัวใจรู้สึกอุ่นวาบ 

ในตอนนั้นเขาคิดว่าท่าทางว่าง่ายและบริสุทธิ์ของเธอช่างแสนน่าเบื่อ

แต่ในวันนี้ท่ามกลางเสียงตะโกนโห่ร้องชื่นชมจากชายและหญิง สิ่งที่เขาคิดว่าเบื่อหน่ายกลับมีค่ามากพอให้เขากักขังเอาไว้ไม่ให้หายไปไหน – รอยยิ้มนั้นยังคงเหมือนเดิม แววตาคู่นั้นยังคงมองแค่เขาไม่เปลี่ยนเป้าหมาย หากสิ่งเปลี่ยนก็คงเป็นคนที่จ้องมองเธอนั่นแหละ

“คุณเอแคลร์! ได้โปรดแต่งงานกับผมด้วย!”

“...”

ช่าง.. 

น่าหงุดหงิด

“ขอโทษนะคะ”

“....”

“ฉันมีคนที่ฉัน ‘รัก’ อยู่แล้ว” 

แต่ก็น่าให้ ‘อภัย’ 

“ในที่สุดก็ได้เจอกันนะคะ เฟย์”

“ทำตัวเป็นหมารอนายมารับเลยนะ ยัยบ้า”

“ก็ดิฉันเป็น ‘หมา’ จริง ๆ หนิคะ— หมาที่รักเจ้าของเพียงคนเดียว”

“....”