เพื่อนซี้ตอแย

ชีวิตวัยรุ่น แสนจะธรรมดา ในโรงเรียน ที่ไม่มีความพิเศษ หรือโดดเด่น ได้แต่มองดูสิ่งที่เกิดขึ้นรอบข้างมีทั้งกลุ่มคนที่สดใส กลุ่มคนที่ร้อนแรง กลุ่มคนที่มืดมน กลุ่มคนที่โหยหาบางสิ่ง ....

        แล้วตัวผมละ จะถือว่าจัดอยู่กับ กลุ่มคนประเภทไหนกันนะ? ผมที่ใช้ชีวิตประจำวัน กับการมาเรียนปกติ ไม่สุงสิงกับใครเป็นพิเศษ การเรียนปกติ กีฬาก็แค่เกณฑ์มาตรฐาน ชมรมก็ไม่ได้เข้า  ไม่ได้เด่นอะไรเลยสักอย่าง  ผมที่กำลังเดินกลับบ้านอยู่คนเดียวในตอนเย็น ก็มีเสียงเรียกที่คุ้นหูดังมาจากข้างหลัง

    "เฮ้  เอ็นมะ รอเดี๋ยวสิ!"

ใช่แล้ว นั่นคือเสียงของคนที่กำลังเรียกชื่อผม ยูซึนะ เอ็นมะ นั่นเอง

ผมหันกลับมา และมองคนที่อยู่ตรงหน้าคือ หนุ่มหน้าหล่อ ผมสีเหลืองทอง สายตามแหลมคม อย่างกลับหนุ่มนักกีฬา ชาวต่างชาติเลยแหละ นั่นสินะใครเห็นนี่ก็คงคิดแบบ ผมนี่แหละ

      "เป็นอะไรหรอ เอ็นมะ หน้าชั้น มีอะไร ติดอยู่หรอ?"

      "ช่างชั้นเถอะ แต่วามีอะไรหรอ เคียวยะ ทำไมต้องรีบขนาดนั้น?!

      "เปล่าๆ พอดีทำกิจกรรมชมรมเสร็จแล้ว ระหว่างทางกลับเห็นนายเข้าพอดีเลยว่าจะเดินกลับด้วยนะ"

     "อ่อ หรอ งั้นเราแวะร้านMac ระหว่างทางกลับกันก่อนไหม?"

     "โอ๊ะ! ดีเลยกำลังหิวเลยพอดีแหะ หลังวิ่งเสร็จจากกิจกรรมชมรมเนี่ย"

       อ่าใช่แล้ว เจ้าหนุ่มหล่อนี่คือ ซึคาซะ เคียวยะ เป็นเพื่อนสมัยเด็กของผมเอง จะว่าไงดีนะเจ้านี่นะ อยู่คนละขั้ว กับผมอย่างสิ้นเชิง ทั้งเป็น หนุ่มฮอต เป็น นักวิ่งตัวแทนโรงเรียน เรื่องผลการเรียน ก็เป็นท็อป และเป็น เจ้าหนุ่มอารมณ์ดีตลอดเวลาด้วยผมรู้จักกับเจ้าหมอนี่มานาน แต่ผมไม่ได้คิดอยากจะสนิท กับ มนุษย์ แห่งแสงสว่างคนนี้เลย แต่เพราะความ ตื้อ ความตอแย ของหมอนี่มันเข้าข้าง ขั้น Max สุดๆไปเลยนะสิ  ~~

      คงต้องย้อนไปสมัยปฐม ผมที่เป็นคนอยู่ มุมหลังห้อง ตลอดไม่อยากคบหาใคร ในช่วงพักกลางวัน ก็มีเด็ก ขี้เล่นอารมณ์ดีสนุกสนานคนนึงเข้ามาชวนผม

    "นี่ๆ นายอะ ทำไมมาอยู่ตรงนี้คนเดียวละ มาเล่นกับพวกเราเถอะ"

    ด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มนั่น มันทำให้ความรู้สึกผมในตอนนั้น ผุดขึ้นมาเลยว่า'เจ้าหมอนี่มันน่ารำคาน'ผมเลยตัดสินใจเลยว่าห้ามไปยุ่งกับหมอนี่เป็นอันขาด  แต่ว่า....

    "นี่ๆ ไปเล่นกันเถอะ"

     ตอนเรียน

    "นี่ๆ ไปเล่นกันดีกว่า"

     ตอนกินข้าว

    "นี่ๆ ไปเล่นกันน้าา"

     ทั้งตอนเข้าห้องน้ำด้วย

ใช่เลยด้วยความสามารถการ ตามตอแย ขอหมอนี่มัน อยู่เหนือคนทั่วไปมาก จนผมตอนอยู่ที่โรงเรียนไม่อาจหลีกหนีได้ และแล้วก็มาถึงเช้าวันเสาร์เป็นวันหยุดที่ สงบและได้หนีจากเจ้าบ้านั่น ผมคิดแบบนั้น...

    "เอ็นมะ คุง...   เอ็นมะคุง.. ไปเล่นกันเถอะ!"

     ผมได้เปิดหน้าต่างออกไปเพื่อมองไปที่หน้าประตูบ้านแต่ว่า  ไม่มีใคร และคิดว่า 'ถ้างั้นเสียง เจ้านั่นมาจากไหนละ?' ผมเหงื่อตก หัวใจเต้นรัว ไม่รู้สึกหวานกลัว อะไรเท่านี้มาก่อน และแล้ว ผมมองไปหน้าต่างบ้านข้างๆ ก็พบต้นตอของเสียง นั้น

     "เอนน ม้าา คูงง... 

เอ็นมะ คุง"

     ใช่แล้วสิ่งที่ผมเห็นคือ เพื่อนบ้านที่ไม่คาดฝันนั่นเอง จนผมได้รู้จาก พ่อแม่ว่า เพื่อนบ้านคุณ อิโต้ เค้าย้ายออกไปเมื่อสัปดาห์ก่อนเพราะเรื่องงานนะ เลยมีคนเข้ามาอยู่ใหม่ทันทีเลย

   "~ใช่แล้วและนั่นคือ เหตุผลที่ผมหนี้จากเจ้าบ้านี่ ที่ทั้งอารมณ์ นิสัยต่างกัน อย่างสุดขั้วไม่ได้ ทั้งตอนปฐม ทั้งตอน ม.ต้น หรือ เข้า ม.ปลายมาแล้วก็ตาม "

   "เป็นอะไรน่ะ เอ็นมะ พูดอยู่กับใครหรอ? เดี๋ยวเบอร์เกอร์ ก็เย็นหมดหรอก "

   "นายนะ หุบปากไปเลยนะ เจ้าบ้าเคียวยะ "

   "ก็ไม่รู้หรอกนะ ว่าอะไรแต่ดูนายโกรธ บ่อยจังเลยนะ"

   "แล้วคิดว่ามัน  เพราะใคร กานน ล่าาา !!"

   และนี่คือหนึ่งเรื่องเลวร้าย อย่างนึงที่ผมต้องเผชิญมาหลายปี และต่อจากนี้ .... หรอ?