ห้องสหมุดสำหรับคนตาย

ณ โรงเรียนสตรีล้วนแห่งหนึ่งหญิงสาวสวมแว่นตัวเล็กผู้ชื่นชอบการอ่านหนังสือเธอเก็บข้าวของและได้ออกจากห้องสมุดเตรียมตัวกลับบ้านเธอเดินทอดน่องช้าๆไปตามทางคนเดินระหว่างทางม้าลายเธอรอสัญญาณเพื่อข้ามไปอีกฝั่งแล้วเธอก็เดินออกไประหว่างนั้นมีรถคันหนึ่งพุ่งมาด้วยความเร็วและฝ่าทางม้าลายมาชนเข้ากับเธออย่างจังร่างของเธอกระเด็นออกไปไกลพอสมควรบนตัวของเธอนั้นโชคไปด้วยเลือดแว่นตาของเธอหลุดและแตกร้าวกองอยู่ไม่ไกลจากตัวเธอแล้วเธอก็หลับลงหลายคนคิดว่าเธอคงไม่รอดและก็เป็นอย่างนั้นจริงๆชีพจรของเธอหายไปเกือบ 3 นาทีก่อนที่จะได้รับการกระตุกด้วยเครื่องช็อตไฟฟ้าจากทีมแพทย์ที่เข้ามาช่วยเหลือก่อนที่หัวใจของเธอจะกลับมาเต้นอีกครั้ง

  "หยกๆตื่นสิลูกตื่นลุกขึ้นมาหาเเม่"

พอสิ้นเสียงเธอก็ลืมตาสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันทีตอนนี้รอบตัวของเธอถูกพันไปด้วยเฝือกและมองเห็นคนรอบตัวผ้ามัวยิ่งนักเธอไม่รู้ว่าใครเป็นใครก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

"แว่นแว่นของหนูอยู่ไหนเอามาให้ทีหนูมองไม่เห็น"

แม่ของเธอหยิบเเวนสำรองของเธอแล้วค่อยๆใส่มันให้ให้กับเธอทันทีที่แว่นได้สวมเข้ากับดวงตาของเธอเธอก็น้ำตาไหลแล้วพูดว่า

"แม่จ๋าหนูเจ็บจังเลย"เมื่อคนเป็นแม่ได้ยินคำพูดนั้นออกจากปากลูกก็รู้สึกสงสารลูกอย่างมากและได้โผลเข้ากอดเธอในทันที "ไม่เป็นไรนะลูกเดี๋ยวความเจ็บนั้นก็หายไปทนอีกสักหน่อยนะหายแล้วหนูจะได้อ่านหนังสือทุกเล่มที่หนูอยากอ่าน"

แล้วเวลาก็ได้ผ่านไปถึง 3 อาทิตย์ตอนนี้หยกขยับร่างกายบางส่วนได้แล้วคุณแม่ของเธอก็ขยันซื้อหนังสือมาให้เธออ่านซะเหลือเกินแต่ว่าตอนนี้เธอกลับไม่สามารถอ่านหนังสือได้เเบบสงบเหมือนก่อนเพราะสมาธิของเธอมักจะจดจ้องไปที่สิ่งต่างๆรอบตัวที่คนอื่นมองไม่เห็นเธอทนมองเห็นมันมา 3 อาทิตย์แล้วเธอพยายามบอกกับคนอื่นรอบตัวแต่ทุกคนกลับคิดว่ามันเป็นอาการทางจิตที่ตามมา

และเรื่องราวจะเล่าถึงเธอที่บังเอิญเดินเข้าไปในห้องสมุดแห่งความตาย