ชีวิตในแบบผู้หญิงของผมจะเป็นยังไงกันนะ

"น่ารักจังเลยลูกพ่อ"

     นั่นเป็นคำแรกที่ผมได้ยินตั้งแต่ที่ลืมตาขึ้นมา ซึ่งตรงหน้าของผมนั้นมีชายหนุ่มสุดหล่อคนกำลังมองหน้าผมจากข้างบนอยู่

     แต่ว่าผมไม่เคยรู้จักกับเขามาก่อน ผมจึงตกใจเล็กน้อยก่อนจะพยายามยกมือเพื่อปัดหน้าที่อยู่ใกล้ของชายคนนั้นออกไป

     แต่ทั้งเสียงพูดและมือนั้นกลับไม่ใช่มือที่แสนคุ้นตา มือของผมนั้นคือมือที่ผอมแห้งซีดขาว และยาวกว่านี้ แต่ว่ามือที่ผมยื่นออกไปตอนนี้นั้น มันกลับเป็นมือขนาดเล็กที่ดูมีน้ำมีนวล ขาวพุดผ่องน่าทะนุถนอม

     ผมตกใจจนแผดเสียงออกมา แต่ว่าเสียงที่ออกมานั้นมันเหมือนกับเสียงของเด็กทารกทุกระเบียบนิ้ว ชายตรงหน้าที่เ็นผมร้องไห้ก็พยายามปลอบผมใหญ่

     "ปะ เป็นอะไรไปน่ะลูกพ่อ อย่าร้องนะอย่าร้องนะ พ่ออยู่นี่แล้วๆ"

     ชายหนุ่มพยายามกล่อมผมอย่างเอาเป็นเอาตาย พร้อมกับหันส่ายขวาและเริ่มเดินออกจากห้องไป แต่ผมก็มองไม่เห็นรอบข้างว่าตอนนี้ผมนั้นอยู่ที่ไหน 

     หลังจากนั้นไม่นานชายหนุ่มคนนั้นก็วางผมลงเบาะนุ่ม ทำให้ผมสามารถมองซ้ายขวาได้แล้ว ซึ่งสถาพรอบตัวผมนั้นมันเหมือนกับบ้านหลังนึงทั่วไป 

     มีห้องนั่งเล่นขนาดกลาง และมีครัวตั้งอยู่ด้านขวามือ ตรงหน้าของผมที่จอทีวีขนาดใหญ่ตั้งอยู่ ซึ่งมันกำลังฉายละครช่องหนึ่ง แต่ผมไม่สนใจและเริ่มหันไปมองรอบๆต่อ 

     ซึ่งสถาพโดยรวมมันก็เหมือนกับบ้านทั่วๆไป แต่ว่าสิ่งที่ผมต้องการจะรู้คือผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงมากกว่า

     "กลับมาแล้ว"

     แต่หลังจากนั้นก็มีเสียงแหลมสูงดังขึ้น พร้อมกับเสียงปิดประตู ชายตรงหน้าผมหันไปที่ตรงเสียง้วยใบหน้าที่โอ่งอก

     "ที่รัก คุณมาช่วยผมหน่อยสิ"

     "มาแล้วๆ"

     พูดจบชายหนุ่มก็ยื่นผมนั้นไปให้กับใครบางคน ก่อนที่ผมจะได้ไปอยู่ในมือของหญิงสาวแทน 

     ผู้หญิงตรงหน้าผมนั้นต้องบอกว่าเป็นหญิงสาวที่สวยมาก เธอมีใบหน้าเรียวได้รูป ตาโต ผิดขาวเนียน มีผมยาวดำเลยบ่าไปเล็กน้อย ดูท่าว่าพวกเขาจะเป็นสามีหล่อเมียสวยนะเนี่ย

     "เป็นอะไรไปลูกแม่ พ่อแกล้งหนูรึเปล่าบอกคุณแม่ได้เลยนะ เดี๋ยวแม่จะจัดการเอง"

