Hullabaloo [ Taejin ] | FICBTS

- Hullabaloo -

[ Taejin ]

.

.

.

.

"ไอ้แท มึงได้อยู่ห้องไหนว่ะ"

น้ำเสียงดังฟังชัดจากโฮซอกเอ่ยถามเพื่อนตัวสูงที่ยืนนิ่งด้วยใบหน้าไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆตรงหน้าบอร์ดประกาศรายชื่อของทุกคนกับห้องใหม่

"ไอ้แท! มึงอยู่ห้องไหน!"น้ำเสียงแหลมถามขึ้นอีกครั้งเมื่อไม่ได้รับคำตอบรับใดๆจากคนที่ถาม

"ห้อง 2"น้ำเสียงทุ้มหนาตอบกลับมาเนิบนาบอย่างขี้เกียจจะพูด

แทฮยองมักไม่ชอบเป็นที่สนใจของใคร ชายหนุ่มชอบความสงบอย่างที่ไม่ให้มีใครมายุ่งเกี่ยวแต่ก็รักความวุ่นวายของกลุ่มเพื่อนในห้องไม่ต่างอะไรจากวัยรุ่นทั่วไป แต่ถ้าให้เลือกระหว่างสองอย่างนี้แทฮยองจะเลือกความสงบเงียบอย่างไม่ต้องคิดอะไรให้มาก เพราะเขาชอบอยู่กับตัวเองมากกว่าอยู่กับคนอื่น

ใบหน้าหล่อใต้กรอบแว่นหนาถอนหายใจออกมาอย่างปลงตกกับห้องใหม่ที่ตนสอบได้ แทฮยองไม่ชอบเข้าสังคมกับใครที่ไม่รู้จักนัก จากการอ่านรายชื่อของเพื่อนที่ได้อยู่ห้องเดียวกันมาได้ครึ่งหนึ่งต่างเป็นชื่อและสกุลใหม่ที่ไม่เคยรู้จักเลยด้วยซ้ำ ไม่ใช่ว่าเขาเข้าสังคมไม่ได้หรือไม่เป็นหรอก ก็แค่ขี้เกียดที่จะต้องไปทำความรู้จักกับคนใหม่ๆในห้องก็แค่นั้น และอย่างที่รู้กันดีว่าเด็กที่อยู่ห้องนี้เป็นแบบไหน ไม่เด็กเรียนดีก็เป็นเด็กกิจกรรมตัวท็อป ยิ่งได้รู้แบบนี้แทฮยองก็ยิ่งไม่อยากเข้าไปอีก เขารักการแข่งขันและความท้าทายแต่ไม่ชอบผลที่ได้มาจากมันที่จะต้องเป็นจุดสนใจจากใครๆเอาเสียเลย 

"ดีใจด้วยนะมึง กูอยู่ห้อง 4 ว่ะ"

"อืม"

"ไอ้นี่ มึงเลิกจ้องกระดาษสักทีได้ยังห๊ะ กูเห็นมึงดูก่อนที่กูจะเข้ามาแล้วนะ!"

"กูยังอ่านรายชื่อไม่หมด"

"โอ้ย! จะอ่านทำซากอะไรเยอะแยะ มึงรู้จักเขาหรือไง"

"..."

"ก็ไม่! ต่อมขยันมึงทำงานเหรอครับ แทฮยองที่กูรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้นี่หว่า"

แม้โฮซอกจะต่อว่าอะไรไปร่างสูงของแทฮยองก็ไม่คิดจะสนใจ โฮซอกเฟรนลี่และเข้ากับคนง่าย ถึงจะเจอพฤติกรรมที่ไม่ดีของแทฮยองสักเท่าไหร่ ทั้งเมิน ทั้งด่า สารพัดเพราะความรำคาญ และหาทางหลบหลีกไปทุกครั้ง แต่แล้วไงครับ! มันก็เป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งเลย ยามที่เขามักจะเจอเรื่องลำบาก มันนี่แหละที่เข้ามาค่อยรับฟัง แม้จะซึนไปหน่อยแต่มันก็พูดและให้กำลังใจเสมอ

เมื่อเห็นเจ้าเพื่อนแว่นหนาเอาแต่จ้องอ่านรายชื่อของสมาชิกของห้องเดียวกันนิ่งไม่ไปไหน แขนยาวของโฮซอกก็จัดการคว้าคอของเพื่อนเอาไว้อย่างเร็วแล้วทำการลากออกไปจากบอร์ดประชาสัมพันธ์เสียดื้อๆ จนคนที่โดนกระทำดิ้นหนีจากการกระทำของเพื่อนร่างสูง

"อะไรของมึงเนี่ย! กูยังอ่านไม่จบ!"

"เมื่อกี้มึงอ่านเหรอ กูนึกว่ามึงทำสมาธิอยู่ซะอีก หัดดูเวลาดิว่ะ ตอนนี้มันใกล้เวลาเข้าห้องเรียนแล้วนะเว้ย!"

แทฮยองหยุดชะงัก นาฬิกาข้อมือเรือนไม่เก่าไม่ใหม่ถูกยกขึ้นมาดู

8.52 

"เออ! กูรู้แล้ว ขอบใจที่บอก"

"เห้ย!!! มึง! มึงพูดว่าไรนะ!"

