กรุ่นกลิ่นกำยาน

ชาติก่อนข้าเสียทุกอย่างไป… เสียท่านพ่อ ท่านแม่ ลูกชายและเสียความเป็นตัวเอง ยอมเป็นหญิงสาวที่โง่งมที่สุดในใต้หล้า ยอมสมรสกับคนที่สังหารพ่อและแม่ของตนอย่างเลือดเย็น.. แม้ไม่เต็มใจแต่ก็ไม่สามารถต่อต้าน ทุกๆคืนวันนั้นคล้ายกับฝันร้าย มีชีวิตอยู่ ก็เหมือนตายทั้งเป็น ทุกๆวันเต็มไปด้วยน้ำตา

สุดท้ายชายคนรักก็สังหารภรรยาและลูกชาย อย่างไม่นึกเสียใจ ใบหน้าสุดท้ายของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เม็ดฝนที่โปรยลงมาชะล้างเลือดของหญิงผู้เป็นภรรยาไปจนหมด เหลือเพียงความเจ็บปวดและรอยแค้นระหว่างคนสองคน

เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง.. แต่ทั้งสองก็ต่างแตกสลายไม่แพ้กัน ในใจต่างเจ็บแค้น เหมือนดั่งกำยานต่อให้มันแผดเผาตัวเองเสียจนมลายไปทั้งหมด แต่กลิ่นของมันยังคงติดตรึงใจ ดั่งความแค้น แม้เรื่องราวจะจบไป แต่มันยังคงติดค้างตลอดไป

ชาติต่อมาข้ากลับมาอยู่ในตัวเองตอนอายุ 15 ปี และข้าจะไม่ยอมให้เรื่องราวทั้งหมดเป็นดั่งเดิม บุญคุณต้องตอบแทน หนี้แค้นต้องชำระ นั้นคือสิ่งที่มันควรจะเป็นในชาติภพนี้

ผู้ใดก่อสิ่งใดไว้ก็จงเตรียมรับผลของมันให้ดี เพราะหากหมากบนกระดาษของข้านั้นสมบูรณ์ หนี้เลือดระหว่างเจ้ากับข้าจะเริ่มขึ้น และจะไม่หยุดยั้งจนกว่าร่างกายของเจ้าจะสูญสลายมลายสิ้นไป