สูงส่งอย่างข้าใยต้องเป็นชายาเจ้า

"ทนอีกนิดนะเพคะ!"

"อีกนิดเพคะ!"

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!"

ครืนนนน!! 

ตู้มมมม!

เพล้งงง!!

ทันทีที่ทารกน้อยถือกำเนิด คลื่นพลังโดยรอบก็หมุนวนอย่างบ้าคลั่ง กระจัดกระจาย อยู่โดยรอบ ราวกับหวาดกลัวพลังที่เหนือกว่าเสียเต็มประดา

"ประสูติองค์ชายน้อยพะย่ะค่ะฝ่าบาท" หมอหลวงรีบออกมาแจ้งให้ฝ่าบาททรงทราบ ด้วยสีหน้าซีดเผือด เพราะดันโดนลูกหลงจากคลื่นพลังมหาศาลเข้าไปเต็มๆ

ฮ่องเต้รีบก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจหมอหลวงที่กระอักเลือดออกมาเพราะอาการช้ำใน ใจร้อนรนห่วงแต่คนภายในห้อง

"ฉไนลูกข้าจึงนอนหลับเช่นนี้เล่า เกิดอันใดขึ้น" ทารกแรกเกิดย่อมส่งเสียงร้องมิใช่หรือ ฮ่องเต้เผยสีหน้ากลัดกลุ้ม มิได้ดูเลยว่าการถือกำเนิดครานี้ผิดแปลกตั้งแต่ที่สภาพห้องพังยับเยิน ข้าวของกระจัดกระจายไปทั่ว

หมอหลวงลอบมององค์ชายน้อยที่น้อยหลับตาพริ้มอยู่ข้างมารดาแล้วจึงกราบทูล

"องค์ชายน้อยสุขภาพร่างกายแข็งแรงดีพะย่ะค่ะ เพียงแต่....."

"พูด!"

"พ.... เพีย...เพียงแต่ทรงแข็งแรงเกินเด็กแรกเกิด.....ไปมากพะย่ะค่ะ" หมอหลวงละล่ำละลัก กลัวจะโดนอาญา แต่จำต้องทูลตามความจริง

"ฮ่าฮ่าฮ่า  ดี! ดียิ่ง! ต่อไปภายภาคหน้า เขาจักต้องเป็นใหญ่เหนือผู้ใด ข้าจะให้วิหารศักดิ์สิทธิ์ลองจารึกชื่อเขาในแผ่นศิลาเทพ เป็นศิษย์ของวิหารศักดิ์สิทธิ์"

ทันทีที่ได้ยินดังนั้น ทารกน้อยลืมตาขึ้นเผยแววตาสมเพชเวทนา

ให้ตัวตนเช่นข้าไปเป็นศิษย์ของพวกมนุษย์รึ

 เหอะ 

จะเอาปัญญาที่ไหนมาสอนข้า

ช่างเถิด อย่างไรเสียมนุษย์พวกนี้ก็ไม่มีทางจะจารึกชื่อของข้าบนแผ่นศิลาเทพสำเร็จ

เป้าหมายของข้าคือจุติเป็นชายธรรมดาหาคู่ครองไปอยู่เป็นเพื่อนข้า เหตุใดจึงมาเกิดเป็นโอรสสวรรค์เสียได้  

ความสงบสุขของข้า ลาก่อน

____________________________________

ศิลาเทพคือสิ่งที่วิหารศักดิ์สิทธิ์ใช้ติดต่อกับเทพและเซียน

เทพคือผู้ที่ถือกำเนิดเป็นเซียน ทำคุณความดีนับหมื่นนับแสนปี เพื่อจุติเป็นเทพช่วยเหลือดูแลให้สามภพสงบสุข มีพลังอำนาจแต่ไม่อาจใช้ไปในทางที่ผิดได้