"?"

"ไอ้ห่า!! มึงอย่าตีหน้าซึนดิ! เมื่อกี้มึงพูดว่าอะไรนะ!"

"แค่ขอบใจ มันทำไมว่ะ"

รอยยิ้มกว้างถูกยกขึ้นจนเห็นฟันเรียงสวยของคนตรงหน้า เสียงหัวเราะอันเป็นเอกลักษณ์ดังขึ้นมาเล็กน้อย ยามเมื่อคำถามจากแทฮยองถูกส่งไป

"ไม่มีไรหรอก กูแค่ดีใจที่ได้ยินประโยคนี้จากมึง แค่นั้น"

แทฮยองมันเป็นคนซึนและโครตจะปากแข็งมาตั้งแต่เขารู้จักมันก็เมื่อนานมาแล้ว มันเก่งหลายด้านโคตร ทั้งกีฬา ทั้งการเรียน และทักษะการเอาตัวรอด เรียกได้ว่ามันแทบจะเก่งไปซะหมด แต่ติดอยู่ที่อย่างเดียวคือมันซึน มันชอบเก่งเงียบ และมันก็ไม่ชอบโดดเด่นเป็นจุดสนใจจากใคร แต่ด้วยหน้าตาดีๆของมันก็เรียกความสนใจจากใครหลายคนได้มากโข แต่ก็นะ แทฮยองก็คือแทฮยอง ปากที่เงียบจนไม่ค่อยพูดของมันพอได้พูดอะไรออกมามีแต่ประโยคปวดจี๊ดที่กลางดวงใจ อย่าให้มันต้องโกรธ คำพูดไม่ไว้หัวใครจะถูกพ่นออกมาอย่างกับท่อปะปาแตกแถมกับสายตาปีศาจร้ายที่ทำให้คนที่โดนจ้องตายทั้งเป็นเลยก็ว่าได้ เขาเคยเห็นมันมาก่อนเลยทำให้รู้ว่าตอนแทฮยองมันโกรธแล้วน่ากลัวมากขนาดไหน เจ้าคนที่เข้ามายุ่งวุ่นวายกับมันก็วิ่งหนีหายไปหลายต่อหลายคนแล้ว

"อืม งั้นแยกกันตรงนี้นะ"ร่างสูงพูดเสร็จก็หันตัวจะเดินไปตามห้องที่ได้อยู่

"เดี๋ยว!!"

"มีไร"ใบหน้าหล่อหันหน้ากลับมาตามเสียงเรียก

"โชคดีนะเว้ย! มึงหาเพื่อนให้เยอะๆล่ะกัน กูไปล่ะ"พูดเสร็จก็เดินออกไปอย่างเร็ว จนคนที่หันหน้ากลับมาฟังได้แต่เลิกคิ้วอย่างสงสัยแล้วก็เดินไปตามทางเดินทันที

"ก็นึกว่าอะไร"

เสียงพูดคุยกันเสียงดังไปมาของคนที่อยู่รอบตัวสร้างความรำคาญให้แก่คนที่นอนฟุบอยู่บนโต๊ะริมหน้าต่างเป็นอย่างมาก เสียงจอแจของคนในห้องไม่ต่างอะไรกับแมลงหวี่ที่บินอยู่ข้างหู นี่เป็นวันแรกของการเปิดเรียนใช่รึป่าว ทุกคนในที่นี่รู้จักกันด้วยรึไง ทำไมถึงได้พูดคุยกันเหมือนรู้จักกันมานานเหมือนเป็นญาติกันยังไงอย่างนั้น เสียงก็ไม่ใช่เบาๆ ดังซะน่าหนวกหูขนาดนี้ อยากจะถามเหลือเกินว่าที่บ้านไม่ให้ข้าวกินรึว่ายังไง

แทฮยองเข้ามาในห้องเรียนแห่งใหม่นี่ชั่วโมงกว่าๆ ได้แล้ว ใบหน้าของผู้คนที่จ้องมายามที่เขาเดินเข้ามาในห้องแรกๆค่อนข้างคุ้นตาอยู่มากเลยทีเดียว คงเพราะว่ามีแต่เด็กเรียนดีและเด็กกิจกรรมที่เป็นหน้าเป็นตาและมีชื่อเสียงในโรงเรียนอยู่แล้ว

ดวงตาเรียวคมใต้กรอบแว่นมองและจับสังเกตไปรอบห้องอีกครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาอยู่ห้องนี้ จึงได้เห็นพฤติกรรมใหม่ๆของคนภายในห้องที่ชัดเจนแตกต่างจากห้องเรียนที่เคยอยู่มามากเลยทีเดียว มีการแบ่งอยู่เป็นกลุ่มกันอย่างชัดเจน คุยมากก็อยู่ด้วยกัน เงียบมากก็อยู่ด้วยกัน โดดเด่นมากก็อยู่กลุ่มเดียวกันจนเรียกได้ว่ารัศมีแทบปิดคนที่ไม่มีตัวตนหลายคนรวมทั้งเขาเองจนมิดเลยทีเดียว

