จงลี่กับโปรแกรม VIP 15

               จงลี่ ชายหนุ่มที่เรียนไม่จบ เพราะ ที่บ้านไม่มีปัญญา ส่งไปเรียน วันๆเอาแต่นั่งเล่นเกม

            " นี่จงลี่ เธอไม่คิดจะออกไปหางานทำบ้างเลยรึไง วันๆเอาแต่นั่งเล่นเกมส์ " แม่ของจงลี่ตะโกนออกมาจากห้องครัว ด้วยถ้อยเสียงมี่หมดหวังกับลูกชายคนนี้...

              " แล้วคุณแม่ละ ! ทำไมถึงต้องแยกทางจากพ่อด้วย แม่เองไม่ใช่หรอที่ไปแอบคบกับผู้ชายตาลุงขี้เมานั่น แล้วเป็นยังไง ดูพวกเราตอนนี้สิ ..."  จงลี่ได้ตะโกนออกไปด้วยท่าทีที่โกรธ..

               "ฉันเป็นแม่เธอนะ !! ถ้าไม่มีฉัน แกก็ไม่ได้มานั่งหัวโด่ อยู่ตรงนี้หรอก มีแกก็เหมือนไม่มี เจ้าเด็กเสเพล ถ้าแกคิดว่าอยู่ที่นี่ไม่ได้แกก็ไสหัวไป นอนที่อื่นเลย.." แม่ของจงลี่ ได้ไล่จงลี่ออกจากบ้าน ด้วยอารมณ์ชั่ววูบ 

                  "ได้เลยแม่ !! ผมจะไม่อยู่ที่นี่อีกแล้ว ผมจะรีบเก็บของไปอยู่ที่อื่น..." จงลี่ได้รีบเก็บของ คอมพิวเตอร์ แล้วก็เงินเก็บทั้งหมดที่จงลี่เก็บเอาไว้....      

                 ระหว่างนั้น จงลี่ได้หยิบโทรศัทพ์โทรหา น้องสาวที่แยกจากกัน มาเป็น10ปี ..

                   "นี่ จงอ้าย เธอสบายดีมั้ย .." จงลี่ทำเสียงสั่นคลอ ถามจงอ้าย...

                    "พี่จงลี่ พี่เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมอยู่ดีดีถึงติดต่อมาหละ ส่วนฉันสบายดี ส่วนคุณพ่อก็ติดงาน พี่มาหาหนูก่อนก็ได้ มาตามที่อยู่ตรงนี้ได้เลยนะ..." จงอ้ายได้ส่ง ตำแหน่ง GPS ระบุที่อยู่ให้จงลี่รู้ 

                     "ถ้ามาแล้ว ไม่เจอหนู ให้ติดต่อ โอเปเรเตอร์  ข้างล่างเอานะ ว่ามาหาหนู แต่อย่าลืมบอกด้วยนะ ว่าเป็นพี่ชายหนู เดี๋ยวหนูจะบอกไว้ให้ ว่าพี่จะมา..และก็อีกอย่างนะพี่ หนูได้ซื้อเกมส์ใหม่มา ช่วงนี้กำลังเป็นกระแสแรงมากเลยนะ ถ้าพี่สนใจก็เล่นแก้เบื่อไก้เลยนะ...." ทันทที่จงอ้ายพูดจบ ก็วางสายทันที... ตื๊ด ตื๊ด...

                       "นี่จงอ้าย ฮัลโหล ฮัลโหล วางไปแล้วหรอเนี่ย .. เฮ้ ! แท็กซี่.. จอดก่อนนน.." จงลี่ได้โบกแท็กซี่ แล้วให้คนขับ ขับไปตามที่อยู่ในโทรศัพท์ที่จงลี่ได้มา....แล้วก็ได้มาถึงที่หมาย

                        "เฮ้อ ! แค่ค่าแท็กซี่ก็ซื้อข้าวได้หลายมื้อละนะ พูดถึงก็หิวพอดีเลย แต่ว่าที่นี่มัน ทำไมหรูอย่างงี้นะ..." จงลี่เงยหน้ามองตึกที่เฉียดฟ้า ด้วยสายตาที่ไม่น่าเชื่อ....

