[ Fic Tokyo Revengers ] 暗闇で光る รัตติกาลทมิฬ
ดวงตาสีอเมทิสที่เป็นประกายสดใสแฝงไว้ซึ่งความอบอุ่น มันคือภาพความทรงจำเมื่อนานมาแล้ว หากแต่เขากลับไม่เคยเลยสักครั้งที่จะลืมเลือนความอ่อนโยนแสนอบอุ่นนั้น ใช้ชีวิตให้สนุกกว่านี้หน่อยสิ พ่อเด็กเรียน
ผู้เข้าชมรวม
2,100
ผู้เข้าชมเดือนนี้
11
ผู้เข้าชมรวม
Tokyo Revengers โตเกียวรีเวนเจอ ภาคแยก คิซากิ ซากุระ พี่สาวเถื่อน ความทรงจำที่ไม่ รูทคิซากิ ตัวร้ายแห่งโตมั
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เมื่อครั้งยังเด็กได้มีผู้หญิงคนหนึ่งยื่นมือมาช่วยเหลือเขาจากพวกเกเรที่น่ารำคาญ
เธอเป็นดั่งประกายแสงในจิตใจที่บิดเบี้ยวไปมาจากการหลอมรวมของทุกอย่างรอบกาย ทว่านอกจากเกม
ดวงตาและคำพูดทิ้งท้ายก่อนจากลา เขากลับจำอะไรเกี่ยวกับเธอไม่ได้เลยสักนิด
แม้กระทั่งใบหน้าก็ถูกลืมเลือนไปตามกาลเวลา
คงมีแค่เพียงเครื่องเล่นเกมพกพาขนาดกลางเพียงเท่านั้นที่ยังคงถูกรักษาไว้เป็นอย่างดี
“นี่พวกนาย!”
ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!
“โอ๊ย!”
“...”
เสียงแรกคือเสียงหวานใสปานกระดิ่งของเด็กหญิงในชุดกระโปรงสีหวาน
ข้างกายเธอก็เป็นเด็กชายที่ตัวเล็กลงมาหน่อย มองแวบเดียวก็รู้ในทันทีว่าอีกฝ่ายต้องอายุมากกว่าพวกเขาแน่นอน
– คิซากิ เท็ตตะมองคนที่เพิ่งเขกหัวพวกเด็กเกเรทั้งกลุ่มด้วยแววตาเรียบเฉย
เขานั้นไม่เข้าใจว่าทำไมหล่อนถึงได้เข้ามายุ่งด้วย
“ทำอะไรเพื่อนนะหะ?
– แล้วนี่ทำไมไม่ไปเรียนกัน มาทำตัวเลียนแบบจิ๊กโก๋ทำไม”
เด็กสาววัยสิบสองขวบเลิกคิ้วไม่เข้าใจพร้อมกับเท้าสะเอวใส่เด็กชายรุ่นราวคราวน้องชายกลุ่มนั้น
และแน่นอนว่าเด็กพวกนี้รู้จักกับเธอ—
“โธ่.. เจ๊อะ!”
“ไม่ต้องมางอแงเลย
ไปเรียน!”
“คร้าบบบบบ”
คิซากิยังคงมองเด็กผู้หญิงที่อายุมากกว่าด้วยแววตาว่างเปล่า
ก่อนหยิบผ้าเช็ดหน้าจากในกระเป๋าออกมาปัด ๆ เช็ด ๆ กระเป๋านักเรียนของตัวเองที่ถูกแย่งทิ้งลงกับพื้น
ทว่าเด็กสาวคนนั้นกลับคว้ามันไปเสียก่อน
นั่นแหละจึงทำให้เด็กชายต้องเงยหน้ามองเจ้าหล่อนอย่างช่วยไม่ได้
เรือนผมสีคาราเมลเข้มรวบสูงเปิดหน้าผาก
ดวงตาสีอเมทิสกลมโต จมูกจิ้มลิ้มน่ารักกับริมฝีปากที่ยังคงมีไม้สีขาวของอมยิ้มโผล่อยู่
ทว่าการแต่งกายของเธอนั้นกลับสวนทางกับสีหน้าที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนเลย มันทำให้เขารู้สึกขัดแย้งอยู่ลึก
ๆ
มันบอกไม่ถูกว่าเหตุอันใดถึงได้รู้สึกเช่นนั้น
หากเทียบกันแล้วคนตรงหน้าเขาน่ารักกว่าทาจิบานะ
ฮินาตะเสียอีก แต่ในขณะเดียวกันก็ดูเท่เหมือนผู้ชายไม่มีผิดเลย— เอาเป็นว่าตอนนี้คิซากิรู้สึกเหมือนภายในอกของเขาเหมือนมีอะไรบินวนไปหมด
ก่อนเรียวคิ้วของเด็กสาวจะขมวดยุ่งสงสัย
“นี่กระเป๋าของเธอใช่ไหม?”
“...อืม”
“ทำไมกระเป๋ามันหนักงี้ละ
แบกแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ” ไม่พอ เจ้าหล่อนยังยกกระเป๋าขึ้นลงเหมือนกำลังกะปริมาณน้ำหนักของมันอยู่ด้วยแขนข้างเดียว
และคิซากิก็ไม่รู้จะตอบยังไง
เพราะเขาแบกแบบนี้ไปโรงเรียนทุกวันจริง ๆ
“อืม”
“ข้างในมีอะไร—
หนังสือ?”
