"บุปผชาติระลึก"

.

.

.

.

.

ความฝันไม่มีอยู่จริง....?

.

คนในฝันไม่มีอยู่จริง...?

.

และสิ่งที่เกิดขึ้นในฝันก็ไม่มีอยู่จริง....

.

.

"นายท่าน..แม้เขาจะเป็นคนต่างเมือง..ตะ"

"ฆ่าเขาทิ้งซ่ะ"

"แต่..."

"มันไม่คู่ควรต่อบุตรของข้า..กำจัดมันทิ้งซ่ะ"

คำสั่งที่ไม่อาจขัดต่อเจ้านายเหนือหัว จำใจหยิบปลายธนูที่เคลือบยาพิษเอาไว้แบกใส่บ่าตามล่าชายหนุ่มสองคน อีกคนคือคุณชายน้อยและอีกคนคือคนรักของคุณชายน้อย ตามล่าหาทั้งสองท่ามกลางป่ามืด3วัน3คืน จวบจนคืนที่3

ก็หาจนพบ.....

สองมือที่กุมกันแน่พยายามวิ่งหนีสุดกำลังแม้ขาจะเหนื่อยล้าก็ไม่มีท่าทีจะหยุด ยิ่งวิ่งตามเท่าไหร่มือทั้งสองก็จับกันแน่นเท่านั้น ปลายธนูถูกเลงเอาไว้ในระยะ150เมตรก่อนจะปล่อยมันออกไปยังเป้าหมายที่เลงไว้คันธนูถูกวางลงกับพื้นอย่างแผ่วเบาพร้อมกับความรู้สึกผิดที่ทำต่อนายน้อยตนเองเช่นนี้

พรึบ!!

ชายที่กุมมือนายน้อยหยุดชะงักก่อนจะทรุดเข่าและหันมามองมือธนูพร้อมกับมองนายน้อย ไม่นานนักพิษของธนูก็แล่นเข้าสู้หัวใจจนเขาสิ้นใจตายในทันที....

"ท่าน..ท่านไม่ได้ทิ้งข้าไปใช่หรือไม่..."

ไม่หวนคืนแล้ว

ไม่แม้แต่จะกลับมา

พังทลายทั้งสิ้น.....

นายน้อยหันหน้ามองเจ้าคนชั่วช้าที่เป็นเจ้าของธนูนี้ เขามองด้วยความเจ็บปวดนัยตาเต็มไปด้วยความแค้น น้ำหยดเล็กไหลอาบแก้มเป็นแนวทางลงมา

กระผมเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน....

รีบเร่งวิ่งเข้าประชิดร่างบางที่นั่งข้างๆศพของชายร่างใหญ่....

แต่สุดท้ายก็สายไปเสียแล้ว

"ฮึก..ไร้เขาก็ไร้ตัวเราเช่นกัน..ลาก่อน.."

"นายน้อย!!!!!!"

ไม่ทันการณ์มือเล็กๆดึงมีดสั้นออกจากเอวคนรักก่อนจะปาดคอตัวเองจนเลือดไหลเต็มเสื้อผ้าไปหมด บ่าวผู้ชั่วช้ารีบวิ่งมาดูนายน้อยหน้าตาตื่นจนดูน่าตกใจพยายามห้ามเลือดแต่ก็สายไม่ทันเวลา

"นายน้อย..ท่านเจ็บหรือไม่..ฮึก"

"ไม่สักนิด..ไม่เลย..เทียบกับที่คุณกระทำ..ตัวเราเจ็บเสียมากกว่า.."

มืออีกข้างที่ว่างเปล่าเอื้อมมือไปจับมือของคนรักที่ตายไปแล้วพลางมองด้วยความยินดี หากโลกหน้ามีจริงก็ขอให้เราทั้งสองกลับมาพบกันอีก สัญญาว่าจะรอท่านเสมอ

"ฝากท่านพ่อด้วย...ศิษย์พี่..."

"นาย..นายน้อย..นายน้อย...นายน้อย!!!! ฮึก นายน้อย อ้ากกกกก!!!!!!!! ฮือออออ"

"......."

เปลือกตาปิดลง

เหมือนสายลมที่พัดพาวิญญาณ

กลับสู่โลกคู่ขนาน

พัดผ่านกาลเวลาที่ดี

และไม่ดี

จนมาถึงจุดจบที่หน้ายินดี

และหน้าเศร้า.......

"เจ้ารู้มั้ยว่าข้ารักเจ้ามากแค่ไหน....."

"ขอให้ทั้งสองได้รักกันดั่งที่สมหวัง"

.

.

.

.

.

.

.

"เฮือก!!"

เสียงหอบหายใจที่ดังจนน่ากลัวจากคนที่สะดุ้งตื่นนอนท่ามกลางแสงดวงตะวันในตอนบ่าย

สายหูฟังที่เชื่อมกับเครื่องเล่นเพลงยังคงเล่นเพลงScarborough Fair ของ simon & Garfunkrl เป็นเพลงในตำนานที่เล่าถึงการพิสูจน์ความรักของชายหนุ่มและหญิงสาว เขาถอดหูฟังออกก่อนจะมองทอดออกไปยังหน้าต่างของคอนโดก็พบกับถนนใหญ่และรถที่สัญจรไปมาจนวุ่นวาย เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้งก่อนจะล้มตัวนอนพลางครุ่นคิดถึงความฝันเมื่อสักครู่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาฝันแต่นี่คือครั้งที่7แล้ว ความฝันที่วนลูบมามากกว่า7ครั้ง มันวนซ้ำๆจนเขาเริ่มสงสารในตัวของอีกคนหนึ่งที่น่าจะมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับเขา

"ผู้ชายคนนั้นคือใครกันนะ"

.

.

.

.

.

" คุณได้ยินเสียงผมมั้ย?"

"ผมกลับมาหาคุณแล้ว"