Life Loop

เห้อออ เช้าอีกเเล้วหรอเนี่ย มาย นักเรียนวัย 18 ปีได้พูดกับตัวเองในใจ ในหัวของมายในตอนนี้มีอยู่สองอย่างด้วยกัน คือ 1 จะนอนต่ออีก 5 นาที หรือ 2 ควรลุกไปอาบน้ำเลย โดยไม่ต้องคิดให้มากความ มายเด็กหนุ่มหน้าตาปานกลาง นิสัยขี้เกียจ เเละใช้เงินเก่งคนนี้ได้ทำการนอนต่อ 5 นาทีทันที โดยที่เข้ารู้ตัวเองดีกว่า การนอน 5 นาทีนี้ มันไม่จบที่ 5 นาทีเเเน่ เค้าเลยทำการตั้งเวลาปลุกเเบบ 5 นาทีเรื่อย  7 โมง 5 นาที   7 โมง 10 นาที  7 โมง 15 นาที มายพรึมพร่ำ จากนั้นก็ทำการนอนหลับลงไป เค้ารู้สึกตัวอีกที โดยที่มีเสียงพ่อของเค้าทุบประตู ตุ้บๆ มายสะดุ้ง จากนั้นพ่อของเค้าได้พูดขึ้นมาว่า "นี้เเกจะไปโรงเรียนมั้ย นี้มัน 8 โมงเเล้ว !! " พ่อของมายพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน มายสะดุ้งอีกรอบ เพราะนาฬิกาปลุกไม่ได้เปิดเสียงไว้ มายคิดในใจ โดนคุณครูที่โรงเรียนจับบสายอีกแน่ๆ จากนั้นมายทำการลุกขึ้นเเล้วรีบวิ่งไปอาบน้ำ โดยไม่ลืมที่จะเอาโทรศัพท์เข้าไปด้วย มายนั่งอยู่ในห้องน้ำ 5 นาทีโดยที่ไม่ทำอะไร เเต่สิ่งที่มายทำนั้นก็ยังมีอยู่อย่างเดียว คือการคิดในใจว่า "ทำไมน้ำตอนเช้านี้มันเย็นจังว่ะ" มายก็เพิ่งจะคิดได้ว่านี้มันสายเกินไปที่จะนั่งทำเรื่องไร้สาระเเบบนี้ จากนั้นจึงลุกมาแปรงฟันล้างหน้าอาบน้ำตามปกติ ระหว่างอาบน้ำ มาย ก็ได้คิดในใจว่า เเม่งเอ้ย นอนยังไงก็ไม่พอจริงๆ รู้งี้เมื่อวานกลับมาจากโรงเรียนไม่น่านอนเลย เเล้วเมื่อคืนก็จะนอนตั้งเเต่ 2 ทุ่ม เเต่เเม่งนอนไม่หลับ  เเล้วเเฟนก็โทรมาชวนคุยเล่นพอดี รู้ตัวอีกทีก็ตี 3  เเล้วก็เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ หลังจากอาบน้ำเสร็จ มายรีบเข้าห้องไปเเต่งตัว เเต่สิ่งที่ทำให้มายต้องหัวเสียอีกรอบก็คือ ลืมรีดชุดนักเรียน มายพูดในใจว่า เเม่งเอ้ย ทำไมเวลารีบๆอุปสรรคมันเยอะจังวะ จากนั้นมายก็ได้คิดอะไรบางอย่างได้ นั้นก็คือการใส่ชุดพละไปแทน หลังจากที่คิดได้ มายได้ทำการเปิดตู้เสื้อผ้า เเล้วหาชุดพละอย่างกระตือรือร้น จากนั้นไม่นาน มายก็คิดได้ว่า เมื่อคืนเพิ่งซักผ้าไป ลืมเอาออกมาตาก หลังจากที่คิดได้ มายได้ทำการกัดฟัน พร้อมกับพูดกับตัวเองว่า นี้ชีวิตกูพระเจ้ากำลังเล่นตลกอะไรอยู่วะเนี่ย มายจึงต้องจำใจรีดชุดนักเรียนต่อไปอย่างลีกเลี่ยงไม่ได้ มายทำอะไรเสร็จทุกอย่างตอน 8.45 น. เเล้วก่อนออกจากบ้าน มายไม่ลืมที่จะไปสวัสดีพ่อ พร้อมขอเงินไปโรงเรียน พ่อมายก็ได้ทำการบ่นต่างๆนาๆเรื่องไปโรงเรียนสาย มายก็ทำหน้าเฉยๆเพราะก็โดนบ่นเเบบนี้เป็นปกติ เนื่องจากไปโรงเรียนสายเกือบทุกวันอยู่เเล้ว มายได้ทำการออกจากบ้านกำลังจะขึ้นรถ จากนั้นแฟนเเล้วของเค้าก็โทรมา มายคิดในใจจะรับสายดีไหม ถ้ารับโดนบ่นเเน่เพราะยังไม่ได้โรงเรียน เเต่ถ้าไม่รับก็น่าจะโดนบ่นมากกว่าเพราะไม่สนใจ มายคิดดังนั้นจึงรับสายไป คำเเรกที่ได้ยินคือ "อยู่ไหน ? " มายได้ยินคำนั้นจึงบอกไปว่าอยู่โรงเรียนเเล้ว เพื่อเลี่ยงคำโดนบ่น จากนั้นแฟนเค้าก็พูดออกมาอย่างใจเย็นว่า "มาย เค้าอยู่ล่างอาคารกับเพื่อนเธอเนีี่ย วันนี้ครูมะปรางที่สอนคณิตไม่สอน เพราะที่โรงเรียนมีประชุมด่วน ครูที่สอนเค้าก็ไปประชุมเหมือนกัน รีบมาได้เเล้ว โชคดีไปนะที่เช้านี้ไม่มีเรียน " มายได้ยินดังนั้นจึงหัวเราะเเห้งๆออกไป เเละได้ขับรถไปโรงเรียนอย่างชิวๆ ก่อนเข้าโรงเรียน มายได้สังเกตว่าโรงจอดรถที่อยู่ข้างโรงเรียนยังไม่ปิดที มายคิดในใจว่า ถ้าจอดในโรงรถ คนคุมโรงจอดรถก็ไม่ให้เอารถออกก่อนเวลาเเน่ๆ ถ้าอยากกลับก่อนเวลาก็ต้องจอดไว้เเถวๆนี้ มายคิดได้ดังนั้นจึงเอาไปรถหน้าร้านค้าหน้าโรงเรียนเเทน โดนที่ไม่ลืมมองรอบๆ ว่ามีครูคนไหนที่ว่างมานั่งมองอยู่หรือเปล่า หลังจากมองเเล้วไม่มีใครสังเกต มายจึงเดินข้ามถนนเเละเข้าโรงเรียนไป ยังไม่ทันได้ก้าวขาเข้าประตูโรงเรียน มายได้พบกับไอยามขี้เเอ๊ค ที่ยืนอยู่หน้าโรงเรียน พอมายเห็นหน้ายาม จึงได้สวัสดีตามมารยาท ไอยามขี้เเอ๊คก็ได้พูดว่า เช็นชื่อด้วย เเล้วยื่นสนุดบัญชีเล่มยาวๆ หน้าปกที่น้ำเงินเข้มมาทางมาย มายเปิดออกอย่างใจเย็น เพราะเรื่องเเบบนี้เกิดมาจนมายชินไปแล้ว มายเปิดสมุดเล่มนั้น เเล้วกวาดสายตาไปที่วันที่ที่ 6 เดือนพฤศจิกายน ซึ่งเป็นวันนี้ มายมองเห็นลายชื่อนักเรียนทั้ง ม.1-ม.6 จำนวนหลายคน ที่เซ็นไว้ก่อนหน้านี้เเล้ว มายได้ทำการเขียนชื่อตัวเองลงไปในสมุดอย่างไม่ได้สนใจมากนัก ในระหว่างที่เขียน ช่วงสายตาของมาย ได้สังเกตชื่อนึง ธรรมศาสตร์ มายได้ขำเบาๆในใจ เพราะนั้นเป็นชื่อจริงของเพื่อนมายที่มีชื่อเล่นว่า โอ๊ต ในระหว่างที่มายเขียน ไอยามขี้เเอ๊คก็ไม่ลืมที่จะมองดูว่ามายเขียนลงไปจริงๆหรือเปล่า หลังจากเขียนเสร็จ ไอยามขี้เเอคก็บอกว่า ไปเก็บขยะในสนามมา 10 ชิ้น  เเล้วก็มาให้ดู เพราะคนอื่นโดนอาจารย์ทำโทษไปหมดเเล้ว นี้เรามาสายเกินจนอาจารย์ไปประชุมเเล้ว กระเป๋าไม่ต้องเอาไปนะ เอาวางไว้ตรงนี้ เก็บเสร็จเเล้วค่อยมาเอากระเป๋าไป มายคิดในใจ ไอยามนี้สงสัยอยากมีเรื่องกับกูเเน่ๆ พร้อมกับพูดออกไปว่า ครับผม !!  