เวหาเอื้อมนภา

"ยายจ๋า หนูฝันไม่ดีอีกแล้ว" 

'ฝันอย่างไรเล่าลมหนาวของยาย'

"หนาวฝันว่าหนาวตาย มันทรมานมากหนาวถูกคนที่หนาวรักและไว้ใจฆ่าอย่างโหดเหี้ยม"

'อย่าคิดมากเลยหนาหลานยาย เจ้าอาจจะแค่เพียงนึกไปเองเท่านั้น'

"แต่หนาวรู้สึกจริงๆนะจ๊ะยาย หนาวเจ็บจนหายใจไม่ออกเหมือนจะตายเสียให้ได้"

'แล้วลมหนาวรู้สึกอะไรอีกบ้างไหม'

"หนาวรู้สึก...ถึงความรักและการพลัดพราก"

ลมหนาว นภาวรรณ เรืองสิทธิโชติ อายุ21ปี

'มึงเชื่อเรื่องงมงายแบบนี้ด้วยหรอ อดีตชาติหรอ? มีแต่คนสติไม่ดีเท่านั้นแหละที่เชื่อ'

วาโย วิรุณวงษ์ รัตนบดีรักษ์ อายุ34ปี

'ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ คุณก็ไม่มีสิทธิ์ดูถูกหรือด้อยค่าคนที่เชื่อ'

"ลูกจักไม่ร้องขอสิ่งใดอีกหากท่านพ่อยอมยกเหนือนภาให้เป็นชายาของข้า"

'นังไพร่ชั้นต่ำเช่นนั้นมีความดีอันใดให้เจ้าหลง ไยเจ้าจึงขัดคำพ่อ'

"แม้นางจะไม่ได้มีวรรณสูงส่ง แต่เราสองรักกันท่านพ่อโปรดเข้าใจ"

'เจ้าต้องอภิเษกกับองค์หญิงม่านฟ้าเท่านั้น นี่คือคำขาดของพ่อหากเจ้ายังดื้อด้านพ่อจักส่งทหารไปนำตัวนังไพร่นั่นมาตัดคอต่อหน้าเจ้า'

.

.

.

"เจ้าจะไปไหนเนื้อนภา" 

'องค์หญิง'

"ข้ารู้ว่าเจ้าจักหนีตามท่านพี่เวหาไป"

'หม่อมฉันมิกล้า'

"ไม่ต้องปิดข้าดอก มากับข้าข้าจักพาเจ้าไปหาท่านพี่เวหาเอง"

'ท่านรู้?'

"ข้ารู้ทุกอย่าง ข้ารู้ว่าเจ้ารักท่านพี่แลท่านพี่ก็รักเจ้ามิใช่ข้า มาเถิดเหนือนภาข้าจะไปส่งเจ้าเองยังไงเจ้าก็ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาวของข้า"

talk: ครั้งแรกในการเปิดนิยายเรื่องใหม่แนวใหม่ บอกเลยนะคะว่าไม่ได้ถนัดแนวนี้คำโบราณอาจจะมีถูกผิด ทุกคนสามารถชี้แนะติติงได้ ส่วนตัวไรท์เองก็จะหาข้อมูลและปรับปรุงเนื้อหาให้ดีขึ้น เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