ชนะใจไอ่ต้าวอ้วน

กริ้งงงงงงงงงงงงงงงง

 เสียงนาฬิกาปลุกของผมก็ดังขึ้นมาตอนตี05:30 เวลาที่ผมต้องเปิดม่านเพื่อแอบดูหนุ่มน้อยของผม เด็กดีของผมกำลังเตรียมของสำหรับใส่บาตรให้พระ ผมได้แต่แอบมองผ่านหน้าต่างไปยังชั้นหนึ่งของห้องครัวบ้านตรงข้าม ไม่รู้ทำไมผมลงทุนตื่นเช้ามาเพื่อเเอบดูเขานะ ผมเนี่ยแหละไอ่คนคลั่งรักที่ไม่ได้ใจเขาเลย แอบมอง ไม่กล้าคุย ไม่กล้าทัก หรือแบบนี้เขาเรียกว่าคนซึนป่ะครับ5555 เวลานี้ผมจะตื่นขึ้นมาทุกวันเพื่อมาแอบดูว่าที่หวานใจพร้อมทั้งเตรียมตัวอาบน้ำ แต่งตัว ใส่บาตรพร้อมน้อง ใช่ครับ คุณฟังไม่ผิด ตอนแรกเพื่อนผมก็อึ้งเหมือนกัน ล้อผมกันใหญ่เลย พ่อเทพบุตร พ่อเทวดา บลาๆๆๆ แรกๆผมก็เขินแหละ เดี๋ยวนี้ผมหน้าด้านพอล่ะ 

อายุวันโน สุขังพลังงง  

 ผมอยากบอกว่าผมไม่ได้ฟังเสียงให้พรของพระเลย แอบมองน้องจนน้องจับได้ ผมต้องรีบหันกลับมา น้องก็เดินกลับเข้าบ้านไป ไม่รู้ทำไมน้องเปลื่ยนไป เมื่อก่อนน้องเป็นคนสดใส ร่าเริงมาโดยตลอด แต่พอผมได้ไปเรียนต่อต่างประเทศ น้องก็เปลื่ยนไป เหมือนเป็นคนล่ะคน เป็นห่วงจัง เด็กน้อยของพี่ 

7;30น …ณ โรงเรียนเซลเลอร์

ผมได้ขับรถผ่านหน้าโรงเรียนน้องพร้อมมองตามเข้าไปในโรงเรียน เด็กน้อยของผมเดินก้มหน้าเข้าไปในโรงเรียน ผมหาที่จอดรถเสร็จผมก็เดินเข้าห้องเรียน ด้วยความที่เราอายุห่างกัน ผมอยู่มอ5 น้องอยู่มอ2 เราเลยได้เรียนคนละฝั่ง แต่ผมก็แอบมาส่งน้องทุกวันนะ วันนี้เด็กดีของผมใส่เสื้อแขนยาวสีชมพู น่ารักชะมัด เดี๋ยวตอนเที่ยงค่อยแอบไปหา จะว่าไปผมก็เหมือนโรคจิตเหมือนกันนะ ตามเขามาจะ2ปีล่ะ ยังไม่กล้าทักน้องเลย ทั้งๆที่เมื่อก่อนสนิทกันมากด้วยซ้ำ ช่วงที่ผมเรียนต่ออเมริกามีอะไรเกิดขึ้นกับน้องรึป่าวนะ เป็นห่วงมากเลย 

11:45 น. โรงอาหารมินิเซลเลอร์ 

ผมวิ่งออกมาตามหาโต๊ะที่น้องนั่ง เพื่อนๆผมก็ตามมา ."มึงจะไปไล่ควายที่ไหนวะมาร์ค กูขาสั้นมึงเข้าใจกูหน่อยเหอะ ตามเขามาตั้ง2 ปี แอบดู แอบเอาขนมให้ แต่ไม่กล้าทัก มึงโครกากเลยหว่ะเพื่อน" แจ๊ค เพื่อนผู้ขาสั้นที่สุดในกลุ่มบ่นผมเมื่อมาถึงโรงอาหาร “กูว่าก็ถูกอย่างที่ไอ่เเจ๊คพูดนะ มึงกล้าทักน้องเขาซักทีเถอะ เมื่อก่อนยังกล้าคุยกันเลย น้องมันน่าจะอยากให้มึงคุยด้วยนะ” บีเพื่อนสุดชิคพูดขึ้น ปกติมันไม่ค่อยยุ่งเรื่องของผมหรอก แต่มันน่าจะทนไม่ได้เเล้วจริงๆถึงได้บอก “เออ กูรู้แล้วหน่า ภายในเดือนนี้กูจะต้องได้คุยกับน้องเขาอยู่แล้วแหละ ” ผมพูดแบบนี้ไม่ใช่เพราะว่าผมปอดแหกนะครับ ผมแค่ยังไม่มีความกล้ามากพอแค่นั้นเอง อย่าว่าผมน๊าาาาาาาาาาาาาา

น้องแบมพาร์ท 

ผมนั่งอยู่ในโรงอาหาร เพื่อทานข้าวกลางวัน มีพี่มอปลายนั่งโต๊ะข้างๆ สักพักแจนกับจินก็สะกิดผม “แจน จินว่าพี่มาร์คแอบมองแบมอยู่นะ โรงอาหารอีกฝั่งอาหารน่ากินจะาย มาทำไมฝั่งเรา อาหารจืดชืด ” จินสะกิดแจน แต่แล้วแจนก็เสริมขึ้นมาว่า “พึ่งสังเกตหรอจ้าาา นี่ว่าพี่อยากคุยด้วยแหละ อีกคนนึงซึน อีกคนนึงมึน ชาตินี้คงได้กลับไปคุยกันแหละ ” แจนพูดขึ้น ผมก็ไม่ตอบ พี่เขาไม่มองผมหรอก อ้วน ดำ ขนาดนี้ ใครเขาจะสนใจ ยิ่งหนุ่มฮอตห้องคิงแบบพี่มาร์คด้วย คงจะมองเราหรอก

เอาแล้วพี่มาร์คของเราก็ไม่กล้าคุย น้องแบมของเราก็เงียบไรต์คิดว่าหนึ่งเดือนไม่น่าจะพอสำหรับพี่มาร์คแล้วล่ะค่ะ