                         "เฮ้ นายคนนั้นนะ มายืนขวางหน้าตึกแบบนี้ทำไม แต่งตัวแบบนี้ ถ้าจะมาขอทานก็ไปที่อื่นเลยนะ..." รปภ.หน้าตึกหรู ได้ไล่จงลี่..

                          "นี่เดี๋ยวก่อนสิ ฉันมาตามหาน้องสาวของฉัน คุณพี่รู้จักมั้ย เห็นบอกว่าอยู่ที่ตึกนี้ ชื่อจงอ้าย ..." จงลี่รีบตอบ รปภ.คนนั้นด้วยความตกใจ

                          "นายจะแอบอ้างอะไรให้มันมีขอบเขตบ้าง ท่านประธานมีพี่ชายแบบนี้ เป็นไปไม่ได้ นายเป็นพวกนักต้มตุ๋นใช่มั้ย..." ในขณะนั้น รปภ.ก็ได้ว. แจ้งให้กับผู้จัดการในตึก ออกมา

                           "เอะอะ อะไรกัน !!! แล้วคุณชายที่จะมา มารึยัง..." ผู้จัดการของตึกได้ถาม รปภ.

                            "คือ ผู้จัดการครับ คนนี้ที่แต่งตัวจนๆคนนี้ แอบอ้างเป็นพี่ชายของท่านประธาน ครับ!!" รปภ.ได้บอก ผู้จัดการไปแบบนั้น.

                            "หืม ! แล้วเธอชื่อว่าอะไรหละ .."

ผู้จัดการได้ถาม จงลี่ไปแบบนั้น ....

                             "นี่มันเรื่องอะไรกัน แล้ประธานอะไรนั่น คือใคร ฉันยังไม่ได้แอบอ้างเลยนะ ฉันแค่มาตามที่อยู่ที่น้องสาวฉันบอกมา ส่วนชื่อของฉัน ฉันมีชื่อว่า จงลี่ มาตามหาน้องสาวชื่อจงอ้าย น้องฉันบอกว่าถ้ามาถึง ให้ไปถาม โอเคเนชั่น อะไรนี่หละ..." จงลี่ ได้ตอบผู้จัดการไปแบบนั้น ..

                              "โอเคเนชั่นอะไรกันละนั่น นั่นมันชื่อยี่ห้อนมข้น ไม่ใช่รึไง (สงสัยจะเป็นเรื่องจริงสินะ ที่คนนี้เป็นพี่ชายของคุณหนู)..."

                              "งั้นนายตามฉันมา ส่วนฉันชื่อ หลิงหลาง นายได้เอาบัตรประชาชนมารึเปล่า เอามาให้ฉันทีสิ "หลิงลาง ได้ขอบัตรจากจงลี่ แล้วก็ตกใจที่เห็นนามสกุลเหมือนคุณหนู....(เราเลี้ยงคุณหนูมาแต่เด็ก แล้วทำไมอยู่ดีดีคุณหนูถึงมีพี่ชายได้ ส่วนคุณพ่อของคุณหนูก็ไม่เคยเล่าเกี่ยวกับลูกชาย.. เห้อ ถ้าคุณท่านยังมีชีวิตอยู่ก็ดีสิ..)

                               "งั้นนี่กุญแจ กับ คีย์การ์ด แล้วก็อีกอย่าง นี่คือบัตรเครดิต ที่คุณหนูทิ้งไว้ในเธอนะ คุณหนูบอกว่า ถ้าต้องการใช้เงิน รหัสผ่าน คือวันเกิดของตัวนายเองนะ..." หลิงหลางได้ให้ของที่จงอ้ายทิ้งไว้ให้จงลี่ แล้วเดินจากไป...

                               "น้องฉันรวยขนาดนี้เลยหรอเนี่ย แต่ขึ้นไปรอจงอ้ายก่อนดีกว่า ฉันต้องเป็นพี่ชายที่ดี อย่าใช้เงินน้องสาว โดยไม่จำเป็น.."จงลี่ได้ขึ้นลิฟท์ ไปที่ชั้นสูงที่สุด ของตึกจงอ้าย ...

