Once upon a time กาลครั้งหนึ่งจนถึงวันนี้

' พี่ชาย มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียวหรอ เค้าขอเล่นด้วยคนได้มั้ย? '

.

.

' กรี๊ดดด!! พี่ชายช่วยเค้าด้วย งูมันจะกัดเค้า '

.

.

' ขอบคุณนะคะ พี่ชายใจดีที่สุดในโลกเลย แต่ทำไมพี่ชายไม่คุยกับเค้าเลยล่ะ? พี่ชายพูดไม่ได้หรอ... '

          หนุ่มร่างสูงเบิกตาโพลงขึ้นมากลางดึก เพราะสะดุ้งตื่นจากความฝันที่ยังคงเป็นเหมือนภาพฉายที่เปิดวนซ้ำๆ เสียงของเด็กน้อยวัย 7 ขวบยังคงดังวนเวียนอยู่ในหัวของเขาซ้ำๆ ถึงแม้เวลาจะผ่านมานานถึง 10 ปีแล้ว แต่เรื่องราวทุกอย่างยังฝังอยู่ในความทรงจำของเขาได้เป็นอย่างดี ไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องคาใจ ความรู้สึกผิด หรือว่าความคิดถึงกันแน่ เพราะหลังจากนั้นไม่นานครอบครัวของเขาก็ย้ายไปที่ประเทศสหรัฐอเมริกาอย่างกะทันหัน ไม่มีแม้แต่คำบอกลาใดๆ

          เขาลุกขึ้นนั่งบนเตียงอย่างงัวเงียแล้วลูบหน้าตัวเองไปมาเบาๆ ผมสีบลอนด์สว่าง ประจวบเหมาะกับผิวขาวอมชมพู ที่สามารถบ่งบอกถึงความเป็นลูกครึ่งของเขาได้เป็นอย่างดี หลังจากนั้นเขาก็หันไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนหัวเตียงเพื่อเช็คนาฬิกา ในตอนนี้ก็เป็นเวลา 6 โมงเช้าแล้วแต่เขาเองก็ยังรู้สึกไม่ชินกับเวลาในประเทศไทยสักเท่าไหร่นักเพราะพึ่งย้ายกลับมาไม่นาน และไม่ชินที่จะต้องตื่นเช้าตั้งแต่ไก่โห่เพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียนด้วย

          " พี่วาโย! ตื่นรึยังวะ แม่ผมให้มาปลุก " เสียงของ 'โลมา' ลูกพี่ลูกน้องของผมมาตะโกนเรียกอยู่ที่หน้าห้อง

          " เออตื่นแล้ว แต่งตัวเสร็จเดี๋ยวตามลงไป "

          " อย่าช้านะพี่ ผมมีธุระต้องทำ "

          คงจะตื่นเต้นกับวันเปิดเทอมสิท่า ทำตัวเหมือนเด็กๆไปได้

          ไม่ใช่แค่มันหรอกที่มีธุระต้องทำ ผมเองก็มีเหมือนกัน และนี่เป็นเหตุผลที่ผมย้ายกลับมา

     ................................................................................................................

          " พลอยดาว ตื่นได้แล้วนะลูก นี่มันจะสายแล้วนะ "

          " งืมมม หนูขออีก 5 นาทีนะค้าาาา "

          " อีกครึ่งชั่วโมงโลมาจะมารับแล้วนะลูก ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวนี้เลย อย่าให้แฟนต้องมานั่งรอ "

          " ไม่ใช่แฟนซะหน่อยนะแม่! "

          หลังจากได้ยินประโยคนั้นของผู้เป็นแม่ หญิงสาวถึงกับหลับต่อไม่ลงแล้วตื่นมาพร้อมกับสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์สุดๆ เพราะเธอกับโลมาในตอนนี้ยังเป็นเพื่อนกัน เธอคิดกับเขาแค่นั้นและยังไม่มีวี่แววที่จะเปิดใจให้เขา ถึงแม้ว่าเขาจะตามจีบเธอมาตั้งแต่เจอกันครั้งแรก ตอนนี้ก็ผ่านมา 5 ปีแล้วเขาก็ยังคงสม่ำเสมอกับเธอเสมอ บางทีก็แอบรู้สึกผิดลึกๆเหมือนกัน แต่ตอนนี้เธอเองก็ดันมีคนในใจอยู่แล้วน่ะสิ.....

          เขาเป็นคนใจร้ายคนหนึ่ง ที่หายไปและไม่เคยกลับมาอีกเลย

          ใครๆก็มักจะพูดว่ารักวัยเด็กก็เหมือนรักที่เป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบของเด็ก หาความจริงจังไม่ได้ ไม่นานเดี๋ยวก็ลืม แต่สำหรับเธอมันไม่ใช่เลยสักนิด ไอ่คำว่าไม่นานของพวกเขานี่ระยะเวลาเท่าไหร่ 10 ปีแบบพลอยดาวคนนี้รึเปล่า? และที่ว่าอารมณ์ชั่ววูบนั่น ถ้าเอาไปเทียบกับคำพูดนั่นแล้ว ความคิดถึงของพลอยดาวที่เฝ้าคิดถึงแต่เขาอยู่ทุกวัน คงจะเป็นอารมณ์ชั่ววูบนานกว่าชาวบ้านเป็นพิเศษเลยสินะ

          เจ้าของร่างบางในชุดนอนสีขาวไร้ซึ่งลวดลายใดๆลุกออกมาจากเตียงแล้วมายืนส่องกระจกที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งพลางส่ายหัวเบาๆเพื่อเรียกสติ หลังจากที่ใจลอยไปเสียนาน ผมบ๊อบสั้นสีน้ำตาลอ่อนที่เรียงตัวสวยสะบัดพลิ้วไปตามแรงส่ายทำให้เห็นได้ถึงความเงางามของมัน พลอยดาวยืนยิ้มให้กับตัวเองในกระจก เธอทำแบบนี้เป็นประจำทุกวันเพราะมันเปรียบเสมือนการให้กำลังใจตัวเองในการเริ่มต้นวันใหม่ในแต่ละวัน และสร้างความมั่นใจให้กับตัวเองด้วย ถึงแม้ว่าบุคลิกเธอจะดูดีอยู่แล้วก็เถอะ

          " เธอควรปล่อยวางอดีต แล้วเดินหน้าต่อไปได้แล้วนะ "

          หลังจากที่พูดจบ เธอก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวทันที