ตื่นมาอีกทีก็อยู่บนเตียงของเจ้าชาย

จากเด็กกำพร้าที่โบสถ์ท้ายเมือง สู่องครักษ์ของเจ้าชายแห่งอาณาจักรวาเทียร์ หลังเข้าทำงานได้ไม่นาน ก็มีงานเลี้ยงฉลองก่อตั้งอาณาจักรขึ้น และด้วยการที่เพิ่งเข้าหน่วยมาได้ไม่นานเป็นเด็กใหม่ที่นานๆทีจะมีในหน่วย เลยโดนรับน้องเยอะไปหน่อย ได้รับความเอ็นดูจากพี่ๆองครักษ์อย่างกว้างขวาง(รึป่าวนะ) แต่แทนที่จะตื่นมาแล้วนอนกองอยู่กับทุกคน กลับกลายเป็นว่าตื่นมาในห้องขององค์ชายลำดับที่สามแห่งอาณาจักร์วาเทียร์ซ่ะได้! นี่มันอะไรกันเนี่ย!!

.

.

.

.

.

.

.

"มาเป็นองครักษ์ของฉันสิ ถ้านายยอมละก็ ฉันจะเก็บเรื่องระหว่างเราไว้เป็นความลับให้ก็ได้นะ"

"ตะ...แต่ว่า เรื่องที่จะให้ย้ายมาเป็นองครักษ์ให้เนี่ย ต้องขออนุญาติจากหัวหน้าของผมก่อนหล่ะมั้งครับ อีกอย่างผมเพิ่งเข้าหน่วยมาได้แค่หกเดือนเอง หัวหน้าจะให้ย้ายเหรอครับ"

"ให้สิ ถ้านายเป็นคนสมัครใจจะมาหล่ะก็ ยังไงพวกนั้นก็ต้องปล่อยนายมา"

"เอ๊ะ?" หมายความว่าไงหว่า 

.

.

.

.

.

.

"นั่นไงเด็กคนนั้น ที่เป็นลูกบุญธรรมของท่านอัลเบิร์ต เห็นว่าพึ่งเข้าหน่วยหนึ่งได้ไม่นานก็จะถูกย้ายไปหน่วยองครักษ์ขององค์ชายเอริคด้วย"

"จริงเหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อเลย เห็นว่าเป็นเด็กกำพร้าจากโบสถ์ไม่ใช่เหรอ อะไรมันจะดวงดีขนาดนั้นกัน ได้ข่าวว่าพลังก็สุดยอดไปเลยด้วยนะ"

"ที่สำคัญกว่านั้นนะ แกดูดีๆสิ หน้าตาหน่ะ แกเห็นมั้ย"

"เห็นสิ น่ารักมาก ทำไมไม่มาอยู่หน่วยของฉันกัน!"

"หน้าตาก็ดีพลังก็สุดยอด นี่มันคนที่ใจ..."

"คนที่ใจอะไรเหรอ?"

"อะ...องค์ชายเอริค ถวายความเคารพพะยะค่ะ"

"พวกนายเป็นคนจากหน่วยหกไม่ใช่เหรอมาทำอะไรที่หน่วยหนึ่งกัน ดูเหมือนหน่วยหกของพวกนายจะว่างกันเกินไปหน่อยละมั้ง"

"มะ...ไม่ครับ พวกผมไปแล้วครับ"

ตึก ตึก ตึก 

"องค์ชายจะไม่ออกหน้าออกตาไปหน่อยเหรอครับ ไหนว่าจะค่อยเป็นค่อยไปไง นี่มันชัดเจนมากเลยนะครับเนี่ย"

"ชัดอะไร"

"ก็...หวงไงละครับ"

"เบนนายอยากลงไปฝึกอีกสักเดือนสองเดือนมั้ยหล่ะ"

"อย่าเลยครับแค่นี้ผมก็สะบักบอมไม่ไหวแล้ว"

.

.

.

.

.

.

"นายเป็นคนของฉันนะ สนใจแค่ฉันก็พอแล้ว"

"แต่ผมเป็นองครักษ์นะครับก็จริงอยู่ที่เป็นองครักษ์ขององค์ชาย แต่เห็นคนเดือดร้อนผมก็ต้องช่วยสิครับ"

"ถ้าคนไม่พอค่อยไป"

"แต่ว่า"

"แล้วถ้าตอนนายไม่อยู่เกิดอะไรกับฉันขึ้นมา นายต้องรับผิดชอบนะ แล้วนายก็คงรู้สินะว่าต้องรับผิดชอบแบบไหนหน่ะ"

.

.

.

.

.

"องค์ชายอย่างอแงสิครับ ผมเป็นองครักษ์นะไม่ใช่พี่เลี้ยงเด็ก"

"เอล เรียกเอลสิ ฉันถึงจะยอมกิน"

"จะบ้าเหรอครับ ผมทำแบบนั้นได้ที่ไหนเล่า"

"ไม่เรียกก็ไม่กิน"

"องค์ชาย!"

.

.

.

.