เจ้าว่าใครสวะ...ข้าหรือ? หากข้าเป็นสวะเเล้วเจ้ามันคือตัวบัดซบอันใด!

หลิงหนิงเฟิง

บทนำ

“ตาเฒ่าหลง! ส่งมณีเจ็ดวิญญาณนิรันดร์มาให้ข้า!”เสียงเก่าเเก่ทรงพลังคำรามอย่างดุดันพร้อมกับมือขนาดใหญ่ที่ยื่นออกมาหมายคว้าร่างศัตรู ทว่าอีกคนกลับหลบได้อย่างง่ายดาย

“เรื่องใดข้าต้องส่งมันให้เจ้ากันตาเฒ่าซ่ง”ชายชราหนวดขาวยาวเฟื้อยตอบด้วยท่าทีสบายๆ ไม่ทุกข์ร้อนกับโทสะของอีกฝ่ายเเม้เเต่นิด

“มันเป็นของตระกูลซ่งข้า เจ้าขโมยของข้า”

คนที่ถูกกว่าวหาว่าเป็นหัวขโมยเพียงยกคิ้วอย่างยียวน“เจ้าเลอะเทอะหรือไร เห็นๆอยู่ว่ามันอยู่ในมือข้า แล้วมันจะเป็นของตระกูลเจ้าได้อย่างไรตาเเก่”

“เจ้า!...”ชายชราจอมโทสะชี้อีกฝ่ายด้วยนิ้วที่สั้นระริก 

“ตาเฒ่า ข้าว่าเจ้าเลิกตามข้าเเล้วกลับนอนในโรงของเจ้าเสียเถอะ ก่อนพลังงานในสายเลือดที่เหลือน้อยนิดจะหมดลง หากเจ้าตายขึ้นมาลูกหลานตระกูลซ่งคงได้กล่าวหาว่าข้า หลงอี้เป่าคนนี้รังเเกพวกเขาเสียเเล้ว”

“หุบปาก! หากข้าตายข้าต้องลากเจ้าไปลงนรกด้วยตาเเก่หลง!”

“หึ แล้วอย่าหาว่าข้าไม่เตือน!”

พลังสองสายที่เเข็งเเกร่งปะทะกันอย่างรุนเเรงกลางอากาศบังเกิดเสียงดังสนั่นทั่วเมืองหลวงปลุกชาวบ้านที่หลับไหลตื่นจากนิทรา

“ไอหยา! นั้นมันตัวตนระดับหลอมรวมจิตวิญญาณกำลังต่อสู้กันใช่หรือไม่!”ผู้ฝึกตนมีอายุคนหนึ่งกล่าวขึ้น

“จริงรึ! เเล้วเหตุใดพวกเขาสู้กันเล่า”

“ข้าจะรู้รึ!”

ต้องบอกไว้ก่อนนะว่าการต่อสู้ห้วงจิตวิญณาญนั้นก็นับว่าหาดูได้ยากเเล้ว ยิ่งระดับหลอมรวมจิตวิณญาณยิ่งเเล้วใหญ่ จะได้เห็นเฉพาะสงครามใหญ่ระหว่างตระกูลทรงอำนาจหรือสงครามระดับเเว้นเเคว้นเท่านั้น  

การที่พวกเขาต่อสู้กันกลางเมืองเยี่ยงมันต้องเรื่องสำคัญหรือของทรงค่าพอจะทำให้พวกเขาผลาญพลังงานในสายเลือดที่ล่ำค่าอย่างไม่นึกเสียดาย

ตีกันได้สักพักพวกเขาทั้งคู่เริ่มย้ายออกจากเมือง เพราะหากนานกว่านี้มันคงได้มีมือที่สามเข้ามายุ่งย่ามให้ลำบากพวกเขาใจเสียเปล่าๆ 

การต่อสู้ดำเนินไปถึงเจ็ดวันคืนเจ็ดทว่ายังไม่ได้บทสรุป เเล้วยังมีข่าวลือเเผ่สะพัดที่ไวยิ่งกว่าไฟลามทุ่งว่าพวกว่าต่อสู้กันเพื่อเเย่งชิ่งของล่ำค่า 