     "ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน จู่ๆเค้กก็ร้องไห้ขึ้นมา"

     เค้ก..นั่นชื่อผมหรอ เดี๋ยวนะๆ พวกเขาเป็นใครกัน ทำไมผมถึงมาอยู่ในสถาพแบบนี้ มันเกิดอะไรขึ้น

     หัวสมองของผมตอนนี้กำลังวิ่งวุ่นกันใหญ่ จนหัวของผมแทบจะระเบิด สถานการณ์ในตอนนี้มันไม่ใช่อะไรที่ปกติแล้ว มันไม่ใช่ทั้งความฝัน หรือแกล้งอะไรกัน แต่นี่มันคือของจริง

     "เธอได้ดูผ้าอ้อมแล้วยัง"

     "..ยังเลย"

     พูดจบหญิงสาวก็นำผมไปวางบนโซฟานุ่มๆ จากนั้นก็ลุกไปหาอะไรบางอย่าง แต่ผมมองไม่เห็นผมจึงพยายามดันตัวลุกขึ้นนั่งบนโซฟา ซึ่งมันทำได้ไม่ยากเย็นนัก ถึงจะอยู่ในร่างของเด็กทารก แต่ที่จริงผมจะอายุสิบแปดแล้วนะ 

     และในที่สุดผมก็ลุกขึ้นมานั่งได้สำเร็จ ซึ่งมันทำให้ผ้าที่คลุมตัวของผมนั้นหลุดออกมา แต่ผมไม่สนใจพร้อมกับมองไปรอบๆ ก่อนจะเห็นสถาพของสถานที่ที่ผมอยู่ในตอนนี้แจ่มชัด

     มันเหมือนกับห้องทั่วๆไป แต่ผมหันไปที่หน้าต่างก็ได้รู้จากจริงๆว่าที่ที่ผมอยู่นั้นไม่ใช่บ้าน แต่เป็นคอนโดใจกลางเมือง แต่ก็ไม่ใช่คอนโดที่ใหญ่อะไรนัก มีห้องนอนสามห้อง ห้องน้ำหนึ่ง และซึ่งในตอนที่ผมกำลังมองออกไปนอกหน้าต่างนั้น

     สายตาของผมก็สะดุดเข้ากับเงาของตัวเองที่นั่งอยู่บนโซฟา ซึ่งผมพยายามจ้องไปที่เงาของตัวเอง จนผมตาค้าง 

     "ที่รักๆ! ดูลูกสิ!"

     "หืม?...ไปเอากล้องมา"

     "รับทราบ!"

     พูดจบชายหนุ่มก็วิ่งหายเข้าไปในห้อง ก่อนจะออกมาพร้อมกับกล้องหนึ่งตัว

     "รีบถ่ายไว้เร็ว วันนี้เป็นวันแรกที่ลูกลุกขึ้นมานั่งเลยนะ"

     หญิงสาวรีบพูดกำกับชายหนุ่ม ส่วนชายหนุ่มก็กดถ่ายๆรัวๆ แต่ผมก็ไม่สนใจพวกเขาแม้แต่น้อย เพราะสิ่งที่ผมสนใจที่สุดก็คือเงาที่สะท้อนในกระจกของตัวเอง

     เพราะตั้งแต่ที่ผมลืมตาขึ้นมา ผมก็รู้สึกเหมือนว่ามีบางอย่างในร่างกายที่สำคัญของผมมันหายไป ซึ่งถูกอย่างที่ผมรู้สึก เพราะร่างกายที่ผมอยู่ในตอนนี้ไม่มีมันน่ะสิ แก้วตาดวงใจของลูกผู้ชาย ผมไม่มี นั่นก็หมายความว่า ร่างกายของผมในตอนนี้

     ก็คือร่างกายของเด็กผู้หญิงน่ะสิ!

     "นี่มันเรื่องบ้าอะไรฟ่ะเนี่ย!!!"

     "ที่รักลูกร้องอีกแล้ว!"

     "คุณก็ทำอะไรซักอย่างสิ!"