ข้าขออยู่เงียบๆท้ายวังได้หรือไม่

"โอ้ย ฮ่องเต้บ้ากามที่แท้จริง เอะอะๆก็จะให้อุ่นเตียงตลอด สนมมีเป็นสิบ สาวใช้อุ่นเตียงมีเป็นร้อย แต่ไม่ยอมแต่งตั้งฮองเฮาสักที"

แพตตี้ พีรดา สาวน้อยตัวไม่น้อยบ่นอุบหลังจากวางนิยายที่เพิ่งซื้อมาจากร้านขายของมือสองเมื่อตอนกลางวัน แพตตี้เป็นนักศึกษาจบใหม่ ที่โดนพิษโควิด19 เล่นงานจนไม่มีงานการทำ วันๆเดินเตะฝุ่นในห้อง เงินที่ได้จากค่าประกันพ่อแม่ที่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปเมื่อตอนปี1ก็เริ่มร่อยหรอลงทุกที ดูแนวแล้วน่าจะได้ไม่เกินเดือนนี้ ถ้าไม่ได้ทำงานนางสาวพีรดาคนนี้ต้องอดตาย ไม่ก็กลายเป็นขอทานใต้สะพานลอยสักที่เป็นแน่!

"อยากหลุดเข้าไปในนิยายบ้างจัง ยอมเป็นหนึ่งในสาวใช้อุ่นเตียงให้อีฮ่องเต้บ้ากามนี่ก็ได้ ในเมื่อฮ่องเต้มันมีเยอะนักคงไม่มาสนใจใยดีหรอก ขอแค่มีข้าวกินทุกวันก็พอแล้ว"

แพตตี้บ่นอุบ ยัดบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป3ซองสุดท้ายเข้าปาก หมดห่อนี้คงต้องไปซื้อเพิ่มสักลัง และเงินก็คงจะพอซื้อลังนี้เป็นลังสุดท้ายแล้ว

"ขนาดไม่มีกินยังอ้วนเลย ทำไมกันนะ" แพตตี้มองรูปร่างตัวเอง ก่อนจะถอนกายใจ ก่อนหน้านี้แพตตี้เป็นคนกินเก่งแถมกระดูกก็ใหญ่ด้วย เลยดูตัวยักษ์พิเศษ

"ไม่อยากอยู่แล้วอ่ะ ฮืออออ" แพตตี้ร้องไห้และเดินไปที่เตียง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน "พระเจ้ามีจริงมั้ย ฉันอยากไปจากโลกใบนี้แล้ว โลกนี้ ฉันไม่อยากอยู่แล้ว"

"ผิงๆ ตื่นได้แล้ว ไปเตรียมตัว คืนนี้เป็นคิวเจ้า"

"ผิงๆ ตื่น ตื่นเดี๋ยวนี้"

"ตื่น!!"

'ซ่า'

"แค่กๆๆๆ" แพตตี้ ลืมตาตื่นขึ้นมา และสำลักน้ำที่ป้าจูสาดมาใส่หน้า

"ตื่นสักทีนะผิงๆ! นอนกินเรือนอยู่ได้"

"อะไรวะ..." แพตตี้งง ใคร ผิงๆคือใคร?

"ยังจะมาทำหน้างงอีก นี่มันยามไหนแล้ว คืนนี้ฮ่องเต้เรียกเจ้าไปอุ่นเตียงนะ ไปเตรียมตัวได้แล้ว!"

"คะ? อุ่น...อุ่นเตียง"แพตตี้ขมวดคิ้ว อุ่นเตียง หมายถึง...

"ใช่! ลืมรึ เห็นว่าไปแอบส่งสายตายั่วยวนฮ่องเต้อยู่เป็นเดือน เจ้าลืมสิ่งที่เจ้าต้องการมากขนาดนี้ได้ยังไง"

ยั่วยวน?

อุ่นเตียง??

ฮ่องเต้???

เดี๋ยวนี้!!!

นี่ฉันหลุดมาในนิยายเล่มนั้นจริงๆหรือ?!!!