นางมารล้านเล่มเกวียน(YURI)

"รางวัลมารยาทงามประจำปีการศึกษา2553 ได้เเก่....เด็กหญิง รพี วงศ์เจริญกุล" 

เด็กสาวในชุดคอซองมอต้น ยกมือขึ้นมาเกี่ยวปอยผมของตนไปทัดข้างหูด้วยความเขินอาย ใบหน้าจิ้มลิ้มขึ้นสีเเดงระเรื่อ หากเเต่เรียวขาทั้งสองข้างจำต้องก้าวขึ้นไปบนเวทีอย่างเลี่ยงไม่ได้ ผอ. โรงเรียนเป็นคนมอบรางวัลอันสูงเกียรตินี้ให้เเก่ ลูกศิษย์ตัวน้อยด้วยตนเอง 

เมื่อทำการมอบเกียรติบัตร ช่างภาพประจำโรงเรียนก็เเทบจะรัวชัดเตอร์กันไม่หยุด เด็กน้อยยกมือขึ้นมาขยับเเว่นหนาเตอะ ด้วยไม่รู้จะวางมือไว้ตรงไหนดี 3ปีซ้อนที่เธอได้รางวัลนี้มา หากเเต่ก็ไม่ชินกับการขึ้นรับรางวัลสักที

"น้องสองนี่ น่ารักเนอะทั้งเรียนเก่ง มารยาทงามเเถมยังพูดจาสุภาพอ่อนหวานอีก เด็กอะไรก็ไม่รู้น่ารักซะไม่มี"

รุ่นพี่มอ5 ที่ทำหน้าที่เป็นช่างภาพจำเป็นเอ่ยเม้ามอยกับเพื่อนขณะที่มือก็ไม่วายกดถ่ายภาพรัวๆด้วยความเอ็นดูน้อง

ปริณดา เองก็เห็นด้วยกับคำพูดของเพื่อนสนิท เธอเห็นน้องเขาขึ้นรับรางวัลชนะเลิศด้านวิชาการเเทบจะทุกกิจกรรม เรียกได้ว่าเห็นจนชินตาเเต่ก็อดที่จะทึ่งกับความสามารถของเด็กร่างเล็กบนเวทีไม่ได้  นิ้วเรียวจึงกดเก็บภาพเด็กน้อยบนเวทีไว้เเทบจะทุกอริยาบท เก็บไว้เป็นที่ระลึกว่าครั้งหนึ่งในชีวิตเธอได้พบกับเด็กที่เก่งไปเสียรอบด้านอย่างนี้ หากเเต่เพียงว่า...

"พักการเรียน! เเต่ครูคะหนูไม่ผิด เรื่องนี้หนูไม่ยอมคุณครูต้องเชื่อหนูนะคะ"

ปริณดาที่ขณะนี้มีตำเเหน่งเป็นประธานนักเรียนกำลังหัวเสียสุดๆ เมื่อต้องมารับโทษในสิ่งที่ตนไม่ได้ก่อ

"ปิ่นเธอจะดื้อด้านไปถึงไหน ใครๆเขาก็เห็นกันทั้งนั้นว่าเธอทำร้ายรุ่นน้องเธอไม่อายบ้างเหรอ เป็นถึงประธานนักเรียนเเต่กลับทำตัวนักเลง ใช้กำลังทำร้ายคนไม่มีทางสู้ได้ลงคอ บอกตรงๆว่าครูผิดหวังในตัวเธอมากๆ"

คุณครูฝ่ายปกครองถึงกับเก็บสีหน้าเเห่งความผิดหวังเอาไว้ไม่มิด เมื่อลูกศิษย์รัก ที่เป็นถึงประธานโรงเรียนที่เธอภูมิใจนักหนากระทำผิดในเรื่องร้ายเเรงเช่นนี้ เเต่ไหนเเต่ไรมา ปริณดา เป็นเด็กที่ประพฤติตัวดี จนคุณครูหลายๆท่านนำไปโอ้อวดเเก่ลูกศิษย์ลูกหาที่เป็นรุ่นน้องเพื่อให้น้องๆได้เดินตามรอยประธานนักเรียนคนสวย ผู้เพียบพร้อมไปด้วย กริยามารยาท ความฉลาดเป็นเลิศทั้งการเรียนเเละกีฬาก็ล้วนเเต่ดีรอบด้านไปหมด เเถมยังทำตัวอยู่ในกฏในเกณฑ์มาตลอด จนกระทั่ง มอ6 เทอมสุดท้าย ซึ่งจะปิดฉากการจบการศึกษาของเจ้าตัวได้อย่างสวยงาม กลับเกิดเรื่องด้างพร้อย ขึ้นมาจนได้

ปริณดา ตวัดสายตามองไปยังคู่กรณี ที่เอาเเต่ก้มหน้าก้มตาร้องไห้ ราวกับจะขาดใจตายบางจังหวะเจ้าตัวมีท่าทีหวาดกลัวจนตัวสั่นเมื่อมองมาที่เธอ เด็กสาวเอาเเต่ก้มหลบหน้าหลบตา มือเล็กยังคงเกาะเเขนคุณครูเอาไว้เเน่น จนครูท่านอดไม่ไหวที่ยกมือขึ้นลูกผมเด็กน้อยเบาๆเป็นการปลอบใจ

ตอเเหล คำนี้ผุดขึ้นมาในหัวของเธออย่างไม่เคยคิดมาก่อน เด็กสาวที่ครั้งหนึ่งเธอเคยนึกเอ็นดู จะกลายเป็นคนร้ายกาจเช่นนี้ คนที่เอาเเต่ก้มหน้าก้มตาร้องไห้อยู่นี่ ใช่คนๆเดียวกันกับที่เเผลงฤทธิ์ใส่เธอเมื่อ2ชั่วโมงก่อนหรือเปล่า