                               "แค่ก แค่ก !! สูงอะไรขนาดนี้เนี่ย กลัวความสูงด้วยสิ อยากจะบ้าตาย..รีบไปที่ห้อง ไปหาไรกินก่อนดีกว่า..." จงลี่ได้เข้ามาถึงห้อง แล้วก็ได้เห็นภาพห้องที่หรู ใหญ่กว่าบ้านที่ตัวเองเคยอยู่หลายเท่า ระหว่างนั้น จงลี่ก็ได้ไปอาบน้ำ เปิดตู้เห็นเสื้อผ้า ที่มีแต่ของผู้ชาย ถึงแม้จงลี่จ

ะสงสัย แต่ก็ไม่ได้เอ๊ะใจอะไร กับสิ่งที่น้องสาวทำให้ ระหว่างนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ของจงลี่ก็ดังขึ้น...

                            "เอ๊ะ ! จงอ้ายโทรมานิ ฮัลโหล.."

จงลี่รับโทรศัพท์ กำลังจะถามน้องสาว เกี่ยวกับตัวตนของน้้องสาวตัวเองนั้น แต่ก็พูดไม่ทันน้องสาว..

                           "พี่จงลี่ พี่ถึงห้องแล้วใช่มั้ย.. เป็นยังไงบ้าง หรูมากเลยใช่มั้ย ห้องนั้นเป็นของพี่นะ จริงๆ หนูอยู่อีกห้องนึง แต่พี่ไม่ต้องกังวลไปนะ หนูจะไปเยี่ยมพี่เร็วๆนี้แน่นอน แต่อย่าลืมเล่นเกมส์ที่หนูให้พี่เล่นด้วยนะ ไอดีกับรหัสเกมส์ หนูจะส่งไปให้พี่ในข้อความนะ แค่นี้นะพี่จงลี่ ถ้าพี่เบื่อโลกนี้ พี่ก็ลองเล่นเกมส์นั้นดูสิ...ฮิฮิ แล้วเจอกันนะพี่.."จงอ้าย ได้พูดรัวๆใส่หู จนทำให้จงลี่จับใจความไม่ค่อยได้...

                          "อะไรของเธอเนี่ย พูดเสร็จก็วางสาย ถ้าเจอก็เขกกระโหลกสักที ไหนๆก็ไหนๆละ เล่นเกมส์แก้เซ็งดีกว่า .."จงลี่ได้ลุกไปหยิบของกินในตู้เย็นพร้อมเครื่องดื่ม แล้วหยิบแผ่นเกมส์ขึ้นมาเปิด....

                         "นี่มันเกมส์ แนว MMORPG นี่หว่า นี่มันเกมส์ในฝันฉันเลย ต้องเกมส์แบบนี้สิ ใช้ความสามารถการต่อสู้ สกิลเพลย์ ของตัวเองไม่ต้องพึ่งการเติมเงิน เหมือนเกมส์อื่นๆ เล่นเกมส์พวกนั้นที่ไร คนจนอย่างฉันก็ได้แต่ไล่ตามตูดพวกลููกคนรวยที่พึ่งแต่การเติมเกมส์ ไร้สาระสิ้นดีพวกนั้นไม่ได้เรียกว่าเกมส์หรอกนะ ..." จงลี่ได้บ่นพึมพำ พร้อมกับเปิดเกมส์ แล้วใส่รหัสไอดี ที่กำลังจะเล่น....

                      "ยินดีต้อนรับ นักผจญภัย ถ้าหากท่านพร้อมแล้ว กรุณากรอกชื่อตัวละคร แล้วสร้างตัวละครตามใจชอบของท่านได้เลยนะค่ะ ถ้าหากท่านสร้างตัวละครเสร็จแล้ว กรุณาจ่ายเงินเพื่อสนับสนุนเกมส์ของเราได้ที่ เลขบัญชีข้างล่างนี้ได้เลยนะค่ะ ถ้าไม่โอนมา ท่านก็ไม่สามารถเล่นเกมส์ได้ รวมภาษี ค่าเสียเวลาของทางเกมส์ ทั้งหมด 1 ล้านหยวน ค่ะ ฮิฮิ.." ระบบเอไอของเกมได้อธิบาย กฎของการเล่นเกมส์ให้ผู้เล่นได้ฟัง ไม่ใช่ใครอื่นไกล จงลี่นั่นเอง 

                        "นี่มัน !!! บ้าอะไรวะเนี่ย.." จงลี่ตะโกนลั่นห้องออกมา ......