เป็นเหตุให้ทุกที่ที่พวกเขาไปมักมีคนมุงดูเเละพวกไม่กลัวตายกะจะฉกฉวยโอกาสทำให้มือของสองเฒ่าเปื้อนโลหิตคนของคนนับร้อยอยู่เรื่อย 

ยกตัวอย่างเช่นตอนนี้ 

ขณะที่สองชราต่อสู้กันอย่างดุเดือด ก็มีเงาสีดำพุ่งห้าสายพุ่งใส่พวกเขาราวสายฟ้าเเลบหมายคว้ากล่องสีดำสนิทในมือเฒ่าหลง

ทำให้ทั้งคู่หยุดชะงักไปชั่วขณะ ชายชราเคราขาวซัดพลังใส่คนเหล่านั้นทันที สี่ร่างเเรกกลายฝนเลือดเหลือเพียงหนึ่งรอดได้ราวปาฏิหาริย์เเละฉกเนื้อออกจากปากเสือเฒ่า

“รนหาที่ตาย!”เขาคำรามอย่างดุดันพริบตาพลังปรานไร้ที่สิ้นสุดก็เเผ่ขยายออกมาจากร่างชายชรา มือยักษ์ที่สามารถปกคลุมท้องฟ้าพลิกผืนปฐพีได้ปรากฏออกคว้าร่างมดปลวกไว้ ทว่าเขากลับคว้าได้เพียงอากาศธาตุ 

“บัดซบ! ยันเคลื่อนมิติ!”ทั้งคู่สบถออกมาพร้อมกัน หน้าของพวกมืดครึ้มยิ่งกว่ากาอาศในฤดูฝนเสียอีก การที่โดนลูบคมโดยมดปลวกระดับเเก่นเเท้จิตวิณญาณมันน่าอายกว่าโดนอาจมปาใส่ประตูบ้าน

“เพราะเจ้าคนเดียวเลยเฒ่าซ่ง!”

“เพราะข้ากับผีน่ะสิ! ฝีมือเจ้ามันกระจอกงอกง่อยนั้นข้ารู้ เเต่ถึงขนาดโดนมดปลวดเเย่งของในมือได้เเบบนี้นั้นข้าคิดไม่ถึงจริงๆ!”เสียงเยาะเย้ยเเละถากถางตอกย้ำในชายชราหนวดขาวเเทบจะกระอักเลือด เขาสะบัดออกไปไม่ต่อคำกับอีกฝ่าย มุ่งหน้าตามหามดปลวกที่กล้าเเย่งชิงของๆเขาไป

หวังว่ามันจะไปไม่ได้ไกลหรือปรากฏอยู่เมืองใกล้ๆ 

เเต่น่าเสียดาย วาสนาครั้งนี้ไม่ใช่ของสองเฒ่า...

ระดับพลัง

ก่อตั้งรากฐาน - ต่ำ กลาง สูง

หลอมกายา 1-9

รวมธาตุ 1-9

ก่อกำเนิดธาตุ 1-9

แก่นเเท้จิตวิณญาณ - ต่ำ กลาง สูง

ห้วงจิตวิณญาญ - ต่ำ กลาง สูง

หลอมรวมจิตวิญญาณ -ต่ำ กลาง สูง

เทวะ - ต่ำ กลาง สูง 

 เซียน - ต่ำ กลาง สูง

มีต่อถ้าเเต่งถึง

สัตว์อสูร 

ต่ำ 1-9

กลาง 1-9

สูง 1-9

จักรพรรดิ - ต่ำ กลาง สูง

เซียน - ต่ำ กลาง สูง

ศักสิทธิ์

ผู้หลอมโอสถ

ระดับเหลือง - ต่ำ กลาง สูง

ระดับปฐพี - ต่ำ กลาง สูง

ระดับเทวะ - ต่ำ กลาง สูง

ระดับสวรรค์ - ต่ำ กลาง สูง

ระดับศักดิ์สิทธิ์ 

ผู้ใช้อักขระ

นักฝึกหัดอักขระ - ต่ำ กลาง สูง

ผู้เชี่ยวชาญอักขระ - ต่ำ กลาง สูง

ปรมาจารย์อักขระ - ต่ำ กลาง สูง

จักรพรรดิอักขระศักดิ์สิทธิ์ - ต่ำ กลาง สูง