เด็กชายมองคนที่แอบแง่ม
ๆ ดูของในกระเป๋าสะพายนักเรียนของเขา แล้วก็ต้องเลิกคิ้วกับปฏิกิริยาของเธอ
เพราะมันไม่ใช่สีหน้าประหลาดใจกลับเป็นสีหน้าเหมือนเบื่อเซ็งกับจำนวนหนังสือมากกว่า
พอได้เห็นเช่นนั้นแล้วมันกลับยิ่งทำให้เขารู้สึกหมั่นไส้
คงเป็นประเภทที่พ่อบอกว่าไม่ควรพูดคุยด้วยสินะ...
“สำหรับเด็กในวัยนี้
สิ่งสำคัญคือการเรียนรู้นอกบทเรียนผ่านการเล่นสนุกสิ – ไม่ใช่เอาแต่ท่องตำราหนังสือ
เด็กไม่ใช่หุ่นยนต์สักหน่อย”
“....”
ผิดคาด.. เด็กสาวไม่ได้มีสีหน้าเบื่อเพราะหนังสือแต่เป็นเพราะอายุวัยในช่วงนี้ของเขาต่างหาก
“เคยเล่นสนุกอย่างพวก..
เกม หรือ วิ่งเล่นกับเพื่อน ๆ บ้างไหม?”
“น่าเบื่อ”
ไร้สาระด้วย
เธอเลิกคิ้ว “หืม..
แล้วการที่ต้องเรียนอยู่ตลอดเวลาละ ไม่น่าเบื่อกว่าเหรอ?”
ในช่วงเวลานั้นคิซากิเองก็เริ่มจำไม่ได้แล้วเช่นกันว่าอีกฝ่ายพูดอะไร
แต่สิ่งที่เขาจำได้แม่นเลยก็คือ เครื่องเล่นเกมสีเข้มแบบพกพาที่เขาเคยอยากจะได้
แต่โดนพ่อกับแม่ปฏิเสธ
บัดนี้มันถูกยื่นมาตรงหน้าเขาด้วยฝีมือของเด็กสาวแปลกหน้าคนนี้
“หวังว่าสักวัน
ฉันจะได้เจอนายตอนที่มีสีสันกับรอยยิ้มมากกว่านี้นะ”
คิซากิไม่เข้าใจ...
เขาแทบจะจัดให้เด็กสาวแปลกหน้าผู้มีดวงตาสีอเมทิสไปอยู่รวมในโหมดคนบ้า
ที่ไม่ควรเสวนาด้วยตั้งแต่แรกในทันที ทว่าตราบจนทุกวันนี้จากเหตุการณ์ในวันนั้น เครื่องเล่นเกมที่ว่านั่นก็ยังถูกเก็บรักษาเอาไว้เป็นอย่างดีภายในห้องของเขา
ในฐานะสมบัติชิ้นสำคัญ—
“ผมไม่อยากทำร้ายผู้หญิง หลีกไป”
“งั้นเลิกยุ่งกับน้องชายฉันก่อนสิ”
“ดื้อ”
“หัวแข็ง”
“คิซากิ~
ถ้านายไม่เอา ฉันขอน่า~”
“อย่ายุ่งกับเธอ”
“อย่ามาใกล้ฉัน เด็กบ้า!”
“...”
“คิดว่าเกมของนายจะดำเนินไปตามที่ต้องการได้เหรอ?”
“....”
“ฆ่าฉันสิ – ถ้ามันทำให้เกมนายเดินง่ายขึ้น”
ฮานะกาคิ ซากุระ
พี่สาวคนโตแห่งบ้านฮานะกาคิ
เคยเจอกับคิซากิครั้งหนึ่งช่วงสมัยเด็กก่อนหน้าที่พ่อกับแม่จะพาทาเคมิจิย้ายโรงเรียน
และแน่นอนว่าคนอย่างซากุระ ไม่เคยจำอะไรอยู่แล้ว
“....อะไร?”
คิซากิ เท็ตตะ
เด็กหนุ่มผู้ที่อายุน้อยที่สุดแล้วเมื่อเทียบจากบรรดาสมาชิกของแก๊ง
ทว่าด้วยสมองอันชาญฉลาดของเขา ทำให้กลบในเรื่องของอายุไปได้ เคยได้รับการช่วยเหลือจากซากุระครั้งหนึ่ง
แต่ตัวเขาเองก็จำเธอไม่ได้เหมือนกัน
“ช่วยหยุดก่อกวนแผนผมสักที!”
#ตัวร้ายกับความทรงจำที่ไม่เคยลืม
#ซากุระเถื่อน
#พี่สาวจอมลืมชื่อกับตัวร้ายที่จำได้แค่ตา
#อีกรูทจักรวาลแยกของเรื่องพี่สาวผมไม่น่ารัก
ตาม #
ค่ะ
นี่คือจักรวาลแยกในรูทของคิซากิ จากเรื่องพี่สาวผมไม่น่ารักหรอก รูทตัวร้ายที่ใครหลาย
ๆ คนคงคาดไม่ถึงอย่างแน่นอน ในมุมมองของไรท์ ก่อนที่เขาจะร้ายมันย่อมต้องมีเหตุผลมาก่อนเสมอ
หิหิหิ
เรื่องนี้จะทำการเริ่มอัพตอนแรกหลังพาร์คคิซากิจบในเรื่อง
[ Fic Tokyo Revengers ] おねえさん พี่สาวของผมไม่น่ารักหรอกนะ
สามารคคลิ๊กที่ชื่อเรื่องเพื่อไปอ่านได้นะคะ
ผลงานอื่นๆ ของ ภูติสีเทา ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ภูติสีเทา
ความคิดเห็น