I hate the rain.(เช่กัป)

ศิวกรเกลียดฝน ทุกๆ ครั้งที่ฝนตกเขาจะไม่สามารถรับรู้ได้ถึงเสียงอะไรเลย เขารู้เหงา--เหงามาก เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบมีเขาแค่คนเดียว ไม่มีใครหรืออะไรอีกนอกจากเขา มีแต่ความมืดและความหนาวเหน็บที่อยู่รอบข้างเขา

เหมือนตอนนี้---ข้างนอก ฝนกำลังตก ศิวกรมองไปที่ท้องฟ้าผ่านทางหน้าต่าง เขาไม่รู้เลยว่ามีอะไรอยู่ข้างนอกนั้นบ้าง นอกจากความเย็นยะเยือก

เมื่อไหร่จะเจอสักที คนที่จะทำให้เขาไม่ต้องเหงาแบบนี้อีก เขาเกลียดที่ต้องรู้สึกโดดเดี่ยวแบบนี้ไปตลอด เขาอยากมีใครสักคน---ใครสักคนที่จะช่วยปลอบประโลมในยามที่เขาต้องอยู่ท่ามกลางสายฝน

หนาว แต่ทำยังไงได้ละ ในเมื่อพระเจ้ากำหนดมาแบบนี้ ถ้าเขายังไม่เจอเนื้อคู่ของตัวเอง ก็ทำได้แค่--รู้สึกโดดเดี่ยวท่ามกลางสายฝนพวกนี้ ไม่ได้ยินเสียง

เมื่อไหร่กันที่เขาจะได้ยินเสียง แล้วถ้าเขาได้ยิน คนคนนั้นจะต้องการเขามั้ย เขาหรือเธอคนนั้นจะได้ยินเสียงเขากลับมั้ย

-----------------------------

วันนี้ที่โรงเรียนมีการแข่งขันฟุตบอล ตอนแรกศิวกรก็คิดว่าจะนั่งอ่านหนังสือทบทวนอยู่ที่ห้อง แต่บังเอิญว่าเพื่อนรักเขาอย่างลภัสมีแม็ทที่ต้องแข่งวันนี้พอดี เขาเลยจำเป็นต้องมาเป็นกำลังใจให้เพื่อนสักหน่อย

'ถ้ากูแพ้ อย่างน้อยมึงก็ยังอยู่ใกล้ๆ กูไง จะได้ช่วยหามศพกูทัน5555' เสียงของลภัสยังสะท้อนอยู่ในหัวเขาเลย

การแข่งขันดำเนินไปอย่างไม่มีใครยอมใคร ทั้งสองทีมต่างผลัดกันรุกผลัดกันรับไปเรื่อยๆ ไม่สามารถรู้ได้เลยว่า ตอนจบใครจะชนะ

ซ่า~~~~

จู่ๆ ฝนก็เทลงมา การแข่งขันยังคงดำเนินต่อไป คนดูหลายคนเริ่มทะยอยกันออกไป มีแค่บางคนที่ยังอยู่เพื่อรับชมการแข่งขันต่อ หนึ่งในนั้นคือศิวกร

เขาไม่จำเป็นต้องรีบไปไหนอยู่แล้ว เขาไม่กลัวว่าตัวเองจะป่วยที่หลัง อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ไม่ต้องอยู่คนเดียว ยังมีนักกีฬาที่อยู่ในสนาม ผู้ชมที่ยังนั่งตากฝนต่อ กรรมการ ถึงจะไม่ได้ยินเสียงแต่ก็ยังรับรู้ได้ว่าเขาไม่ต้องอยู่เดียว

"เฮ้ย ส่งมาทางนี้เลย" จู่ๆ ก็มีเสียงจากที่ไหนสักแห่งบนสนามดังเข้ามาในโสตประสาทของเขา

ศิวกรรีบมองหาที่มาของเสียงเมื่อกี้ เขากวาดสายตาไปรอบๆ สนามฟุตบอลทันที แต่ก็ยังไม่รู้ว่าเสียงเมื่อกี้เป็นเสียงของใคร

"ยิงเลย! ยิงเลย! " เสียงนั้นดังขึ้นอีกแล้ว ครั้งนี้ศิวกรมั่นใจว่าต้องมาจากทีมของลภัสแน่ๆ เพราะทีมของลภัสทำประตูแล้ว

"เฮ้ย! เติร์ดส่งมาเลย" ครั้งนี้เขารีบเพ่งสายตาไปยังคนที่ลภัสส่งลูกไปให้ทันที เจอแล้ว เขาเจอแล้ว---เนื้อคู่ของเขา อยู่ใกล้แค่นี้เอง

ศิวกรรีบลงไปยืนตรงข้างสนาม เขาไม่สามารถละสายตาไปจากคนคนนั้นได้เลย นี่เป็นครั้งแรกในรอบสิบกว่าปีที่เขาได้ยินเสียงของเนื้อคู่ตัวเองตอนที่'ฝน'กำลังตกอยู่

"โอ้ย" ด้วยความที่พื้นสนามค่อนข้างลื่นทำให้ร่างของคนสองที่ปะทะกันล้มลงไปทั้งคู่ หนึ่งในนั้นคือเนื้อคู่ของเขา ไวเท่าความคิดศิวกรรีบวิ่งเข้าไปในสนาม--ไปหาเขาอีกคนนึงที่อยู่ตรงนั้น

