Start The end ทุกจุดเริ่มต้นมักมีจุดสิ้นจุด

หน้าจอโทรศัพท์ iPhone สีดำ สุดหรู ที่มีข้อความความแสดงอยู่บนหน้าจอมากมาย ติ้งๆๆๆๆๆๆ

"โอ้ยดังอะไรหนักน่าว่ะรำคาญ"

ร่างสูงทำการเปิดดูข้อความที่ถูกส่งมาจากเพื่อนซี้สุดรักของตัวเอง ที่ส่งมา

'มึง'

'มึง'

'มึง'

''อะไรมีไรพูดมาไอ เหี้ย''

'เออกูรู้ว่ากูมี'

''ไร้สาระ มึงมีไร''

'เออกูลืมว่าพรุ้งนี้มีเรียนอะไร'

''เอ้าแค่เนี้ยไอห่า แต่ปกติมึงไม่เรียนมึงจะมาขยันทำเหี้ยไร''

'เอ้ากูอยากสร้างภาพ'

''มึงไม่ต้องสร้างภาพอ่ะ ตอนนี้ภาพรูปควายขึ้นเต็มหน้ามึงแล้ว แต่ถ้ามึงอยากรู้ก้เปิดให้เน้ตสิอีควาย เสียเวลากู''

'เอ้ามึงชมกูออ เออขอบคุณ'

'อ้าวไอทูมึงหายไปไหนมาตอบกู'

'ไอเชี้ย'

'ตอบกูก่อน'

'เออว่ะมึง กูดูในเน็ตก้ได้นี้หว่า'

'เออกูไม่ง้อมึงแหละ เชอะ'

อะไรของมันว่ะเสียเวลานอนกูชิบหาย ร่างสูงสบดคำด่าออกมามากมาย อย่างไม่มีจุดสิ้นสุดลงง่ายๆ

'ฮัดเช้ย ฮัดเช้ย ฮัดเช้ย ใครด่ากูว่ะ ช่างเเม่งไปจัดตารางเรียนดีกว่า ฮัดเช้ย เเช่งไรกูนักหนาว่ะเนี้ย กูไปทำอะไรผิด ฮัดเช้ย' 

ร่างสูงหยุดสบดลง และเปิด macbook ขึ้นมาดู

"รายงาน เพ็ญศรี กูยังไม่ส่งออว่ะ "

ร่างสูงเปิดโทรศัพท์ เพื่อโทรหาใครบางคน

"ไอออโต้ "

'ห๊ะ'

"เออ งานเพ็ญศรีที่ให้ทำรายงานอ่ะ ส่งวันไหน"

'พรุ้งนี้ คาบ5'

"เออๆ กูทำก่อน"

'เออ'

สิ้นสุดบทสนทนา ผมก็นั้งทำรายงานต่อทั้งคืน 

"ไม่ได้หลับได้นอนแน่คืนนี้อีทู"