ชายผู้สิ้นหวังเเละหญิงสาวผู้มีความหวัง

หญิงสาว

     "อา...ช่างเป็นเช้าที่สดใสจริงๆ"

     หญิงสาวพูดพลางก้าวเดินอย่างสบายอารมณ์ไปตามทางที่ไร้ผู้คน ยามเช้าตรู่เเบบนี้เธอชอบที่จะออกมาเดินเล่นเเบบนี้เป็นอย่างมาก เพราะไม่ได้อยู่ในตัวเมืองจึงไม่ค่อยมีผู้คนอยู่เเล้ว รอบด้านของเธอเต็มไปด้วยทุ่งนากว้างใหญ่ บ่อกุ้งที่น้ำใสน่าลงไปเล่น สำหรับเธอเเล้วการได้เห็นของเเบบนี้ดียิ่งกว่าอะไรทั้งมวล ยามเช้าในเวลาเเบบนี้เธออยากจะนอนเเผ่ลงในถนนลูกรังเดี๋ยวนี้เลย เเต่ก็ทำไม่ได้ เพราะชุดนักเรียนสีขาวของเธอจะเปื้อนเอา

     "อ้าว ไงจ๊ะหนูลิลลี่"

     เสียงของหญิงมีอายุดังขึ้นเรียกหญิงสาว เเละลิลลี่ก็เป็นชื่อของเธอ พ่อเเม่ของลิลลี่ได้ตั้งชื่อนี้ตามชื่อของดอกไม้ 

     โดยดอกลิลลี่นั้นมีหลายชนิดมากมาย โดยหญิงสาวนั้นมีคุณสมบัติที่จะเเบบรับความหมายเหล่านั้นทั้งหมดตามที่พ่อเเม่ของเธอหวังไว้

     เธอเป็นหญิงสาวที่อาจจะเรียกว่าสวยก็ได้ ผิวขาวเนียนเหมือนไข่มุก ดวงตากลมโตที่ดูงดงาม ผมสีดำเข้มที่ดูนุ่มลื่นในทรงหางม้า รวมไปถึงริมฝีปากเเละหน้าที่ดูอวบอิ่มของเธอ ก็ช่วยยกความงดงามของเธอขึ้นอีกขั้น 

     "ไงค่ะคุณยาย"

     หญิงสาวพูดอย่างร่าเริงเเละเดินไปหาหญิงชราที่กำลังเเบกตระกร้าที่เก็บอุปกรณ์ทำนาไว้ข้างหลัง มันด้วยท่าจะหนักอย่างมาก 

     เธอเป็นหญิงชราที่มีชื่อว่ายายสา เธออาศัยอยู่กับสามีที่เป็นชาวนา เเละมีลูกชายอยู่หนึ่งคน เธอเป็นคนดีคนนึงในเมืองเล็กๆเเห่งนี้ ลิลลี่มักจะเจอกับยายสาบ่อยๆในตอนเช้า เเละตอนเด็กก็เคยเข้าไปเล่นบ้านของคุณยายอยู่หลายครั้ง จึงสนิทเป็นพิเศษ พอเห็นคุณยายเหนื่อยเเบบนี้จึงอยากช่วย

     "ให้หนูช่วยนะ"

     "อ้อไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ เดี๋ยวหนูจะต้องไปโรงเรียนไม่ใช่หรอ ถ้าไม่ทันล่ะก็คงเเย่เอา"

     หญิงชราตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม เเละมันเป็นเรื่องจริงที่เธอปฏิเสธไม่ได้ เพราะว่าวันนี้เป็นวันเปิดเรียนเเรกของเธอในการขึ้นม.ปลาย จึงไม่อยากจะไปสายตั้งเเต่วันเเรก เเต่ในตอนนั้นเองจึงวิญญาณอันเเรงกล้าของเธอได้กู่ร้อง ด้วยตามีไฟที่ร้อนเเรงโผล่ออกมา

     "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถ้าเกิดว่ารีบขนไปที่นาเเละรีบวิ่งไปอาจจะทันก็ได้ ไม่สิต้องทันเเน่นอนค่ะ ให้ช่วยนะคะ"