"เดี๋ยวผมช่วยเองครับ" ศิวกรไม่รู้เลยว่าใครต่อใครพูดอะไรกับเขาบ้าง เขารู้แค่ว่าตอนนี้หัวเข่าของคนที่อยู่ในอ้อมแขนเขาแดงไปหมดจนดูไม่น่าจะแข่งต่อไหวแล้ว--จำเป็นต้องเปลี่ยนตัวนักกีฬา

"เติร์ด เดี๋ยวกูพาคนนี้ไปห้องพยาบาลก่อนนะ"ศิวกรไม่สนว่าใครจะว่าอะไร เขารีบพยุงร่างบางตรงนี้ไปที่ห้องพยาบาลทันที

--------------------------

พยาบาลออกไปแล้ว ตอนนี้ความปกคลุมไปห้อง เขาไม่รู้ว่าฝนหยุดตกรึยัง การแข่งขันจบแล้วรึเปล่า ฝ่ายไหนชนะ ชลธรรู้แค่ว่า ตอนนี้เขาอยู่กับใครก็ไม่รู้ที่พาเขามาห้องพยาบาลแค่สองคน

"ขอบคุณมากนะ ที่อุส่าพามาถึงนี่ นายชื่ออะไรเหรอ"

"ปอร์เช่ เรียกแค่เช่เฉยๆ ก็พอ"

"อืม เราชื่อกัปตันนะ"

"นายเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับเติร์ดใช่มั้ย"

"ใช่ ทำไมเหรอ"

"งั้นเราก็รุ่นเดียวกันนั่นแหละ"

"อ๋อ...อืม"

บทสนทนาขาดช่วงไป ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมาต่อจนกระทั่ง

"ตอนนั้นนายได้ยินเสียงเราบ้างรึเปล่า? "

"ฮะ"

"ตอนที่นายแข่งอยู่ เราได้ยินเสียงของนาย ตอนนั้น...'ฝน'กำลังตก"

ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่า เขาจงใจเน้นถึงเรื่องฝน เดี๋ยวนะ---ฝนตก จะว่าไปแล้ว เมื่อกี้--ที่สนามผมได้ยินเสียงของเขา เสียงของปอร์เช่ แล้วตอนนั้นฝนกำลังตก

"อย่าบอกนะว่านายคือ..."

"ใช่ เราคิดว่าอย่างงั้นนะ นายน่าจะเป็นเนื้อคู่ของเราน่ะ"

"..."พูดไม่ออก นั่นคือสิ่งเดียวที่จะอธิบายผมในตอนนี้ได้

ตลอดเวลาสิบกว่าปี ผมไม่เคยได้ยินอะไรเลยเวลาที่ฝนตก แต่วันนี้เมื่อไม่ถึงชั่วโมงที่ผ่านมา ผมพึ่งได้ยินเสียงของคนอื่น แล้วตอนนี้คนคนนั้นก็ยืนอยู่ตรงหน้าผม

"รู้มั้ยว่าเช่รอมานานแค่ไหน เหงามากเลยนะ ที่ต้องอยู่คนเดียวมาตลอด เวลาที่ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย" มือของปอร์เช่ที่กุมมือผมอยู่ทำให้รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาแบบแปลกๆ

"ดีใจมากเลยนะที่ตอนนี้คนที่เช่ตามหามาตลอดมาอยู่ตรงนี้แล้ว" ปอร์เช่นั่งลงข้างๆ ผมแล้วกอดผมแน่นมากแต่ก็ไม่รู้สึกอึดอัดเลย

"เอ่อ อืม"

ระยะห่างระหว่างหน้าของเราลดลงเรื่อยๆ ปอร์เช่ประกบริมฝีปากของเขากับผม การจูบของพวกเรา---ครั้งแรก ไม่มีอะไรเกินเลย ไม่มีอะไรวาบหวาม ไม่มีอะไรรุนแรง มีแค่ความอบอุนและความสุขที่มอบให้กันและกัน

แอ๊ด~~~

"เฮ้ย ไอกัป เป็นไงบ้างวะ อะ....! "

"เติร์ด! "

"เอ่อ เช่...กัป ขอโทษนะเว้ย ที่มาขัดบรรยากาศ ไปก่อนนะ"

ปัง!

แล้วหลังจากนี้ผมจะมองหน้ามันยังไงเนี่ย!

+++++++++++++

สวัสดีค่า เป็นครั้งแรกเลยที่เขียนเป็นแบบRainverse ไม่รู้เป็นไงบ้าง คอมเม้นติชมกันมาบ้างนะคะ สำหรับใครที่ไม่รู้จักแนวRainverseนะคะ

ปล.อาจจะมีใครหลายคนที่เห็นเรื่องนี้ก่อนแล้วบนจอยลดา เลยขอบอกไว้ก่อนนะคะว่าอันเดียวกันค่ะ คนเดียวกันเขียนแต่ในจอยจะอยู่ในเรื่อง'รวมเรื่องสั้น9by9'นะคะ อันนี้เอาเฉพาะตอนเช่กัปมาลงเฉยๆ ถ้าใครอยากจะอ่านของเรื่องอื่นไปดูที่จอยลดาได้นะคะ นามปากกาเดียวกันเลยค่ะ เดี๋ยวทิ้งลิ้งค์ไว้ให้ข้างล่างนะคะ

Rainverse=เวิร์สที่เมะหรือเคะจะได้ยินเสียงตามปกติ แต่ถ้าฝนตกจะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนอกจากเสียงของตัวเองกับคนที่เป็น Soulmate โดยอาจได้ยินเสียงดังหรือค่อยก็ได้แล้วแต่ช่วงเวลาที่ฝนตก

สวัสดีปีใหม่นะคะทุกคน

https://www.joylada.com/writer/story/5fd3bd763537a2000146301d