Into the Nostalgia: หลงปืน | OmegaVerse

แนะนำตัวละครหลัก

.

.

.

หม่า เจียอิ่ง | อัลฟ่า, 17

 “แล้วเลือดโง่ ๆ ของแกอยู่ตรงไหน จะได้ช่วยเอาออกให้”

และ

ไป่หลง | เบต้า, 26

“ไม่ได้ชอบ... แค่นึกถึง”

.

.

แผ่นเพลงบนเครื่องเล่นยังคงหมุนต่อไปเรื่อย ๆ เปลี่ยนไปเพลงแล้วเพลงเล่า

ไม่ใช่ทุกเพลงที่ไป่หลงชอบจนอยากฟังซ้ำ

บางเพลงเขารู้สึกไม่ชอบเนื้อหา

บางเพลงไม่ชอบความเร่งเร้าของจังหวะ

แต่เขาก็ฟังมันจนถึงร่องสุดท้ายของแผ่นเสียง ปล่อยให้แต่ละเพลงเริ่มต้นและจบไป

วันนี้กำลังจะผ่านไป

พรุ่งนี้กำลังจะมาถึง

มันก็เป็นของมันอย่างนั้น

---------------------------------------

เจียอิ่งยกเท้ายาว ๆ ถีบไปที่อกของชายร่างใหญ่ที่อยู่ใกล้พวกเขาที่สุดให้กระเด็นล้ม ก่อนหันไปต่อยเข้าที่ลูกกระเดือกของอีกคนที่พุ่งมาจากทางด้านหลังในเวลาห่างกันไม่ถึงเสี้ยววิราวกับเห็นเหตุการณ์ล่วงหน้า

ไป่หลงมีเวลาอึ้งได้ไม่นาน ก็ต้องสนใจคนที่พุ่งหมัดเข้ามาที่เขา

เขาโยกตัวหลบหมัดของชายร่างสูงที่ต่อยเฉียดปลายจมูกเขาไปนิดเดียว แล้วใช้ช่วงจังหวะที่ชายคนนั้นยังไม่ทันชักหมัดกลับ ศอกลงไปที่ต้นคอทำให้อีกฝ่ายล้มคว่ำลงไปนอนกับพื้น

---------------------------------------

เพล้ง!

เจียอิ่งหันหน้าไปมอง ว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาขมวดคิ้วอย่างขัดใจ

“ใช้ปืน!”

เด็กหนุ่มตะโกนบอก เมื่อเห็นไป่หลงถือขวดเครื่องดื่มคาอยู่ที่มือ ส่วนคนโดนตี นอนกุมหัวเลือดอาบ

“ใช้ไม่เป็น”

เจ้าของเรือนผมหยักศกยังอุตส่าห์เอี้ยวตัวหันมาตอบ ก่อนก้มตัววืดหลบอีกหมัดของชายที่ตัวโตไม่แพ้คนก่อนหน้า

“ขึ้นนก แล้วยิง”

ไป่หลงได้ยิน แต่ไม่ทำ เพราะไม่เคยจับปืนจริง ๆ มาก่อน

ขอเก็บเอาไว้เป็นทางเลือกสุดท้ายแล้วกัน

เจียอิ่งกลับมาจัดการคู่ต่อสู้ของตัวเอง ไม่สนใจเปิดคลาส Handgun 101 ให้กับไป่หลงในเวลานี้

.

.