มือใหญ่กำแน่นขึ้นอย่างหัวเสีย สายตาคมตวัดดุคนตรงข้ามที่ดูเหมือนจะไม่มีท่าทีกลัวอะไรมิหนำซ้ำยังเท้าคางส่งยิ้มยั่วโมโหคุณตำรวจคนเก่ง คิ้วเรียวยักขึ้นอย่างผ่อนคลาย ผิดกับผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ตรงหน้าที่ขมวดคิ้วมุ่น ลำคอแกร่งมีเส้นเลือดผุดด้วยสะกดกั้นอารมณ์ ฟันขบกันจนได้ยินเสียงแผ่วๆก่อนจะเอ่ย
" หากคุณไม่ให้ร่วมมือ ก็ช่วยออกไปด้วยครับ " ได้ยินเช่นนั้นเซียวจ้านแค่นหัวเราะบางเบา พลางพูดคำตอบที่ทำให้ตำรวจหนุ่มหัวลุกเป็นไฟ
" ไม่เรียกว่าจ้านเกอ แล้วหรอครับคนเก่ง เสียใจแย่เลย "
ปัง!
เหมือนความอดทนขาดสะบั้น ฝ่ามือหนาทุบลงที่โต๊ะอย่างเหลืออด
" ผมไม่มีเวลามาเล่นเกมเอาชนะกับคุณเซียวจ้าน " เอ่ยเสียงเข้มแต่ก็ยังไม่ลุกไปไหน เซียวจ้านก็ยังคงเป็นเซียวจ้านเจ้าเล่ห์เพทุบายไม่มีเปลี่ยน เขาไม่เคยเอาชนะคนๆนี้ได้สักครั้ง ผู้ใหญ่คนนี้รู้ว่าต้องไล่ต้อนเขายังไง ให้หัวเสียและเป็นแค่เด็กในกำมือ
บางทีทางออกก็คือการเล่นเล่ห์กลับ...
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น