     หญิงสาวพูดโดยไม่รอฟังคำตอบของคุณยายเเละรีบหยิบตระกร้าที่เเบกไว้บนหลังของยายสามา พร้อมออกเดินไปอีกทางที่ไม่ใช่ทางไปโรงเรียน

     "เอาล่ะผู้เข้าเเข่งขันเบอร์สองเตรียมพร้อมเเล้วค่ะ"

     หญิงสาวก้มตัวลงต่ำเเละเกร็จเท้าออกวิ่งทันที เธอเชื่อมั่นในความเล่นของเธอ ถึงจะไม่ใช่นักกีฬาเเต่เธอก็มีความหวังว่าจะต้องไปถึงอย่างเเน่นอน เธอวิ่งไปตามทางถนนที่ยาวสุดลูกหูลูกตา เเต่ถึงจะเป็นเเบบนั้นเธอก็ยังมีหวัง

ชายหนุ่ม

     "อา...สว่างจัง สว่างเกินไปเเล้ว"

     ชายหนุ่มยืนก้มหน้ามองเงาของตัวเองในยามเช้า รอบข้างต่างมีผู้คนเดินสันจรไปมา เนื้อตัวของผู้คนเหล่านั้นเเทบจะติดกัน สำหรับตอนเช้าเป็นเวลาที่ชายหนุ่มไม่ชอบมันที่สุด ถ้าจะให้พูดตรงๆล่ะก็ เขาก็ไม่ชอบทุกช่วงเวลา ความน่าหวาดหวั่นของเวลาที่เดินไปเรื่อยๆมันทำให้เขารู้สึกกลัว สายตาของผู้คนที่สัญจรไปมาหันจับจ้องมาที่ตน

     'อะไรกัน จ้องอะไรกัน หรือว่ามีอะไรติดหน้ารึเปล่า หรือว่า หรือว่าหน้าตาเราจะเเย่มากจนต้องมองหรอ'

     ชายหนุ่มรีบเดินออกมาจากฝูงชน เพื่อไม่ให้ต้องตกเป็นเป้าสายตามาก เพราะเเค่มีคนมองมาก็เเทบอย่างจะมุดดินหนีเเล้ว เพราะคิดว่าเขาอาจกำลังรังเกรียจเราอยู่ก็ได้ 

     'อา อะไรกัน ทำไมชีวิตของเราถึงได้น่าสิ้นหวังขนาดๆนี้ ทำไมเราถึงต้องอยู่ต่อไปล่ะ เอ๋?'

     ในตอนที่กำลังเดินอยู่นั้นเอง ข้างหน้าเขาก็มีหญิงสาวประมาณม.ต้นล้มลงกับพื้นดูเหมือนเธอจะสะดุดขาตัวเองล้ม ผู้คนที่สัญจรต่างพากันเดินหลบหญิงสาวที่ล้มอยู่กับพื้นเเละทำเพียงเเค่เหลือบมองเท่านั้น ในตอนนั้นเองเขาก็คิดขึ้นได้ว่า ถ้าเกิดเขาเข้าไปช่วยล่ะก็หญิงสาวล่ะก็ ความช่วยเหลือครั้งนี้อาจจะส่งไปถึงผู้คนที่สัญจรไปมาอาจจะมองเขาใหม่ ว่าคนเราต้องมองคนที่จิตใจไม่ใช่หน้าตา

     "ปะ เป็นอะไรรึเปล่าครับ"

     "เอ๋ค่ะ ไม่เป็น-"

     หญิงสาวพูดพลางยื่นมือมาเเตะมือของผมก็ยื่นไปช่วยเธอ เเละพอหันมามองชายหนุ่มหญิงสาวก็หยุดพูดทันที เเละทำหน้าตกตะลึง

     'อะไร อะไร หน้าตาเเบบนั้นมันคืออะไร หรือว่าหน้าของเราเเย่ขนาดต้องตกตะลึงเลยหรอ เเละทำไมหน้าของเธอเเดงขนาดนั้นล่ะ รู้สึกว่าหัวของเธอดูอุ่นๆด้วย หรือว่าเเค่เเตะตัวเราก็โมโหขนาดนั้นเลยหรอ เเย่เเล้วนี่เราทำอะไรลงไปเนี่ย อยากจะฝังตัวเองลงหลุมไปตอนนี้เอง นี่เราเกิดมาทำไมเนี่ย ทำให้หญิงสาวโมโหขนาดนั้น ไม่มีความเป็นผู้ชายหรือว่าเราไม่ใช่ผู้ชาย อะไรกัน อะไรกัน หรือว่าเรื่องที่รู้มาจริงๆเเล้วมันไม่ใช่ล่ะ อะไรกัน อะไรกัน'