ช่วงเวลาพักกลางวัน ปริณดา รู้สึกไม่หิวสักเท่าไหร่ จึงเลือกอาสานำสมุดการบ้านของเพื่อนๆมาส่งให้ที่ห้องพักครู เเต่กลับพบเข้ากับเด็กสาวตัวเล็กที่กำลังก้มหน้าก้มตาเเอบเเก้คะเเนนกระดาษคำตอบของตนลับหลังครู โดยอาศัยจังหวะที่คุณครูท่านทยอยออกไปทานข้าวที่โรงอาหารจนหมด เเว้บเเรกเธอเเทบไม่อยากจะเชื่อสายตา เเต่เมื่อก้าวเข้าไปดูใกล้ๆ ก็พบเข้ากับหลักฐานอย่างหาข้อเเก้ตัวไม่ได้

"เธอกำลังทำอะไร"

"เปล่าค่ะ หนูไม่ได้ทำอะไร"

"เเต่ฉันเห็นว่าเธอกำลังเเอบเเก้คะเเนนสอบอยู่"

"ไม่จริงนะคะ สองไม่ได้ทำ สองเเค่เเวะมาส่งการบ้านคุณครูเเค่นั้นเองค่ะ"

"เหรอ เเล้วซ่อนอะไรไว้ข้างหลัง เอาออกมาไม่งั้นฉันจะเเจ้งคุณครูว่าเธอโกงคะเเนนสอบ"

ปริณดาเอ่ยเสียงเข้มเธอไม่ชอบใจอะไรมันไม่ถูกต้องเเบบนี้เป็นที่สุด 

"พี่จะฟ้องคุณครูจริงๆเหรอคะ ไม่เอาน่าเราสองคนน่าจะคุยกันได้นะคะ"

น้ำเสียงหวานเอ่ยไม่ยีหระ เเถมท่าทางหวาดกลัวเมื่อครู่ก็หายวับไปในพริบตา เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมาสบตาเธออย่างไม่เกรงกลัว เเถมยังเอนตัวยืนพิงโต๊ะคุณครูด้วยท่าทีสบายๆ อย่างที่เธอไม่เคยเห็นเด็กน้อยคนนี้ทำกริยาเช่นนี้มาก่อน

"ทำผิดเเล้วไม่สำนึกสินะ ได้งั้นเราไปหาคุณครูด้วยกัน ดูซิท่านจะว่ายังไง"

ปริณดา คว้าข้อมือเล็กเอาไว้ ก่อนจะออกเเรงดึงรั้งให้เด็กน้อยเดินตามตนออกไปเพื่อจะไปพบคุณครู ทว่า

"อ๊ะ!"

ร่างสูงกลับสะดุดล้มหน้าคะมำ เพราะโดนเท้าเล็กๆนั่นยื่นมาขัด เเถมเจ้าตัวยังออกเเรงผลักเป็นผลให้เธอถลาลงไปกองกับพื้นทันที 

"นี่เธอ!!"

ปริณดา ตวาดอย่างหัวเสีย หากเเต่ไม่ทันลุกขึ้นร่างเล็กๆก็ทิ้งตัวมานั่งคร่อมตรงหน้าท้องเธอสุดเเรง น้ำนั่งตัวที่ทิ้งลงมาทำเอาประธานนักเรียนถึงขั้นจุกตัวงอ

"ยัยเด็กบ้า ฉันเจ็บนะเว้ย"

"เจ็บ ? อืม จริงด้วยสิ"

อยู่ดีๆเด็กนั่นก็ตบหน้าตัวเองเต็มเเรงเเถมยังดึงทึ้งผมตัวเองพร้อมกับร้องตะโกนโวยวายจนสุดเสียงอีก

เธอได้เเต่มองภาพตรงหน้าด้วยความงุนงง ก่อนจะตาสว่างเมื่อพบว่าเด็กนั่นวิ่งหายออกไปจากห้องพร้อมกับเสนอหน้าไปบีบน้ำตาฟ้องคุณครูอีก มันกลายเป็นอย่างนี้ได้ยังไง ปริณดาได้เเต่อึ้งปนงงไปหมด

เเน่นอนว่าทุกคนล้วนไม่มีใครเชื่อเธอเเม้เเต่คุณเเม่เองทันทีที่คุณครูเชิญผู้ปกครองมา ผลคือ ใบหน้าเธอสบัดเต็มเเรงด้วยฝ่ามือของเเม่ ท่านดูผิดหวังเเละดูจะสงสารยัยเด็กนั่น จนเธอรู้สึกเจ็บจุกไปทั้งอก น้อยใจมารดาผู้ให้กำเนิดน้อยใจคุณครูที่ตนเคารพนับถือ ไม่มีใครสนใจจะสืบหาความจริงเลยสักนิด ในเมื่อทุกคนลงความเห็นว่าเธอคือคนผิด ยัยเด็กเเสบนามว่า 'สอง' ชื่อนี้เธอจะจำไปจนตายเลย

"พี่ปิ่นครับ นี่สองเเฟนของผมเอง"

ปากกาในมือร่วงลงไปกองที่พื้นทันที ปริณดา มองหน้าน้องชายกับว่าที่น้องสะไภ้ตาเเทบไม่กระพริบ ไม่หรอกบนโลกนี้มีคนชื่อสองตั้งมากมาย คงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอก