please YOU come back [BTSxYOU]

Please YOU comeback.

"ขอโทษ"

"ออกไป"

"ฉันขอโทษ"

"ฉันบอกว่าออกไป!!"

"ก็ขอโทษแล้วไงจะเอาอะไรวะ!!"

น้ำเสียงทุ้มต่ำตวาดข่มคนตัวบางตรงหน้า ดวงตาทั้งสองคู่จับจ้องกันอย่างไม่ลดละ หยาดน้ำสีใสไหลคลอรวมกันจนแทบจะเอ่อล้นออกมา ถึงอย่างนั้นซอยูรีก็พยายามอย่างถึงที่สุดที่จะอดกลั้นมันไว้

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผู้ชายคนนี้ทำเรื่องระยำกับเธอ เขานอกใจเธอมากี่ครั้งแน่นอนว่าทุกครั้งเธอก็ปิดหูปิดตามาตลอด แต่ครั้งนี้มันหนักเกินไปไหม เขาสวมเขาเธอได้กระทั่งกับคนที่เธอเรียกว่าน้องสาว

แม้เขาจะเอ่ยปากขอโทษ แต่คำพวกนั้นแม้แต่หมามันก็ยังดูออกว่าเป็นเพียงแค่คำพูดให้มันจบๆและผ่านๆไปเหมือนหลายๆครั้งที่ผ่านมาเท่านั้น จอนจองกุกเป็นแบบนั้นเสมอ เขาไม่เคยสนใจความรู้สึกของใครนอกจากตัวเอง อยากได้ก็ต้องได้ เบื่อแล้วก็เขี่ยทิ้ง 

"ฉันไม่ไหวแล้ว"

"แล้วยังไง? คิดว่าจะไปจากฉันได้ คิดว่าฉันรักเธอขนาดนั้นเลยรึไงยูรี"

ถึงยังไงเธอก็เลิกกับเขาไม่ได้ เหตุผลน่ะเหรอครอบครัว ตระกูลจอนเป็นแบล็คอัพให้กับครอบครัวของเธอในด้านธุรกิจสีเทาที่เธอเองก็พยายามเตือนครอบครัวมาตลอดว่าอย่าเข้าไปยุ่ง แต่เธอไม่ได้สำคัญกับพวกเขาเลยสักนิด

ตอนนี้เธอก็ไม่ต่างจากบรรณาการที่ถูกส่งมาให้ตระกูลจอนเพื่อเป็นหลักประกันความปลอดภัยของทั้งสองตระกูล หากเธอหายไปหรือคิดจะเลิกลา จอนจองกุกจะใช้มีดที่เขามีอยู่ทิ่มแทงครอบครัวของเธอไปทีละคน ซึ่งหลักฐานพวกนั้นแน่นอนว่ามันมากพอจะล้มละลายตระกูลของเธอได้แถมตระกูลจอนเองก็สามารถลอยเหนือน้ำได้อย่างไร้กังวลอีกต่างหาก

"แล้วนายจะได้รู้จอนจองกุก ว่าการที่อยู่ตรงหน้าแต่เอื้อมไม่ได้มันเป็นยังไง"

"ทำไมฉันต้องก้มลงไปเอื้อมสิ่งที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของตัวเองด้วยล่ะซอยูรี"

แม้เธอจะโกรธจนอยากจะหยิบอะไรก็ได้ข้างตัวมาฟาดหรือทำร้ายเขา แต่สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ก็คงไม่พ้นการกำมือตัวเองเอาไว้เพื่อระงับอารมณ์และความเจ็บปวดที่เธอแทบจะล้มลงกองกับพื้นอยู่แล้ว

"นายทำได้ฉันก็ทำได้"

"ถ้าคิดจะเป็นอีตัว งั้นฉันจะเป็นลูกค้าคนแรกให้เอาไหม?"

"...!!"

"เน่าๆแบบเธอ ฉันจะลดตัวลงไปเอาฟรียังคิดหนัก"

"จอนจองกุก!!"

เพี๊ยะ!!

เธอคงบ้าไปแล้ว คงบ้าไปแล้วแน่ๆที่กล้าตบหน้าเขาแบบนั้น แต่จะให้ทำยังไง มันสุดจะทนแล้วกับผู้ชายคนนี้ ไม่ว่าจะคำพูดหรือการกระทำ เขายังเห็นเธอเป็นคนอยู่บ้างไหม

"มึงกล้าตบกูหรอวะ!!"

คนตัวโตเดือดดาลจนเส้นเลือดสีเขียวบนใบหน้าปูดโปนให้ได้เห็น แววตารัตติกาลคล้ายกับมีเปลวเพลิงกองใหญ่ลุกโชนอยู่ในนั้น เขากระชากร่างของเธอแนบชิดกาย บีบต้นแขนราวกับจะให้มันแหลกคามืออย่างไม่สนใจใบหน้าบิดเบ้บอกความเจ็บของคนตรงหน้าเลยสักนิด ส่วนเธอเองก็จ้องตาเขากลับอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน

ไม่ยอมแล้ว..เธอจะไม่ยอมเขาอีกต่อไปแล้ว

"ไปตายซะ!!"

_________

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นมาเพื่อความบันเทิง ไม่ได้มีเจตนาทำให้ศิลปินหรือบุคคลในภาพเสื่อมเสีย เนื้อหามีความรุนแรง หยาบคาย กรุณาโปรดใช้วิจาณญาณในการอ่านด้วยค่ะ

ขอบคุณค่ะ