     หัวสมองของชายหนุ่มหมุนไปมาด้วยความรู้สึกเเย่ขีดสุด เเละหญิงสาวก็ได้ลุกขึ้นพร้อมทำหน้าลุกลนข้างหน้าของเขา มันยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าหญิงสาวอาจจะอยากจะหนีเขาเต็มเเก่เเล้ว 

     "เอ่อคือว่า คะ คือว่า"

     ในตอนที่รู้สึกอับอายจนอยากจะมุดหนีนั้นเอง หญิงสาวตรงหน้าก็พูดด้วยความรู้สึกยากจะเข้าใจสำหรับเขามาก

     "คือว่า"

     หญิงสาวบิดตัวไปมา พร้อมก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไร ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาด้วยใบหน้าที่เเดงก่ำ

     "คือว่าหนูอยากจะรู้ว่า...พี่ชื่ออะไรหรอ!!"

     "เอ๋?"

     หญิงสาวพูดเสียงดังด้วยใบหน้าที่เเดงก่ำ เเละไม่รู้ทำไมคนรอบข้างต่างก็หยุดยืนอย่างพร้อมเพียงเเละจ้องมองมาที่ผม

     'อะไรกัน อะไรกัน อยากจะรู้ชื่อเราหรอ ทำไมล่ะ หรือว่าเธอจะเอาไปเเจ้งตำรวจ ข้อหาล่วงละเมิดทางเพศหรอ ก็จริงที่เราไปเเตะตัวเธอโดยไม่ได้รับอนุญาต เเต่ไม่เห็นต้องเอาไปเเจ้งตำรวจเลย อะไรกัน อะไรกัน หรือว่าหน้าตาเราจะเเย่มากเลยหรอ เเละสาตาที่มองมาคืออะไรกัน ทำไมพวกเขาถึงมองมาขนาดนั้นล่ะ'

     เขาสับสนไปหมดเเต่ว่าเข้าก็ต้องยอมทำตามที่หญิงสาวบอก เพราะว่าบางทีโทษหนักอาจจะเป็นเบาก็ได้ เขาจึงทำใจบอกชื่อเล่นไป

     "มอสครับ"

     เขาพูดออกมาเเละยิ้มบวกเข้าไปด้วย เผื่อหญิงสาวจะให้อภัย เเต่ไม่รู้ทำไมหน้าของเธอก็เเกดงขึ้นอีก รวมทั้งรอบข้างด้วย 

     'อะไรกัน อะไรกัน ชื่อของเราเเย่ขนาดนั้นเลยหรอ ก็รู้หรอกนะว่าถ้าเกิดพูดถึงพืชล่ะก็มอสถูกเรียกว่าพืชชั้นต่ำ เเต่ไม่น่าจะขนาดนั้นนะเเค่ชื่อเองนะ อะไรกัน อะไรกัน สายตาเเบบนั้นมันหมายถึงอะไร ทำไมล่ะนี่เราเป็นตัวตนที่น่ารังเกรียจขนาดนั้นเลยหรอ ชีวิตของเรามันช่าง..น่าสิ้นหวัง'

     ในตอนที่คิดอยู่นั้นเองหญิงสาวก็โค้งตัวลงต่ำขึ้นลงหลายรอบเเละวิ่งหนีไป เเละไม่รู้ทำไมคนที่อยู่รอบๆถึงทำเเบบเดียวกัน

      " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " โคตรหล่อเลย!! " " " " " " " " " " " " " " " " " " " " "

     นั้นก็คือเสียงความคิดของผู้คน เเต่ความรู้สึกนั้นก็ไม่เข้าถึงชายหนุ่มเลย

     ชายหนุ่มผมสีดำเข้มรองทรง ผู้มีดวงตาที่คมเเลดูเท่อย่างบอกไม่ถูก หน้าตาของเขานั้นหล่อจนต้องหยุดมองอย่างช่วยไม่ได้ ไม่เเม้เเต่หญิงหรือชาย