ชะตากรรมชีวิต

ณ.จ.เชียงราย หมู่บ้านเล็กๆที่ใช้ชีวิตกันตามประสาคนต่างจังหวัดทำไร่,ทำนา,รับจ้าง เราเกิดในครอบครัวที่แสนจะไม่อบอุ่น!!พี่น้อง5 คนเราเป็นคนสุดท้อง แม่เสียตั่งแต่เราอายุได้แค่5ขวบ พ่อก็มีแม่ใหม่ให้เราทันที!เจ๋งปะละ พี่ๆทั้ง4 คนของเรานั้นมีความรักตัวเองกันมาก พี่น้องที่คลานตามกันออกมา ไม่มีใครรักใครเลย..นอกจากตัวเอง พอแม่เสียพี่ชายคนโตที่แต่งงานสร้างครอบครัวก็แทบจะไม่มาช่วยเหลือจุนเจือ คนเป็นพ่อเลย ทั้งๆที่บ้านก็อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน...พี่สาวคนที่2 ก็เข้ากรุงเทพเพื่อดิ้นรนให้ชีวิตตัวเองรอด...ใช่รอดแต่รอดแค่ตัวเค้าเอง ไม่เคยที่จะส่งเงินกลับไปแบ่งเบาภาระคนเป็นพ่อเลย...ขนาดพ่อเขียนจดหมายไปขอ เกือบเดือนกว่าจะได้เงิน แค่300 บาท!!! พ่อเลี้ยงลูก อีก3 คนที่ยังไม่โต พี่ชายคนกลาง,พี่สาวคนเล็ก,และเรา เลี้ยงแบบอดๆอยากๆมีก็กินไม่มีก็อดหรือไม่ก็บากหน้าไปขอข้าวบ้านน้าๆน้องแม่ที่เค้าแสนจะรังเกียจเรา เพราะเราจน!!! เกิดเป็นคนอะนะก็ต้องทน!!ทนทุกอย่าง รับจ้างทุกอย่างที่เค้าจ้างเด็ก 8-9 ขวบอย่างเราทำ วันหยุดไม่ได้ไปโรงเรียน ก็รับจ้างหาเงิน ปลูกหอมแดง,ปลูกกระเทียม,ปลูกข้าวโพด,ถอนต้นกล้าข้าว,รับจ้างเลี้ยงลูกให้ครู ได้วันละ 30-50 บาท ก็ดีใจจนลืมเหนื่อย จนเวลาผ่านไป พี่ชาย-พี่สาวเรียนจบ ก็ต่างคนต่างเดินทางเข้ากรุงเทพเพื่อหาหนทางชีวิตที่ดีกว่าที่เป็นอยู่....เหลือแค่เราที่อยู่กับพ่อและแม่เลี้ยงที่ในละครน้ำเน่าเป็นยังไงคูณ2เข้าไปจ่ะกับความใจร้ายของแม่เลี้ยง..โดนมาทุกอย่างทุกรูปแบบ พ่อไม่อยู่เมื่อไรคำว่านรก จะลงมาที่เราทันที เราก็ต้องทนแล้วก็ท่องใว้อย่างเดียวว่า เมื่อไรกูจะโตจะได้ไปพ้นๆจากนรกขุมนี้สักที...และแล้ววันเวลาก็ทำให้เราผ่านพ้นมาจนโตเรียนจบแค่ประถมพอ!!ไม่เรียนแม่งละเอาแค่อ่านออกเขียนได้พอ ปิดเทอมวันแรกก็เก็บกระเป๋าเข้าเดินทางเข้ากรุงเทพทันที มาคนเดียวแบบไม่รู้จักใคร คิดว่าไปตายเอาข้างหน้าดีกว่าตายเป็นทาสแม่เลี้ยงตลอดชีวิต........ติดตามอ่านต่อตอน2นะคะ