หลังจากมายพูดจบ ไอยามขี้ก็หันหลัง มายเห็นอย่างนั้นจึงเอามือคว้ากระเป๋าที่วางอยู่เเล้วทำการค่อยๆเดินไปทางสนาม พอลับสายตายาม จึงวิ่งไปทางอาคารที่เรียนทันที มายวิ่งไปสักพักจึงหยุดเดิน ไปนานก็เจอเพื่อนที่อยู่ใต้อาคารเรียน มายกำลังเดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อนในห้อง เพื่อจะถามว่าไอโอ๊ตอยู่ไหน ระหว่างที่ำกลังเดินเข้าไป มายได้ยินเสียงตะโกนเรียก ไอมาย พร้อมกับยกมือเเล้วกวักเรียก มายเห็นดังนั้นจึงเดินเข้าไปในทันที มายได้เริ่มพูดออกมาก่อนมา มานานยัง ทั้งๆที่รู้ในใจว่า ไอโอ๊ตเพิ่งมาห่างกับกูไม่นานหรอก เเต่โอ๊ตบอกว่า "กูมาทันเข้าเเถวครับ" มายได้ยินดังนั้นจึงสวนไปว่า "ก็เหี้ยละ กูเห็นชื่อมึงเซ็นอยู่ในสมุดสาย" มันก็เเถอีกว่า น่าจะโดนเเกล้งแหละ พร้อมกับหัวเราะ มายก็ได้นั่งลงที่โต๊ะ โดยมีเพื่อนกลุ่มเดียวกันนั่งอยู่ 5 คนรวมโอ๊ต เเต่ละคนที่อยู่กลุ่มเดียวกับมายเเสบๆทั้งนั้น ไม่นานเพื่อนในกลุ่มที่ชื่อว่า ตาล พูดขึ้นมาว่า "เมื่อคืนเเม่ง เเมนยูเเพ้ 0-2 เเล้วเเพ้ทีมกากๆท้ายตารางด้วยนะ" ไอโอ๊ตพูดสวนโดยที่ตัวเองเป็นเด็กเเมนยูว่า กูเเมร่งโคตรหงุดหงิด ทีมรักด้วย เมื่อคืนเเทงไปตั้ง 500 โดนเเดกหมดเลย หลังพูดจบ เพื่อนในกลุ่มพากับหัวเราะ รวมทั้งมายด้วย ไม่นาน หลังจากที่นั่งตอนนั้นได้สักพัก มายก็โดนมือคู่นึงมาปิดตา เเต่ไม่ได้พูดอะไร ด้วยความที่ตกใจ มายจึงเอาไม่ไปสัมผัสกับมือคู่นั้นที่เอามาปิดตาพอดี ความรู้สึกคือมือเย็นๆ เเละนิ้วนุ่มๆ เรียวปิดที่ตามาย มายจึงรู้ได้ทันทีว่านี้คือ ก้อย แฟนของมายนั้นเอง มายจึงได้ผู้เชิงหยอกล้อว่า "น้องเมย์หรอ" พร้อมหัวเราะ ก้อยเอามือออกจากหน้ามายทันที พร้อมพูดว่า "เมย์ไหมไม่ทราบคะ" มายหัวเราะ พร้อมบอกว่า " แหมม หยอกมั้ยละ มือเเบบนี้มีอยู่คนเดียว " ก้อยทำหน้าบึ้งๆ ทั้งๆที่รู้แหละว่ามายหยอก เเต่ไม่นานก็หัวเราะออกมาเบาๆ มายตกในเพราะนึกว่าก้อยจะโกรธเอาจริงๆ มายได้นั่งจับมือก้อย โดยทีี่ก้อยยืนอยู่ เเล้วเเกว่งมือทั้งคู่เบาๆ เเล้วคุยกันเรื่องต่างๆ เพื่อนทั้งโต๊ะก็บอกว่า มึงไปนั่งตรงนู้นเลยนะ ทั้งมายเเละก้อยก็ได้หัวเราะเบาๆ เเล้วเเยกออกมานั่งโต๊ะใกล้ๆ สักพักนึงมายเห็นเด็กห้อง 9 ชื่อไอชาย ไอชายคนนี้ชอบก้อยมาตั้งเเต่ ม.4 เเล้ว เเต่ได้คบกับมายตอน ม.6 ทำให้มันหึงเเล้วหวงก้อยมากๆ เเล้วตามจะหาเรื่องชกต่อยกับมายให้ได้ เเละด้วยความที่มายเป็นคนใจกากแต่ปากเก่ง ลับหลังก็พูดกับเพื่อนว่า ถ้ามันเปิดกูนะ จะใส่ให้ยับเลย เเต่ความจริงงก็ภาวนาให้มันไม่เปิดเถอะ กลัวเจ็บ ไอชายเห็นภาพที่มายนั่งกับก้อยจึงรู้สึกหึง เเล้วทำให้ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ จึงจะเดินเข้ามาหาเรื่อง เเล้วเพื่อนไอชายก็ห้ามไว้ โดนที่มายเเล้วก้อยเห็นภาพทุกอย่าง ก้อยพูดขึ้นมาว่า "เธออย่าไปมีเรื่องกับมันนะ เพื่อนมันเยอะ เธอเอาไม่ไหวหรอก" มายพูดขึ้นมาว่า "เค้าไม่ได้กลัวหรอก เเละก็ไม่อยากมีเรื่องด้วย เเต่ถ้ามันทำอะไรเธอเค้าเปิดมันก่อนเเน่" มายพูดทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองไม่กล้าทำอะไรเเบบนั้นในชีวิตเเน่ๆ เเต่คำพูดของมายได้ใจก้อยไปเต็ม ก้อยยิ้มออกมา ทันใดนั้นเอง มายก็ได้ยินเสียงโอ๊ตตะโกน "เห้ย ไอมาย ระวัง!!! " มายตหใจกับคำพูดของโอ๊ตที่ตะโกนออกมาจากโต๊ะข้างๆ มายได้ยินดังนั้นจึงหันหลังกลับไปพอดี พบว่าไอชายเอากีต้าร์มาฟาดหน้ามายในระยะที่มายไม่สามารถหลบได้เเล้ว ตุ้บ ตุ้บ ตุ้บ มายรู้สึกชาที่หน้า เเละรู้สึกใบหน้าเปียกชุ่มไปด้วยเลือด เเล้วเสียงในหูก็อื้อไปหมด จากนั้นมายได้สลบลงไป 

ผ่านมานานเท่าไหร่ไม่ทราบได้ มายได้ตื่นมาบนเตียงของตัวเองที่บ้าน พร้อมคิดในใจว่า บ้านก็รก ห้องก็รก ใครเเม่งเอากูมาส่งที่บ้านวะ อายคนชิบหาย มายนอนพร้อมกับนึกย้อนว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เเล้วก็นึกได้ว่าโดนกีต้าร์ฟาดเอาที่หน้าเเบบเต็มๆ มายนึกได้จึงเอามาจับที่หน้าทันที เเต่ทันใดนั้น มายก็ต้องตกใจ เพราะพบว่าที่หน้าไม่มีรอยแผลเป็น หรือรอยฟกช้ำใดๆทั้งสิ้น มายตกใจมากจึงรีบหยิบมือถือเข้าเฟสบุ๊ค ด้วยความที่เพื่อนผู้ชายไม่่ค่อยคุยกันในเฟสอยู่เเล้ว ทำให้มายต้องเลื่อนหาเเชทโอ๊ตสักพัก เมื่อพอก็กดเข้าไป  ในขณะที่จะทักโอ๊ตไป ทันใดนั้นมายก็ต้องตกใจอีกครั้งหลังจากที่พบว่า ข้อความล่าสุดที่คุยกัน ขึ้นว่า ส่งเมื่อ 5 Nov. ซึ่งนั้นมันคือวันเมื่อวานก่อนที่มายจะสลบไป !