"นะ..นายชื่ออะไรเหรอ"เสียงใสของใครคนหนึ่งทักขึ้นจนคนที่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะเงยหน้าขึ้นมาดู แต่ไร้ซึ่งการตอบรับใดๆ

"เอ่อ..เราจีมินนะ ยินดีที่ได้รู้จัก"ร่างของชายหนุ่มที่ดูตัวเล็กกว่านั่งทักทายอยู่ตรงโต๊ะตัวหน้าแทฮยองด้วยความกล้าๆกลัวๆ

"อืม ฉันแทฮยอง"

"นายย้ายมาจากห้องไหนเหรอ"

"ห้อง 6"

"ว้าว มาไกลนะเนี่ย แปลว่านายต้องพยายามมากแน่ๆเลย"

"ก็ไม่นะ ถ้าฉันเลือกได้ฉันก็ไม่อยากอยู่ห้องนี้หรอก"

"อ้าว ทำไมล่ะ"

"หนวกหู รกหูรกตา" คำพูดสั้นๆทำเอาคนที่ยิ้มอยู่ถึงกับไปไม่เป็น

"ก็...แรกๆแหละเนอะ เดี๋ยวนายก็ชิน"

"อืม"

เมื่อเริ่มบทสนทนาคุยกันได้ไม่กี่ประโยคอาจารย์ที่ปรึกษาของห้องก็เดินเข้ามา เสียงดังภายในห้องเมื่อครู่ก็เงียบลงทันที จนตอนนี้เงียบสงบไร้ซึ่งเสียงใดๆ

"สวัสดีนักเรียนทุกคน วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดภาคเรียนของโรงเรียนของเรา ทุกคนภายในห้องก็มีทั้งนักเรียนเก่าและนักเรียนใหม่ที่ย้ายมาจากอีกห้องอื่นด้วย ครูก็ขอแสดงความยินดีกับความพยายามของนักเรียนทุกคน ที่ทุ่มเทให้กับการเรียนเป็นอย่างมาก..."

บรรยากาศภายในห้องเงียบสงบมีเพียงเสียงอาจารย์ที่อยู่ตรงหน้าห้องเท่านั้นที่ดังขึ้น แทฮยองมีสีหน้าเบื่อหน่ายกับคำสอนมากมายจากอาจารย์ที่พูดไม่หยุดและพฤติกรรมเรียบร้อยที่เปลี่ยนจากหลังมือเป็นหน้ามือของคนภายในห้อง

"เอาล่ะวันนี้เป็นวันที่ดีของทุกๆคนนะ เนื่องจากห้องเรามีสมาชิกใหม่ที่ย้ายเข้ามาอีกคนหนึ่ง เข้ามาสิ"เสียงพูดจากอาจารย์เรียกเสียงฮือฮาจากทุกคนภายในห้องยกเว้นแทฮยองเท่านั้นที่มีสีหน้าเบื่อหน่ายเต็มแก่

เมื่อขาเรียวยาวของบุคคลหนึ่งก้าวเข้ามาในห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ตาคมที่อยู่ใต้กรอบแว่นหนาก็นิ่งเรียบเมื่อเห็นดวงหน้าหวานอย่างชัดเจนของนักเรียนใหม่นี้

"สวัสดีนะทุกคน เราคิม ซอกจินนะ จะเรียกว่าจินก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะต่อจากนี้ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะทุกคน"เสียงหวานใสเอ่ยพูดอย่างร่าเริงและเป็นกันเอง จนคนที่เห็นในห้องต่างโบกไม้โบกมือเป็นการทักทายด้วยรอยยิ้มน้อยๆ

แตกต่างจากแทฮยองที่มีใบหน้าเรียบนิ่งเสียจนน่ากลัว ใบหน้าน่ารัก น้ำเสียงและคำพูดแบบนั้นไม่ผิดแน่ เป็นซอกจินจริงๆ 

'ไอ้เพื่อนขี้ขลาดจอมลวงโลกคนนั้น' 

____________________________________

///////

สวัสดีจ้า ไรท์มาเปิดเรื่องแล้ว ว้าว~ ยากพอควรเลยแต่ทำด้วยความสนุกเนอะ อยากเขียนแทจินมากเลยแต่ภาษาอาจไม่ค่อยสวยเท่าไหร่นะคะ เพราะไรท์ก็พึ่งจะเคยเขียนนิยายไม่ค่อยมากเท่าไหร่ มันอาจจะไม่ลื่นไหลหน่อย อาจมีติดๆขัดๆบ้าง เนื้อเรื่องอาจไม่สมเหตุสมผลกัน แต่ก็อยากให้ทุกคนเข้าใจไรท์ด้วยนะคะ แรงบันดาลใจที่แต่งเรื่องนี้มาจากภาพยนตร์เรื่องจูแมนจี้ค่ะ เป็นภาพยนตร์แนวผจญภัยซึ่งไรท์ชอบมากๆเลย ถ้ามีตรงไหนผิดพลาดหรือใช้คำผิดอะไรยังไงก็บอกกันได้ตลอดเลยนะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ^^